Skip to main content

Text 45

VERSO 45

Texto

Texto

yāvan nṛ-kāya-ratham ātma-vaśopakalpaṁ
dhatte gariṣṭha-caraṇārcanayā niśātam
jñānāsim acyuta-balo dadhad asta-śatruḥ
svānanda-tuṣṭa upaśānta idaṁ vijahyāt
yāvan nṛ-kāya-ratham ātma-vaśopakalpaṁ
dhatte gariṣṭha-caraṇārcanayā niśātam
jñānāsim acyuta-balo dadhad asta-śatruḥ
svānanda-tuṣṭa upaśānta idaṁ vijahyāt

Palabra por palabra

Sinônimos

yāvat — mientras; nṛ-kāya — este cuerpo de forma humana; ratham — considerado una cuadriga; ātma-vaśa — que depende de nuestro control; upakalpam — en el que hay muchas otras partes subordinadas; dhatte — se poseen; gariṣṭha-caraṇa — los pies de loto de los superiores (el maestro espiritual y sus antecesores); arcanayā — por servir; niśātam — afilada; jñāna-asim — la espada o arma del conocimiento; acyuta-balaḥ — por la fuerza trascendental de Kṛṣṇa; dadhat — sostener; asta-śatruḥ — hasta que el enemigo es derrotado; sva-ānanda-tuṣṭaḥ — plenamente satisfechos con la bienaventuranza trascendental; upaśāntaḥ — la conciencia limpia de toda contaminación material; idam — este cuerpo; vijahyā — se debe abandonar.

yāvat — enquanto; nṛ-kāya — esta forma de corpo humano; ratham — considerado como uma quadriga; ātma-vaśa — dependente do próprio controle exercido pela pessoa; upakalpam — no qual existem muitas outras partes subordinadas; dhatte — ela possui; gariṣṭha-carana — os pés de lótus dos superiores (a saber, o mestre espiritual e seus antecessores); arcanayā — servindo; niśātam — afiada; jñāna-asim — a espada ou arma do conhecimento; acyuta-balaḥ — mediante a força transcendental de Kṛṣṇa; dadhat — empunhando; asta-śatruḥ — até que o inimigo seja derrotado; sva-ānanda-tuṣṭaḥ — sendo plenamente autossatisfeita através da bem-aventurança transcendental; upaśāntaḥ — a consciência estando limpa de toda a contaminação material; idam — este corpo; vijahyāt — ela deve abandonar.

Traducción

Tradução

Mientras tengamos que recibir cuerpos materiales, que, con sus distintas partes y objetos relacionados, no están totalmente bajo nuestro control, debemos acudir a los pies de loto de nuestros superiores, el maestro espiritual y sus antecesores. Por su misericordia, podremos afilar la espada del conocimiento; entonces, con el poder de la misericordia de la Suprema Personalidad de Dios, tenemos que vencer a los enemigos de que te he hablado. De este modo, el devoto debe ser capaz de sumergirse en su propia bienaventuranza trascendental, para después abandonar el cuerpo y recuperar su identidad espiritual.

Enquanto alguém tiver de aceitar corpos materiais, com suas diferentes partes e parafernálias, que não estão sob seu pleno controle, ele precisa contar com os pés de lótus de seus superiores, a saber, seu mestre espiritual e os antecessores do mestre espiritual, através de cuja misericórdia ele poderá afiar a espada do conhecimento. Com o poder da misericórdia da Suprema Personalidade de Deus, ele deverá, então, derrotar os inimigos acima mencionados. Dessa maneira, o devoto conseguirá imergir em sua própria bem-aventurança transcendental, podendo, consequentemente, abandonar seu corpo e reassumir sua identidade espiritual.

