Skip to main content

VERSO 29

Text 29

Texto

Texto

sva-dharma-niṣṭhaḥ śata-janmabhiḥ pumān
viriñcatām eti tataḥ paraṁ hi mām
avyākṛtaṁ bhāgavato ’tha vaiṣṇavaṁ
padaṁ yathāhaṁ vibudhāḥ kalātyaye
sva-dharma-niṣṭhaḥ śata-janmabhiḥ pumān
viriñcatām eti tataḥ paraṁ hi mām
avyākṛtaṁ bhāgavato ’tha vaiṣṇavaṁ
padaṁ yathāhaṁ vibudhāḥ kalātyaye

Sinônimos

Palabra por palabra

sva-dharma-niṣṭhaḥ — alguém que está situado em seu próprio dharma, ou ocupação; śata-janmabhiḥ — por cem nascimentos; pumān — uma entidade viva; viriñcatām — o posto do senhor Brahmā; eti — obtém; tataḥ — depois disso; param — acima; hi — de­certo; mām — me alcança; avyākṛtam — sem desvio; bhāgavataḥ — à Suprema Personalidade de Deus; atha — portanto; vaiṣṇavam — um devoto puro do Senhor; padam — posto; yathā — como; aham — eu; vibudhāḥ — semideuses; kalā-atyaye — após a aniquilação do mundo material.

sva-dharma-niṣṭhaḥ — el que está situado en su propio dharma, su propia ocupación; śata-janmabhiḥ — durante cien vidas; pumān — la entidad viviente; viriñcatām — el puesto del Señor Brahmā; eti — obtiene; tataḥ — a continuación; param — morada; hi — ciertamente; mām — me alcanza; avyākṛtam — sin desviación; bhāgavataḥ — a la Suprema Personalidad de Dios; atha — por lo tanto; vaiṣṇavam — el devoto puro del Señor; padam — puesto; yathā — como; aham — yo; vubudhāḥ — semidioses; kalā-atyaye — tras la aniquilación del mundo material.

Tradução

Traducción

Alguém que executa seu dever ocupacional adequadamente por cem nascimentos torna-se qualificado para ocupar o posto de Brahmā, e, se ele se qualifica ainda mais, pode aproximar-se do senhor Śiva. Uma pessoa que é diretamente rendida ao Senhor Kṛṣṇa, ou Viṣṇu, em serviço devocional imaculado, é promovida de imediato aos planetas espirituais. O senhor Śiva e outros semi­deuses alcançam esses planetas após a destruição deste mundo material.

La persona que ejecuta correctamente el deber propio de su ocupación durante cien vidas adquiere los méritos necesarios para ocupar el puesto de Brahmā; si su aptitud aumenta, puede acercarse al Señor Śiva. La persona que se entrega directamente al Señor Kṛṣṇa, Viṣṇu, con una actitud de servicio devocional puro, se eleva inmediatamente a los planetas espirituales. El Señor Śiva y los demás semidioses alcanzan esos planetas tras la destrucción del mundo material.

Comentário

Significado

SIGNIFICADO––Este verso apresenta uma ideia da perfeição máxima do processo evolu­tivo. Como descreve o poeta vaiṣṇava Jayadeva Gosvāmī, pralaya-­payodhi-jale dhṛtavān asi vedam. Tracemos agora o processo evolu­tivo desde o ponto da devastação (pralaya), quando todo o universo fica cheio d’água. Nesse momento, existem muitos peixes e outros seres aquáticos, e desses seres aquáticos evoluem as trepadeiras, as árvores etc. Delas, surgem os insetos e os répteis, e deles os pássa­ros, quadrúpedes e, então, os seres humanos e, enfim, os seres humanos civilizados. Agora, o ser humano civilizado está em um entroncamento onde pode fazer mais progresso evolutivo na vida espiritual. Esse verso afirma (sva-dharma-niṣṭhaḥ) que, quando uma entidade viva chega à forma de vida civilizada, é preciso haver sva­-dharma, classes sociais de acordo com o trabalho e as qualificações de cada um. Indica-se isso na Bhagavad-gītā (4.13):

Este verso se refiere la perfección más elevada del proceso evolutivo. Tal como explica el poeta vaiṣṇava Jayadeva Gosvāmī: pralaya-payodhi-jale dhṛtavān asi vedam. Comencemos por remontarnos en el proceso evolutivo hasta el momento de la devastación (pralaya), cuando todo el universo se llena de agua. En ese momento abundan los peces y otros seres acuáticos, de los cuales evolucionan las plantas trepadoras, los árboles, etc. De estos proceden los insectos y reptiles, y de estos, las aves, animales, seres humanos y, por último, los seres humanos civilizados. El ser humano civilizado se encuentra en un eslabón evolutivo que le permite seguir progresando en la vida espiritual. En el verso se afirma (sva-dharma-niṣṭhaḥ) que la entidad viviente que llega a la forma de vida civilizada debe seguir el sva-dharma, es decir, la división de la sociedad conforme al trabajo y las aptitudes. Esto se indica en el Bhagavad-gītā (4.13):

cātur-varṇyaṁ mayā sṛṣṭaṁ
guṇa-karma-vibhāgaśaḥ
cātur-varṇyaṁ mayā sṛṣṭaṁ
guṇa-karma-vibhāgaśaḥ

“Conforme os três modos da natureza material e o trabalho a eles atribuído, Eu criei as quatro classes da sociedade humana.”

