TEKST 15

TEXT 15

Tekst

Texto

na māṁ duṣkṛtino mūḍhāḥ
prapadyante narādhamāḥ
māyayāpahṛta-jñānā
āsuraṁ bhāvam āśritāḥ

Synonyms

Palabra por palabra

na – nie; mām – Mnie; duṣkṛtinaḥ – złoczyńcy; mūḍhāḥ – głupcy; prapadyante – podporządkowują się; nara-adhamāḥ – najniżsi spośród ludzi; māyayā – przez energię iluzoryczną; apahṛta – skradziona; jñānāḥ – którego wiedza; āsuram – demoniczna; bhāvam – natura; āśritāḥ – przyjmując.

na — no; mām — a Mí; duṣkṛtinaḥ — herejes; mūḍhāḥ — necios; prapadyante — se entregan; nara-adhamāḥ — lo más bajo de la humanidad; māyayā — por la energía ilusoria; apahṛta — robado; jñānāḥ — cuyo conocimiento; āsuram — demoníaco; bhāvam — naturaleza; āśritāḥ — aceptando.

Translation

Traducción

Ale ci, którzy są największymi głupcami, najniższymi sposród rodzaju ludzkiego, ci, których wiedza została skradziona przez iluzję i niegodziwcy o ateistycznej naturze demonów nigdy Mi się nie podporządkowują.

Esos herejes que son sumamente necios, que son lo más bajo de la humanidad, a quienes la ilusión les ha robado el conocimiento y que participan de la naturaleza atea de los demonios, no se entregan a Mí.

Purport

Significado

ZNACZENIE:

Bhagavad-gītā mówi, że jedynie przez podporządkowanie się lotosowym stopom Kṛṣṇy, Najwyższej Osoby Boga, można przezwyciężyć surowe prawa natury materialnej. W tym momencie powstaje pytanie: jak to się dzieje, że wykształceni filozofowie, naukowcy, biznesmeni i wszyscy przywódcy zwykłych ludzi nie podporządkowują się lotosowym stopom Śrī Kṛṣṇy, wszechpotężnej Osoby Boga? Przywódcy ludzkości uciekają się do różnych sposobów w poszukiwaniu wyzwolenia (czyli mukti) spod twardych praw natury materialnej, czyniąc wielkie plany i usilnie do tego dążąc przez wiele, wiele żywotów. Jeśli to wyzwolenie możliwe jest po prostu przez podporządkowanie się lotosowym stopom Najwyższej Osoby Boga, dlaczego więc ci inteligentni i ciężko pracujący przywódcy nie przyjmują tej prostej metody?

En el Bhagavad-gītā se dice que, por el simple hecho de uno entregarse a los pies de loto de Kṛṣṇa, la Personalidad Suprema, se pueden superar las estrictas leyes de la naturaleza material. En este momento surge una pregunta: ¿Cómo es posible que los educados filósofos, científicos, hombres de negocios, administradores y todos los líderes de los hombres ordinarios, no se entreguen a los pies de loto de Sri Kṛṣṇa, la todopoderosa Personalidad de Dios? Mukti, o el liberarse de las leyes de la naturaleza material, es algo que los líderes de la humanidad buscan de diferentes maneras y con grandes planes y perseverancia, durante una gran cantidad de años y nacimientos. Pero si esa liberación se puede lograr por el simple hecho de entregarse a los pies de loto de la Suprema Personalidad de Dios, entonces ¿por qué esos líderes inteligentes y muy trabajadores no adoptan ese sencillo método?

