ZNACZENIE:
 
W tych dwóch wersetach Najwyższy Pan daje szansę filozofom Māyāvādī, gdyż z wersetów tych wyraźnie wynika, że Najwyższy Pan różni się od duszy indywidualnej. Arjuna wysłuchawszy czterech zasadniczych wersetów Bhagavad-gīty w tym rozdziale, całkowicie uwolnił się od wszelkich wątpliwości i zaakceptował Kṛṣṇę jako Najwyższą Osobę Boga. Natychmiast śmiało oznajmia: „Ty jesteś paraṁ brahma, Najwyższą Osobą Boga”. Wcześniej Kṛṣṇa powiedział, iż On jest stwórcą wszystkiego i każdego. Każdy półbóg i każda ludzka istota zależna jest od Niego, chociaż z powodu ignorancji uważają się za absolutnych i niezależnych od Najwyższej Osoby Boga. Ignorancja taka może zostać całkowicie usunięta poprzez pełnienie służby oddania. Pan wyjaśnił to już w wersecie poprzednim. Teraz, dzięki Jego łasce i zgodnie ze wskazówkami wedyjskimi, Arjuna akceptuje Go jako Najwyższą Prawdę. Kiedy nazywa Kṛṣṇę Najwyższą Osobą Boga, Prawdą Absolutną, nie jest to jedynie pochlebstwo dla bliskiego przyjaciela. Wszystko, co Arjuna mówi w tych dwóch wersetach, potwierdzone jest przez prawdę wedyjską. Wszystkie wedyjskie przekazy potwierdzają, że Najwyższego Pana może poznać jedynie ten, kto pełni dla Niego służbę oddania, podczas gdy dla innych nie jest to możliwe. W pismach wedyjskich znajdziemy potwierdzenie każdego poszczególnego słowa z tych dwóch wypowiedzianych przez Arjunę wersetów.

Kena Upaniṣad oznajmia, iż spoczynkiem dla wszystkiego jest Najwyższy Brahman, a Kṛṣṇa już wcześniej wytłumaczył, że wszystko spoczywa w Nim. Muṇḍaka Upaniṣad potwierdza, że Najwyższego Pana, w którym wszystko spoczywa, mogą zrealizować jedynie ci, którzy bezustannie myślą o Nim. To bezustanne myślenie o Kṛṣṇie nazywa się smaraṇam i jest jednym z procesów służby oddania. Tylko poprzez służbę oddania dla Kṛṣṇy można zrozumieć swoją pozycję i uwolnić się od tego materialnego ciała.

Vedy mówią o Najwyższym Panu jako najczystszym z czystych. Kto rozumie, że Kṛṣṇa jest najwyższą czystością, ten może zostać oczyszczony z wszelkich grzechów. Lecz nie może się uwolnić od grzechów ten, kto nie podporządkował się Najwyższemu Panu. Tak więc uznanie Kṛṣṇy przez Arjunę za najwyższą czystość zgodne jest z literaturą wedyjską. Potwierdzają to również wielkie osobistości, z których największą jest Nārada.

Kṛṣṇa jest Najwyższą Osobą Boga i dlatego powinniśmy zawsze medytować o Nim, czerpiąc radość ze swojego transcendentalnego związku z Nim. Jest On najwyższym bytem i jest wolny od potrzeb cielesnych, narodzin i śmierci. Potwierdza to nie tylko Arjuna, ale cała wedyjska literatura, Purāṇy i przekazy historyczne. Cała wedyjska literatura opisuje Kṛṣṇę w ten sposób i On Sam mówi o Sobie w Rozdziale Czwartym: „Chociaż jestem nienarodzonym, pojawiam się na tej Ziemi, aby ustanowić zasady religijne”. Jest On również najwyższym początkiem. Sam nie mając źródła, jest przyczyną wszystkich przyczyn i wszystko emanuje z Niego. Tę doskonałą wiedzę o Nim można otrzymać dzięki Jego łasce.

Arjuna mógł przemówić w ten sposób dzięki łasce Kṛṣṇy. Jeśli chcemy zrozumieć Bhagavad-gītę, powinniśmy przyjąć oznajmienia tych wersetów. Nazywane jest to systemem paramparā, zaakceptowaniem sukcesji uczniów. Nie można zrozumieć Bhagavad-gīty nie będąc w sukcesji uczniów. Nie jest to możliwe na drodze tzw. wykształcenia akademickiego. Na nieszczęście osoby dumne z takiego wykształcenia, nie zważając na tak wiele dowodów z wedyjskiej literatury, uparcie utrzymują, iż Kṛṣṇa jest tylko zwykłą osobą.