ZNACZENIE:
 
W tym rozdziale, od wersetu drugiego do ostatniego – od mayy āveśya mano ye mām („koncentrując umysł na Mnie”), do ye tu dharmāmṛtam idam („ta religia wiecznego zaangażowania”) – Najwyższy Pan opisuje proces transcendentalnej służby, poprzez który można Go osiągnąć. Procesy te są bardzo drogie Panu i z wielką troską przyjmuje On osobę, która w takie procesy się zaangażowała. Arjuna zadał Panu pytanie, kto jest lepszy: ten, kto realizuje bezosobowego Brahmana, czy ten, kto zaangażowany jest w bezpośrednią służbę dla Najwyższej Osoby Boga. I otrzymał bardzo wyraźną odpowiedź, co do której nie może być żadnej wątpliwości – służba oddania dla Osoby Boga jest najlepszym ze wszystkich procesów realizacji duchowej. Rozdział ten oznajmia, że przywiązanie do czystej służby oddania można rozwinąć poprzez obcowanie z właściwymi osobami. Następnie zaś można przyjąć bona fide mistrza duchowego, pobierać od niego nauki, intonować święte imiona, przestrzegać zasady służby oddania z wiarą, uczuciem i oddaniem, i w ten sposób zaangażować się w służbę dla Pana. Ścieżka ta polecona została w tym rozdziale – zatem nie ma żadnej wątpliwości, że służba oddania jest jedynym doskonałym procesem samorealizacji prowadzącym do osiągnięcia Najwyższej Osoby Boga. Bezosobowa koncepcja Prawdy Absolutnej, jak to opisuje ten rozdział, polecana jest tylko do momentu poddania się procesowi samorealizacji. Innymi słowy, dopóki ktoś nie ma okazji obcowania z czystym wielbicielem, tak długo bezosobowa koncepcja może być dla niego korzystna. Osoba realizująca bezosobową koncepcję Prawdy Absolutnej pracuje wyrzekając się owoców swojej pracy, medytuje i kultywuje wiedzę po to, aby zrozumieć ducha i materię. Jest to potrzebne tak długo, dopóki nie spotka ona czystego wielbiciela. Jeśli jednak ktoś rozwinie pragnienie zaangażowania się w czystą służbę oddania w świadomości Kṛṣṇy, nie musi wtedy stopniowo, krok po kroku, przechodzić etapów doskonalenia się w realizacji duchowej. Służba oddania, jak opisuje to sześć środkowych rozdziałów Bhagavad-gīty, jest procesem bardziej odpowiednim. Osoba zaangażowana w nią nie musi martwić się o środki materialne potrzebne do utrzymania ciała i duszy razem, gdyż problem ten automatycznie zostaje rozwiązany dzięki łasce Pana.