Gītā odpowiada na to pytanie bardzo szczerze. Naprawdę uczeni przywódcy społeczni, tacy jak Brahmā, Śiva, Kapila, Kumārowie, Manu, Vyāsa, Devala, Asita, Janaka, Prahlāda, Bali, a później Madhvācārya, Rāmānujācārya, Śrī Caitanya i wielu innych – będący prawdziwymi filozofami, naukowcami, nauczycielami, politykami itd. – podporządkowują się lotosowym stopom Najwyższej Osoby, wszechpotężnemu autorytetowi. Ci natomiast, którzy nie są prawdziwymi filozofami, naukowcami, nauczycielami, administratorami itd., ale pozują na takich dla jakichś materialnych zysków, takie osoby nie przyjmują planu czy ścieżki Najwyższego Pana. Nie mają oni właściwie pojęcia o Bogu. Stwarzają po prostu swoje własne, ziemskie plany i wskutek tego komplikują problemy materialnej egzystencji w swoich daremnych próbach rozwiązania ich. Ponieważ materialna energia (natura) jest bardzo potężna, może ona przeciwstawić się nieautoryzowanym planom ateistów i wykpić wiedzę „komisji planujących”.

El Gītā responde esa pregunta muy francamente. Aquellos líderes de la sociedad que verdaderamente son eruditos, tales como Brahmā, Śiva, Kapila, los Kumāras, Manu, Vyāsa, Devala, Asita, Janaka, Prahlāda, Bali y, posteriormente, Madhvācārya, Rāmānujācārya, Śrī Caitanya y muchos otros —que son fieles filósofos, políticos, educadores, científicos, etc.—, se entregan a los pies de loto de la Persona Suprema, la autoridad todopoderosa. Aquellos que de hecho no son filósofos, científicos, educadores, administradores, etc., sino que se hacen pasar por tales en aras de un beneficio material, no aceptan el plan o el sendero del Señor Supremo. Ellos no tienen ni idea de Dios; ellos simplemente elaboran sus propios planes mundanos, y, en consecuencia, complican los problemas de la existencia material con sus vanos intentos de resolverlos. Como la energía material (la naturaleza) es muy poderosa, puede resistirse a los planes desautorizados de los ateos y confundir el conocimiento de las «comisiones de planeamiento».

Ateistyczni producenci planów zostali określeni tutaj słowem duṣkṛtinaḥ, czyli „szubrawcami”. Kṛtī oznacza kogoś, kto spełnił jakiś chwalebny uczynek. Ateistyczny producent planów również bywa czasami inteligentny i spotyka się z podziwem, jako że inteligencja potrzebna jest do stworzenia każdego wielkiego planu, czy to dobrego czy złego. Ponieważ jednak ateista robi ze swego pomysłu niewłaściwy użytek, sprzeciwiając się planowi Najwyższego Pana, nazywany jest on duṣkṛtī, co oznacza, że jego inteligencja i wysiłki zostały niewłaściwie skierowane.

Los ateos planificadores se describen aquí con la palabra duṣkṛtinaḥ o «herejes». Kṛtī significa «aquel que ha realizado una labor meritoria». El planificador ateo también es a veces muy inteligente y meritorio, ya que cualquier plan gigantesco, bueno o malo, requiere de inteligencia para su ejecución. Pero como la inteligencia del ateo se utiliza indebidamente para contrariar el plan del Señor Supremo, el planificador ateo es llamado duṣkṛtī, lo cual indica que su inteligencia y sus esfuerzos están mal dirigidos.

Gītā wyraźnie mówi o tym, że energia materialna pracuje całkowicie pod kierunkiem Najwyższego Pana. Nie jest ona niezależna. Działa ona na tej samej zasadzie jak cień przesuwający się za przedmiotem. Jednakowoż ta materialna energia jest bardzo silna, ateista – z powodu swojego bezbożnego usposobienia – nie może wiedzieć, w jaki sposób ona pracuje ani też nie może znać planu Najwyższego Pana. Pod wpływem złudzenia, jak też sił pasji i ignorancji, wszystkie jego plany zawodzą. Tak było w przypadku Hiraṇyakaśipu i Rāvaṇy, których plany zostały obrócone w proch, mimo iż obaj byli materialnie wykształconymi naukowcami, filozofami, władcami i nauczycielami. Łotrów tych, duṣkṛtina, można podzielić na cztery różne grupy, które opisano poniżej.

