Skip to main content

12

12

Zbunjujuće zabave

Pasatiempos Desconcertantes

na veda kaścid bhagavaṁś cikīrṣitaṁ
tavehamānasya nṛṇāṁ viḍambanam
na yasya kaścid dayito ’sti karhicid
dveṣyaś ca yasmin viṣamā matir nṛṇām
na veda kaścid bhagavaṁś cikīrṣitaṁ
tavehamānasya nṛṇāṁ viḍambanam
na yasya kaścid dayito ’sti karhicid
dveṣyaś ca yasmin viṣamā matir nṛṇām

O, Gospodine, nitko ne može shvatiti Tvoje transcendentalne zabave koje izgledaju kao ljudske i stoga navode na pogrešne zaključke. Nikomu nisi posebno naklonjen niti komu zavidiš. Ljudi samo misle da si pristran.

¡Oh, Señor!, nadie puede entender Tus pasatiempos trascendentales, que parecen ser humanos y, por lo tanto, son engañosos. Nada es objeto específico de Tu preferencia, ni nada Te causa envidia. La gente sólo imagina que Tú eres parcial.

Śrīmad-Bhāgavatam 1.8.29

Śrīmad-Bhāgavatam 1.8.29

Gospodin je jednako milostiv prema svim palim dušama. Nikomu nije neprijatelj. Poimanje Božanske Osobe kao ljudskoga bića samo navodi na pogrešne zaključke. Njegove zabave samo izgledaju kao zabave ljudskoga bića, ali su transcendentalne, bez imalo materijalne okaljanosti. Gospodin je poznat po Svojoj pristranosti čistim bhaktama, no nikad nije doista pristran, kao što Sunce nikad nije pristrano ni prema komu. Zahvaljujući Sunčevim zrakama, katkada i kamenje postaje dragocjeno, ali slijepac ne vidi Sunce ni kad je obilato izložen njegovim zracima. Tama i svjetlost dva su oprečna pojma, ali to ne znači da Sunce pristrano širi svoje zrake. One su dostupne svima, ali ih nisu svi sposobni primiti. Nerazumni ljudi misle da je posvećeno služenje laskanje Gospodinu kako bi se dobila posebna milost. Činjenica je da čisti bhakte koji transcendentalno i s ljubavlju služe Gospodina nisu trgovačka zajednica. Trgovačka kuća služi kupce u zamjenu za protuvrijednost. Čisti bhakte ne služe Gospodina s takvim pobudama i zato dobivaju svu Gospodinovu milost. Nesretni ljudi, siromasi, radoznalci ili filozofi uspostavljaju privremenu vezu s Gospodinom kako bi ostvarili izvjestan cilj, a kada ga ostvare, raskidaju odnos s Njim. Ako je onaj tko pati pobožan, molit će Gospodina da okonča njegove patnje, ali čim se to dogodi, potpuno će zanemariti vezu s Gospodinom. Gospodinova mu je milost dostupna, ali on se opire da je primi. Čisti i motivirani bhakta razlikuju se po tome. Smatra se da su oni koji se potpuno protive služenju Gospodinu u dubokoj tami. Oni koji traže Njegovu pomoć samo u slučaju prijeke potrebe djelomično dobivaju Njegovu milost, dok oni koji su potpuno zaokupljani služenjem Gospodinu dobivaju svu Njegovu milost. Takve razlike u primanju Gospodinove milosti ovise o primatelju, a ne o pristranosti svemilostivoga Gospodina.

La misericordia del Señor para con las almas caídas se distribuye equitativamente. Él no tiene a nadie como objeto específico de Su hostilidad. El mismo concepto de la personalidad de Dios como ser humano es engañoso. Sus pasatiempos parecen ser exactamente iguales a los de un ser humano, pero en realidad son trascendentales y no tienen ningún matiz de contaminación material. A Él se Le conoce sin duda como una persona parcial para con Sus devotos puros, pero de hecho Él nunca es parcial, así como el Sol nunca es parcial para con nadie. Debido a los rayos del Sol, incluso ciertas piedras se vuelven valiosas, mientras que un ciego no puede ver el Sol aunque haya suficientes rayos solares ante él. La oscuridad y la luz son dos conceptos opuestos, pero eso no significa que el Sol sea parcial al distribuir sus rayos. Los rayos del Sol están a la disposición de todo el mundo, pero las capacidades de los receptores difieren. La gente necia piensa que el servicio devocional consiste en adular al Señor para obtener una misericordia especial. En verdad, los devotos puros que están dedicados al trascendental servicio amoroso del Señor no son una comunidad mercantil. Una firma mercantil presta servicio a alguien a cambio de valores. El devoto puro no presta servicio al Señor con esa mentalidad de intercambio; y, por ello la misericordia del Señor está por entero a su disposición. Los hombres que sufren y que están necesitados, las personas indagadoras y los filósofos, establecen relaciones temporales con el Señor para cumplir con un propósito en particular. Cuando el propósito se cumple, la relación con el Señor deja de existir. Un hombre que sufre, si es piadoso, ora al Señor pidiéndole recuperarse. Pero, en la mayoría de los casos, en cuanto la recuperación se acaba, al hombre que sufre deja de interesarle mantener su relación con el Señor. La misericordia del Señor está a su disposición, pero él está poco dispuesto a recibirla. Ésa es la diferencia entre un devoto puro y un devoto con mezcla. Aquellos que están completamente en contra del servicio del Señor se considera que están en la oscuridad más abyecta, aquellos que piden el favor del Señor únicamente en momentos de necesidad son receptores parciales de Su misericordia, y aquellos que están ciento por ciento dedicados al servicio del Señor son receptores completos de Su misericordia. Esa parcialidad en recibir la misericordia del Señor es relativa al receptor, y no se debe a la parcialidad del supremamente misericordioso Señor.

