Skip to main content

Text 42

VERSO 42

Texto

Texto

ādyo ’vatāraḥ puruṣaḥ parasya
kālaḥ svabhāvaḥ sad-asan-manaś ca
dravyaṁ vikāro guṇa indriyāṇi
virāṭ svarāṭ sthāsnu cariṣṇu bhūmnaḥ
ādyo ’vatāraḥ puruṣaḥ parasya
kālaḥ svabhāvaḥ sad-asan-manaś ca
dravyaṁ vikāro guṇa indriyāṇi
virāṭ svarāṭ sthāsnu cariṣṇu bhūmnaḥ

Palabra por palabra

Sinônimos

ādyaḥ — primera; avatāraḥ — encarnación; puruṣaḥ — Kāraṇārṇavaśāyī Viṣṇu; parasya — del Señor; kālaḥ — tiempo; svabhāvaḥ — espacio; sat — resultado; asat — causa; manaḥ — mente; ca — también; dravyam — elementos; vikāraḥ — ego material; guṇaḥ — modalidades de la naturaleza; indriyāṇi — sentidos; virāṭ — todo el cuerpo completo; svarāṭ — Garbhodakaśāyī Viṣṇu; sthāsnu — inmóviles; cariṣṇu — móviles; bhūmnaḥ — del Señor Supremo.

ādyaḥ — primeira; avatāraḥ — encarnação; puruṣaḥ — Kāraṇārṇavaśāyī Viṣṇu; parasya — do Senhor; kālaḥ — tempo; svabhāvaḥ — espaço; sat — resultado; asat — causa; manaḥ — mente; ca — também; dravyam — elementos; vikāraḥ — ego material; guṇaḥ — modos da natureza; indriyāṇi — sentidos; virāṭ — o corpo completo; svarāṭ — Garbhodakaśāyī Viṣṇu; sthāsnu — inerte; cariṣṇu — móvel; bhūmnaḥ — do Senhor Supremo.

Traducción

Tradução

Kāraṇārṇavaśāyī Viṣṇu es la primera encarnación del Señor Supremo, y Él es el amo del tiempo eterno, del espacio, de la causa y los efectos, de la mente, de los elementos, del ego material, de las modalidades de la naturaleza, de los sentidos, de la forma universal del Señor, de Garbhodakaśāyī Viṣṇu y del conjunto total de todos los seres vivientes, tanto móviles como inmóviles.

Kāraṇārṇavaśāyī Viṣṇu é a primeira encarnação do Senhor Supremo e é o mestre do tempo eterno, do espaço, da causa e dos efeitos, da mente, dos elementos, do ego material, dos modos da natureza, dos sentidos, da forma universal do Senhor, de Garbhodakaśāyī Viṣṇu e da soma total de todos os seres vivos, móveis e inertes.

Significado

Comentário

Que la creación material no es permanente, se ha discutido aquí con anterioridad en muchas ocasiones. La creación material no es más que una exhibición temporal de la energía material del Todopoderoso Dios. Esta manifestación material es necesaria para darles una oportunidad a las almas condicionadas que no desean asociarse con el Señor con la relación de amoroso servicio trascendental, de que lo hagan. A esas renuentes almas condicionadas no se les permite entrar en la liberada vida de la existencia espiritual, debido a que, en el fondo, no están dispuestas a servir. En vez de ello, desean disfrutar como Dioses de imitación. Las entidades vivientes son, por constitución, servidoras eternas del Señor, pero algunas de ellas, debido al mal uso de su independencia, no desean servir; por lo tanto, a ellas se les permite disfrutar de la naturaleza material, que se denomina māyā, o ilusión. Debido a que los seres vivientes que se encuentran bajo las garras de māyā no son de hecho disfrutadores, si bien creen que lo son por encontrarse engañados por māyā, esta recibe el nombre de «ilusión». Esas engañadas entidades vivientes reciben una oportunidad, en ciertos intervalos de tiempo, de corregir su pervertida mentalidad de querer volverse falsos amos de la naturaleza material, y los Vedas les imparten lecciones acerca de su relación eterna con el Supremo Señor Kṛṣṇa (vedaiś ca sarvair aham eva vedyaḥ). Así que la creación temporal de la manifestación material es una exhibición de la energía material del Señor, y para dirigir toda la escena, el Señor Supremo se encarna como Kāraṇārṇavaśāyī Viṣṇu, tal como un magistrado es nombrado por el gobierno para dirigir algunos asuntos temporalmente. Kāraṇodakaśāyī Viṣṇu causa la manifestación de la creación material, mediante una mirada que lanza sobre Su energía material (sa aikṣata). En el primer volumen de este libro ya discutimos hasta cierto punto la explicación del verso jagṛhe pauruṣam rūpam. La duración del movimiento ilusorio de la creación material se denomina un kalpa, y ya hemos discutido cómo la creación ocurre kalpa tras kalpa. Mediante Su encarnación y Sus actividades potenciales se manifiestan todos los ingredientes de la creación, a saber, el tiempo, el espacio, la causa, el resultado, la mente, los elementos toscos y sutiles y sus interactivas modalidades de la naturaleza —bondad, pasión e ignorancia—, y luego los sentidos y su depósito de origen, la gigantesca forma universal que proviene de la segunda encarnación, Garbhodakaśāyī Viṣṇu, y todos los seres vivientes, tanto móviles como quietos, que provienen de la segunda encarnación. En fin de cuentas, todos esos elementos creativos y la propia creación no son más que manifestaciones potenciales del Señor Supremo; nada es independiente del control del Ser Supremo. La primera encarnación que aparece dentro de la creación material, es decir Kāraṇārṇavaśāyī Viṣṇu, es la parte plenaria de la Personalidad de Dios original, Śrī Kṛṣṇa, que se describe en la Brahma-saṁhitā de la siguiente manera:

