TEXT 21

Tekst

yo yo yāṁ yāṁ tanuṁ bhaktaḥ
śraddhayārcitum icchati
tasya tasyācalāṁ śraddhāṁ
tām eva vidadhāmy aham

Synonyms

Synoniemen

yaḥ yaḥ — hvem end; yām yām — hvad end; tanum — en halvguds form; bhaktaḥ — en hengiven; śraddhayā — med tro; arcitum — at tilbede; icchati — ønsker; tasya tasya — til ham; acalām — fast; śraddhām — tro; tām — den; eva — med sikkerhed; vidadhāmi — giver; aham — Jeg.

yaḥ yaḥ — wie dan ook; yām yām — welke dan ook; tanum — vorm van een halfgod; bhaktaḥ — toegewijde; śraddhayā — met geloof; arcitum — vereren; icchati — verlangt; tasya tasya — aan hem; acalām — standvastig; śraddhām — geloof; tām — dat; eva — zeker; vidadhāmi — geef; aham — Ik.

Translation

Vertaling

Jeg befinder Mig i hjertet på alle som Oversjælen. Så snart en person ønsker at tilbede en halvgud, gør Jeg ham stærk i troen, så han kan hengive sig til den pågældende guddom.

Ik ben in ieders hart aanwezig als de Superziel. Zodra iemand verlangt een halfgod te vereren, sterk Ik zijn geloof, zodat hij zich aan die bepaalde godheid kan wijden.

Purport

Betekenisverklaring

FORKLARING: Gud har givet alle deres frihed. Hvis en person derfor gerne vil have materiel nydelse og oprigtigt ønsker at få sådanne faciliteter fra de materielle halvguder, forstår den Højeste Herre det som Oversjælen i alles hjerter og giver en sådan person det, han vil have. Som den højeste fader til alle levende væsener blander Han Sig ikke i deres uafhængighed, men giver dem alle muligheder, så de kan få opfyldt deres materielle ønsker. Nogle vil måske spørge, hvorfor den almægtige Gud faciliterer de levende væseners nydelse af denne materielle verden og på den måde lader dem gå i den illusoriske energis fælde. Svaret er, at hvis den Højeste Herre som Oversjælen ikke skænkede disse faciliteter, ville der ikke være nogen mening med deres frihed. Derfor giver Han alle deres fulde frihed til at gøre, hvad de har lyst til, men Hans endelige instruktion finder vi i Bhagavad-gītā: Man bør opgive ethvert andet engagement og helt overgive sig til Ham. Det vil gøre mennesket lykkeligt.

God heeft aan iedereen onafhankelijkheid gegeven; wanneer iemand daarom materieel genot wil en daarvoor zeer oprecht de faciliteiten van de materiële halfgoden verlangt, dan begrijpt de Allerhoogste Heer, die als de Superziel in ieders hart aanwezig is, dat en zal Hij zulke personen die faciliteiten geven. Als de allerhoogste vader van alle levende wezens staat Hij hun onafhankelijkheid niet in de weg, maar geeft Hij hun alle faciliteiten om hun materiële verlangens te vervullen.

Iemand zou nu de vraag kunnen stellen waarom de almachtige God de levende wezens faciliteiten geeft om in de materiële wereld te genieten en zo in de val van de illusionerende energie te lopen. Het antwoord op deze vraag is dat er geen sprake van werkelijke onafhankelijkheid zou zijn als de Allerhoogste Heer, als de Superziel, deze faciliteiten niet zou geven. Hij geeft iedereen daarom volledige onafhankelijkheid — wat men ook maar wil — maar in de Bhagavad-gītā vinden we Zijn uiteindelijke instructie: alle andere bezigheden opgeven en zich volledig aan Hem overgeven. Dat zal de mens gelukkig maken.

