Skip to main content

Śrīmad-bhāgavatam 3.9.7

Texto

daivena te hata-dhiyo bhavataḥ prasaṅgāt
sarvāśubhopaśamanād vimukhendriyā ye
kurvanti kāma-sukha-leśa-lavāya dīnā
lobhābhibhūta-manaso ’kuśalāni śaśvat

Palabra por palabra

daivena — por destino del infortunio; te — ellos; hata-dhiyaḥ — desprovistos de memoria; bhavataḥ — de Ti; prasaṅgāt — de los temas; sarva — todo; aśubha — carácter de no auspicioso; upaśamanāt — reprimiendo; vimukha — puestos en contra; indriyāḥ — sentidos; ye — aquellos; kurvanti — actúan; kāma — complacencia de los sentidos; sukha — felicidad; leśa — breve; lavāya — únicamente por un momento; dīnāḥ — pobres tipos; lobha-abhibhūta — sobrecogidos por la codicia; manasaḥ — de aquel cuya mente; akuśalāni — actividades no auspiciosas; śaśvat — siempre.

Traducción

¡Oh, mi Señor! Las personas que están desprovistas de la plenamente auspiciosa ejecución de cantar y oír acerca de Tus actividades trascendentales son sin duda desafortunadas, y están también desprovistas de buen juicio. Se ocupan en actividades desfavorables, disfrutando de la complacencia de los sentidos por un tiempo muy corto.

Significado

La siguiente pregunta es por qué la gente está en contra de actividades tan auspiciosas como cantar y oír acerca de las glorias y pasatiempos del Señor, que pueden proporcionar la libertad total de las preocupaciones y ansiedades de la existencia material. La única respuesta a esta pregunta es que son desafortunados como consecuencia de un control sobrenatural, que se debe a las actividades ofensivas que realizaron simplemente en pos de la complacencia de los sentidos. Sin embargo, los devotos puros del Señor se compadecen de esas personas tan desafortunadas, y, con un espíritu misionero, tratan de persuadirlas a que se dirijan hacia el ámbito del servicio devocional. Esos hombres tan desafortunados pueden ser elevados a la posición del servicio trascendental únicamente por la gracia de los devotos puros.