Cuando el Señor desciende a este mundo material mediante Su energía supremamente misericordiosa, actúa como un ser humano y, por lo tanto, parece que el Señor es parcial únicamente con Sus devotos, lo cual no es así. Pese a esa aparente manifestación de parcialidad, Su misericordia se distribuye equitativamente. En el campo de batalla de Kurukṣetra, todas las personas que murieron en la pelea en presencia del Señor obtuvieron la salvación, aunque no poseían las cualidades necesarias, pues morir ante la presencia del Señor purifica de los efectos de todos los pecados al alma que se está yendo y, por consiguiente, el hombre moribundo obtiene un lugar en alguna parte de la morada trascendental. De una forma u otra, si alguien se expone a los rayos solares, es seguro que obtendrá el beneficio requerido tanto con el calor como con los rayos ultravioleta. Por lo tanto, la conclusión es que el Señor nunca es parcial. Que la gente en general crea que Él es parcial, es un error.

Kada Gospodin pomoću Svoje svemilostive energije siđe u materijalni svijet, igra se kao ljudsko biće, pa se čini da je pristran prema Svojim bhaktama, ali to nije istina. Iako je naizgled pristran, Njegova je milost namijenjena svima podjednako. Svi ratnici koji su poginuli na bojnom polju Kurukṣetri u Gospodinovoj nazočnosti dostigli su oslobođenje premda nisu bili dostojni toga. Smrt u Njegovu prisustvu pročišćava umirućega od posljedica svih grijeha. Takav pojedinac stječe mjesto u transcendentalnom prebivalištu. Ako se na neki način izložimo Sunčevim zrakama, sigurno ćemo steći potrebnu dobrobit i od topline i od ultraljubičastog zračenja. Možemo stoga zaključiti da Gospodin nikada nije pristran. Ljudi griješe kada Ga smatraju pristranim.

Gospodin kaže u Bhagavad-gīti ( 4.8):

El Señor dice en el Bhagavad-gītā (4.8):

paritrāṇāya sādhūnāṁ
vināśāya ca duṣkṛtām
dharma-saṁsthāpanārthāya
sambhavāmi yuge yuge
paritrāṇāya sādhūnāṁ
vināśāya ca duṣkṛtām
dharma-saṁsthāpanārthāya
sambhavāmi yuge yuge

„Da bih izbavio pobožne, uništio nitkove i ponovno uspostavio načela religije, silazim tisućljeće za tisućljećem.“

«Para liberar a los piadosos y aniquilar a los malvados, así como para restablecer los principios de la religión, Yo mismo desciendo, milenio tras milenio».

Kad se Bog inkarnira, ima dvije nakane: uništiti demone i izbaviti sādhue, vjerne bhakte. Riječ sādhūnām, koja označava svetce, odnosi se na bhakte. Nema nikakve veze sa svjetovnim poštenjem ili nepoštenjem, ćudoređem ili nedostatkom istoga, nema ništa s materijalnim djelatnostima. Katkada mislimo da se riječ sādhu odnosi na onoga tko je u svjetovnom smislu dobar i ćudoredan, ali zapravo se odnosi na onoga tko je na transcendentalnoj razini. Prema tome, sādhu je bhakta; onaj tko posvećeno služi transcendentalan je prema materijalnim guṇama (sa guṇān samatītyaitān).

Cuando Dios Se encarna, tiene dos misiones: vencer a los demonios y liberar a los sādhus, los fieles devotos. La palabra sādhūnām, que significa «personas santas», se refiere a los devotos. La palabra no tiene nada que ver con la honestidad o deshonestidad mundanas, con la moralidad o la inmoralidad; no tiene nada que ver con actividades materiales. A veces puede que pensemos que la palabra sādhu se refiere a una persona que es buena o moral en sentido material, pero, en verdad, la palabra sādhu se refiere a aquel que se halla en el plano trascendental. Un sādhu, por lo tanto, es un devoto, porque aquel que se dedica al servicio devocional es trascendental a las cualidades materiales (sa guṇān samatītyaitān).

Gospodin dolazi kako bi izbavio bhakte (paritrāṇāya sādhūnām), ali u Bhagavad-gīti (14.26) jasno kaže da bhakta transcendira materijalne guṇe (sa guṇān samatītyaitān). Bhakta je na transcendentalnom položaju jer njime više ne vladaju guṇe materijalne prirode, vrlina, strast i neznanje. Može se postaviti pitanje zašto izbavljati sādhua kad je on već izbavljen, dakle, na transcendentalnoj je razini. Gospodin dolazi izbaviti bhaktu, ali on je već izbavljen. Zato se u ovoj strofi koristi riječ viḍambanam, „zbunjujuće“, jer se to doima proturječnim.

Ahora bien, el Señor viene a liberar a los devotos (paritrānāya sādhūnām), pero en el Bhagavad-gītā (14.26) se afirma claramente que el devoto trasciende las cualidades materiales (sa guṇān samatītyaitān). El devoto está en una posición trascendental, porque ha dejado de estar bajo el control de las tres modalidades materiales de la naturaleza (bondad, pasión e ignorancia). Pero si el sādhu ya está liberado por hallarse en el plano trascendental, entonces, ¿qué necesidad hay de liberarlo? Puede que surja esa pregunta. El Señor viene a liberar al devoto, pero el devoto ya está liberado. Por consiguiente, en este verso se utiliza la palabra viḍambanam, que significa «desconcertante», porque esto parece contradictorio.

