TEKST 28

VERZ 28

Tekst

Besedilo

vedeṣu yajñeṣu tapaḥsu caiva
dāneṣu yat puṇya-phalaṁ pradiṣṭam
atyeti tat sarvam idaṁ viditvā
yogī paraṁ sthānam upaiti cādyam

Synonyms

vedeṣu – w studiowaniu Ved; yajñeṣu – w spełnianiu yajñi, ofiar; tapaḥsu – praktykując różnego rodzaju wyrzeczenia; ca – również; eva – z pewnością; dāneṣu – w rozdawaniu jałmużny; yat – ten, który; puṇya-phalam – efekt pobożnego postępowania; pradiṣṭam – wskazany; atyeti – przechodzi; tat sarvam – wszyscy ci; idam – to; viditvā – wiedząc; yogī – wielbiciel; param – najwyższa; sthānam – siedziba; upaiti – osiąga; ca – również; ādyam – oryginalny.

vedeṣu – s proučevanjem Ved; yajñeṣu – z opravljanjem yajñe, žrtvovanja; tapaḥsu – z raznimi vrstami askeze; ca – tudi; eva – vsekakor; dāneṣu – z dajanjem miloščine; yat – to, kar; puṇya-phalam – rezultat pobožnega delovanja; pradiṣṭam – omenjeni; atyeti – preseže; tat sarvam – vse te; idam – to; viditvā – vedoč; yogī – bhakta; param – najvišje; sthānam – prebivališče; upaiti – doseže; ca – tudi; ādyam – prvobitno.

Translation

Kto przyjmuje ścieżkę służby oddania, ten nie jest wcale pozbawiony rezultatów pochodzących ze studiowania Ved, praktykowania surowych wyrzeczeń, rozdawania jałmużny, czy też uprawiania filozofii i pracy dla korzyści. Wszystko to osiąga jedynie dzięki pełnieniu służby oddania i w końcu udaje się do najwyższej, wiecznej siedziby.

Kdor stopi na pot vdanega služenja, ni prikrajšan za rezultate proučevanja Ved, asketskega življenja in žrtvovanj, dajanja miloščine, filozofskega iskanja in opravljanja vedskih obredov. Ker z ljubeznijo in vdanostjo služi Gospodu, doseže rezultate vseh teh dejavnosti in na koncu življenja odide v najvišje, večno prebivališče.

Purport

ZNACZENIE:

Werset ten jest podsumowaniem Rozdziału Siódmego i Ósmego, szczególnie jeśli chodzi o świadomość Kṛṣṇy i służbę oddania. Vedy należy studiować pod kierunkiem mistrza duchowego i, żyjąc pod jego opieką, praktykować wiele wyrzeczeń. Brahmacārīn ma mieszkać w domu mistrza duchowego i jako jego sługa, musi chodzić od drzwi do drzwi żebrząc, a następnie oddawać wszystko mistrzowi duchowemu. Przyjmuje pokarm tylko z polecenia mistrza duchowego, a jeśli ten nie zawoła go któregoś dnia na posiłek, wtedy pości. Są to niektóre z zasad wedyjskich odnoszących się do brahmacaryi.

Ta verz je sklepna misel sedmega in osmega poglavja, ki obravnavata zavest Kṛṣṇe in vdano služenje. Človek mora proučevati Vede pod vodstvom duhovnega učitelja, in dokler je pod njegovim skrbništvom, mora živeti asketsko. Brahmacārī mora kot služabnik živeti v domu duhovnega učitelja ter od vrat do vrat prositi miloščino in jo prinašati učitelju. Jé lahko samo takrat, kadar mu to dovoli učitelj. Če ga ta kdaj ne pokliče k jedi, se učenec posti. To so nekatera od vedskih načel brahmacarye.

