Skip to main content

Text 16

VERSO 16

Devanagari

Devanagari

न तथा ह्यघवान् राजन्पूयेत तपआदिभि: ।
यथा कृष्णार्पितप्राणस्तत्पुरुषनिषेवया ॥ १६ ॥

Text

Texto

na tathā hy aghavān rājan
pūyeta tapa-ādibhiḥ
yathā kṛṣṇārpita-prāṇas
tat-puruṣa-niṣevayā
na tathā hy aghavān rājan
pūyeta tapa-ādibhiḥ
yathā kṛṣṇārpita-prāṇas
tat-puruṣa-niṣevayā

Synonyms

Sinônimos

na — not; tathā — so much; hi — certainly; agha-vān — a man full of sinful activities; rājan — O King; pūyeta — can become purified; tapaḥ-ādibhiḥ — by executing the principles of austerity, penance, brahmacarya and other purifying processes; yathā — as much as; kṛṣṇa-arpita-prāṇaḥ — the devotee whose life is fully Kṛṣṇa conscious; tat-puruṣa-niṣevayā — by engaging his life in the service of Kṛṣṇa’s representative.

na — não; tathā — esse tanto; hi — decerto; agha-vān — um homem carregado de atividades pecaminosas; rājan — ó rei; pūyeta — pode purificar-se; tapaḥ-ādibhiḥ — executando os princípios de austeridade, penitência, brahmacarya e outros processos purificatórios; yathā — tanto quanto; kṛṣṇa-arpita-prāṇaḥ — o devoto cuja vida é plenamen­te consciente de Kṛṣṇa; tat-puruṣa-niṣevayā — ocupando sua vida a serviço do representante de Kṛṣṇa.

Translation

Tradução

My dear King, if a sinful person engages in the service of a bona fide devotee of the Lord and thus learns how to dedicate his life unto the lotus feet of Kṛṣṇa, he can be completely purified. One cannot be purified merely by undergoing austerity, penance, brahmacarya and the other methods of atonement I have previously described.

Meu querido rei, se uma pessoa pecaminosa se ocupa a serviço de um devoto autêntico do Senhor e, dessa maneira, aprende como dedicar sua vida aos pés de lótus de Kṛṣṇa, ela pode purificar-se por completo. Ninguém pode purificar-se meramente submetendo-se a austeridade, penitência, brahmacarya e outros métodos de expiação que descrevi.

Purport

Comentário

Tat-puruṣa refers to a preacher of Kṛṣṇa consciousness, such as the spiritual master. Śrīla Narottama dāsa Ṭhākura has said, chāḍiyā vaiṣṇava-sevā nistāra pāyeche kebā: “Without serving a bona fide spiritual master, an ideal Vaiṣṇava, who can be delivered from the clutches of māyā?” This idea is also expressed in many other places. Śrīmad-Bhāgavatam (5.5.2) says, mahat-sevāṁ dvāram āhur vimukteḥ: if one desires liberation from the clutches of māyā, one must associate with a pure devotee mahātmā. A mahātmā is one who engages twenty-four hours daily in the loving service of the Lord. As Kṛṣṇa says in Bhagavad-gītā (9.13):

SIGNIFICADO—Tat-puruṣa se refere àquele que prega a consciência de Kṛṣṇa, como, por exemplo, o mestre espiritual. Śrīla Narottama Dāsa Ṭhā­kura diz que chāḍiyā vaiṣṇava-sevā nistāra pāyeche kebā: “Sem servir a um mestre espiritual fidedigno, um vaiṣṇava ideal, quem pode libertar-se das garras de māyā?” Essa ideia também é apresentada em muitas outras passagens. O Śrīmad-Bhāgavatam (5.5.2) diz que mahat-sevāṁ dvāram āhur vimukteḥ: se alguém deseja libertar-se das garras de māyā, ele deve associar-se com um devoto puro, um mahātmā. Mahātmā é aquele que se ocupa vinte e quatro horas por dia em prestar serviço amoroso ao Senhor. Como Kṛṣṇa diz na Bhagavad-gītā (9.13):

mahātmānas tu māṁ pārtha
daivīṁ prakṛtim āśritāḥ
bhajanty ananya-manaso
jñātvā bhūtādim avyayam
mahātmānas tu māṁ pārtha
daivīṁ prakṛtim āśritāḥ
bhajanty ananya-manaso
jñātvā bhūtādim avyayam

“O son of Pṛthā, those who are not deluded, the great souls, are under the protection of the divine nature. They are fully engaged in devotional service because they know Me as the Supreme Personality of Godhead, original and inexhaustible.” Thus the symptom of a mahātmā is that he has no engagement other than service to Kṛṣṇa. One must render service to a Vaiṣṇava in order to get freed from sinful reactions, revive one’s original Kṛṣṇa consciousness and be trained in how to love Kṛṣṇa. This is the result of mahātma-sevā. Of course, if one engages in the service of a pure devotee, the reactions of one’s sinful life are vanquished automatically. Devotional service is necessary not to drive away an insignificant stock of sins, but to awaken our dormant love for Kṛṣṇa. As fog is vanquished at the first glimpse of sunlight, one’s sinful reactions are automatically vanquished as soon as one begins serving a pure devotee; no separate endeavor is required.

