Skip to main content

Глава 88

Capítulo 88

Спасяването на Шива

La salvación del Señor Śiva

Като велик предан на Кр̣ш̣н̣а, цар Парӣкш̣ит вече бил освободен, но задавал на Шукадева Госва̄мӣ различни въпроси, за да си доизясни някои неща. В предишната глава той попита коя е крайната цел на Ведите и Шукадева Госва̄мӣ му отговори с авторитетни обяснения от ученическата последователност, като се започне със Санандана и се стигне до На̄ра̄ян̣а Р̣ш̣и, На̄рада, Вя̄садева и него самия. Заключението бе, че крайната цел на Ведите е преданото служене, бхакти. Един начинаещ предан може да попита: „Ако крайната цел на живота, или заключението на Ведите, е да се издигнем до равнището на преданото служене, тогава защо преданите на Бог Виш̣н̣у обикновено не са твърде заможни, докато отдадените на Шива притежават големи богатства?“ За да изясни това положение, Парӣкш̣ит Маха̄ра̄джа попитал Шукадева Госва̄мӣ: „Скъпи Шукадева Госва̄мӣ, обикновено тези, които обожават Бог Шива, били те хора, демони или полубогове, се сдобиват с големи материални богатства, въпреки че самият Шива живее като последен просяк. А преданите на Бог Виш̣н̣у, който е господар на богинята на щастието, не изглеждат много цветущо и понякога са лишени от всякакви притежания. Шива живее под някое дърво или сред снеговете на Хималайските планини. Той дори не си построява къща, но обожателите му са много богати. А Кр̣ш̣н̣а, Бог Виш̣н̣у, живее в голям разкош и във Ваикун̣т̣ха, и в материалния свят, но неговите предани изглеждат много бедни. Защо е така?“

Como gran devoto de Kṛṣṇa que era, el rey Parīkṣit se encontraba ya liberado, pero, para efectos de aclaración, le estaba formulando diversas preguntas a Śukadeva Gosvāmī. En el capítulo anterior, la pregunta del rey Parīkṣit fue: «¿Cuál es la meta última de los Vedas?». Y Śukadeva Gosvāmī explicó el asunto dando descripciones autoritativas provenientes de la sucesión discipular, que comienza con Sanandana, y desciende hasta Nārāyaṇa Ṛṣi; Nārada, Vyāsadeva y, finalmente, él mismo. La conclusión fue que el servicio devocional, o bhakti, es la meta última de los Vedas. Un devoto neófito puede que pregunte: «Si la meta última de la vida, o la conclusión de los Vedas, es que uno se eleve a la plataforma de servicio devocional, entonces, ¿por qué se observa que un devoto del Señor Viṣṇu por lo general no es muy próspero en sentido material, mientras que un devoto del Señor Śiva resulta ser muy opulento?». Con objeto de aclarar este asunto, Parīkṣit Mahārāja le preguntó a Śukadeva Gosvāmī: «Mi querido Śukadeva Gosvāmī, por lo general se observa que aquellos que se dedican a la adoración del Señor Śiva, bien sea que se encuentra en la sociedad humana, en la demoníaca o en la de los semidioses, se vuelven muy opulentos en sentido material, si bien el mismo Señor Śiva vive como una persona muy pobre. Por otra parte, los devotos del Señor Viṣṇu, quien es el controlador de la diosa de la fortuna, no parecen ser muy prósperos, y algunas veces incluso se observa que viven sin ninguna opulencia material en absoluto. El Señor Śiva vive bajo un árbol o en la nieve de las montañas Himalayas. Él ni siquiera construye una casa para sí mismo, pero aun así los adoradores del Señor Śiva son muy ricos. Kṛṣṇa, o el Señor Viṣṇu, no obstante, vive muy opulentamente, bien sea en Vaikuṇṭha o en este mundo material, pero Sus devotos parecen ser muy pobres. ¿Por qué ocurre esto?».

Въпросът на Маха̄ра̄джа Парӣкш̣ит е много умен. Между двата вида предани, именно преданите на Шива и на Бог Виш̣н̣у, винаги са съществували разногласия. Дори и днес в Индия те си разменят критики, а в Южна Индия последователите на Ра̄ма̄нуджа̄ча̄ря и на Шан̇кара̄ча̄ря от време на време се събират, за да обсъждат заключенията на Ведите. Обикновено побеждават последователите на Ра̄ма̄нуджа̄ча̄ря. И така, Парӣкш̣ит Маха̄ра̄джа искал да изясни положението и затова задал на Шукадева Госва̄мӣ този въпрос. Наистина, за един разумен човек е объркващо и противоречиво това, че Шива живее в бедност, макар че последователите му са много богати, докато Бог Кр̣ш̣н̣а, или Бог Виш̣н̣у, винаги живее във великолепие и разкош, но неговите предани са съвсем бедни.

La pregunta de Mahārāja Parīkṣit es muy inteligente. Las dos clases de devotos, es decir los devotos del Señor Śiva y los devotos del Señor Viṣṇu, siempre se encuentran en desacuerdo. Incluso hoy día en la India, estas dos clases de devotos aún se critican unos a otros, y, especialmente en el Sur de la India, los seguidores de Rāmānujācārya y los seguidores de Śaṇkarācārya algunas veces tienen reuniones para discutir la conclusión védica. Por lo general, los seguidores de Rāmānujācārya siempre logran la victoria en esos encuentros. Así que Parīkṣit Mahārāja quería aclarar la situación, haciéndole esa pregunta a Śukadeva Gosvāmī. Que el Señor Śiva viva como un hombre pobre, si bien sus devotos parecen ser muy opulentos, mientras que el Señor Kṛṣṇa o el Señor Viṣṇu es siempre opulento, y aun así Sus devotos parecen ser muy pobres, es una situación que a una persona sensata le parece contradictoria y enigmática.