Significado

Comentário

En el Bhagavad-gītā (4.9), el Señor dice:

SIGNIFICADONa Bhagavad-gītā (4.9), o Senhor diz:

janma karma ca me divyam
evaṁ yo vetti tattvataḥ
tyaktvā dehaṁ punar janma
naiti mām eti so ’rjuna
janma karma ca me divyam
evaṁ yo vetti tattvataḥ
tyaktvā dehaṁ punar janma
naiti mām eti so ’rjuna

«¡Oh, Arjuna!, aquel que conoce la naturaleza trascendental de Mi advenimiento y actividades, al abandonar el cuerpo no vuelve a nacer en este mundo material, sino que alcanza Mi morada eterna». Esta es la perfección más elevada de la vida, y es también el propósito del cuerpo humano. En el Śrīmad-Bhāgavatam (11.20.17), se dice:

“Aquele que conhece a natureza transcendental do Meu aparecimento e atividades, ao deixar o corpo não volta a nascer neste mundo material, senão que alcança Minha morada eterna, ó Arjuna.” Essa é a perfeição máxima da vida, e o corpo humano se presta a esse propósito. Afirma-se no Śrīmad-Bhāgavatam (11.20.17):

nṛ-deham ādyaṁ sulabhaṁ sudurlabhaṁ
plavaṁ sukalpaṁ guru-karṇadhāram
mayānukūlena nabhasvateritaṁ
pumān bhavābdhiṁ na taret sa ātma-hā
nṛ-deham ādyaṁ sulabhaṁ sudurlabhaṁ
plavaṁ sukalpaṁ guru-karṇadhāram
mayānukūlena nabhasvateritaṁ
pumān bhavābdhiṁ na taret sa ātma-hā

El cuerpo de forma humana es una nave muy valiosa, y el maestro espiritual es el capitán, guru-karṇadhāram, que la guía en su travesía por el mar de la nesciencia. La instrucción de Kṛṣṇa es una brisa favorable. En la travesía del mar de la nesciencia debemos aprovechar todos estos recursos. El maestro espiritual es el capitán, de modo que debemos servirle con gran sinceridad, a fin de que, por su misericordia, podamos recibir la misericorida del Señor Supremo.

Esta forma de corpo humano é um barco valiosíssimo, e o mestre espiritual é o capitão, guru-karṇadhāram, que guia o barco na travessia do oceano de ignorância. A instrução de Kṛṣṇa é uma brisa favorável. Todos devem utilizar todas essas boas condições para singrar o oceano de ignorância. Como o mestre espiritual é o capitão, a pessoa deve servi-lo muito sinceramente para que, por sua misericórdia, consiga obter a misericórdia do Senhor Supremo.

Una palabra significativa de este verso es acyuta-balaḥ. El maestro espiritual es, sin duda, muy misericordioso con sus discípulos; por ello, el devoto que le satisface recibe fuerza de la Suprema Personalidad de Dios. Śrī Caitanya Mahāprabhu dice: guru-kṛṣṇa-prasāde pāya bhakti-latā-bīja: Quien complace al maestro espiritual complace también a Kṛṣṇa, y recibe la fuerza necesaria para cruzar el océano de la nesciencia. Por lo tanto, la persona sincera en su deseo de ir de regreso al hogar, de vuelta a Dios, debe adquirir la fortaleza necesaria complaciendo al maestro espiritual, ya que de ese modo obtiene el arma con la que vencer al enemigo, y recibe también la gracia de Kṛṣṇa. El arma del jñāna, por sí sola, es insuficiente. Es necesario afilarla sirviendo al maestro espiritual y siguiendo sus instrucciones. De ese modo, el candidato obtendrá la misericordia de la Suprema Personalidad de Dios. Generalmente, en las guerras, para vencer al enemigo hay que ayudarse de una cuadriga y unos caballos; una vez vencido el enemigo, podemos dejar la cuadriga y todo lo relacionado con ella. Del mismo modo, mientras tengamos un cuerpo humano, debemos emplearlo en toda su capacidad para obtener la perfección más elevada de la vida, que es ir de regreso al hogar, de vuelta a Dios.