En el Gītā se menciona claramente que la energía material actúa por completo bajo la dirección del Señor Supremo. Ella no tiene una autoridad independiente. Ella actúa como la sombra, la cual se mueve siguiendo los movimientos del objeto que la produce. Pero, aun así, la energía material es muy poderosa, y el ateo, debido a su temperamento impío, no puede saber cómo funciona dicha energía; y él tampoco puede conocer el plan del Señor Supremo. Bajo la influencia de la ilusión y de las modalidades de la pasión y la ignorancia, todos sus planes se ven frustrados, tal como en el caso de Hiraṇyakaśipu y Rāvaṇa, cuyos planes fueron reducidos a polvo, aunque desde el punto de vista material ambos eran entendidos como científicos, filósofos, administradores y educadores. Estos duṣkṛtinas, o herejes, son de cuatro tipos diferentes, como se describe a continuación.

(1) Mūḍha – to wielcy głupcy, podobni ciężko pracującym zwierzętom jucznym. Pragną korzystać z owoców swojej pracy nie dzieląc się nimi z Najwyższym. Typowym przykładem jucznego zwierzęcia jest osioł. To pokorne zwierzę zmuszane jest przez swego pana do ciężkiej pracy. Nie wie ono dla kogo tak ciężko pracuje dzień i noc. Zadowala się wiązką trawy i chwilą snu, cały czas obawiając się, że zostanie zbite przez swego pana; nawet zaspokajając swą żądzę seksualną ryzykuje tym, że będzie bezustannie kopane przez stronę przeciwną. Osioł ten śpiewa czasami poezję i filozofię, ale ryk ten jedynie niepokoi innych. Taka jest pozycja głupców pracujących dla korzyści. Nie wiedzą oni dla kogo powinni pracować. Nie wiedzą, iż karma (praca) przeznaczona jest dla yajñi (ofiary).

(1) Los mūḍhas son aquellos que son sumamente necios, como las muy trabajadoras bestias de carga. Ellos quieren disfrutar por sí solos de los frutos de su labor, y, en consecuencia, no quieren gastarlos en el Supremo. El típico ejemplo de la bestia de carga es el asno. El amo de esta humilde bestia la hace trabajar mucho. El asno no sabe en realidad para quién trabaja tanto día y noche. A él lo satisface el hecho de llenarse el estómago con un poco de heno, dormir un rato con el temor de ser golpeado por su amo, y complacer su apetito sexual a riesgo de ser pateado repetidamente por el sexo opuesto. A veces, el asno recita poesía y habla de filosofía, pero sus rebuznos solo molestan a los demás. Esa es la posición del necio trabajador fruitivo, que no sabe para quién debe trabajar. Él no sabe que el karma (la acción) es para el yajña (el sacrificio).

Najczęściej ci, którzy pracują dzień i noc, aby uwolnić się od brzemienia stworzonych przez siebie samych obowiązków, mówią iż nie mają czasu słuchać o nieśmiertelności żywych istot. Dla takich mūḍha krótkotrwałe osiągnięcia materialne są wszystkim – pomimo faktu, iż korzystają oni jedynie z bardzo niewielkiej części owoców swojej pracy. Czasami spędzają bezsenne dni i noce po to, aby osiągnąć jakąś tam korzyść, i chociaż cierpią z powodu wrzodów i niestrawności, zadowalają się praktycznie żadnym pożywieniem. Dzień i noc zaabsorbowani są jedynie ciężką pracą dla korzyści nierzeczywistych planów. Nie posiadając wiedzy o swoim prawdziwym panu, niemądrzy wyrobnicy tracą swój cenny czas, służąc mamonie. Nigdy nie podporządkowują się panu wszystkich panów, ani też nie zajmują sobie czasu słuchaniem o Nim z właściwych źródeł. Świnia, która żre odchody, nie będzie chciała jeść słodyczy zrobionych z cukru i ghee. Podobnie też niemądry wyrobnik będzie niestrudzenie słuchał tematów związanych z zadowalaniem zmysłów w tym przemijającym doczesnym świecie, ale będzie miał bardzo mało czasu, by słuchać o wiecznej żyjącej sile, która porusza ten materialny świat.

