Skip to main content

Text 25

VERSO 25

Devanagari

Devanagari

यन्निबद्धोऽभिमानोऽयं तद्वधात्प्राणिनां वध: ।
तथा न यस्य कैवल्यादभिमानोऽखिलात्मन: ।
परस्य दमकर्तुर्हि हिंसा केनास्य कल्प्यते ॥ २५ ॥

Text

Texto

yan-nibaddho ’bhimāno ’yaṁ
tad-vadhāt prāṇināṁ vadhaḥ
tathā na yasya kaivalyād
abhimāno ’khilātmanaḥ
parasya dama-kartur hi
hiṁsā kenāsya kalpyate
yan-nibaddho ’bhimāno ’yaṁ
tad-vadhāt prāṇināṁ vadhaḥ
tathā na yasya kaivalyād
abhimāno ’khilātmanaḥ
parasya dama-kartur hi
hiṁsā kenāsya kalpyate

Synonyms

Sinônimos

yat — in which; nibaddhaḥ — bound; abhimānaḥ — false conception; ayam — this; tat — of that (body); vadhāt — from the annihilation; prāṇinām — of the living beings; vadhaḥ — annihilation; tathā — similarly; na — not; yasya — of whom; kaivalyāt — because of being absolute, one without a second; abhimānaḥ — false conception; akhila-ātmanaḥ — of the Supersoul of all living entities; parasya — the Supreme Personality of Godhead; dama-kartuḥ — the supreme controller; hi — certainly; hiṁsā — harm; kena — how; asya — His; kalpyate — is performed.

yat — à qual; nibaddhaḥ — preso; abhimānaḥ — falsa concepção; ayam — esta; tat — deste (corpo); vadhāt — da aniquilação; prāṇinām — dos seres vivos; vadhaḥ — aniquilação; tathā — de modo semelhante; na — não; yasya — de quem; kaivalyāt — por ser absoluto, único e inigualável; abhimānaḥ — falsa concepção; akhila-ātmanaḥ — da Superalma de todas as entidades vivas; parasya — a Suprema Personalidade de Deus; dama-kartuḥ — o controlador supremo; hi — decerto; hiṁsā — dano; kena — como; asya — Seu; kalpyate — é realizado.

Translation

Tradução

Because of the bodily conception of life, the conditioned soul thinks that when the body is annihilated the living being is annihilated. Lord Viṣṇu, the Supreme Personality of Godhead, is the supreme controller, the Supersoul of all living entities. Because He has no material body, He has no false conception of “I and mine.” It is therefore incorrect to think that He feels pleasure or pain when blasphemed or offered prayers. This is impossible for Him. Thus He has no enemy and no friend. When He chastises the demons it is for their good, and when He accepts the prayers of the devotees it is for their good. He is affected neither by prayers nor by blasphemy.

Devido ao conceito de vida corpórea, a alma condicionada pensa que, quando o corpo é aniquilado, o ser vivo é aniquilado. O Senhor Viṣṇu, a Suprema Personalidade de Deus, é o controlador supremo, a Superalma de todas as entidades vivas. Visto que Ele não tem um corpo material, Ele não tem o falso conceito de “eu e meu”. Portanto, é incorreto pensar que Ele sente prazer ou dor quando alguém O blasfema ou Lhe oferece orações. Isso não se aplica a Ele. Assim, Ele não tem inimigo nem amigo. Quando castiga os demônios, é para o bem deles, e, quando aceita as orações dos devotos, é para o bem deles. Ele não é afetado nem pelas orações, nem pelas blasfêmias.

Purport

Comentário

Because of being covered by material bodies, the conditioned souls, including even greatly learned scholars and falsely educated professors, all think that as soon as the body is finished, everything is finished. This is due to their bodily conception of life. Kṛṣṇa has no such bodily conception, nor is His body different from His self. Therefore, since Kṛṣṇa has no material conception of life, how can He be affected by material prayers and accusations? Kṛṣṇa’s body is described herewith as kaivalya, nondifferent from Himself. Since everyone has a material bodily conception of life, if Kṛṣṇa had such a conception what would be the difference between Kṛṣṇa and the conditioned soul? Kṛṣṇa’s instructions in Bhagavad-gītā are accepted as final because He does not possess a material body. As soon as one has a material body he has four deficiencies, but since Kṛṣṇa does not possess a material body, He has no deficiencies. He is always spiritually conscious and blissful. Īśvaraḥ paramaḥ kṛṣṇaḥ sac-cid-ānanda-vigrahaḥ: His form is eternal, blissful knowledge. Sac-cid-ānanda-vigrahaḥ, ānanda-cinmaya-rasa and kaivalya are the same.

SIGNIFICADO—Por estarem encobertas por corpos materiais, as almas condicionadas, incluindo até mesmo grandes estudiosos eruditos e professores aparentemente instruídos, pensam que, logo que o corpo termina, tudo está acabado. Isso se deve ao seu conceito de vida corpórea. Kṛṣṇa não tem tal conceito corpóreo, tampouco Seu corpo é diferente do Seu eu. Portanto, uma vez que Kṛṣṇa não tem conceito de vida material, como Ele poderia ser afetado pelas orações ou ofensas materiais? O corpo de Kṛṣṇa é aqui descrito como kaivalya, igual a Ele mesmo. Já que todos têm um conceito corpóreo e material acerca da vida, se Kṛṣṇa tivesse tal conceito, qual seria a diferença entre Kṛṣṇa e a alma condicionada? As instruções de Kṛṣṇa contidas na Bhagavad-gītā são aceitas como definitivas porque Ele não possui um corpo material. Tão logo alguém possua um corpo material, fica às voltas com quatro defeitos, mas, uma vez que Kṛṣṇa não tem um corpo material, Ele não possui defeitos. Ele é sempre espiritualmente consciente e bem-aventurado. Īśvaraḥ paramaḥ kṛṣṇaḥ sac-cid-ānanda-vigrahaḥ: Sua forma é conhecimento eterno e bem-aventurado. Sac-cid-ānanda-vigrahaḥ, ānanda-cinmaya-rasa e kaivalya são a mesma coisa.

