ZNACZENIE:
 
Nie posiadający wiary nie mogą spełniać procesu służby oddania – takie jest znaczenie tego wersetu. Wiarę rozbudzić można przez obcowanie z wielbicielami. Nieszczęśliwi są ludzie, którzy nawet po wysłuchaniu wszelkich dowodów literatury wedyjskiej od wielkich osobistości, nadal nie mają wiary w Boga. Są niezdecydowani i niewytrwali w służbie dla Pana. Zatem wiara jest najważniejszym czynnikiem dla postępu w świadomości Kṛṣṇy. W Caitanya-caritāmṛta jest powiedziane, że należy być całkowicie przekonanym, że po prostu przez służenie Najwyższemu Panu Śrī Kṛṣṇie osiąga się wszelką doskonałość. To nazywane jest prawdziwą wiarą. Jak oznajmia Śrīmad-Bhāgavatam (4.31.14):

„Przez podlewanie korzenia drzewa zaspokaja się potrzeby jego gałęzi, gałązek i liści, a przez dostarczenie pożywienia dla żołądka zadowala się wszystkie zmysły ciała. Podobnie, przez zaangażowanie się w transcendentalną służbę dla Najwyższego Pana automatycznie zadowala się wszystkich półbogów i wszystkie żywe istoty”. Zatem po przeczytaniu Bhagavad-gīty powinno się niezwłocznie dojść do konkluzji podanej w samej Bhagavad-gīcie: należy porzucić wszelkie zajęcia i przyjąć służbę dla Najwyższego Pana, Kṛṣṇy, Osoby Boga. Jeśli ktoś jest przekonany do takiej filozofii życia, jest to wiarą.

Rozwinięciem tej wiary jest proces świadomości Kṛṣṇy. Ludzi w świadomości Kṛṣṇy można podzielić na trzy grupy. Do grupy trzeciej należą ci, którzy nie mają wiary. Nawet jeśli są oficjalnie zaangażowani w służbę oddania, nie mogą osiągnąć najwyższego stanu doskonałości. Najprawdopodobniej po pewnym czasie odejdą. Mogą zaangażować się w służbę oddania, ale ponieważ nie mają całkowitego przekonania i wiary, bardzo trudno jest im kontynuować ten proces świadomości Kṛṣṇy. Mamy tego praktyczne doświadczenie w prowadzeniu naszej działalności misyjnej. Niektórzy ludzie przychodzą i zgłaszają się do Towarzystwa Świadomości Kṛṣṇy z pewnym ukrytym motywem, lecz skoro tylko zaczyna im się lepiej materialnie powodzić, porzucają ten proces i wracają do dawnego sposobu życia. Jedynie dzięki wierze można uczynić postęp w świadomości Kṛṣṇy. Jeśli chodzi o rozwój wiary, to ten, kto zna dobrze literaturę o służbie oddania i osiągnął stan mocnej wiary, nazywany jest człowiekiem pierwszej klasy w świadomości Kṛṣṇy. Do klasy drugiej zaliczają się ci, którzy nie są za bardzo zaawansowani w rozumieniu pism świętych dotyczących służby oddania, ale którzy samoczynnie posiadają mocną wiarę, iż kṛṣṇa-bhakti, czyli służba dla Kṛṣṇy, jest najlepszą drogą i w dobrej wierze podjęli ten proces. Stoją zatem wyżej od trzeciej klasy ludzi, którzy nie mają ani doskonałej wiedzy pism świętych, ani właściwej wiary, lecz próbują praktykować ten proces przez obcowanie z wielbicielami i prostotę. Osoba trzeciej klasy w świadomości Kṛṣṇy może upaść, ale ten, kto należy do klasy drugiej, nie upada. A dla tego, kto należy do klasy pierwszej, nie ma ryzyka upadku. Na pewno będzie czynił postęp i osiągnie końcowy rezultat. Jeśli chodzi o osobę trzeciej klasy w świadomości Kṛṣṇy, to, chociaż ma ona wiarę w przekonanie, że służba oddania dla Kṛṣṇy jest czymś bardzo dobrym, nie zdobyła ona jeszcze odpowiedniej wiedzy o Kṛṣṇie, przekazanej przez takie pisma święte jak Śrīmad-Bhāgavatam i Bhagavad-gītā. Czasami te trzeciej klasy osoby w świadomości Kṛṣṇy mają pewne skłonności do karma-yogi i jñāna-yogi i czasem są zdezorientowane, lecz skoro tylko uwolnią się od wpływu tych procesów, zostają osobami drugiej albo pierwszej klasy w świadomości Kṛṣṇy. Również wiarę w Kṛṣṇę można podzielić na trzy etapy i etapy te zostały opisane w Śrīmad-Bhāgavatam. Wyjaśnia się tam również (Canto 11) przywiązanie, które może być pierwszej, drugiej i trzeciej klasy. Dla tych, którzy nawet po usłyszeniu o Kṛṣṇie i o doskonałości służby oddania dalej nie mają wiary, myśląc, że jest to przesadą, ścieżka ta jest bardzo trudna, nawet jeśli rzekomo zaangażowani są w służbę oddania. Dla nich mała jest nadzieja na osiągnięcie doskonałości. Zatem wiara jest bardzo ważnym czynnikiem w pełnieniu służby oddania.