“Ó filho de Pṛthā, aqueles que não se iludem, as grandes almas, estão sob a proteção da natureza divina. Eles se ocupam completamente em serviço devocional porque sabem que Eu sou a original e inexaurível Suprema Personalidade de Deus.” Assim, a carac­terística do mahātmā é que ele se ocupa apenas a serviço de Kṛṣṇa. Para se livrar das reações pecaminosas, reviver sua original cons­ciência de Kṛṣṇa e receber o aprendizado de como amar a Kṛṣṇa, a pessoa deve prestar serviço a um vaiṣṇava. Esse é o resultado de mahātma-sevā. É claro que se alguém se ocupa a serviço de um devoto puro, as reações de sua vida pecaminosa são imediatamente elimi­nadas. O serviço devocional é necessário para despertar nosso adormecido amor por Kṛṣṇa, e não para afastar um insignificante acúmulo de pecados. Assim como o nevoeiro se desfaz aos primeiros clarões da luz solar, as reações pecaminosas de alguém são auto­maticamente eliminadas logo que ele começa a servir a um devoto puro; e, de sua parte, ele não precisa recorrer a nenhum outro esforço.

The word kṛṣṇa-arpita-prāṇaḥ refers to a devotee who dedicates his life to serving Kṛṣṇa, not to being saved from the path to hellish life. A devotee is nārāyaṇa-parāyaṇa, or vāsudeva-parāyaṇa, which means that the path of Vāsudeva, or the devotional path, is his life and soul. Nārāyaṇa-parāḥ sarve na kutaścana bibhyati (Bhāg. 6.17.28): such a devotee is not afraid of going anywhere. There is a path toward liberation in the higher planetary systems and a path toward the hellish planets, but a nārāyaṇa-para devotee is unafraid wherever he is sent; he simply wants to remember Kṛṣṇa, wherever he may be. Such a devotee is unconcerned with hell and heaven; he is simply attached to rendering service to Kṛṣṇa. When a devotee is put into hellish conditions, he accepts them as Kṛṣṇa’s mercy: tat te ’nukampāṁ susamīkṣamāṇaḥ (Bhāg. 10.14.8). He does not protest, “Oh, I am such a great devotee of Kṛṣṇa. Why have I been put into this misery?” Instead he thinks, “This is Kṛṣṇa’s mercy.” Such an attitude is possible for a devotee who engages in the service of Kṛṣṇa’s representative. This is the secret of success.

A palavra kṛṣṇa-arpita-prāṇaḥ se refere ao devoto que dedica sua vida a servir a Kṛṣṇa, e não a salvar-se do caminho da vida infernal. O devoto é nārāyaṇa-parāyaṇa, ou vāsudeva-parāyaṇa, e isso signi­fica que o caminho de Vāsudeva, ou o caminho devocional, é sua vida e alma. Nārāyaṇa-parāḥ sarve na kutaścana bibhyati (Śrīmad-Bhāgavatam 6.17.28): tal devoto não teme ir a lugar algum. Existe um caminho que liberta rumo aos sistemas planetários superiores e outro que conduz aos planetas infernais, mas o devoto nārāyaṇa-para é sempre destemido e não lhe importa para onde é enviado; onde quer que esteja, tudo o que ele quer é lembrar-se de Kṛṣṇa. A semelhante devoto, pouco importa se está no céu ou no inferno; ele está simplesmente apegado a prestar serviço a Kṛṣṇa. Ao ser posto em condições infernais, o devoto as aceita como a misericórdia de Kṛṣṇa: tat te ’nukampāṁ susamīkṣamāṇaḥ. (Śrīmad-Bhāgavatam 10.14.8) Ele não reclama: “Oh! Sou um grande devoto de Kṛṣṇa. Por que fui posto nesta condição dolorosa?” Em vez disso, ele pensa: “Isso é a misericórdia de Kṛṣṇa.” Tem essa atitude o devoto que se ocupa a serviço do representante de Kṛṣṇa. Esse é o segredo do sucesso.