Aquellos que trabajan mucho día y noche para disipar la carga de deberes que ellos mismos se han creado, muy a menudo dicen que no tienen tiempo para oír hablar de la inmortalidad del ser viviente. Para semejantes mūḍhas, las ganancias materiales, que son destructibles, lo son todo en la vida, pese al hecho de que ellos mismos disfrutan únicamente de una muy pequeña fracción del fruto del trabajo. A veces, en aras de la ganancia fruitiva, esos mūḍhas pasan días y noches sin dormir, y aunque puede que tengan úlceras o indigestión, se satisfacen con muy poca comida; ellos simplemente están absortos en trabajar duro día y noche por el beneficio de amos ilusorios. Ignorantes de su verdadero amo, los necios trabajadores pierden su valioso tiempo sirviendo a la codicia. Desgraciadamente, ellos nunca se entregan al supremo amo de todos los amos, ni tampoco se toman el tiempo de oír a las fuentes idóneas hablar de Él. Al puerco que come excremento no le interesa comer dulces hechos de azúcar y ghī. De igual modo, el trabajador necio continuará oyendo incansablemente las noticias que complacen los sentidos y que tratan del vacilante mundo terrenal, pero tendrá muy poco tiempo para oír hablar de la eterna fuerza viviente que mueve al mundo material.

(2) Inna klasa duṣkṛtī (łotrów) nazywana jest narādhama, czyli najniższymi spośród ludzkości. Nara oznacza ludzką istotę, a adhama znaczy najniższy. Wśród 8 400 000 różnych gatunków żywych istot istnieje 400 000 gatunków ludzkich. Poza nimi jest niezliczona ilość różnych niższych form ludzkiego życia, które są prawie niecywilizowane. Cywilizowane ludzkie istoty posiadają zasady życia społecznego, politycznego i religijnego. Ci, którzy są rozwinięci społecznie i politycznie, ale nie posiadają zasad religijnych, muszą być uważani za narādhama. Ani też religia bez Boga nie jest religią, jako że celem przestrzegania religijnych zasad jest poznanie Najwyższej Prawdy i związku człowieka z Nim. W Gīcie Osoba Boga wyraźnie mówi, że nie ma żadnego autorytetu ponad Nim, i że On jest Najwyższą Prawdą. Cywilizowana forma ludzkiego życia ma służyć odzyskaniu utraconej świadomości o wiecznym związku z Najwyższą Prawdą, Osobą Boga – Śrī Kṛṣṇą, który jest wszechpotężny. Każdy, kto nie wykorzystuje tej szansy, zaliczany jest do narādhama. Z objawionych pism dowiadujemy się, że kiedy dziecko znajduje się w łonie matki (w niezwykle niewygodnej pozycji) modli się ono do Boga o wyzwolenie i obiecuje, że skoro tylko wydostanie się na zewnątrz, będzie wielbić tylko Jego. Ponieważ żywa istota jest wiecznie spokrewniona z Bogiem, modlenie się do Niego w obliczu jakichś trudności jest jej naturalnym instynktem. Lecz po oswobodzeniu, pod wpływem māyi, iluzorycznej energii, dziecko zapomina o trudach narodzin i zapomina również o swoim wyzwolicielu.

(2) Otra clase de duṣkṛtī, o hereje, recibe el nombre de narādhama, o lo más bajo de la humanidad. Nara significa «ser humano» y adhama significa «el más bajo de todos». De las 8.400.000 diferentes especies de seres vivos, hay 400.000 especies humanas. Entre estas, hay numerosas formas inferiores de vida humana que son en su mayor parte incivilizadas. Los seres humanos civilizados son aquellos que tienen principios regulados de vida social, política y religiosa. Aquellos que están desarrollados social y políticamente pero que no tienen principios religiosos, se debe considerar que son narādhamas. Y religión sin Dios tampoco es religión, porque el propósito de seguir principios religiosos es el de conocer a la Verdad Suprema y la relación que el hombre tiene con Él[2]. En el Gītā, la Personalidad de Dios afirma claramente que no hay ninguna autoridad por encima de Él, y que Él es la Verdad Suprema. La forma civilizada de la vida humana es para que el hombre reviva la perdida conciencia de la relación eterna que tiene con la Verdad Suprema, la Personalidad de Dios Śrī Kṛṣṇa, quien es todopoderoso. Todo aquel que pierde esta oportunidad es clasificado como narādhama. Las Escrituras reveladas nos informan que, cuando la criatura se halla en el vientre de la madre (una situación extremadamente incómoda), le ora a Dios pidiéndole ser liberada, y promete adorarlo solo a Él en cuanto salga. Orarle a Dios cuando se está en dificultades es un instinto natural de todo ser viviente, porque eternamente está relacionado con Dios. Pero después de ser liberado, el niño olvida las dificultades del nacimiento y olvida también al que lo liberó, ya que se encuentra influido por māyā, la energía ilusoria.