Både det levende væsen og halvguderne er underordnet Guddommens Højeste Personligheds vilje. Derfor kan det levende væsen ikke tilbede nogen halvgud ved sit eget ønske, og halvguden kan heller ikke skænke nogen form for velsignelse uden den Højestes vilje. Som det siges, bevæger ikke så meget som et græsstrå sig, medmindre Guddommens Højeste Personlighed vil det. Normalt henvender de, der lider i den materielle verden, sig til halvguderne, som de tilrådes det i den vediske litteratur. En person, der ønsker sig en bestemt ting, kan tilbede en eller anden halvgud. Er man for eksempel syg, anbefales det at tilbede solguden. Ønsker man sig en uddannelse, kan man tilbede lærdommens gudinde, Sarasvatī, og en person, der ønsker sig en smuk kone, kan tilbede gudinden Umā, Herren Śivas hustru. På den måde er der anbefalinger i śāstraerne (de vediske skrifter) af forskellige måder at tilbede forskellige halvguder på. Eftersom et bestemt levende væsen ønsker at nyde en vis materiel facilitet, inspirerer Herren ham med et stærkt ønske om at opnå den velsignelse fra den pågældende halvgud, og på den måde lykkes det for det levende væsen at få den velsignelse. Det levende væsens særlige hengivne mentalitet over for en bestemt halvgud bliver også arrangeret af den Højeste Herre. Halvguderne kan ikke indgyde en sådan sympati i de levende væsener, men da Kṛṣṇa er den Højeste Herre eller Oversjælen, der findes i hjertet på alle levende væsener, tilskynder Han mennesket til at tilbede visse halvguder. Halvguderne er i virkeligheden forskellige dele af den Højeste Herres universelle krop, og derfor er de ikke uafhængige. Der står i den vediske litteratur: “Guddommens Højeste Personlighed er som Oversjælen også til stede i hjertet på halvguden. Derfor arrangerer Han gennem halvguden at opfylde det levende væsens ønske. Men både halvguden og det levende væsen er afhængig af den højeste vilje. De er ikke uafhængige.”

Zowel de menselijke wezens als de halfgoden zijn ondergeschikt aan de wil van de Allerhoogste Persoonlijkheid Gods. Daarom kan een menselijk wezen niet door zijn eigen verlangen een halfgod vereren en kan een halfgod evenmin gunsten geven zonder de wil van de Allerhoogste. Zoals gezegd wordt: geen grasspriet beweegt zonder dat de Allerhoogste Persoonlijkheid Gods het wil. Over het algemeen benaderen personen die in nood verkeren de halfgoden, zoals hen dat in de Vedische literatuur wordt aanbevolen. Wie iets bepaalds wil hebben, kan daarvoor een bepaalde halfgod vereren. Zo wordt een ziek persoon bijvoorbeeld aangeraden om de zonnegod te vereren; wie geleerd wil worden, kan de godin van de kennis, Sarasvatī, vereren, en iemand die een mooie vrouw wil, kan de godin Umā, de vrouw van Heer Śiva, vereren. Op die manier zijn er in de śāstra’s (Vedische teksten) aanbevelingen te vinden voor verschillende manieren om de verschillende halfgoden te vereren. En omdat een bepaald menselijk wezen van een bepaalde materiële faciliteit wil genieten, laat de Heer in hem een sterk verlangen ontstaan om die gunst van een bepaalde halfgod te krijgen; dat is de manier waarop het die gunst krijgt.

Ook de bepaalde devotionele houding van een menselijk wezen ten opzichte van een bepaald type halfgod wordt door de Heer geregeld. De halfgoden kunnen de mensen niet met een dergelijke aanhankelijkheid bezielen, maar Kṛṣṇa zet die mensen aan om bepaalde halfgoden te vereren, omdat Hij de Allerhoogste Heer is en de Superziel, die aanwezig is in de harten van alle levende wezens. In feite zijn de halfgoden verschillende delen van het kosmische lichaam van de Allerhoogste Heer en ze zijn daarom niet onafhankelijk. In de Vedische literatuur wordt het volgende gesteld: ‘De Allerhoogste Persoonlijkheid Gods als de Superziel is ook aanwezig in het hart van de halfgod; via de halfgod zorgt Hij daarom dat het verlangen van een menselijk wezen wordt vervuld. Maar zowel de halfgod als het menselijk wezen is afhankelijk van de allerhoogste wil. Ze zijn niet onafhankelijk.’