Tu proturječnost objašnjavamo time što sādhu, bhakta, ne traži izbavljenje, no budući da žarko želi vidjeti Svevišnjega Gospodina licem u lice, Kṛṣṇa dolazi kako bi ispunio njegovu povjerljivu želju, a ne zato da ga izbavi iz okova materije, iz kojih je već izbavljen. Kao što bhakta želi ispuniti svaku Gospodinovu želju, Gospodin još više želi zadovoljiti bhaktu. To je razmjena ljubavi. Čak i u običnim odnosima želimo zadovoljiti onoga koga volimo, a on nam želi uzvratiti. Ako razmjena ljubavnih osjećaja postoji u materijalnom svijetu, koliko je tek uzvišenija u duhovnom svijetu. U jednom stihu Gospodin kaže: „Sādhu je u Mom srcu, a Ja sam u njegovu srcu.“ Sādhu uvijek misli na Kṛṣṇu, a Kṛṣṇa uvijek misli na sādhua, Svoga bhaktu.

La respuesta a esta contradicción es que el sādhu, el devoto, no necesita ser liberado, pero debido a que está sumamente ansioso de ver al Señor Supremo cara a cara, Kṛṣṇa no viene a liberarlo de las garras de la materia, de las cuales ya está liberado, sino a satisfacer su deseo íntimo. Al igual que el devoto quiere satisfacer al Señor en todos los aspectos, el Señor quiere satisfacer aún más al devoto. Así son los intercambios de los asuntos amorosos. Hasta en nuestros tratos comunes, si amamos a alguien queremos satisfacerlo a él o satisfacerla a ella, y él o ella también quieren corresponder. De modo que si la reciprocidad de los asuntos amorosos existe en este mundo material, ¡cuán elevada debe ser la manera en que existe en el mundo espiritual! Hay un verso en que el Señor dice: «El sādhu es mi corazón, y Yo también soy el corazón del sādhu». El sādhu siempre está pensando en Kṛṣṇa, y Kṛṣṇa siempre está pensando en el sādhu, Su devoto.

Gospodinova pojava u materijalnom svijetu i odlazak iz njega nazivaju se cikīrṣitam, zabavama. Kṛṣṇin je dolazak Njegova zabava. Dakako, pritom uvijek obavi i druge zadatke, zaštiti sādhua i ubije onoga tko je protiv njega, ali obje su djelatnosti Njegove zabave.

La aparición y desaparición del Señor dentro de este mundo material se denominan cikīrṣitam, pasatiempos. Constituye un pasatiempo de Kṛṣṇa el hecho de que Él venga. Desde luego, cuando el Señor viene, tiene alguna labor que realizar —proteger al sādhu y matar a aquellos que están en contra del sādhu—, pero ambas actividades son pasatiempos Suyos.

Gospodin ne zavidi drugima. Ubijanje demona samo je jedan od načina na koji iskazuje Svoju ljubav. Katkad iz ljubavi kaznimo svoju djecu tako što ih snažno udarimo. Slično tomu, kad Kṛṣṇa ubije demona, ne čini to na razini svjetovne ljubomore ili zavisti, već iz privrženosti. Zato se u śāstrama, vedskim spisima, napominje da čak i demoni koje Gospodin ubije odmah dostižu spasenje. Primjerice, Pūtanā je bila vještica koja je željela ubiti Kṛṣṇu. Dok je Kṛṣṇa provodio zabave kao dječak, ona je otrovom premazala bradavice svojih grudi i otišla Njegovoj kući da Ga podoji. „Kad Kṛṣṇa počne sisati,“ mislila je, „odmah će umrijeti.“ Međutim, to nije moguće. Tko može ubiti Kṛṣṇu? Umjesto toga, sama je stradala jer joj je sišući njezine grudi Kṛṣṇa isisao život. Kakav je bio ishod? Kṛṣṇa je gledao samo ono dobro. „Ova je demonica došla da Me ubije,“ mislio je, „ali Ja sam pio njezino mlijeko, stoga je smatram Svojom majkom.“ Tako je Pūtanā dostigla položaj Kṛṣṇine majke u duhovnom svijetu. To je objašnjeno u Śrīmad-Bhāgavatamu, gdje Uddhava kaže Viduri da je Kṛṣṇa, Bog, tako ljubazan da je prihvatio za majku čak i vješticu koja Ga je željela otrovati. „Budući da je Kṛṣṇa tako dobrostiv Bog,“ rekao je, „koga bih drugoga obožavao doli Njega?“

El Señor no es envidioso. La matanza de los demonios también es una exhibición de Su afecto. A veces, por amor, puede que castiguemos a nuestros hijos con un azote muy fuerte. De la misma manera, cuando Kṛṣṇa mata a un demonio, la matanza no se halla en el plano de los celos o la envidia material, sino en el plano del afecto. Se menciona por ello en los śāstras, las Escrituras védicas, que hasta los demonios que el Señor mata logran la inmediata salvación. Pūtanā, por ejemplo, era una bruja demoníaca que quería matar a Kṛṣṇa. Cuando Kṛṣṇa estaba realizando pasatiempos en forma de un bebé, ella cubrió el pezón de su pecho con veneno, y fue a la casa de Kṛṣṇa a ofrecer la leche de su pecho. «Cuando Kṛṣṇa chupe mi pezón —pensó ella—, el niño morirá de inmediato». Pero eso no fue posible. ¿Quién puede matar a Kṛṣṇa? En vez de ello, ella misma fue matada, pues Kṛṣṇa chupó el pezón y junto con él le chupó la vida. Pero, ¿cuál fue el resultado? Kṛṣṇa tomó el lado bueno. «Esta mujer demoníaca vino a matarme —pensó Él—, pero, de una u otra forma, he chupado la leche de su pecho, así que ella es Mi madre». De modo que Pūtanā logró la posición de madre de Kṛṣṇa en el mundo espiritual. Eso se explica en el Śrīmad-Bhāgavatam, donde Uddhava dice a Vidura que Kṛṣṇa es tan bondadoso, Dios es tan bondadoso, que hasta la bruja que quería matarlo con veneno fue aceptada por Él como madre. «Puesto que Kṛṣṇa es un Dios tan bondadoso —dijo—, ¿a quién más habría yo de adorar aparte de Kṛṣṇa?».