Obowiązkiem opiekunów dzieci jest rozbudzenie tej drzemiącej w nich boskiej świadomości. Dziesięć obrzędów będących procesami oczyszczającymi, jak oznajmia Manu-smṛti (zbiór zasad religijnych), ma służyć rozbudzeniu świadomości Boga w systemie varṇāśrama. Jednakże żaden z tych procesów nie jest obecnie ściśle przestrzegany w żadnej części świata i dlatego 99,9 procent populacji można zaliczyć do narādhama.

Los tutores de los niños tienen el deber de revivir la conciencia divina que estos llevan latente. Los diez tipos de ceremonias reformatorias, tal como se estipulan en el Manu-smṛti, que es la guía de los principios religiosos, son para revivir el estado de conciencia de Dios en el ámbito del sistema varṇāśrama. Sin embargo, hoy en día no se sigue estrictamente ningún proceso en ninguna parte del mundo, y, por lo tanto, el 99,9 por ciento de la población es narādhama.

Kiedy cała populacja staje się narādhama, wtedy w naturalny sposób cała ich tzw. edukacja sprowadza się do zera i zostaje unieważniona przez wszechpotężną energię natury fizycznej. Według Gīty, ten jest człowiekiem prawdziwie uczonym, kto jednakowo widzi wykształconego bramina, psa, krowę, słonia i zjadacza psów. W taki sposób widzi prawdziwy wielbiciel. Śrī Nityānanda Prabhu, który jest inkarnacją Boga jako boski mistrz, wyzwolił braci Jagāi i Mādhāi, będących typowymi narādhama, i pokazał w jaki sposób łaska prawdziwego wielbiciela spływa na najniższych spośród rodzaju ludzkiego. A więc potępiony przez Osobę Boga narādhama może ponownie rozbudzić swoją duchową świadomość tylko dzięki miłosierdziu wielbiciela Pana.

Cuando toda la población se vuelve narādhama, naturalmente toda su supuesta educación queda nula y sin efecto por obra de la todopoderosa energía de la naturaleza física. De acuerdo con la pauta del Gītā, un hombre erudito es aquel que ve con igualdad de ánimo al erudito brāhmaṇa, al perro, a la vaca, al elefante y al comeperros. Esa es la visión de un verdadero devoto. Śrī Nityānanda Prabhu, quien es la encarnación de Dios como maestro divino, liberó a los narādhamas típicos, los hermanos Jagāi y Mādhāi, y enseñó cómo el verdadero devoto le confiere su misericordia a los más bajos de los hombres. De modo que, el narādhama, a quien la Personalidad de Dios condena, puede revivir de nuevo su conciencia espiritual, únicamente por la misericordia de un devoto.

Śrī Caitanya Mahāprabhu, propagując bhāgavata-dharmę, czyli czyny spełniane przez wielbicieli, polecił, aby ludzie pokornie słuchali przekazu Najwyższej Osoby Boga. Esencją tego przekazu jest Bhagavad-gītā. Najniżsi spośród rodzaju ludzkiego mogą zostać wyzwoleni jedynie poprzez pokorny proces słuchania tych przekazów, ale na nieszczęście nie są oni nimi nawet w najmniejszym stopniu zainteresowani, nie mówiąc już o podporządkowaniu się woli Najwyższego Pana. Narādhama, czyli najniżsi spośród rodzaju ludzkiego, całkowicie lekceważą pierwszy i najważniejszy obowiązek istot ludzkich.

