Skip to main content

Śrīmad-bhāgavatam 10.12.15

Texto

ete yadā mat-suhṛdos tilāpaḥ
kṛtās tadā naṣṭa-samā vrajaukasaḥ
prāṇe gate varṣmasu kā nu cintā
prajāsavaḥ prāṇa-bhṛto hi ye te

Palabra por palabra

ete — este Kṛṣṇa y Sus compañeros, los pastorcillos de vacas; yadā — cuando; mat-suhṛdoḥ — de mis hermanos; tila-āpaḥ kṛtāḥ — sean el último ritual, la última ofrenda ceremonial de sésamo y agua; tadā — en ese momento; naṣṭa-samāḥ — sin vida; vraja-okasaḥ — todos los habitantes de Vrajabhūmi, Vṛndāvana; prāṇe — cuando la fuerza vital; gate — se haya arrojado del cuerpo; varṣmasu — en lo que al cuerpo se refiere; — qué; nu — en verdad; cintā — consideración; prajā-asavaḥ — aquellos cuyo amor por sus hijos es tanto como el amor por su propia vida; prāṇa-bhṛtaḥ — esos seres vivos; hi — en verdad; ye te — todos los habitantes de Vrajabhūmi.

Traducción

Aghāsura pensó: Kṛṣṇa y Sus amiguitos son la vida misma de los habitantes de Vrajabhūmi. Si de alguna forma puedo hacer de ellos la última ofrenda de sésamo y agua por las almas de mis difuntos hermanos, los habitantes de Vrajabhūmi morirán inmediatamente. Si no hay vida, no hace falta el cuerpo; por consiguiente, lo natural es que, tan pronto como sus hijos estén muertos, los habitantes de Vraja caigan muertos también.