TEKST 15
ТЕКСТ 15
Tekst
Текст
na caiva sukṛtaṁ vibhuḥ
ajñānenāvṛtaṁ jñānaṁ
tena muhyanti jantavaḥ
на чаива сукр̣там̇ вибхух̣
аджн̃а̄нена̄вр̣там̇ джн̃а̄нам̇
тена мухйанти джантавах̣
Synonyms
Пословный перевод
na – nigdy; ādatte – przyjmuje; kasyacit – czyjś; pāpam – grzech; na – ani nie; ca – również; eva – z pewnością; su-kṛtam – czyny pobożne; vibhuḥ – Najwyższy Pan; ajñānena – przez niewiedzę; āvṛtam – przykryty; jñānam – wiedza; tena – przez tą; muhyanti – zdezorientowane; jantavaḥ – żywe istoty.
на — не; а̄датте — принимает; касйачит — чью-либо; па̄пам — греховную деятельность; на — ни; ча — также; эва — безусловно; су-кр̣там — благочестивую деятельность; вибхух̣ — Верховный Господь; аджн̃а̄нена — невежеством; а̄вр̣там — покрытое; джн̃а̄нам — знание; тена — тем; мухйанти — впадают в заблуждение; джантавах̣ — живые существа.
Translation
Перевод
Ani też Najwyższy Pan nie przyjmuje na Siebie niczyich grzechów czy pobożnych czynów. Wcielone istoty są jednakże zdezorientowane – z powodu ignorancji, która okryła ich prawdziwą wiedzę.
Верховный Господь не отвечает за греховные и праведные поступки живых существ. Воплощенные в теле существа пребывают во власти иллюзии, потому что их истинное знание скрыто невежеством.
Purport
Комментарий
ZNACZENIE:
Sanskryckie słowo vibhu oznacza Najwyższego Pana, który pełen jest nieograniczonej wiedzy, bogactw, siły, sławy, piękna i wyrzeczenia. Jest On zawsze usatysfakcjonowany w Sobie i nie jest niepokojony ani przez grzeszne, ani przez pobożne czyny. Nie tworzy On jakichś szczególnych sytuacji dla żywej istoty, ale to ona sama – zdezorientowana z powodu niewiedzy – pragnie znajdować się w pewnych warunkach życia, i w ten sposób zaczyna się łańcuch jej czynów i następstw tych czynów. Żywa istota jest – dzięki swojej wyższej naturze – pełna wiedzy. Niemniej jednak, z powodu swojej ograniczonej siły, z łatwością ulega ona wpływom niewiedzy. Pan jest wszechpotężny, ale żywa istota taką nie jest. Pan jest vibhu, czyli wszechwiedzący, ale żywa istota jest aṇu, czyli rozmiarów atomu. Ponieważ jest ona żywą duszą, ma ona wolną wolę, jeśli chodzi o pragnienia. Takie pragnienia są spełniane tylko dzięki wszechpotędze Pana. A zatem jeśli żywa istota posiada jakieś niemądre pragnienia, Pan pozwala jej spełniać te pragnienia, ale nigdy nie jest On odpowiedzialny za czyny i skutki tych czynów w poszczególnej sytuacji, której żywa istota zapragnęła. Uwarunkowana i zdezorientowana żywa istota utożsamia się z określonym ciałem materialnym i podlega wpływom przemijających niepowodzeń i szczęścia w życiu. Pan jest bezustannym towarzyszem żywej istoty jako Paramātmā, czyli Dusza Najwyższa, a zatem może On znać pragnienia indywidualnej duszy, tak jak będąc w pobliżu kwiatu, można powąchać jego zapach. Pragnienie jest subtelną formą uwarunkowania żywej istoty. Pan spełnia jej życzenia w takim stopniu, w jakim ona na to zasługuje. „Człowiek strzela, Pan Bóg kule nosi”. Indywidualna istota nie jest zatem wszechmocna w spełnianiu swoich pragnień. Pan jednakże może spełnić każde życzenie, i będąc bezstronnym w stosunku do każdego, nie staje On na przeszkodzie pragnieniom drobnych, niezależnych żywych istot. Jednakże, gdy ktoś pragnie Kṛṣṇy, Pan roztacza nad nim szczególną opiekę i zachęca go do takich pragnień, tak aby istota taka mogła Go osiągnąć i być wiecznie szczęśliwą. Hymn wedyjski mówi: eṣa u hy eva sādhu karma kārayati taṁ yam ebhyo lokebhya unninīṣate. eṣa u evāsādhu karma kārayati yam adho ninīṣate: „Pan angażuje żywą istotę w pobożne czyny, tak aby mogła ona zrobić postęp. Pan angażuje ją w niepobożne czyny, tak aby mogła iść do piekła”. (Kauṣītakī Upaniṣad 3.8). Podobnie stwierdza również Mahābhārata (Vana-parva 31.27):