Śrī Caitanya Mahāprabhu, al propagar el bhāgavata-dharma, o las actividades de los devotos, ha recomendado que la gente oiga de manera sumisa el mensaje de la Personalidad de Dios. La esencia de ese mensaje es el Bhagavad-gītā. Los más bajos de los seres humanos pueden ser liberados solo por medio de ese sumiso proceso de oír, pero, desgraciadamente, ellos rehúsan incluso prestar oídos a esos mensajes, y ni qué hablar de entregarse a la voluntad del Señor Supremo. Los narādhamas, o los más bajos de los hombres, desdeñarán por completo el deber fundamental del ser humano.

(3) Następna grupa duṣkṛtī nazywana jest māyayāpahṛta-jñānāḥ. Są to osoby, których wiedza sprowadzona została do zera poprzez oddziaływanie złudnej energii materialnej. Przeważnie są to osoby bardzo uczone – wielcy filozofowie, poeci, literaci, naukowcy itd. – ale wprowadzeni w błąd przez energię iluzoryczną, nie są posłuszni Najwyższemu Panu.

(3) La siguiente clase de duṣkṛtī se denomina māyayāpahṛta-jñānaḥ, o aquellas personas cuya erudición ha sido anulada por la influencia de la ilusoria energía material. Ellos son en su mayoría sujetos muy instruidos —grandes filósofos, poetas, literatos, científicos, etc.—, pero la energía ilusoria los desencamina, a raíz de lo cual desobedecen al Señor Supremo.

W obecnych czasach jest bardzo wielu takich māyayāpahṛta-jñānāḥ, nawet pomiędzy wykładowcami Bhagavad-gīty. W Gīcie zrozumiałym i prostym językiem zostało powiedziane, że Śrī Kṛṣṇa jest Najwyższą Osobą Boga. Nikt Go nie przewyższa, ani nikt Mu nie dorównuje. Jest tam mowa o Nim jako o Ojcu Brahmy, pierwotnym ojcu wszystkich istot ludzkich. W rzeczywistości Śrī Kṛṣṇa jest nie tylko ojcem Brahmy, ale również ojcem wszystkich gatunków życia. Jest On źródłem bezosobowego Brahmana i Paramātmy; Dusza Najwyższa obecna w każdej żywej istocie jest Jego pełną, kompletną cząstką. On jest źródłem wszystkiego i dlatego wszyscy powinni podporządkować się Jego lotosowym stopom. Pomimo wszystkich tych wyraźnych orzeczeń, māyayāpahṛta-jñānāḥ wyśmiewa Osobę Najwyższego Pana i uważa Go jedynie za zwykłą ludzką istotę. Nie wie On, że ta błogosławiona forma ludzkiego życia została zaprojektowana według wiecznej i transcendentalnej postaci Najwyższego Pana.

En la actualidad hay un gran número de māyayāpahṛta-jñānāḥ, incluso entre los estudiosos del Bhagavad-gītā. En el Gītā, en un lenguaje sencillo y claro, se afirma que Śrī Kṛṣṇa es la Suprema Personalidad de Dios. No hay nadie que sea igual o superior a Él. A Él se lo menciona como padre de Brahmā, el padre original de todos los seres humanos. En verdad, se dice que Śrī Kṛṣṇa no solo es el padre de Brahmā, sino también el padre de todas las especies de vida. Él es la raíz del Brahman impersonal y de Paramātmā; la Superalma que se halla en cada entidad viviente es Su porción plenaria. Él es la fuente de todo, y a todo el mundo se le aconseja entregarse a Sus pies de loto. Pese a todas estas claras afirmaciones, los māyayāpahṛta-jñānāḥ se burlan de la personalidad del Señor Supremo y consideran que Él es meramente otro ser humano. Ellos no saben que la bienaventurada forma de la vida humana se diseña a imagen y semejanza del eterno y trascendental aspecto del Señor Supremo.

