Skip to main content

Text 31

Text 31

Devanagari

Devanagari

विशोको ब्रह्मसम्पत्त्या सञ्छिन्नद्वैतसंशय: ।
लीनप्रकृतिनैर्गुण्यादलिङ्गत्वादसम्भव: ॥ ३१ ॥

Text

Texto

viśoko brahma-sampattyā
sañchinna-dvaita-saṁśayaḥ
līna-prakṛti-nairguṇyād
aliṅgatvād asambhavaḥ
viśoko brahma-sampattyā
sañchinna-dvaita-saṁśayaḥ
līna-prakṛti-nairguṇyād
aliṅgatvād asambhavaḥ

Synonyms

Palabra por palabra

viśokaḥ — free from bereavement; brahma-sampattyā — by possession of spiritual assets; sañchinna — being completely cut off; dvaita-saṁśayaḥ — from the doubts of relativity; līna — merged in; prakṛti — material nature; nairguṇyāt — due to being in transcendence; aliṅgatvāt — because of being devoid of a material body; asambhavaḥ — free from birth and death.

viśokaḥ — libre de congoja; brahma-sampattyā — por poseer bienes espirituales; sañchinna — siendo completamente cortado; dvaita-saṁśayaḥ — de las dudas de la relatividad; līna — fundido en; prakṛti — la naturaleza material; nairguṇyāt — por estar en la trascendencia; aliṅgatvāt — por estar desprovisto de un cuerpo material; asambhavaḥ — libre del nacimiento y la muerte.

Translation

Traducción

Because of his possessing spiritual assets, the doubts of duality were completely cut off. Thus he was freed from the three modes of material nature and placed in transcendence. There was no longer any chance of his becoming entangled in birth and death, for he was freed from material form.

Como él poseía bienes espirituales, las dudas de la dualidad fueron cercenadas por completo. De ese modo se liberó de las tres modalidades de la naturaleza material, y se situó en la trascendencia. Ya no había ninguna posibilidad de que se enredara en el nacimiento y la muerte, pues se había liberado de la forma material.

Purport

Significado

Doubts of duality begin from the misconception of the material body, which is accepted as the self by less intelligent persons. The most foolish part of our ignorance is our identifying this material body with the self. Everything in relation with the body is ignorantly accepted as our own. Doubts due to misconceptions of “myself” and “mine” — in other words, “my body,” “my relatives,” “my property,” “my wife,” “my children,” “my wealth,” “my country,” “my community” and hundreds and thousands of similar illusory contemplations — cause bewilderment for the conditioned soul. By assimilating the instructions of the Bhagavad-gītā, one is sure to be released from such bewilderment because real knowledge is knowledge that the Supreme Personality of Godhead, Vāsudeva, Lord Kṛṣṇa, is everything, including one’s self. Everything is a manifestation of His potency as part and parcel. The potency and the potent are nondifferent, so the conception of duality is at once mitigated by attainment of perfect knowledge. As soon as Arjuna took up the instructions of the Bhagavad-gītā, expert as he was, he could at once eradicate the material conception of Lord Kṛṣṇa, his eternal friend. He could realize that the Lord was still present before him by His instruction, by His form, by His pastimes, by His qualities and everything else related to Him. He could realize that Lord Kṛṣṇa, his friend, was still present before him by His transcendental presence in different nondual energies, and there was no question of attainment of the association of the Lord by another change of body under the influence of time and space. By attainment of absolute knowledge, one can be in association with the Lord constantly, even in this present life, simply by hearing, chanting, thinking of and worshiping the Supreme Lord. One can see Him, one can feel His presence even in this present life, simply by understanding the advaya-jñāna Lord, or the Absolute Lord, through the process of devotional service, which begins with hearing about Him. Lord Caitanya says that simply by chanting the holy name of the Lord one can at once wash off the dust on the mirror of pure consciousness, and as soon as the dust is removed, one is at once freed from all material conditions. To become free from material conditions means to liberate the soul. As soon as one is, therefore, situated in absolute knowledge, his material conception of life is removed, or he emerges from a false conception of life. Thus the function of the pure soul is revived in spiritual realization. This practical realization of the living being is made possible due to his becoming free from the reaction of the three modes of material nature, namely goodness, passion and ignorance. By the grace of the Lord, a pure devotee is at once raised to the place of the Absolute, and there is no chance of the devotee’s becoming materially entangled again in conditioned life. One is not able to feel the presence of the Lord in all circumstances until one is endowed with the required transcendental vision made possible by devotional service prescribed in the revealed scriptures. Arjuna had attained this stage long before on the Battlefield of Kurukṣetra, and when he apparently felt the absence of the Lord, he at once took shelter of the instructions of the Bhagavad-gītā, and thus again he was placed in his original position. This is the position of viśoka, or the stage of being freed from all grief and anxieties.

