Skip to main content

TEXT 14

VERSO 14

Text

Texto

annād bhavanti bhūtāni
parjanyād anna-sambhavaḥ
yajñād bhavati parjanyo
yajñaḥ karma-samudbhavaḥ
annād bhavanti bhūtāni
parjanyād anna-sambhavaḥ
yajñād bhavati parjanyo
yajñaḥ karma-samudbhavaḥ

Synonyms

Sinônimos

annāt — von Getreide; bhavanti — wachsen; bhūtāni — die materiellen Körper; parjanyāt — durch Regen; anna — von Getreide; sambhavaḥ — Erzeugung; yajñāt — durch die Ausführung von Opfern; bhavati — wird möglich; parjanyaḥ — Regen; yajñaḥ — Ausführung von yajña; karma — vorgeschriebene Pflichten; samudbhavaḥ — geboren aus.

annāt — dos cereais; bhavanti — crescem; bhūtāni — os corpos materiais; parjanyāt — das chuvas; anna — de grãos alimentícios; sambhavaḥ — a produção; yajñāt — da execução de sacrifício; bhavati — torna-se possível; parjanyaḥ — a chuva; yajñaḥ — a execução de yajña; karma — deveres prescritos; samudbhavaḥ — nascida de.

Translation

Tradução

Alle lebenden Körper erhalten sich durch Getreide, das nur wachsen kann, wenn Regen fällt. Regen entsteht durch die Darbringung von yajña (Opfer), und yajña wird aus vorgeschriebenen Pflichten geboren.

Todos os corpos vivos subsistem de grãos alimentícios, que são produzidos através das chuvas. As chuvas são produzidas pela execução de yajña [sacrifício], e yajña nasce dos deveres prescritos.

Purport

Comentário

ERLÄUTERUNG: Śrīla Baladeva Vidyābhūṣaṇa, ein großer Kommentator der Bhagavad-gītā, schreibt: ye indrādy-aṅgatayāvasthi taṁ yajñaṁ sarveśvaraṁ viṣṇum abhyarcya tac-cheṣam aśnanti tena tad deha-yātrāṁ sampādayanti, te santaḥ sarveśvarasya yajña-puruṣasya bhaktāḥ sarva- kilbiṣair anādi-kāla-vivṛddhair ātmānubhava-pratibandhakair nikhilaiḥ pāpair vimucyante. Der Höchste Herr, der der yajña-puruṣa, der persönliche Nutznießer aller Opfer, ist, ist das Oberhaupt aller Halbgötter, die Ihm dienen, so wie die verschiedenen Teile des Körpers dem Ganzen dienen. Halbgötter wie Indra, Candra und Varuṇa sind vom Höchsten Herrn ernannte Verwalter, die materielle Angelegenheiten regeln, und die Veden ordnen Opfer an, um diese Halbgötter zufriedenzustellen, damit es ihnen gefallen möge, für genügend Luft, Licht und Wasser zu sorgen, so daß Getreide wachsen kann. Wenn man Śrī Kṛṣṇa verehrt, werden die Halbgötter, die verschiedene Glieder des Herrn sind, automatisch auch verehrt, und deshalb ist es nicht notwendig, neben dem Herrn die Halbgötter zu verehren. Aus diesem Grunde nehmen die Geweihten des Herrn, die im Kṛṣṇa-Bewußtsein leben, nur Nahrung zu sich, die zuerst zu Kṛṣṇa geopfert wurde. Dieser Vorgang ernährt den Körper spirituell. Auf diese Weise werden nicht nur alle vergangenen sündhaften Reaktionen im Körper vernichtet, sondern der Körper wird auch gegen alle Verunreinigungen durch die materielle Natur immunisiert. Wenn eine epidemische Krankheit um sich greift, kann man durch einen antiseptischen Impfstoff vor dem Angriff einer solchen Epidemie geschützt werden. In ähnlicher Weise macht uns Nahrung, die zuerst Śrī Viṣṇu geopfert wurde, gegen alle materiellen Einwirkungen ausreichend immun, und jemand, der sich diese Handlungsweise angewöhnt hat, wird als Gottgeweihter bezeichnet. Deshalb kann ein Mensch im Kṛṣṇa-Bewußtsein, der nur Nahrung ißt, die Kṛṣṇa geopfert wurde, allen Reaktionen auf vergangene materielle Infektionen entgegenwirken, die den Fortschritt auf dem Pfad der Selbsterkenntnis behindern. Wer dies jedoch nicht tut, vergrößert nur die Anzahl seiner sündigen Handlungen, und dies führt dazu, daß sein nächster Körper dem eines Hundes oder Schweines gleicht; so ist er gezwungen, die Reaktionen auf all seine Sünden zu erleiden. Die materielle Welt ist voller Verunreinigungen, und jemand, der immun geworden ist, da er nur das prasādam des Herrn (zu Viṣṇu geopferte Speise) zu sich nimmt, ist vor diesen Angriffen sicher, wohingegen ein anderer, der kein prasādam zu sich nimmt, der Verunreinigung ausgesetzt ist.

