ZNACZENIE:
 
Najwyższy Pan przebywa w każdym sercu jako Paramātmā i to On właściwie jest inicjatorem wszelkich czynów. Żywa istota zapomina wszystko o swoim przeszłym życiu i musi działać zgodnie ze wskazówkami Najwyższego Pana, który jest świadkiem wszelkich jej poczynań. Kontynuuje ona pracę rozpoczętą w swoim przeszłym życiu, otrzymując od Pana potrzebną do tego wiedzę i pamięć. Pan również sprawia to, iż zapomina ona o swoim życiu przeszłym. Więc Pan jest nie tylko wszechprzenikający; jest On również zlokalizowany w każdym indywidualnym sercu i odpowiednio nagradza On różne czyny żywej istoty. Jest On wielbiony nie tylko jako bezosobowy Brahman, Najwyższa Osoba Boga i zlokalizowany Paramātmā, ale również pod postacią Ved, które uważane są za Jego literacką inkarnację. Vedy są zbiorem wskazówek dla ludzi, poprzez przyjęcie których mogą oni odpowiednio ukształtować swoje życie i powrócić do Boga, z powrotem do domu. Vedy ofiarowują wiedzę Najwyższej Osoby Boga, Kṛṣṇy – i Kṛṣṇa w Swojej inkarnacji jako Vyāsadeva jest kompilatorem Vedānta-sūtry. Zaś komentarz Vyāsadevy do Vedānta-sūtry w postaci Śrīmad-Bhāgavatam daje prawdziwe zrozumienie Vedānta-sūtry. Najwyższy Pan jest tak kompletny, że dla wyzwolenia uwarunkowanej duszy dostarcza jej pożywienia i trawi je, i jest świadkiem jej czynów, daje jej wiedzę w postaci Ved i jako Najwyższa Osoba, Śrī Kṛṣṇa, jest nauczycielem Bhagavad-gīty. Dla uwarunkowanej duszy jest On przedmiotem wielbienia. Jest On wszechdobry i wszechmiłosierny.

Antaḥ-praviṣṭaḥ śāstā janānām. W momencie opuszczania swojego obecnego ciała, żywa istota zapomina o wszystkim, ale zainspirowana przez Najwyższego Pana i otrzymawszy od Niego odpowiednią inteligencję, podejmuje ona swoją pracę tam, gdzie zakończyła ją w swoim życiu przeszłym. Nie tylko raduje się ona albo cierpi w tym świecie według woli Najwyższego Pana przebywającego w jej sercu, ale otrzymuje również od Niego szansę poznania Ved. Jeśli ktoś ma poważny stosunek do poznania wiedzy wedyjskiej, wtedy Kṛṣṇa daje mu konieczną do tego inteligencję. Dlaczego przekazał On tę wiedzę? Ponieważ poznanie Kṛṣṇy jest indywidualną potrzebą żywej istoty. Potwierdza to literatura wedyjska: yo ’sau sarvair vedair gīyate. W całej literaturze wedyjskiej, zaczynając od czterech Ved, Vedānta-sūtry, Upaniṣadów i Purāṇ, opiewane są chwały Najwyższego Pana. Osiągany jest On poprzez spełnianie rytuałów wedyjskich, dyskutowanie filozofii wedyjskiej i wielbienie poprzez służbę oddania. Zatem celem Ved jest poznanie Kṛṣṇy. Vedy dają nam wskazówki, dzięki którym można zrozumieć Kṛṣṇę i proponują proces zrealizowania Go. Ostatecznym celem jest Najwyższa Osoba Boga. Vedānta-sūtra (1.1.4) potwierdza to następującymi słowami: tat tu samanvayāt. Doskonałość można osiągnąć w trzech etapach. Przez zrozumienie literatury wedyjskiej można poznać swój związek z Najwyższą Osobą Boga. Poprzez praktykowanie różnych procesów można się do Niego zbliżyć, a w końcu osiągnąć najwyższy cel, którym jest jedynie Najwyższa Osoba Boga. Werset ten wyraźnie określa przeznaczenie, poznawanie i cel Ved.