Las dudas de la dualidad comienzan con la errónea concepción acerca del cuerpo material, el cual las personas poco inteligentes consideran que es el yo. La parte más necia de nuestra ignorancia es la de identificar el cuerpo material con el yo. Por ignorancia, todo lo que está relacionado con el cuerpo se acepta como propio. Las dudas ocasionadas por las erróneas concepciones de «yo» y «mío» —en otras palabras, «mi cuerpo», «mis parientes», «mi propiedad», «mi esposa», «mis hijos», «mi riqueza», «mi país», «mi comunidad», y cientos y miles de ideas ilusorias semejantes a esas—, le causan confusión al alma condicionada. Por el hecho de asimilar las instrucciones del Bhagavad-gītā, es seguro que uno se liberará de esa confusión, porque el verdadero conocimiento es saber que la Suprema Personalidad de Dios, Vāsudeva, el Señor Kṛṣṇa, lo es todo, incluso el yo de uno. Todo es una manifestación de Su potencia como parte integral. La potencia y el potente no son diferentes, por lo cual, mediante el logro del conocimiento perfecto la concepción producto de la dualidad queda mitigada de inmediato. En cuanto Arjuna adoptó las instrucciones del Bhagavad-gītā, experto como era, pudo erradicar de inmediato la concepción material que tenía del Señor Kṛṣṇa, su amigo eterno. Él pudo darse cuenta de que el Señor Kṛṣṇa aún estaba presente ante él por medio de Su instrucción, Su forma, Sus pasatiempos, Sus cualidades, y de todo lo demás relacionado con Él. Él pudo darse cuenta de que el Señor Kṛṣṇa, su amigo, aún está presente ante él por medio de Su presencia trascendental en diferentes energías no duales, y no había ninguna necesidad de tener la compañía del Señor mediante otro cambio de cuerpo bajo la influencia del tiempo y el espacio. Si se obtiene conocimiento absoluto se puede tener la compañía del Señor constantemente, incluso en esta vida actual, solo con oír, cantar y pensar acerca del Señor Supremo, y con adorarlo a Él. Uno puede verlo, uno puede sentir Su presencia incluso en esta vida actual, con simplemente entender al Señor advaya-jñāna, o al Señor Absoluto, a través del proceso del servicio devocional, el cual comienza con oír hablar de Él. El Señor Caitanya dice que, simplemente con cantar el santo nombre del Señor, uno puede limpiar de inmediato el polvo que hay en el espejo de la conciencia pura, y tan pronto como se quita el polvo, uno queda libre de inmediato de todas las condiciones materiales. Liberarse de las condiciones materiales significa liberar el alma. Por consiguiente, en cuanto uno se sitúa en el estado de conocimiento absoluto, se elimina su concepción material de la vida, o uno emerge de una falsa concepción de la vida. Esta iluminación práctica del ser viviente se logra porque él se libera de la reacción de las tres modalidades de la naturaleza material, es decir, la bondad, la pasión y la ignorancia. Por la gracia del Señor, el devoto puro es elevado de inmediato a donde está el Absoluto, y no hay ninguna posibilidad de que el devoto vuelva a quedar enredado de una manera material en la vida condicionada. Uno no es capaz de sentir la presencia del Señor en todas las circunstancias, hasta que se está dotado de la visión trascendental que se requiere, la cual se logra mediante el servicio devocional que se prescribe en las Escrituras reveladas. Arjuna había llegado a esa etapa hacía mucho en el campo de batalla de Kurukṣetra, y cuando aparentemente sintió la ausencia del Señor, de inmediato se refugió en las instrucciones del Bhagavad-gītā, y así quedó ubicado de nuevo en su posición original. Esa es la posición de viśoka, o la etapa en que se está liberado de toda congoja y ansiedades.