Śrīla Baladeva Vidyābhūṣaṇa, um grande comentador do Bhagavad-gītā, escreve o seguinte: ye indrādy-aṅgatayāvasthitaṁ yajñaṁ sarveśvaraṁ viṣṇum abhyarcya tac-cheṣam aśnanti tena tad deha-yātrāṁ sampādayanti, te santaḥ sarveśvarasya yajña-puruṣasya bhaktāḥ sarva-kilbiṣair anādi-kāla-vivṛddhair ātmānubhava-pratibandhakair nikhilaiḥ pāpair vimucyante. O Senhor Supremo, que é conhecido como yajña-puruṣa, ou o beneficiário pessoal de todos os sacrifícios, é o mestre de todos os semideuses, que O servem assim como os diferentes membros do corpo servem o todo. Semideuses como Indra, Candra e Varuṇa são funcionários nomeados que dirigem os assuntos materiais, e os Vedas contêm os sacrifícios que servem para satisfazer esses semideuses para que eles fiquem contentes em fornecer ar, luz e água suficientes para produzir grãos alimentícios. Quando o Senhor Kṛṣṇa é adorado, os semideuses, que são os diferentes membros do Senhor, são também automaticamente adorados; portanto, não é necessário fazer um esforço pessoal para adorar os semideuses. Por esta razão, os devotos do Senhor, que estão em consciência de Kṛṣṇa, oferecem alimento a Kṛṣṇa e depois comem — um processo que nutre espiritualmente o corpo. Com esta ação, não só ficam extintas no corpo as antigas reações pecaminosas, mas o corpo torna-se imune a toda a contaminação da natureza material. Quando há uma doença epidêmica, uma vacina imunizante protege a pessoa do ataque dessa epidemia. Da mesma forma, o alimento oferecido ao Senhor Viṣṇu e então tomado por nós, torna-nos bastante resistentes à afecção material, e aquele que costuma realizar esta prática chama-se devoto do Senhor. Portanto, a pessoa em consciência de Kṛṣṇa, que só come alimento oferecido a Kṛṣṇa, pode neutralizar todas as reações das infecções materiais passadas, que a impedem de progredir na auto-realização. Por outro lado, quem não segue essa conduta continua a aumentar o volume de ação pecaminosa, e isto lhe prepara um próximo corpo igual ao dos porcos e cães, para que ele sofra as reações advindas de todos os pecados. O mundo material está cheio de contaminações, e quem se imuniza aceitando a prasādam do Senhor (alimento oferecido a Viṣṇu) salva-se do ataque, ao passo que quem não toma esse curso de ação sujeita-se à contaminação.

Getreide und Gemüse sind die eigentlichen Nahrungsmittel, denn der Mensch ißt verschiedene Arten von Getreide, Gemüse, Früchten usw., und auch die Tiere fressen die Abfallprodukte des Getreides sowie Gemüse, Gras, Pflanzen usw. Menschen, die es gewohnt sind, Fleisch zu essen, sind letztlich ebenfalls von der Erzeugung von Pflanzen abhängig, um Tiere essen zu können. Daher sind wir letzten Endes auf das angewiesen, was auf den Feldern wächst, und nicht auf das, was in großen Fabriken produziert wird. Die Ernte auf den Feldern wiederum ist davon abhängig, ob ausreichend Regen fällt, und dieser Regen wird von Halbgöttern wie Indra, der Sonne und dem Mond beherrscht, die alle Diener des Herrn sind. Der Herr kann durch Opfer zufriedengestellt werden; deshalb wird jemand, der keine Opfer darbringt, Mangel leiden – so lautet das Gesetz der Natur. Daher müssen yajñas, besonders der für dieses Zeitalter vorgeschriebene saṅkīrtana-yajña, ausgeführt werden, um uns zumindest vor Nahrungsknappheit zu bewahren.

Grãos alimentícios ou legumes são os verdadeiros alimentos. O ser humano come diferentes espécies de grãos alimentícios, legumes, frutas, etc., e os animais comem os resíduos dos grãos alimentícios e legumes, grama, plantas, etc. Os seres humanos que estão acostumados a comer carne também devem depender dos produtos vegetais para comerem os animais. Portanto, no final das contas, temos de depender da produção agrícola e não da grande produção fabril. A produção agrícola deve-se a suficientes chuvas que caem do céu, e tais chuvas são controladas por semideuses como Indra, o Sol, a Lua, etc., e todos eles são servos do Senhor. O Senhor pode satisfazer-Se com sacrifícios; portanto, quem não puder executá-los terá escassez — esta é a lei da natureza. Yajña, especificamente o saṅkīrtana-yajña prescrito para esta era, deve, portanto, ser executado para nos salvar pelo menos da escassez de suprimento alimentício.