Uma palavra significativa empregada neste verso é acyuta-balaḥ. O mestre espiritual decerto é misericordioso com seus discípulos, em consequência do que o devoto é fortalecido pela Suprema Personalidade de Deus ao satisfazer o mestre espiritual. Śrī Caitanya Mahāprabhu, portanto, diz que guru-kṛṣṇa-prasāde pāya bhakti-latā-bīja: a pessoa deve primeiramente satisfazer o mestre espiritual, pois, dessa maneira, ela automaticamente satisfaz Kṛṣṇa e obtém a força com a qual pode cruzar o oceano de ignorância. Se alguém deseja seriamente retornar ao lar, retornar ao Supremo, deve tornar-se bastante forte, satisfazendo o mestre espiritual, pois assim recebe a arma com a qual pode derrotar o inimigo, e também consegue a graça de Kṛṣṇa. Simplesmente receber a arma de jñāna é insuficiente. A pessoa deve afiar a arma, servindo ao mestre espiritual e acatando suas instruções. Então, o candidato terá a misericórdia da Suprema Personalidade de Deus. Na guerra habitual, o combatente recorre à sua quadriga e cavalos para triunfar sobre seu inimigo e, após derrotar seus inimigos, ele pode abandonar a quadriga e sua parafernália. Igualmente, enquanto tiver um corpo humano, a pessoa deverá usá-lo plenamente para obter a perfeição máxima da vida, a saber, voltar ao lar, voltar ao Supremo.

La perfección del conocimiento es, sin duda alguna, alcanzar la posición trascendental (brahma-bhūta). En el Bhagavad-gītā (18.54), el Señor dice:

A perfeição do conhecimento decerto consiste em nos tornarmos transcendentalmente situados (brahma-bhūta). Como o Senhor diz na Bhagavad-gītā (18.54):

brahma-bhūtaḥ prasannātmā
na śocati na kāṅkṣati
samaḥ sarveṣu bhūteṣu
mad-bhaktiṁ labhate parām
brahma-bhūtaḥ prasannātmā
na śocati na kāṅkṣati
samaḥ sarveṣu bhūteṣu
mad-bhaktiṁ labhate parām

«Aquel que se establece en el plano trascendental percibe de inmediato el Brahman Supremo y se vuelve plenamente dichoso. Nunca se lamenta ni desea poseer nada. Tiene la misma disposición para con todas las entidades vivientes. Habiendo alcanzado ese estado, ofrece servicio devocional puro». El simple hecho de cultivar conocimiento, como hacen los impersonalistas, no nos permitirá liberarnos de las garras de māyā. Es necesario llegar al nivel del bhakti.

“Aquele que está situado nessa posição transcendental compreende de imediato o Brahman Supremo e torna-se completamente feliz. Ele nunca se lamenta nem deseja ter nada, e é equânime para com todas as entidades vivas. Nesse estado, ele passa a Me prestar serviço devocional puro.” Através do simples cultivo de conhecimento, como acontece, por exemplo, com os impersonalistas, ninguém consegue escapar das garras de māyā. Deve-se alcançar a plataforma de bhakti.

bhaktyā mām abhijānāti
yāvān yaś cāsmi tattvataḥ
tato māṁ tattvato jñātvā
viśate tad-anantaram
bhaktyā mām abhijānāti
yāvān yaś cāsmi tattvataḥ
tato māṁ tattvato jñātvā
viśate tad-anantaram

«Únicamente se Me puede comprender tal y como soy, como la Suprema Personalidad de Dios, por medio del servicio devocional. Y cuando, mediante esa devoción, se tiene plena conciencia de Mí, se puede entrar en el Reino de Dios» (Bg. 18.55). Mientras no se alcance la etapa del servicio devocional y la misericordia del maestro espiritual y de Kṛṣṇa, siempre habrá posibilidad de caer para recibir de nuevo un cuerpo material. Por eso Kṛṣṇa, en el Bhagavad-gītā (4.9), subraya:

