Skip to main content

Text 17

VERSO 17

Devanagari

Devanagari

चित्रकेतुरुवाच
प्रतिगृह्णामि ते शापमात्मनोऽञ्जलिनाम्बिके ।
देवैर्मर्त्याय यत्प्रोक्तं पूर्वदिष्टं हि तस्य तत् ॥ १७ ॥

Text

Texto

citraketur uvāca
pratigṛhṇāmi te śāpam
ātmano ’ñjalināmbike
devair martyāya yat proktaṁ
pūrva-diṣṭaṁ hi tasya tat
citraketur uvāca
pratigṛhṇāmi te śāpam
ātmano ’ñjalināmbike
devair martyāya yat proktaṁ
pūrva-diṣṭaṁ hi tasya tat

Synonyms

Sinônimos

citraketuḥ uvāca — King Citraketu said; pratigṛhṇāmi — I accept; te — your; śāpam — curse; ātmanaḥ — my own; añjalinā — with folded bands; ambike — O mother; devaiḥ — by the demigods; martyāya — unto a mortal; yat — which; proktam — prescribed; pūrva-diṣṭam — fixed previously according to one’s past deeds; hi — indeed; tasya — of him; tat — that.

citraketuḥ uvāca — o rei Citraketu disse; pratigṛhṇāmi — aceito; te — tua; śāpam — maldição; ātmanaḥ — minhas próprias; añjalinā — de mãos postas; ambike — ó mãe; devaiḥ — pelos semideuses; martyāya — a um mortal; yat — a qual; proktam — prescrita; pūrva-diṣṭam — fixada anteriormente de acordo com os atos que se executaram no passado; hi — na verdade; tasya — dele; tat — isto.

Translation

Tradução

Citraketu said: My dear mother, with my own hands folded together I accept the curse upon me. I do not mind the curse, for happiness and distress are given by the demigods as a result of one’s past deeds.

Citraketu disse: Minha querida mãe, eu, de mãos postas, aceito a maldição lançada sobre mim. Não me importo com a maldição, pois a felicidade e a aflição são coisas que os semideuses nos dão como resultado de nossos feitos passados.

Purport

Comentário

Since Citraketu was a devotee of the Lord, he was not at all disturbed by the curse of mother Pārvatī. He knew very well that one suffers or enjoys the results of one’s past deeds as ordained by daiva-netra — superior authority, or the agents of the Supreme Personality of Godhead. He knew that he had not committed any offense at the lotus feet of Lord Śiva or the goddess Pārvatī, yet he had been punished, and this means that the punishment had been ordained. Thus the King did not mind it. A devotee is naturally so humble and meek that he accepts any condition of life as a blessing from the Lord. Tat te ’nukampāṁ susamīkṣamāṇaḥ (Bhāg. 10.14.8). A devotee always accepts punishment from anyone as the mercy of the Lord. If one lives in this conception of life, he sees whatever reverses occur to be due to his past misdeeds, and therefore he never accuses anyone. On the contrary, he becomes increasingly attached to the Supreme Personality of Godhead because of his being purified by his suffering. Suffering, therefore, is also a process of purification.

SIGNIFICADO—Como era devoto do Senhor, Citraketu não ficou nem um pouco abalado com a maldição imprecada por mãe Pārvatī. Ele sabia muito bem que, conforme ordenam os daiva-netras – autoridades superio­res, ou agentes da Suprema Personalidade de Deus –, cada qual sofre ou desfruta os resultados de seus feitos passados. Ele estava ciente de que não cometera nenhuma ofensa aos pés de lótus do senhor Śiva ou da deusa Pārvatī, apesar do que fora punido, e isso significava que a punição lhe havia sido designada. Portanto, o rei não se importou com isso. Por natureza, o devoto é tão manso e humilde que aceita qualquer condição de vida como uma bênção do Senhor. Tat te ’nukampāṁ susamīkṣamāṇaḥ. (Śrīmad-Bhāgavatam 10.14.8) O devoto sempre aceita como misericórdia do Senhor as punições que lhe são infligi­das por quem quer que seja. Se alguém vive nessa plataforma, vê que todos os reveses que o assolam se devem às suas más ações passadas e, portanto, jamais acusa alguém. Em vez disso, torna-se ainda mais apegado à Suprema Personalidade de Deus devido ao fato de se purificar através do seu sofrimento. O sofrimento, portanto, também é um processo de purificação.

Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura says in this connection that one who has developed Kṛṣṇa consciousness and who exists in love with Kṛṣṇa is no longer subject to suffering and happiness under the laws of karma. Indeed, he is beyond karma. The Brahma-saṁhitā says, karmāṇi nirdahati kintu ca bhakti-bhājām: a devotee is free from the reactions of his karma because he has taken to devotional service. This same principle is confirmed in Bhagavad-gītā (14.26). Sa guṇān samatītyaitān brahma-bhūyāya kalpate: one who is engaged in devotional service has already been freed from the reactions of his material karma, and thus he immediately becomes brahma-bhūta, or transcendental. This is also expressed in Śrīmad-Bhāgavatam (1.2.21). Kṣīyante cāsya karmāṇi: before attaining the stage of love, one becomes free from all the results of karma.

A esse respeito, Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura diz que a pessoa que desenvolveu consciência de Kṛṣṇa e cuja vida se resume a amar Kṛṣṇa não está mais sujeita ao sofrimento ou à felicidade decorrentes das leis do karma. Na verdade, ela está além do karma. A Brahma-saṁhitā diz que karmāṇi nirdahati kintu ca bhakti-bhājām: como aceitou o serviço devocional, o devoto está livre das reações de seu karma. Confirma esse mesmo princípio a Bhagavad-gītā (14.26), sa guṇān samatītyaitān brahma-bhūyāya kalpate: quem está ocupado em serviço devocional já está livre das reações do seu karma material e, dessa maneira, pode imediatamente se tornar brahma-bhūta, ou transcendental. No Śrīmad-Bhāgavatam (1.2.21), também se expressa isso. Kṣīyante cāsya karmāṇi: antes de alcançar a fase de amor, a pessoa se torna livre de todas as consequências do karma.

The Lord is very kind and affectionate toward His devotees, and therefore a devotee, in any condition, is not subjected to the results of karma. A devotee never aspires for the heavenly planets. The heavenly planets, liberation and hell are nondifferent for a devotee, for he does not discriminate between different positions in the material world. A devotee is always eager to return home, back to Godhead, and remain there as the Lord’s associate. This ambition becomes increasingly fervent in his heart, and therefore he does not care about material changes in his life. Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura comments that Mahārāja Citraketu’s being cursed by Pārvatī should be considered the mercy of the Lord. The Lord wanted Citraketu to return to Godhead as soon as possible, and therefore he terminated all the reactions of his past deeds. Acting through the heart of Pārvatī, the Lord, who is situated in everyone’s heart, cursed Citraketu in order to end all his material reactions. Thus Citraketu became Vṛtrāsura in his next life and returned home, back to Godhead.

O Senhor é muito bom e afetuoso para com Seus devotos e, portanto, qualquer que seja a situação, o devoto não está sujeito aos resultados do karma. O devoto nunca aspira aos planetas celestiais. Os planetas celestiais, a liberação e o inferno não são diferentes para o devoto, pois ele não vê diferenças entre as diversas posições existentes no mundo material. O devoto está sempre ansioso para retornar ao lar, retornar ao Supremo, onde deseja permanecer como um associado do Senhor. Essa ambição se torna cada vez mais intensa em seu co­ração, de modo que ele não se importa com as mudanças materiais que venham a ocorrer em sua vida. Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura comenta que o fato de Mahārāja Citraketu ter sido amal­diçoado por Pārvatī deve ser considerado como uma misericórdia do Senhor. O Senhor queria que Citraketu retornasse ao Supremo o mais breve possível, e, portanto, acabaram-se todas as reações de seus atos passados. Agindo através do coração de Pārvatī, o Senhor, que está situado no coração de todos, amaldiçoou Citraketu a fim de exterminar todas as suas reações materiais. Assim, em sua próxima vida, Citraketu se tornou Vṛtrāsura e voltou ao lar, voltou ao Supremo.