«Conforme a las tres modalidades de la naturaleza material y a las actividades asociadas con ellas, Yo creo las cuatro divisiones de la sociedad humana».

Na sociedade humana civilizada, é preciso haver classes de brāhmaṇas, kṣatriyas, vaiśyas e śūdras, e todos devem executar adequadamente seu dever ocupacional de acordo com sua classe. Aqui se descreve (sva-dharma-niṣṭhaḥ) que não importa se alguém é brāhmaṇa, kṣatriya, vaiśya ou śūdra. Se ele se atém à sua posição e executa adequadamente o seu dever em particular, ele é conside­rado um ser humano civilizado. Caso contrário, é meramente um animal. Este verso também menciona que quem quer que execute seu dever ocupacional (sva-dharma) por uma centena de nascimen­tos (por exemplo, se um brāhmaṇa continua a agir como brāhmaṇa) se qualifica a ser promovido a Brahmaloka, o planeta onde vive o senhor Brahmā. Existe também um planeta chamado Śivaloka, ou Sadāśivaloka, o qual se encontra em uma posição marginal entre os mundos material e espiritual. Se, depois de se situar em Brahmaloka, alguém se qualificar ainda mais, será promovido a Sadāśivaloka. De forma semelhante, quando alguém subir ainda mais em qualifi­cação, alcançará os Vaikuṇṭhalokas. Os Vaikuṇṭhalokas são a meta de todos, mesmo dos semideuses, e podem ser atingidos por um devoto que não deseje benefícios materiais. Como se indica na Bhagavad-gītā (8.16), mesmo que alguém se eleve a Brahmaloka, não escapará dos sofrimentos materiais (ābrahma-bhuvanāl lokāḥ punar āvartino ’rjuna). Do mesmo modo, ninguém está a salvo mesmo que seja promovido a Śivaloka, porque o planeta Śivaloka é marginal. Entretanto, quem alcançar Vaikuṇṭhaloka obterá a perfeição má­xima da vida e chegará ao fim do processo evolutivo (mām upetya tu kaunteya punar janma na vidyate). Em outras palavras, confirma-­se nesta passagem como uma pessoa que na sociedade humana tenha consciência desenvolvida precisa adotar a consciência de Kṛṣṇa a fim de ser promovida a Vaikuṇṭhaloka ou Kṛṣṇaloka imediatamente após deixar o corpo. Tyaktvā dehaṁ punar janma naiti mām eti so ’rjuna. (Bg. 4.9) Um devoto que é plenamente consciente de Kṛṣṇa, que não sente atração por qualquer outro loka, ou planeta, in­cluindo Brahmaloka e Śivaloka, é transferido de imediato a Kṛṣṇa­loka (mām eti). Essa é a perfeição máxima da vida e a perfeição do processo evolutivo.

La sociedad humana civilizada tiene que estar dividida en brāhmaṇas, kṣatriyas, vaiśyas, y śūdras, y todo el mundo debe ejecutar correctamente el deber propio de su ocupación conforme a la división a que pertenezca. En el verso se explica (sva-dharma-niṣṭhaḥ) que el hecho de ser brāhmaṇa, kṣatriya, vaiśya o śūdra no es importante. Al ser humano que ejecuta de la forma adecuada el deber particular correspondiente a su posición, se le considera civilizado. Si no lo hace, no es mejor que un animal. También se menciona en el verso que todo aquel que ejecute el deber propio de su ocupación (sva-dharma) durante cien vidas (por ejemplo, un brāhmaṇa que continúe actuando como brāhmaṇa) adquiere la aptitud necesaria para elevarse hasta Brahmaloka, el planeta en que vive el Señor Brahmā. También existe un planeta denominado Śivaloka, o Sadāśivaloka, que está situado en una posición marginal entre el mundo material y el espiritual. Aquel que, después de llegar a Brahmaloka, adquiere mayores méritos, se eleva hasta Sadāśivaloka. Del mismo modo, si continúa progresando, puede llegar a los Vaikuṇṭhalokas. Esos Vaikuṇṭhalokas son el objetivo de todos, incluso de los semidioses, y puede llegar a ellos el devoto que está libre del deseo de beneficios materiales. Como se indica en el Bhagavad-gītā (8.16), ni siquiera en Brahmaloka se está libre de las miserias materiales (ābrahma-bhuvanāl lokāḥ punar āvartino ’rjuna). De la misma manera, tampoco en Śivaloka se logra seguridad, pues es un planeta marginal. Sin embargo, el que se eleva hasta Vaikuṇṭhaloka alcanza la perfección más elevada de la vida y la culminación del proceso evolutivo (mām upetya tu kaunteya punar janma na vidyate). En otras palabras, aquí se confirma que cuando una persona ha llegado a la sociedad humana y ha perfeccionado su conciencia, entonces debe emprender el proceso de conciencia de Kṛṣṇa a fin de elevarse hasta Vaikuṇṭhaloka o Kṛṣṇaloka tan pronto como abandone el cuerpo. Tyaktvā dehaṁ punar janma naiti mām eti so ’rjuna (Bg. 4.9). El devoto que es completamente consciente de Kṛṣṇa y que no siente atracción por ningún otro loka o planeta, ni siquiera por Brahmaloka o Śivaloka, entra de inmediato en Kṛṣṇaloka (mām eti). Esa es la perfección más elevada de la vida y la perfección del proceso evolutivo.