Kuntīdevī kaže: na yasya kaścid dayitaḥ. Riječ dayita znači „omiljen“. Kṛṣṇa nikomu nije osobito naklonjen. Dveṣyaś ca: niti Mu je tko neprijatelj. Od prijatelja očekujemo neku dobrobit ili korist, a od neprijatelja štetu. Međutim, Kṛṣṇa je tako savršen da Ga nitko ne može povrijediti niti Mu što dati. Tko Mu onda može biti prijatelj ili neprijatelj? Na yasya kaścid dayito ’sti: ne treba Mu ničija naklonost. On je potpun. Ako sam siromašan, očekivat ću neku uslugu od prijatelja jer sam nesavršen. Zato što nisam potpun, već sam na toliko načina manjkav, uvijek mi nešto treba, želim steći prijatelje i, osim toga, mrzim neprijatelje. No Kṛṣṇa je Svevišnji, nitko Mu ne može nauditi niti Mu što dati.

Kuntīdevī dice: na yasya kaścid dayitaḥ. La palabra dayita significa «favor». Kṛṣṇa no favorece a nadie. Dveṣyaś ca: y nadie es Su enemigo. De un amigo esperamos alguna bendición o ganancia, y de un enemigo esperamos actividades dañinas, pero Kṛṣṇa es tan perfecto, que nadie puede hacerle daño ni nadie puede darle nada. Así que, ¿quién puede ser Su amigo o enemigo? Na yasya kaścid dayito ’sti: Él no necesita el favor de nadie. Él es completo. Puede que yo sea un hombre muy pobre y, por consiguiente, que espere algún favor de un amigo, pero eso se debe a que soy imperfecto. Como no soy completo, como tengo tantas deficiencias, siempre estoy necesitado y, en consecuencia, quiero hacer algún amigo, e igualmente, odio a un enemigo. Pero, puesto que Kṛṣṇa es el Supremo, nadie puede hacer daño a Kṛṣṇa, ni nadie puede dar nada a Kṛṣṇa.

Zašto, onda, obožavamo Kṛṣṇu u hramu nudeći Mu razne udobnosti, odjeću, ukrase i ukusnu hranu? Valja nam shvatiti da Kṛṣṇi naše ponude lijepe odjeće, cvijeća ili hrane ne trebaju, ali kad Mu ih nudimo, sami imamo dobrobit od toga. Kṛṣṇa takve ponude prihvaća zbog Svoje naklonosti. Ako se ukrasimo, i naš će odraz u zrcalu biti ukrašen. Mi smo Kṛṣṇini odrazi, stoga kad ukrašavamo Kṛṣṇu, ukrašavamo sebe. U Bibliji se kaže da je čovjek stvoren na sliku i priliku Božju, a to znači da smo odraz Božjega lika. Mi ne izmišljamo niti zamišljamo Božji lik na temelju našega. Oni koji se drže māyāvāda filozofije antropomorfizma kažu: „Apsolutna je Istina neosobna, ali zamišljamo da je osoba zato što smo mi osobe.“ To je pogrešno, a istina je upravo suprotna tomu. Imamo dvije ruke, dvije noge i glavu jer Bog ima ista obilježja. Posjedujemo osobne oblike jer smo odrazi Boga. Osim toga, trebamo filozofski shvatiti da kad izvorna osoba od nečega ima koristi, imaju je i odrazi. Ukrasimo li Kṛṣṇu, i mi ćemo biti ukrašeni. Zadovoljimo li Kṛṣṇu, sami ćemo biti zadovoljni. Ponudimo li Kṛṣṇi ukusnu hranu, i mi ćemo je jesti. Oni koji žive izvan hramova za svjesnost Kṛṣṇe ne mogu ni zamisliti ukusnu hranu koju nudimo Kṛṣṇi, a zato što Mu je nudimo, i sami je imamo priliku jesti. Stoga trebamo pokušati zadovoljiti Kṛṣṇu u svakom pogledu pa ćemo i sami biti zadovoljni.