Слово вибху в переводе с санскрита означает «Верховный Господь, в полной мере обладающий безграничным знанием, несметными богатствами, беспредельным могуществом, славой, красотой и отрешенностью от мира». Самоудовлетворенный и самодостаточный, Он остается безучастным к греховной и благочестивой деятельности живых существ. Не Господь помещает их в те или иные условия — они сами, невежественные и сбитые с толку, хотят оказаться в определенном положении, и с этого начинается цепь действий и их последствий. Принадлежащее к высшей энергии Господа, живое существо по природе своей исполнено знания. И тем не менее из-за ограниченности своих сил оно склонно попадать под власть невежества. В отличие от живого существа, Господь всемогущ. Господь — вибху, всеведущий, а живое существо — ану, бесконечно малое. Будучи духовной искрой, живое существо обладает свободой воли и способностью желать. Но исполнить его желания может только всемогущий Господь. Поэтому, когда живое существо обуревают материальные желания, Господь позволяет ему удовлетворить их, но Сам Он не несет ответственности за действия и их последствия, порожденные теми обстоятельствами, в которых живое существо оказалось по своему желанию. Сбитая с толку обусловленная душа отождествляет себя с бренным материальным телом и испытывает радости и невзгоды, которые также являются преходящими. Господь в образе Параматмы, или Сверхдуши, всегда находится рядом с индивидуальной душой и знает обо всех ее желаниях, подобно тому как, находясь рядом с цветком, мы можем ощутить его аромат. Желание является тонкой формой обусловленности живого существа, и Господь исполняет его желания в той степени, в какой оно того заслуживает: человек предполагает, а Бог располагает. Таким образом, индивидуальное живое существо не способно само осуществить свои желания. Но Господь может исполнить их все и, будучи беспристрастным, не мешает ничтожно малым живым существам, наделенным некоторой независимостью, выражать любые свои желания. Но, когда предметом их желаний становится Сам Господь, Кришна, Он проявляет о них особую заботу и направляет их желания так, чтобы они могли постичь Господа и обрести вечное счастье. Ведические гимны гласят: эша у хй эва са̄дху карма ка̄райати там̇ йам эбхйо локебхйа уннинӣшате. эша у эва̄са̄дху карма ка̄райати йам адхо нинӣшате — «Господь позволяет живым существам совершать благие дела, чтобы они могли возвыситься, и Он же позволяет им грешить, чтобы они могли оказаться в аду» (Каушитаки-упанишад, 3.8). В «Махабхарате» (Вана-парва, 31.27) говорится:
ātmanaḥ sukha-duḥkhayoḥ
īśvara-prerito gacchet
svargaṁ vāśv abhram eva ca
а̄тманах̣ сукха-дух̣кхайох̣
ӣш́вара-прерито гаччхет
сваргам̇ ва̄ш́в абхрам эва ча
„Żywa istota jest całkowicie zależna w swoim szczęściu czy nieszczęściu. Przez wolę Pana może ona iść do nieba albo do piekła, podobnie jak chmura pędzona jest przez wiatr”.
«Счастье и горе живого существа полностью зависят от Верховного Господа. Как облако, несомое ветром, по воле Всевышнего душа может попасть в рай или в ад».
Zatem wcielona dusza z powodu swojego odwiecznego pragnienia, aby uniknąć świadomości Kṛṣṇy, sama jest przyczyną swojej dezorientacji. Chociaż konstytucjonalnie jest wieczną, pełną szczęścia i pełną wiedzy, to z powodu swojej znikomości zapomina o tej swojej konstytucjonalnej pozycji – jaką jest służba dla Pana – i w ten sposób zostaje usidlona przez niewiedzę. I z powodu tej niewiedzy twierdzi, że Pan odpowiedzialny jest za jej uwarunkowaną egzystencję. Potwierdzają to również Vedānta-sūtry (2.1.34). Vaiṣamya-nairghṛṇye na sāpekṣatvāt tathā hi darśayati: „Pan zawsze wolny jest od nienawiści ani też nie preferuje nikogo, chociaż wydaje się, że tak jest”.
Итак, живое существо, с незапамятных времен стремящееся избежать сознания Кришны, само является причиной собственного невежества. Хотя по природе своей живое существо вечно, исполнено знания и блаженства, будучи ничтожно малым, оно забывает о том, что по самой своей природе предназначено служить Господу, и попадает в сети невежества. И это же невежество заставляет его взваливать ответственность за свое обусловленное существование на Верховного Господа. В «Веданта-сутре» (2.1.34) сказано:ваишамйа-наиргхр̣н̣йе на са̄пекшатва̄т татха̄ хи дарш́айати — «Господь ни к кому не испытывает ни любви, ни ненависти, хотя кажется, что это не так».