Wszystkie nieautoryzowane interpretacje Gīty pisane przez klasę māyayāpahṛta-jñānāḥ, poza systemem paramparā, są wielkimi przeszkodami na ścieżce duchowego poznania. Zwiedzeni interpretatorzy nie podporządkowują się lotosowym stopom Śrī Kṛṣṇy ani też nie uczą innych przestrzegania tej zasady.

Todas las desautorizadas interpretaciones que del Gītā hace la clase de māyayāpahṛta-jñānāḥ fuera de la jurisdicción del sistema paramparā, no son más que obstáculos en el sendero de la comprensión espiritual. Los engañados intérpretes no se rinden a los pies de loto de Śrī Kṛṣṇa, ni tampoco les enseñan a los demás a seguir ese principio.

(4) Ostatnia klasa duṣkṛtī nazywana jest āsuraṁ bhāvam āśritāḥ. Są to ludzie z zasady demoniczni, będący jawną klasą ateistów. Niektórzy z nich utrzymują, iż Najwyższy Pan nigdy nie może zejść do tego materialnego świata, ale nie potrafią podać istotnych powodów, dlaczego by nie miał tego uczynić. Są i inni, którzy uważają Go za podrzędnego w stosunku do Jego cechy bezosobowej, mimo iż Gītā twierdzi coś wręcz przeciwnego. Zazdrośni o Najwyższą Osobę Boga, ateiści będą prezentowali mnóstwo bezprawnych, wytworzonych w fabrykach ich umysłów inkarnacji. Takie osoby, których życiową zasadą jest oczernianie Osoby Boga, nie są w stanie podporządkować się lotosowym stopom Śrī Kṛṣṇy.

(4) La última clase de duṣkṛtī se denomina āsuraṁ bhāvam āśritāḥ, o aquellos que tienen principios demoníacos. Esa clase es abiertamente atea. Algunos de ellos arguyen que el Señor Supremo jamás puede descender a este mundo material, pero son incapaces de dar alguna razón tangible de por qué no puede hacerlo. Hay otros que lo subordinan al aspecto impersonal, aunque en el Gītā se declara justamente lo opuesto. Por la envidia que le tiene a la Suprema Personalidad de Dios, el ateo presentará numerosas encarnaciones ilícitas creadas en la fábrica de su cerebro. Esas personas, cuyo principio fundamental en la vida es el de criticar a la Personalidad de Dios, no pueden entregarse a los pies de loto de Śrī Kṛṣṇa.

Śrī Yāmunācārya Ālabandaru z południowych Indii mówi: „O mój Panie! Mimo iż wszystkie usytuowane w dobroci, objawione święte pisma potwierdzają Twoje niezwykłe cechy, czyny i osobowość, i mimo iż uznają Ciebie wszystkie sławne z pobożności i głębi swojej wiedzy transcendentalnej autorytety, to jednak pozostajesz niepoznawalnym dla osób kierujących się zasadami ateistycznymi”.

Śrī Yāmunācārya Albandaru, del sur de la India, dijo: «¡Oh, Señor mío!, las personas que están envueltas en los principios ateos no te pueden conocer, pese a Tus cualidades, aspectos y actividades poco comunes, pese a que Tu personalidad la confirman todas las Escrituras reveladas que se hallan en el plano de la cualidad de la bondad, y pese a que a Ti te reconocen las famosas autoridades que son célebres por la profundidad de su conocimiento acerca de la ciencia trascendental, y que están situadas en el plano de las cualidades divinas».

Zatem: (1) osoby bardzo niemądre; (2) najniżsi spośród rodzaju ludzkiego; (3) zbałamuceni spekulanci i (4) jawni ateiści, tak jak to przedstawiono powyżej, nigdy nie podporządkowują się lotosowym stopom Osoby Boga, pomimo iż zalecają to pisma święte i wielkie autorytety.

Por consiguiente, (1) las personas sumamente necias, (2) los más bajos de los hombres, (3) los engañados especuladores y (4) los ateos profesos, tal como se mencionó antes, nunca se entregan a los pies de loto de la Personalidad de Dios, a pesar de todas las recomendaciones de las Escrituras y de las autoridades.