¿Por qué, entonces, adoramos a Kṛṣṇa en el templo mediante el ofrecimiento de muchísimas comodidades, vistiéndolo, adornándolo y dándole comida sabrosa? Debemos tratar de entender que Kṛṣṇa no necesita de nuestras ofrendas de hermosas prendas de vestir, flores o comida sabrosa, pero si le damos a Kṛṣṇa esas ofrendas, nos beneficiaremos. Así pues, que Kṛṣṇa acepte dichas ofrendas es un favor que Él hace. Si alguien se adorna, su imagen en el espejo también aparecerá adornada. De igual modo, como nosotros somos reflejos de Kṛṣṇa, si adornamos a Kṛṣṇa, también nosotros estaremos adornados. En la Biblia se dice que el hombre fue hecho a imagen de Dios, y eso significa que somos reflejos de la imagen de Dios. No crean que podemos inventar o imaginar alguna forma de Dios conforme a nuestra propia forma. Aquellos que se adhieren a la filosofía māyāvāda de antropomorfismo dicen: «La Verdad Absoluta es impersonal, pero como nosotros somos personas, imaginamos que la Verdad Absoluta también es una persona». Eso es un error, y de hecho lo cierto es justamente lo opuesto. Tenemos dos manos, dos piernas y una cabeza, porque el propio Dios tiene eso mismo. Tenemos formas personales porque somos reflejos de Dios. Además, debemos entender de un modo filosófico que, si la persona original se beneficia, el reflejo también se beneficia. De manera que, si adornamos a Kṛṣṇa, nosotros también quedaremos adornados. Si satisfacemos a Kṛṣṇa, nosotros también quedaremos satisfechos. Si ofrecemos a Kṛṣṇa comida sabrosa, nosotros también comeremos la misma comida. Aquellos que viven fuera de los templos donde se cultiva conciencia de Kṛṣṇa, puede que nunca se hayan imaginado que existe una comida tan sabrosa como la que estamos ofreciendo a Kṛṣṇa, pero debido a que se está ofreciendo a Kṛṣṇa, nosotros también tenemos la oportunidad de comerla. Así que debemos tratar de satisfacer a Kṛṣṇa en todos los aspectos, y entonces nosotros nos sentiremos satisfechos en todos los aspectos.

Kṛṣṇi ne treba naše služenje, ali ga ljubazno prihvaća. Kad Kṛṣṇa traži da Mu se predamo (sarva-dharmān parityajya mām ekaṁ śaraṇaṁ vraja), to ne znači da Mu trebaju sluge i da će imati neku korist od našega predavanja. Samom Svojom željom Kṛṣṇa može stvoriti milijune sluga. Znači, ne radi se o tome. Ako se predamo Kṛṣṇi, bit ćemo spašeni jer Kṛṣṇa kaže: ahaṁ tvāṁ sarva-pāpebhyo mokṣayiṣyāmi, „Oslobodit ću te svih posljedica grijeha.“ U materijalnom svijetu patimo bez ikakva okrilja. Mnogi se čak povlače po ulicama, bez cilja u životu. Kad rano ujutro šetamo plažom, vidimo puno mladih ljudi koji ondje spavaju ili lutaju, bez ikakva cilja, zbunjeni, ne znajući što da rade. Stanemo li pod Kṛṣṇino okrilje, znat ćemo: „O, sada sam našao utočište.“ Tada će zbunjenost i beznadežnost nestati. Svakodnevno primam brojna pisma u kojima mi ljudi pišu da su u svjesnosti Kṛṣṇe otkrili novu nadu. Stoga nije istina da je Kṛṣṇa sišao ovamo samo da prikupi sluge. Naprotiv, sišao je radi naše dobrobiti.

Kṛṣṇa no necesita de nuestro servicio, pero Él tiene la bondad de aceptarlo. Cuando Kṛṣṇa nos pide que nos entreguemos a Él (sarva-dharmān parityajya mām ekaṁ śaraṇaṁ vraja), eso no significa que Kṛṣṇa está falto de sirvientes y que si nos entregamos Él Se beneficiará. Kṛṣṇa puede crear millones de sirvientes con sólo desearlo. De modo que no se trata de eso. Pero si nos entregamos a Kṛṣṇa, seremos salvados, pues Kṛṣṇa dice: ahaṁ tvāṁ sarva-pāpebhyo mokṣayiṣyāmi: «Yo te libraré de todas las reacciones pecaminosas». Aquí, en el mundo material, estamos sufriendo sin ningún refugio. Incluso vemos que hay mucha gente holgazaneando por la calle, sin ningún objetivo en la vida. Cuando vamos a caminar por la playa, temprano por la mañana, vemos que hay mucha gente joven durmiendo u holgazaneando allí, sin ningún objetivo, confundida y sin saber qué hacer. Pero si nos refugiamos en Kṛṣṇa, entonces sabremos: «¡Oh!, ahora he encontrado refugio». Desde ese momento no habrá más confusión, no habrá más desesperación. Yo recibo diariamente muchísimas cartas de personas que expresan que han encontrado esperanza en el proceso de conciencia de Kṛṣṇa. Por consiguiente, no es cierto que Kṛṣṇa descendiera aquí sólo para reunir algunos sirvientes. Más bien, Él descendió para beneficio nuestro.

Nažalost, umjesto da služimo Kṛṣṇu, služimo mnoge druge stvari. Sluge smo svojih osjetila i njihovih djelatnosti: požude, srdžbe, pohlepe i iluzije. Ustvari, cijeli ih svijet služi. No, zaokupimo li svoja osjetila služenjem Kṛṣṇi, više nećemo biti njihovi sluge, već njihovi gospodari. Kad smognemo snage da osjetilima ne dopustimo služiti ičemu i ikomu osim Kṛṣṇi, bit ćemo spašeni.

Desafortunadamente, sin embargo, en vez de volvernos sirvientes de Kṛṣṇa, nos estamos volviendo sirvientes de muchísimas otras cosas. Somos sirvientes de nuestros sentidos, y de actividades sensuales como la lujuria, la ira, la codicia y la ilusión. En efecto, el mundo entero está sirviendo de esa manera. Pero si ocupamos nuestros sentidos en el servicio de Kṛṣṇa, dejaremos de ser sirvientes de los sentidos, para volvernos amos de ellos. Cuando tengamos la fuerza de negarnos a permitir a nuestros sentidos que se dediquen a otra cosa que no sea el servicio de Kṛṣṇa, entonces seremos salvados.

