Skip to main content

Sloka 47

Text 47

Verš

Texto

tatrāvaśiṣṭā ye vṛkṣā
bhītā duhitaraṁ tadā
ujjahrus te pracetobhya
upadiṣṭāḥ svayambhuvā
tatrāvaśiṣṭā ye vṛkṣā
bhītā duhitaraṁ tadā
ujjahrus te pracetobhya
upadiṣṭāḥ svayambhuvā

Synonyma

Palabra por palabra

tatra — tam; avaśiṣṭāḥ — zbývající; ye — které; vṛkṣāḥ — stromy; bhītāḥ — ve strachu; duhitaram — svou dceru; tadā — tehdy; ujjahruḥ — daly; te — ty; pracetobhyaḥ — Pracetům; upadiṣṭāḥ — na radu; svayambhuvā — Pána Brahmy.

tatra — allí; avaśiṣṭāḥ — restantes; ye — los cuales; vṛkṣāḥ — árboles; bhītāḥ — temerosos; duhitaram — su hija; tadā — en ese momento; ujjahruḥ — entregaron; te — ellos; pracetobhyaḥ — a los Pracetās; upadiṣṭāḥ — aconsejados; svayambhuvā — por el Señor Brahmā.

Překlad

Traducción

Zbývající stromy se Pracetů velice bály a na radu Pána Brahmy jim ihned daly svou dceru.

Con gran temor de los Pracetās, los árboles que quedaban les entregaron inmediatamente su hija, siguiendo el consejo del Señor Brahmā.

Význam

Significado

O dceři stromů se hovoří ve třinácté sloce této kapitoly. Byla dcerou Kaṇḍua a Pramloci. Kurtizána Pramlocā se ihned po porodu odebrala do nebeského království a nad plačícím dítětem se slitoval král Měsíce, který ho zachránil tím, že mu do úst vsunul svůj prst. O malou dívku se staraly stromy, a když vyrostla, stala se na pokyn Pána Brahmy manželkou Pracetů. Příští verš uvádí, že se jmenovala Māriṣā, a vydal ji polobůh vládnoucí stromům. Śrīla Jīva Gosvāmī Prabhupāda v této souvislosti píše: vṛkṣāḥ tad-adhiṣṭhātṛ-devatāḥ — “Pod pojmem ,stromy’ rozumíme vládnoucí božstvo stromů.” Ve védské literatuře čteme o vládnoucím božstvu vody a podobně existuje i vládnoucí božstvo stromů. Pracetové pálili všechny stromy na popel a považovali je za své nepřátele. Aby je uklidnil, dal jim polobůh, který stromům vládne, na radu Pána Brahmy dceru Māriṣu.

De la hija de los árboles se habla en el verso trece de este capítulo. Se trata de la hija que habían tenido Kaṇḍu y la cortesana Pramlocā, quien, después de dar a luz, partió inmediatamente hacia el reino celestial. Ante el llanto de la niña, el rey de la Luna se apiadó de ella y la salvó, poniéndole el dedo en la boca. La niña fue criada por los árboles, y cuando creció, por orden del Señor Brahmā, fue entregada a los Pracetās como esposa. La niña, como se explicará en el siguiente verso, se llamaba Māriṣā, y fue entregada a los Pracetās por la deidad regente de los árboles. Con respecto a esto, Śrīla Jīva Gosvāmī Prabhupāda afirma: vṛkṣāḥ tad-adhiṣṭhātṛ-devatāḥ: «La palabra “árboles” significa la deidad controladora de esos árboles». Las Escrituras védicas nos revelan la existencia de una deidad controladora del agua; de la misma manera, también hay una deidad controladora de los árboles. Los Pracetās estaban reduciendo todos los árboles a cenizas, pues los consideraron enemigos. Para calmar a los Pracetās, la deidad regente de los árboles, siguiendo el consejo del Señor Brahmā, les entregó su hija, Māriṣā.