Kṛṣṇa can expand Himself as Paramātmā in the core of everyone’s heart. In Bhagavad-gītā (13.3) this is confirmed. Kṣetrajñaṁ cāpi māṁ viddhi sarva-kṣetreṣu bhārata: the Lord is the Paramātmā — the ātmā or Superself of all individual souls. Therefore it must naturally be concluded that He has no defective bodily conceptions. Although situated in everyone’s body, He has no bodily conception of life. He is always free from such conceptions, and thus He cannot be affected by anything in relation to the material body of the jīva.

Kṛṣṇa pode expandir-Se como o Paramātmā no âmago do coração de todos. Na Bhagavad-gītā (13.3), confirma-se isso, kṣetrajñaṁ cāpi māṁ viddhi sarva-kṣetreṣu bhārata: o Senhor é o Paramātmā – o ātmā ou a Superalma de todas as almas individuais. Portanto, é fácil concluir que Ele não tem concepções corpóreas defeituosas. Embora situado no corpo de todos, Ele não tem conceito de vida corpórea. Ele sempre está livre desses conceitos e, assim, não pode ser afetado por nada que tenha relação com o corpo material da jīva.

Kṛṣṇa says in Bhagavad-gītā (16.19):

Na Bhagavad-gītā (16.19), Kṛṣṇa diz:

tān ahaṁ dviṣataḥ krūrān
saṁsāreṣu narādhamān
kṣipāmy ajasram aśubhān
āsurīṣv eva yoniṣu
tān ahaṁ dviṣataḥ krūrān
saṁsāreṣu narādhamān
kṣipāmy ajasram aśubhān
āsurīṣv eva yoniṣu

“Those who are envious and mischievous, who are the lowest among men, are cast by Me into the ocean of material existence, into various demoniac species of life.” Whenever the Lord punishes persons like demons, however, such punishment is meant for the good of the conditioned soul. The conditioned soul, being envious of the Supreme Personality of Godhead, may accuse Him, saying, “Kṛṣṇa is bad, Kṛṣṇa is a thief” and so on, but Kṛṣṇa, being kind to all living entities, does not consider such accusations. Instead, He takes account of the conditioned soul’s chanting of “Kṛṣṇa, Kṛṣṇa” so many times. He sometimes punishes such demons for one life by putting them in a lower species, but then, when they have stopped accusing Him, they are liberated in the next life because of chanting Kṛṣṇa’s name constantly. Blaspheming the Supreme Lord or His devotee is not at all good for the conditioned soul, but Kṛṣṇa, being very kind, punishes the conditioned soul in one life for such sinful activities and then takes him back home, back to Godhead. The vivid example for this is Vṛtrāsura, who was formerly Citraketu Mahārāja, a great devotee. Because he derided Lord Śiva, the foremost of all devotees, he had to accept the body of a demon called Vṛtra, but then he was taken back to Godhead. Thus when Kṛṣṇa punishes a demon or conditioned soul, He stops that soul’s habit of blaspheming Him, and when the soul becomes completely pure, the Lord takes him back to Godhead.

“Aqueles que, invejosos e malévolos, são os mais baixos entre os homens, Eu os atiro no oceano da existência material, em várias espécies de vida demoníaca.” Entretanto, sempre que o Senhor pune pessoas lhes dando corpos de demônios, essa punição visa ao bem da alma condicionada. A alma condicionada, invejando a Suprema Personalidade de Deus, pode acusá-lO, dizendo: “Kṛṣṇa é mau, Kṛṣṇa é um ladrão” e assim por diante, mas Kṛṣṇa, sendo bondoso com todas as entidades vivas, desconsidera essas acusações. Ao contrário, Ele leva em conta o fato de a alma condicionada estar tão repetidamente cantando “Kṛṣṇa, Kṛṣṇa”. Às vezes, Ele pune esses demônios dando-lhes uma vida em espécies inferiores, mas depois, quando eles param de acusá-lO, são liberados na vida seguinte devido ao canto constante do nome de Kṛṣṇa. Blasfemar o Senhor Supremo ou o Seu devoto não é nada benéfico para a alma condicionada, mas Kṛṣṇa, sendo muito bondoso, concede à alma condicionada uma vida em que é punida por causa dessas atividades pecaminosas e, depois, leva-a de volta ao lar, de volta ao Supremo. O vívido exemplo disso é Vṛtrāsura, que anteriormente fora Citraketu Mahārāja, um grande devoto. Porque zombou do senhor Śiva, o principal de todos os devotos, ele teve que assumir o corpo do demônio Vṛtra, mas, posteriormente, foi levado de volta ao Supremo. Assim, quando Kṛṣṇa pune um demônio ou uma alma condicionada, Ele extingue nessa alma o hábito de blasfemá-lO e, quando a alma se torna completamente pura, o Senhor a leva de volta ao Supremo.