“É unicamente através do serviço devocional que alguém pode compreender-Me como sou, como a Suprema Personalidade de Deus. E quando, mediante tal devoção, ele se absorve em plena consciência de Mim, ele pode entrar no reino de Deus.” (Bhagavad-gītā 18.55) Enquanto alguém não tiver alcançado a fase do serviço devocional e a misericórdia do mestre espiritual e de Kṛṣṇa, existe a possibilidade de recair e aceitar corpos materiais. Portanto, Kṛṣṇa enfatiza na Bhagavad-gītā (4.9):

janma karma ca me divyam
evaṁ yo vetti tattvataḥ
tyaktvā dehaṁ punar janma
naiti mām eti so ’rjuna
janma karma ca me divyam
evaṁ yo vetti tattvataḥ
tyaktvā dehaṁ punar janma
naiti mām eti so ’rjuna

«¡Oh, Arjuna!, aquel que conoce la naturaleza trascendental de Mi advenimiento y actividades, al abandonar el cuerpo no vuelve a nacer en este mundo material, sino que alcanza Mi morada eterna».

“Aquele que conhece a natureza transcendental do Meu aparecimento e atividades, ao deixar o corpo não volta a nascer neste mundo material, senão que alcança Minha morada eterna, ó Arjuna.”

La palabra tattvataḥ, que significa «en verdad», es muy importante. Tato māṁ tattvato jñātvā. A no ser que comprendamos verdaderamente a Kṛṣṇa por la misericordia del maestro espiritual, no seremos libres de abandonar el cuerpo material. En los śāstras se dice: āruhya kṛcchreṇa paraṁ padaṁ tataḥ patanty adho 'nādṛta-yuṣmad-aṅghrayaḥ: Si dejamos de lado el servicio de los pies de loto de Kṛṣṇa, el mero hecho de cultivar conocimiento no nos bastará para liberarnos de las garras de la materia. Incluso si alcanzamos la etapa de brahma-padam y nos fundimos en el Brahman, mientras no tengamos bhakti, correremos el riesgo de caer. Debemos ser muy prudentes y protegernos del peligro de caer de nuevo al cautiverio material. Nuestra única garantía es alcanzar la etapa de bhakti, de la que es seguro que no caeremos. Entonces quedaremos libres de las actividades del mundo material. En resumen, y como afirma Śrī Caitanya Mahāprabhu, debemos ponernos en contacto con un maestro espiritual genuino perteneciente al paramparā consciente de Kṛṣṇa, pues, por su misericordia, y si seguimos sus instrucciones, Kṛṣṇa nos dará fuerza. Entonces, ocupados en servicio devocional, alcanzaremos el objetivo supremo de la vida, los pies de loto de Viṣṇu.

A palavra tattvataḥ, que significa “na realidade”, é muito importante. Tato māṁ tattvato jñātvā. Enquanto não receber a misericórdia do mestre espiritual que a capacite a compreender Kṛṣṇa em verdade, pessoa alguma estará em condições de abandonar o seu corpo material. Como se afirma, āruhya kṛcchreṇa paraṁ padaṁ tataḥ patanty adho ’nādṛta-yuṣmad-aṅghrayaḥ: se alguém negligencia servir aos pés de lótus de Kṛṣṇa, não poderá livrar-se das garras materiais através do mero conhecimento. Mesmo que alguém alcance a fase de brahma-padam, imersão no Brahman, sem bhakti, arrisca-se a cair. A pessoa deve tomar muito cuidado em relação ao perigo de recair no cativeiro material. A única segurança é chegar à etapa de bhakti, pois, estabelecendo-se nela, ninguém cai. É então que a pessoa se livra das atividades do mundo material. Em suma, como afirma Śrī Caitanya Mahāprabhu, todos devem entrar em contato com um mestre espiritual genuíno, que esteja no paramparā da consciência de Kṛṣṇa, pois, através de sua misericórdia e de suas instruções, recebe-se a força concedida por Kṛṣṇa. Então, a pessoa se ocupa em serviço devocional e alcança a meta última da vida, os pés de lótus de Viṣṇu.