Studiując Vedy pod kierunkiem mistrza duchowego przez okres trwający od lat pięciu do dwudziestu, może stać się on człowiekiem doskonałego charakteru. Ved nie należy studiować w celu rekreacji, jak jest to w zwyczaju fotelowych spekulantów, lecz dla uformowania charakteru. Po takim przeszkoleniu brahmacārīn może ożenić się i zacząć życie rodzinne. Żyjąc w małżeństwie, nadal musi spełniać wiele ofiar i walczyć o dalsze oświecenie. Musi również rozdawać jałmużnę, odpowiednio do kraju, czasu i osoby, zdając sobie sprawę z różnicy pomiędzy dobroczynnością w dobroci, pasji i ignorancji, tak jak opisane zostały one w Bhagavad-gīcie. Po porzuceniu życia rodzinnego i przyjęciu porządku zwanego vānaprastha, oddaje się surowym pokutom, na przykład zamieszkuje w lesie, nosi odzienie z kory, nie goli się itd. Przez pełnienie tych czterech porządków (brahmacarya, gṛhastha, vānaprastha i w końcu sannyāsa) można osiągnąć doskonałość życia. Niektórzy zostają ostatecznie promowani do królestw niebiańskich (planety w wyższym systemie planetarnym), a jeśli zostają jeszcze bardziej oświeceni, osiągają wyzwolenie w niebie duchowym, czy to w bezosobowym brahma-jyoti, czy też na planetach Vaikuṇṭha albo Kṛṣṇaloce. Taką ścieżkę przedstawia literatura wedyjska.

Ko učenec od pet do dvajset let pod učiteljevim vodstvom proučuje Vede, si izoblikuje popoln značaj. Proučevanje Ved ni namenjeno razvedrilu laičnih filozofov, temveč oblikovanju značaja. Po takem šolanju se brahmacārī lahko poroči in živi z družino. Da bi kot družinski človek dalje napredoval na poti samospoznavanja, mora opravljati številna žrtvovanja. Dajati mora tudi miloščino ter se pri tem ozirati na kraj, čas in osebo, kateri jo daje, razlikujoč med miloščino v vrlini, miloščino v strasti in miloščino v nevednosti, ki so opisane v Bhagavad-gīti. Ko zapusti dom in stopi v red vānaprasthe, se mora podvreči strogi askezi: živeti mora v gozdu, se oblačiti v drevesno lubje, ne sme se briti itd. Tisti, ki živijo po pravilih brahmacarye, družinskega življenja, vānaprasthe in nazadnje sannyāse, dosežejo popolnost. Nekateri od njih se potem dvignejo na rajske planete, ko pa še dalje napredujejo, dosežejo osvoboditev in odidejo v duhovno nebo, bodisi v brezosebni brahmajyoti ali pa na planete Vaikuṇṭhe oziroma na Kṛṣṇaloko. To je pot, začrtana v Vedah.

Jednakże piękno świadomości Kṛṣṇy polega na tym, że angażując się w służbę oddania można od razu przekroczyć wszystkie rytuały odnoszące się do różnych porządków życia.

Posebna značilnost metode zavesti Kṛṣṇe ali vdanega služenja je, da človeka naenkrat povzdigne nad vse duhovne redove in zanje predpisane obrede.

Słowa idaṁ viditvā oznaczają, że należy poznać instrukcje Śrī Kṛṣṇy dane w tym i w Siódmym Rozdziale Bhagavad-gīty. Należy próbować zrozumieć je nie przez studia akademickie czy umysłowe spekulacje, lecz przez słuchanie ich w towarzystwie wielbicieli. Istota Bhagavad-gīty zawiera się w rozdziałach od Szóstego do Dwunastego. Pierwsze sześć i ostatnie sześć rozdziałów Bhagavad-gīty są niczym osłona sześciu rozdziałów środkowych, które są szczególnie chronione przez Pana. Jeśli ktoś jest na tyle szczęśliwym, aby zrozumieć Gītę – szczególnie te sześć środkowych rozdziałów – w obcowaniu z wielbicielami, wtedy jego życie natychmiast staje się chwalebne, bez praktykowania jakichkolwiek pokut, ofiar, dobroczynności, spekulacji itd., gdyż rezultaty wszystkich tych czynności można osiągnąć po prostu przez świadomość Kṛṣṇy.

