TEKST 28
TEXT 28
Tekst
Tekstas
tapas taptaṁ kṛtaṁ ca yat
asad ity ucyate pārtha
na ca tat pretya no iha
tapas taptaṁ kṛtaṁ ca yat
asad ity ucyate pārtha
na ca tat pretya no iha
Synonyms
Synonyms
aśraddhayā – bez wiary; hutam – złożone w ofierze; dattam – darowany; tapaḥ – pokuta; taptam – odbywana; kṛtam – spełniana; ca – również; yat – to co; asat – fałszywe; iti – w ten sposób; ucyate – mówi się, że jest; pārtha – O synu Pṛthy; na – nigdy; ca – również; tat – to; pretya – po śmierci; na u – ani nie; iha – w tym życiu.
aśraddhayā — be tikėjimo; hutam — atnašauta auka; dattam — atiduota; tapaḥ — askezė; taptam — atlikta; kṛtam — padaryta; ca — taip pat; yat — tai, kas; asat — netikra; iti — taip; ucyate — yra vadinama; pārtha — o Pṛthos sūnau; na — niekada; ca — taip pat; tat — tai; pretya — po mirties; na u — nei; iha — šiame gyvenime.
Translation
Translation
Ale ofiary, wyrzeczenia i pokuty praktykowane bez wiary w Najwyższego – są nietrwałe, o synu Pṛthy. Nazywane są one „asat” i nie przynoszą żadnego pożytku, ani w tym życiu, ani w następnym.
O Pṛthos sūnau, bet kokia auka, labdara ar askezė, atlikta netikint Aukščiausiąjį, yra laikina ir vadinasi „asat“. Tokia veikla niekam tikus, iš jos nebus naudos nei šį, nei kitą gyvenimą.
Purport
Purport
ZNACZENIE:
Wszystko cokolwiek robione jest bez celu transcendentalnego – czy to pełnienie ofiar, czy praktykowanie dobroczynności albo odbywanie pokut – jest bezużyteczne. Dlatego werset ten mówi, że takie działanie nie jest dobre. Wszelkie czyny należy ofiarować Najwyższemu, w świadomości Kṛṣṇy. Bez takiej ofiary i bez właściwego przewodnictwa nigdy nie osiągniemy żadnego efektu. Wiarę w Najwyższego polecają wszystkie pisma wedyjskie. Zrozumienie Kṛṣṇy powinno być, według instrukcji wedyjskich, celem wszystkich zajęć. Nikt nie może osiągnąć sukcesu, nie stosując się do tej zasady. Dlatego najlepszą rzeczą jest działanie od początku w świadomości Kṛṣṇy, pod przewodnictwem bona fide mistrza duchowego. Jest to sposób na osiągnięcie sukcesu we wszystkim, cokolwiek robimy.
KOMENTARAS: Bet kokia veikla – auka, labdara ar askezė – nesuteiks jokios naudos, jei jos tikslas nėra transcendentinis. Todėl posmas skelbia, kad ji nieko verta. Viską reikia atlikti sutelkus mintis į Kṛṣṇą ir skirti Aukščiausiajam. Jei tokio tikėjimo ir deramo vadovo nėra, neverta laukti jokių rezultatų. Visi Vedų raštai skatina tikėti Aukščiausiąjį. Visi Vedų mokymai kreipia į Aukščiausiąjį tikslą – Kṛṣṇos pažinimą. Nesivadovaujant šiuo principu sėkmės sulaukti neįmanoma. Todėl geriausias kelias – iš pat pradžių veikti Kṛṣṇos sąmonės dvasia, bona fide dvasiniam mokytojui vadovaujant. Toks kelias veda į visokeriopą sėkmę.
W uwarunkowanym stanie życia ludzie skłonni są do wielbienia półbogów, duchów, czy Yakṣów, takich jak Kuvera. Siła dobroci lepsza jest od siły pasji i ignorancji, ale kto bezpośrednio przyjmuje świadomość Kṛṣṇy, ten jest transcendentalny do wszystkich tych sił natury materialnej. Chociaż istnieje proces stopniowego postępu, to jednak najlepszym sposobem jest bezpośrednie przyjęcie świadomości Kṛṣṇy dzięki towarzystwu czystych wielbicieli. I to poleca ten rozdział. Aby osiągnąć sukces na tej ścieżce, należy najpierw znaleźć właściwego mistrza duchowego i pod jego kierunkiem odbyć szkolenie. Wtedy można osiągnąć wiarę w Najwyższego. Kiedy wiara ta dojrzewa z biegiem czasu, wtedy nazywana jest miłością do Boga. Ta miłość jest ostatecznym celem wszystkich żywych istot. Należy zatem bezpośrednio przyjąć świadomość Kṛṣṇy. Takie jest zalecenie tego Siedemnastego Rozdziału.
Sąlygotos sielos linkusios garbinti pusdievius, dvasias ar Yakṣas, pvz. Kuverą. Dorybės guṇa geresnė už aistros ir neišmanymo guṇas, tačiau tas, kuris tiesiogiai kreipiasi į Kṛṣṇos sąmonę, yra transcendentalus trims materialios gamtos guṇoms. Galimas ir tobulėjimo etapais kelias, tačiau geriausias yra toks metodas, kai su tyrais bhaktais bendraujantis žmogus kreipiasi tiesiog į Kṛṣṇos sąmonę. Toks metodas rekomenduojamas šiame skyriuje. Norėdami, kad šiame kelyje mus lydėtų sėkmė, visų pirma turime surasti tinkamą dvasinį mokytoją ir jam vadovaujant baigti tam tikrą mokymosi kursą. Tada išsiugdysime tikėjimą Aukščiausiuoju. Ilgainiui tikėjimas subręs ir tuomet jis vadinsis meile Dievui. Meilė Dievui – galutinis gyvųjų esybių tikslas. Taigi reikia tiesiogiai įsijungti į Kṛṣṇos sąmonę. Tokią žinią skelbia septynioliktas skyrius.
W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Siedemnastego Rozdziału Śrīmad Bhagavad-gīty, omawiającego różne typy wiary.
Taip Bhaktivedanta baigia komentuoti septynioliktąjį „Śrīmad Bhagavad- gītos“ skyrių, pavadintą „Tikėjimo atmainos“.