En este verso son significativas las palabras jñānāsim acyuta-balaḥ. Kṛṣṇa nos da jñānāsim, la espada del conocimiento, y cuando servimos al guru y a Kṛṣṇa para empuñar la espada de las instrucciones de Kṛṣṇa, Balarāma nos da fuerza. Balarāma es Nityānanda. Vrajendra-nandana yei, śacī-suta haila sei, balarāma ha-ila nitāi. Este bala, Balarāma, viene con Śrī Caitanya Mahāprabhu, y ambos son tan misericordiosos que, en la era de Kali, podemos refugiarnos fácilmente en Sus pies de loto. Ambos vienen con la misión especial de liberar a las almas caídas de esta era: pāpī tāpī yata chila, hari-nāme uddhārila: Su arma es el saṅkīrtana, el hari-nāma. Así pues, debemos aceptar la espada del conocimiento de manos de Kṛṣṇa, y ser fuertes con la misericordia de Balarāma. Por eso en Vṛndāvana estamos adorando a Kṛṣṇa-Balarāma. En el Muṇḍaka Upaniṣad (3.2.4), se dice:

Neste verso, as palavras ānāsim acyuta-balaḥ são bastante expressivas. Jñānāsim, a espada do conhecimento, é dada por Kṛṣṇa, e quando alguém serve ao guru e Kṛṣṇa para empunhar a espada das instruções de Kṛṣṇa, Balarāma o fortalece. Balarāma é Nityānanda. Vrajendra-nandana yei, śacī-suta haila sei, balarāma ha-ila nitāi. Esse bala – Balarāma – vem com Śrī Caitanya Mahāprabhu, e ambos são tão misericordiosos que, nesta era de Kali, todos podem refugiar-se muito facilmente em Seus pés de lótus. Eles vêm especialmente para libertar todas as almas caídas desta era. Pāpī tāpī yata chila, hari-nāme uddhārila. A arma dEles é saṅkīrtana, hari-nāma. Então, todos devem aceitar a espada do conhecimento que lhes é dada por Kṛṣṇa e se tornarem fortes graças à misericórdia de Balarāma. Nós, portanto, estamos adorando Kṛṣṇa-Balarāma em Vṛndāvana. A Muṇḍaka Upaniṣad (3.2.4) diz:

nāyam ātmā bala-hīnena labhyo
na ca pramādāt tapaso vāpy aliṅgāt
etair upāyair yatate yas tu vidvāṁs
tasyaiṣa ātmā viśate brahma-dhāma
nāyam ātmā bala-hīnena labhyo
na ca pramādāt tapaso vāpy aliṅgāt
etair upāyair yatate yas tu vidvāṁs
tasyaiṣa ātmā viśate brahma-dhāma

Nadie puede alcanzar el objetivo de la vida sin la misericordia de Balarāma. Por esa razón, Śrī Narottama dāsa Ṭhākura dice: nitāiyera karuṇa habe, vraje rādhā-kṛṣṇa pābe: Cuando se recibe la misericordia de Balarāma, Nityānanda, se pueden alcanzar fácilmente los pies de loto de Rādhā y Kṛṣṇa.

Sem a misericórdia de Balarāma, ninguém pode alcançar a meta da vida. Por conseguinte, Śrī Narottama Dāsa Ṭhākura diz que nitāiyera karunā habe, vraje rādhā-kṛṣṇa pābe: quando alguém recebe a misericórdia de Balarāma, Nityānanda, ele pode alcançar os pés de lótus de Rādhā e Kṛṣṇa muito facilmente.

se sambandha nāhi yāra, bṛthā janma gela tāra,
vidyā-kule hi karibe tāra
se sambandha nāhi yāra, bṛthā janma gela tāra,
vidyā-kule hi karibe tāra

Si no tenemos vínculos con Nitāi, Balarāma, de nada nos servirá ser grandes sabios eruditos o jñānīs, ni haber nacido en familias muy respetables. Por consiguiente, debemos vencer a los enemigos de la conciencia de Kṛṣṇa con la fuerza que recibimos de Balarāma.

Se alguém não possui nada que o vincule a Nitāi, Balarāma, então, muito embora ele seja um intelectual muito erudito, ou jñānī, ou tenha nascido em família muito respeitável, esses dons não o ajudarão. Portanto, é com a força recebida de Balarāma que devemos vencer os inimigos da consciência de Kṛṣṇa.