Ovdje Kuntīdevī kaže: „Tvoja pojava u materijalnom svijetu navodi na pogrešne zaključke, zbunjuje.“ Mislimo li: „Kṛṣṇa ima neku namjeru, neki cilj i zato se pojavio“, nismo u pravu. On se pojavljuje radi zabave. Primjerice, katkad upravitelj ode u razgledavanje zatvora. Zatvorski mu nadzornik šalje izvještaje pa ne mora osobno ići, ali ipak ponekad ode, misleći: „Idem vidjeti kako im je ondje.“ To se može nazvati zabavom jer on odlazi svojom slobodnom voljom, a ne pod prisilom kaznenoga zakona. No, budalasti zatvorenik može pomisliti: „O, i upravitelj je u zatvoru. Znači, mi smo isti, i ja sam upravitelj.“ Nitkovi tako misle. „Ako je Kṛṣṇa sišao kao avatāra“, kažu, „onda sam i ja avatāra.“ U ovoj je strofi rečeno: na veda kaścid bhagavaṁś cikīrṣitam. „Nitko ne zna svrhu Tvoje pojave i odlaska.“ Tavehamānasya nṛṇāṁ viḍambanam: Gospodinove zabave zbunjuju. Nitko ne razumije njihovu pravu svrhu.

Aquí, Kuntīdevī dice: «Tú aparición en este mundo material es desorientadora, desconcertante». Nosotros pensamos: «Kṛṣṇa tiene alguna misión, algún propósito, y por eso ha venido». No, Él adviene para realizar Sus pasatiempos. Por ejemplo, a veces un gobernador va a inspeccionar una prisión. Él recibe informes del superintendente de la prisión, así que no tiene por qué ir allá, pero aun así a veces lo hace, pensando: «Voy a ver cómo va todo». Esto se puede llamar pasatiempo, porque él va por su libre albedrío. Él no ha quedado sujeto a las leyes de la prisión. Pero aun así un prisionero tonto puede que piense: «¡Oh!, el gobernador también está preso aquí. Así que somos iguales. Yo también soy gobernador». Los sinvergüenzas piensan así. «Puesto que Kṛṣṇa ha descendido como avatāra —dicen ellos—, yo también soy un avatāra». De modo que aquí se dice: na veda kaścid bhagavaṁś cikīrṣitam: «Nadie conoce la finalidad de Tú aparición y desaparición». Tavehamānasya nṛṇām viḍambanam: Los pasatiempos del Señor son desconcertantes. Nadie puede entender su verdadero propósito.

Prava svrha Gospodinovih zabava jest iskazivanje slobodne volje. On misli: „Poći ću i vidjeti.“ On ne mora dolaziti da ubije demone jer u materijalnoj prirodi ima brojne posrednike koji to mogu učiniti. Na primjer, pomoću snažnoga vjetra u trenutku može ubiti tisuće demona. Ne mora doći ni da zaštiti bhakte jer sve može izvesti samo Svojom voljom. On silazi kako bi uživao u ugodnim zabavama: „Poći ću i vidjeti.“

El verdadero propósito de los pasatiempos del Señor es Su libre albedrío. Él piensa: «Voy a ir a ver». Él no necesita venir a matar a los demonios. Él tiene muchísimos agentes en la naturaleza material que pueden matarlos. Por ejemplo, en un momento Él puede matar a miles de demonios simplemente con un ventarrón. Ni tampoco necesita venir a brindar protección a los devotos, pues Él puede hacer todo simplemente mediante Su voluntad. Pero desciende para disfrutar de placenteros pasatiempos. «Voy a ir a ver».

Kṛṣṇa katkada želi uživati u borbi iz razonode. Borbeni duh postoji i u Kṛṣṇi; odakle bi ga, inače, bilo u nama? Budući da smo Njegovi sastavni djelići, sve su Njegove odlike u sićušnoj mjeri prisutne u nama. Stvoreni smo po uzoru na Kṛṣṇu. Odakle nam borbeni duh? On postoji u Kṛṣṇi. Kao što kralj ponekad uposli hrvača da se bori s njim, tako i Kṛṣṇa uposli živo biće da se bori s Njim. Hrvač je plaćen za to da se bori s kraljem. On nije kraljev neprijatelj, već mu dogovorenom borbom pruža zadovoljstvo. No, tko će se boriti s Kṛṣṇom kad On to poželi? Zacijelo nitko običan. Kad kralj želi vježbati u dogovorenoj borbi, uzet će vrlo vješta hrvača. Slično tomu, Kṛṣṇa se ne bori s običnim ljudima, već s velikim bhaktom. Budući da se Kṛṣṇa želi boriti, neki od Njegovih bhakta silaze u materijalni svijet, postaju Njegovi neprijatelji i bore se s Njim. Na primjer, Gospodin je sišao kako bi ubio Hiraṇyakaśipua i Hiraṇyākṣu. Trebamo li ih smatrati običnim živim bićima? Ne. Oni su bili veliki bhakte, Jaya i Vijaya, koji su došli u ovaj svijet jer se Kṛṣṇa želio boriti. Na Vaikuṇṭhi, u duhovnom svijetu, svi služe Kṛṣṇu, stoga Mu se ne ukazuje prilika za borbu. S kim će se ondje boriti? On stoga šalje bhaktu prerušena u neprijatelja i dolazi u materijalni svijet da se s njim bori. Istodobno nas uči da se ne isplati postati Njegovim neprijateljem, već da je bolje postati Njegovim prijateljem. Zato Kuntīdevī kaže: na veda kaścid bhagavaṁś cikīrṣitam. „Nitko ne zna svrhu Tvoje pojave i odlaska.“ Tavehamānasya nṛṇāṁ viḍambanam: „U ovom si svijetu poput obična ljudskog bića i to zbunjuje.“