Besedi idaṁ viditvā nakazujeta, da moramo poznati navodila, ki jih je dal Śrī Kṛṣṇa v tem in v sedmem poglavju Bhagavad-gīte. Teh poglavij ne moremo razumeti s pomočjo posvetne učenosti ali z naprezanjem uma. Da bi jih razumeli, moramo poslušati bhakte in se družiti z njimi. Srednjih šest poglavij (od sedmega do dvanajstega) predstavlja srž Bhagavad-gīte. Ostala poglavja (prvih šest in zadnjih šest) so kakor ovoj srednjih šestih, ki jih Gospod posebej ščiti. Človek, ki se mu posreči doumeti Bhagavad-gīto – predvsem srednjih šest poglavij – v družbi bhakt, preseže vse, ki živijo asketsko, opravljajo žrtvovanja, dajejo miloščino, se ukvarjajo s filozofskim iskanjem itd., saj lahko rezultate vseh teh dejavnosti doseže preprosto z metodo zavesti Kṛṣṇe.

Ten, kto ma odrobinę wiary w Bhagavad-gītę, powinien poznać ją od wielbiciela, gdyż, jak to zostało powiedziane na początku Rozdziału Czwartego, tylko bhaktowie mogą zrozumieć Bhagavad-gītę; poza tym nikt nie może doskonale zrozumieć jej celu. Zatem należy poznawać ją od wielbicieli Kṛṣṇy, a nie od umysłowych spekulantów. To jest oznaką wiary. Kiedy ktoś poszukuje bhakty i ostatecznie osiąga jego towarzystwo, wówczas może rzeczywiście zacząć studiować i rozumieć Bhagavad-gītę. Dzięki postępowi uczynionemu w towarzystwie bhaktów dana osoba zostaje zaangażowana w służbę oddania, i przez pełnienie tej służby rozpraszają się jej wszelkie wątpliwości względem Kṛṣṇy, czyli Boga, czynności Kṛṣṇy, Jego formy, rozrywek, imienia i innych cech. Kiedy te wszystkie wątpliwości zostaną rozwiane, wówczas umacnia się ona w swoich studiach. Wtedy zaczyna czerpać niezwykłą przyjemność ze studiowania Bhagavad-gīty i osiąga stan, w którym bezustannie czuje się świadomą Kṛṣṇy. W tym zaawansowanym stanie rozwija pełną miłość do Kṛṣṇy. Ten stan najwyższej doskonałości życia umożliwia bhakcie przeniesienie się do siedziby Kṛṣṇy w niebie duchowym, na Golokę Vṛndāvanę, gdzie osiąga on wieczne szczęście.

Kdor ima vsaj malo vere v besede Bhagavad-gīte, mora proučevati Gīto pod vodstvom bhakte, kajti na začetku četrtega poglavja je jasno rečeno, da lahko Gīto razumejo samo bhakte; nihče drug ne more zares doumeti njenega smisla. Znanje iz Bhagavad-gīte si moramo zato pridobiti s pomočjo Kṛṣṇovega bhakte, ne pa s pomočjo spekulativnega filozofa. To je znak vere. Kdor išče bhakto in nazadnje dobi priložnost za druženje z njim, dejansko začne proučevati in razumevati Bhagavad-gīto. Ko v družbi bhakte napreduje, začne vdano služiti Gospodu in tako se razpršijo vsi njegovi dvomi o Kṛṣṇi oziroma Bogu, Njegovih dejavnostih, podobi, zabavah, imenu in drugem. Ko se povsem osvobodi dvomov, z neomajno odločnostjo proučuje Bhagavad-gīto. V tem najde veliko zadovoljstvo in doseže stanje nenehne zavesti Kṛṣṇe. Ko dovolj napreduje, ga povsem preplavi ljubezen do Kṛṣṇe. Ker doseže najvišjo popolnost, odide v Kṛṣṇovo prebivališče v duhovnem nebu, na Goloko Vṛndāvano, kjer ga čaka večna sreča.

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Ósmego Rozdziału Śrīmad Bhagavad-gīty, traktującego o osiąganiu Najwyższego.

Tako se končajo Bhaktivedantova pojasnila osmega poglavja Śrīmad Bhagavad-gīte z naslovom "Kako doseči Vsevišnjega".