SIGNIFICADO—Até aqui já se discutiu muitas vezes que a criação material não é permanente. A criação material é apenas uma exibição temporária da energia material do Deus Todo-Poderoso. É preciso haver essa manifestação material, pois nela é dada uma chance às almas condicionadas que não desejam se associar com o Senhor na relação de serviço transcendental amoroso. Essas almas condicionadas rebeldes não têm permissão de entrar na vida liberada, na existência espiritual, porque, no íntimo, não desejam servir. Ao contrário, querem desfrutar como deuses de imitação. Constitucionalmente, as entidades vivas são servos eternos do Senhor, mas algumas delas, abusando de sua independência, não querem servir, razão pela qual recebem permissão de desfrutar da natureza material, que se chama māyā, ou ilusão. Ela se chama ilusão porque os seres vivos nas garras de māyā não são de fato os desfrutadores, embora pensem que são por estarem iludidos por māyā. Essas entidades vivas iludidas recebem, a certos intervalos, a oportunidade de retificarem sua mentalidade pervertida que as induz a quererem tornar-se falsos mestres da natureza material, e, nos Vedas, recebem lições sobre sua relação eterna com o Supremo Senhor Kṛṣṇa (vedaiś ca sarvair aham eva vedyaḥ). Logo, a criação temporária da manifestação material é uma exibição da energia material do Senhor, e, para administrar todo o espetáculo, o Senhor Supremo encarna como Kāraṇārṇavaśāyī Viṣṇu, assim como um magistrado é designado pelo governo para administrar temporariamente determinados afazeres. Esse Kāraṇodakaśāyī Viṣṇu causa a manifestação da criação material, lançando um olhar sobre Sua energia material (sa aikṣata). No primeiro volume deste livro, já comentamos, até certo ponto, a explicação do verso jagṛhe pauruṣaṁ rūpam. A duração do jogo ilusório da criação material chama-se um kalpa, e já discutimos a ocorrência da criação kalpa após kalpa. Através de Sua encarnação e das atividades de Suas potências, os ingredientes completos da criação, a saber, tempo, espaço, causa, resultado, mente, os elementos grosseiros e sutis e seus modos interacionais da natureza – bondade, paixão e ignorância –, e depois os sentidos e sua fonte reservatória, a gigantesca forma universal como a segunda encarnação Garbhodakaśāyī Viṣṇu, e todos os seres vivos, móveis e estacionários, que surgem da segunda encarnação, tornam-se todos manifestos. Em última análise, todos esses elementos criativos e a própria criação nada são além de simples manifestações das potências do Senhor Supremo; nada é independente do controle do Senhor Supremo. Essa primeira encarnação na criação material, a saber, Kāraṇārṇavaśāyī Viṣṇu, é a parte plenária da Personalidade de Deus original, Śrī Kṛṣṇa, descrita na Brahma-saṁhitā (5.48) da seguinte maneira:

yasyaika-niśvasita-kālam athāvalambya
jīvanti loma-vilajā jagad-aṇḍa-nāthāḥ
viṣṇur mahān sa iha yasya kalā-viśeṣo
govindam ādi-puruṣaṁ tam ahaṁ bhajāmi
yasyaika-niśvasita-kālam athāvalambya
jīvanti loma-vilajā jagad-aṇḍa-nāthāḥ
viṣṇur mahān sa iha yasya kalā-viśeṣo
govindam ādi-puruṣaṁ tam ahaṁ bhajāmi

Todos los innumerables universos son mantenidos solo durante el periodo respiratorio de Mahā-Viṣṇu, o Kāraṇārṇavaśāyī Viṣṇu, quien es tan solo una parte plenaria de Govinda, la Personalidad de Dios original, el Señor Kṛṣṇa.

Todos os inúmeros universos são mantidos apenas durante o período respiratório de Mahā-Viṣṇu, ou Kāraṇārṇavaśāyī Viṣṇu, que é apenas uma parte plenária de Govinda, a Personalidade de Deus original, o Senhor Kṛṣṇa.