Algunas veces, Kṛṣṇa quiere incluso disfrutar de placenteros pasatiempos de pelea. El espíritu de pelea también está en Kṛṣṇa, pues, si no, ¿de dónde lo hemos obtenido? Como somos partes integrales de Kṛṣṇa, todas las cualidades de Kṛṣṇa están presentes en nosotros en una diminuta cantidad. Nosotros somos muestras de Kṛṣṇa. ¿De dónde obtenemos el espíritu de pelea? Se halla presente en Kṛṣṇa. Por lo tanto, así como un rey a veces pone a un luchador a que pelee con él, Kṛṣṇa también pone a algunas entidades vivientes a que peleen. Al luchador se le paga para que pelee con el rey. No es enemigo del rey; por el contrario, proporciona placer al rey mediante la lucha fingida. Pero cuando Kṛṣṇa quiere pelear, ¿quién peleará con Él? No puede ser alguien común. Si un rey quiere realizar una lucha fingida, va a ocupar a algún luchador muy capacitado. De la misma manera, Kṛṣṇa no pelea con cualquier persona común, sino con algunos de Sus grandes devotos. Como Kṛṣṇa quiere pelear, algunos de Sus devotos descienden a este mundo material a volverse enemigos de Él y pelear con Él. Por ejemplo, el Señor descendió a matar a Hiraṇyakaśipu e Hiraṇyākṣa. ¿Hemos de pensar que ellos eran entidades vivientes comunes? No, eran los grandes devotos Jaya y Vijaya, que vinieron a este mundo porque Kṛṣṇa quería pelear. En el mundo Vaikuṇṭha, el mundo espiritual, no hay ninguna posibilidad de pelear, porque allí todo el mundo está dedicado al servicio de Kṛṣṇa. ¿Con quién va Él a pelear? Por consiguiente, envía a algún devoto en el atuendo de un enemigo, y viene aquí al mundo material a pelear con él. Al mismo tiempo, el Señor nos enseña que ser Su enemigo no es muy beneficioso, y que es mejor ser Su amigo. Kuntīdevī dice por ello: na veda kaścid bhagavaṁś cikīrṣitam: «Nadie conoce la finalidad de Tu aparición y desaparición». Tavehamānasya nṛṇām viḍambanam: «Tú estás en este mundo como si fueras un ser humano común, y eso es desconcertante».

Budući da Kṛṣṇa katkad nalikuje na obična čovjeka, ljudi ne vjeruju uvijek u Njegove djelatnosti niti ih razumiju. Čude se: „Kako Bog može biti obična osoba poput nas?“ No, iako se Kṛṣṇa katkad ponaša kao obična osoba, nije nimalo običan, i kad god je potrebno, očituje sve moći Boga. Kad je demon Bhaumāsura oteo šesnaest tisuća djevojaka, one su se molile Kṛṣṇi, pa je Kṛṣṇa ušao u demonovu palaču, ubio ga i izbavio djevojke. Prema strogom vedskom sustavu, ako neudana djevojka napusti dom na jednu jedinu noć, nitko je neće oženiti. Zato su, kad im je Kṛṣṇa rekao: „Sad se možete sigurno vratiti kućama“, ovako odvratile: „Gospodine, kakva nas sudbina čeka ako se vratimo kućama naših očeva? Nitko nas neće oženiti jer nas je onaj čovjek oteo.“

Puesto que Kṛṣṇa aparece a veces como un hombre común, en ocasiones la gente no puede creer o entender Sus actividades. Ellos se preguntan: «¿Acaso puede Dios volverse una persona común como nosotros?». Pero aunque Kṛṣṇa actúa algunas veces como una persona común, de hecho no es común, y cuando quiera que es necesario, Él exhibe los poderes de Dios. Cuando el demonio Bhaumāsura raptó a dieciséis mil muchachas, éstas oraron a Kṛṣṇa y, por lo tanto, Kṛṣṇa fue al palacio del demonio, lo mató y liberó a todas las muchachas. Pero de acuerdo con el estricto sistema védico, si una muchacha soltera deja su casa tan siquiera por una noche, nadie se casa con ella. Así que cuando Kṛṣṇa dijo a las muchachas: «Ahora pueden regresar sin peligro a casa de sus padres», ellas respondieron: «Señor, si regresamos a casa de nuestros padres, ¿cuál será nuestro destino? Nadie se casará con nosotras, porque este hombre nos raptó».

„Što onda želite?“ upitao je Kṛṣṇa. „Želimo da nam Ti budeš muž“, rekle su djevojke. Kṛṣṇa je tako ljubazan da je odmah pristao i prihvatio ih.

«¿Entonces qué quieren?», preguntó Kṛṣṇa. Las muchachas respondieron: «Queremos que seas nuestro esposo». Y Kṛṣṇa es tan bondadoso, que de inmediato dijo que sí y las aceptó.

Kad je Kṛṣṇa doveo šesnaest tisuća djevojaka kući, u Svoju prijestolnicu, one nisu morale čekati šesnaest tisuća noći da se nađu s Njim. Kṛṣṇa se ekspandirao u šesnaest tisuća oblika, sagradio šesnaest tisuća palača i živio sa svakom suprugom.

Ahora bien, cuando Kṛṣṇa regresó al hogar, a Su ciudad capital, llevando a las muchachas consigo, no debe creerse que cada una de las dieciséis mil esposas tenía que esperar dieciséis mil noches para reunirse con Kṛṣṇa. En vez de ello, Kṛṣṇa Se expandió en dieciséis mil formas, construyó dieciséis mil palacios, y vivió en cada palacio con cada esposa.

Iako je to opisano u Śrīmad-Bhāgavatamu, nitkovi to ne razumiju, već kude Kṛṣṇu. „Bio je jako požudan,“ kažu, „oženio je šesnaest tisuća žena.“ Čak da i jest požudan, beskrajno je požudan. Bog je neograničen. Zašto samo šesnaest tisuća? Mogao ih je oženiti šesnaest milijuna, no ipak ne bi dostigao granice Svoga savršenstva. To je Kṛṣṇa. Ne možemo Ga optužiti da je požudan ili puten. Kṛṣṇini su bhakte mnogobrojni i Kṛṣṇa im svima ukazuje naklonost. Neki Ga mole da im bude muž, prijatelj, sin ili prijatelj u igri. Tako diljem svemira postoje milijuni, trilijuni bhakta i Kṛṣṇa ih sve želi zadovoljiti. Ne treba Mu njihova pomoć. Oni Ga žele služiti na određeni način, pa im Gospodin uzvraća. Navedenih šesnaest tisuća bhaktina željelo je Kṛṣṇu za muža i On je pristao.

Aunque esto se describe en el Śrīmad-Bhāgavatam, los sinvergüenzas no pueden entenderlo. Más bien critican a Kṛṣṇa. «Él era muy lujurioso —dicen ellos—. Se casó con dieciséis mil mujeres». Pero incluso si Él es lujurioso, es ilimitadamente lujurioso. Dios es ilimitado. ¿Por qué sólo dieciséis mil? Él podría casarse con dieciséis millones y aun así no alcanzar los límites de Su perfección. Ése es Kṛṣṇa. No podemos acusar a Kṛṣṇa de ser lujurioso sensual. No. Hay muchísimos devotos de Kṛṣṇa, y Kṛṣṇa los favorece a todos. Algunos piden a Kṛṣṇa que sea su esposo, algunos piden a Kṛṣṇa que sea su hijo, y algunos piden a Kṛṣṇa que sea su compañero de juegos. De ese modo, hay millones y trillones de devotos por todo el universo, y Kṛṣṇa tiene que satisfacerlos a todos. Él no necesita ninguna ayuda de esos devotos, pero debido a que ellos quieren servirlo de una manera en particular, el Señor corresponde con ellos. Esas dieciséis mil devotas querían a Kṛṣṇa por esposo y, en consecuencia, Kṛṣṇa accedió.

Kṛṣṇa se ponekad ponašao poput obična čovjeka, ali se kao Bog ekspandirao u šesnaest tisuća oblika. Jednom je veliki mudrac Nārada posjetio Kṛṣṇu i Njegove supruge. „Kṛṣṇa je oženio šesnaest tisuća žena“, mislio je. „Idem vidjeti kako se prema njima ophodi.“ Zatekao Ga je kako u svakoj od šesnaest tisuća palača obitava na drugi način. U jednoj je palači razgovarao sa Svojom ženom, u drugoj se igrao sa Svojom djecom, a u trećoj je dogovarao vjenčanje Svojih sinova i kćeri. Tako je u svakoj od šesnaest tisuća palača uživao u drugoj zabavi. Slično tomu, Kṛṣṇa se u djetinjstvu igrao kao obično dijete, ali kad je Njegova majka Yaśodā zatražila da otvori usta kako bi vidjela je li jeo zemlju, u njima joj je pokazao sve svemire. To je Kṛṣṇa. Premda se ponaša poput obična ljudskog bića, kad je potrebno, pokazuje Svoju Božju narav. Postoji još jedan primjer. Kṛṣṇa je bio vozač Arjuninih bojnih kola, ali je odmah, čim je Arjuna poželio vidjeti Njegov kozmički oblik, pokazao taj oblik s milijunima glava, nogu, ruku i oružja. To je Kṛṣṇa.

Así pues, puede que Kṛṣṇa actúe a veces como un hombre común, pero en Su carácter de Dios Se expandió en dieciséis mil formas. Una vez, el gran sabio Nārada fue a visitar a Kṛṣṇa y a Sus esposas. «Kṛṣṇa Se ha casado con dieciséis mil mujeres —penso él—. Voy a ver cómo está desenvolviéndose con ellas». Así pues, encontró a Kṛṣṇa viviendo de un modo diferente en cada uno de los dieciséis mil palacios. En un palacio estaba hablando con Su esposa, en otro estaba jugando con Sus hijos, en otro estaba organizando el matrimonio de Sus hijos e hijas, y de esa manera estaba dedicado a variados pasatiempos en todos los dieciséis mil palacios. De igual modo, en Su infancia, Kṛṣṇa actuó como un niño común, pero cuando Su madre, Yaśodā, quiso que abriera la boca para poder ver si había o no comido tierra, Él le enseñó todos los universos dentro de Su boca. Ése es Kṛṣṇa. Aunque Él actúa tal como un ser humano común, cuando se necesita, muestra Su naturaleza de Dios. Para dar otro ejemplo, Kṛṣṇa actuó como cochero de Arjuna, pero cuando Arjuna quiso ver la forma universal de Kṛṣṇa, Kṛṣṇa de inmediato le mostró una forma cósmica con miles y millones de cabezas, piernas, brazos y armas. Ése es Kṛṣṇa.

Kṛṣṇa je potpuno neovisan te nema ni prijatelja ni neprijatelja, ali se igra za dobrobit i jednih i drugih. Rezultat je takva djelovanja isti. To je Kṛṣṇina apsolutna priroda.

Kṛṣṇa es completamente independiente, y no tiene amigos ni enemigos. Pero actúa para beneficio tanto de Sus amigos como de Sus enemigos; y cuando actúa para beneficio de cualquiera de los dos grupos, el resultado es el mismo. He ahí la naturaleza absoluta de Kṛṣṇa.