В отговор Шукадева Госва̄мӣ казал, че Шива е господар на материалната енергия. Тя е представена от богинята Дурга̄ и тъй като Шива ѝ е съпруг, тя му е напълно подчинена. Затова Шива е господар на материалната енергия. Тя се проявява в три качества: добро, страст и невежество,следователно Шива е и техен господар. Макар че се докосва до тях в името на благото на обусловените души, той е повелител на гун̣ите и не е подвластен на въздействието им. Обусловената душа се влияе от трите качества, но Шива не им е подчинен, защото е господарят им.

En respuesta a las preguntas del rey Parīkṣit, Śukadeva Gosvāmī dijo que el Señor Śiva es el amo de la energía material. La energía material está representada por la diosa Durgā, y como el Señor Śiva resulta ser su esposo, ella se encuentra por completo bajo el dominio de él. Por consiguiente, el Señor Śiva es reconocido como el amo de esta energía material. La energía material se manifiesta en tres cualidades —a saber: bondad, pasión e ignorancia—, y, por lo tanto, el Señor Śiva es el amo de esas tres cualidades. Si bien el Señor Śiva se encuentra asociado con esas cualidades para beneficio del alma condicionada, él es quien las dirige, y no es afectado por ellas. Aunque el alma condicionada es afectada por las tres cualidades, no ocurre así con el Señor Śiva, debido a que él es el amo de ellas.

От думите на Шукадева Госва̄мӣ можем да разберем, че ползата от обожаването на полубоговете не е равна на ползата от обожаването на Бог Виш̣н̣у, както смятат някои неинтелигентни хора. Той съвсем ясно казва, че като обожаваме Шива, постигаме едни блага, а когато обожаваме Бог Виш̣н̣у, получаваме съвсем друга благословия. По същия начин тези, които обожават материалната природа, получават съответстващото на тези дейности възнаграждение, а тези, които обожават питӣте, получават друго възнаграждение. Но ония, които се отдават на преданото служене и обожават Върховния Бог Виш̣н̣у, Кр̣ш̣н̣а, отиват на планетите във Ваикун̣т̣ха или на Кр̣ш̣н̣алока. Човек не може да се издигне до трансценденталните владения или паравьома, духовното небе, като обожава Шива, Брахма̄ или някой друг полубог.

De las afirmaciones de Śukadeva Gosvāmī, podemos concluir que los efectos de adorar a diferentes semidioses no son iguales que los efectos de adorar al Señor Viṣṇu, como suponen algunas personas poco inteligentes. Él claramente afirma que por adorar al Señor Śiva uno consigue un tipo de recompensa, mientras que por adorar al Señor Viṣṇu uno consigue una recompensa diferente. Eso también está confirmado en el Bhagavad-gītā: aquellos que adoran a los diferentes semidioses, logran los resultados deseados que los semidioses respectivos pueden dar como recompensa. De forma similar, aquellos que adoran la energía material, reciben la recompensa que corresponde a esas actividades, y aquellos que adoran a los pītas reciben resultados de forma similar. Pero aquellos que se dedican al servicio devocional o que adoran al Señor Supremo, Viṣṇu o Kṛṣṇa, van a los planetas Vaikuṇṭha o a Kṛṣṇaloka. Uno no puede acercarse a la región trascendental o paravyoma, el cielo espiritual, por adorar al Señor Śiva o a Brahmā o a algún otro semidiós.

Тъй като материалният свят е следствие от трите качества на материалната природа, всички многообразни проявления в него се получават от тези качества. С помощта на материалната наука съвременната цивилизация е създала много машини и жизнени удобства, но това са само разновидности във взаимодействията на трите материални качества. Макар че преданите на Шива могат да получат много материални придобивки, това са само неща, произведени от трите качества. Трите качества имат шестнадесет разделения: десетте сетива (пет работещи сетива и още пет, които служат за получаване на знание), умът и петте елемента (земя, вода, въздух, огън и небе). Тези шестнайсет разделения са разширения на трите качества. Материалното щастие и богатство означават наслаждаване на сетивата, най-вече на половите органи, езика и ума. Чрез усилията на ума си ние създаваме приятни неща, с които да доставяме удоволствие на половите органи и езика си. Богатството в материалния свят се оценява според това, как човек употребява половите органи и езика си или с други думи, в каква степен е в състояние да използва сексуалните си възможности и доколко може да задоволява придирчивия си вкус с отбрани ястия. Материалният напредък на цивилизацията изисква умът да създава различни видове обекти за наслаждение, за да станем щастливи на основата на тези два принципаудовлетворяването на половите органи и на езика. Това е отговорът на въпроса на цар Парӣкш̣ит защо обожателите на Шива са толкова богати.

Como este mundo material es un producto de las tres cualidades de la naturaleza material, todas las variedades de manifestaciones provienen de esas tres cualidades. Con el auxilio de la ciencia materialista, la civilización moderna ha creado muchas máquinas y comodidades de vida, y, aun así, todas ellas no son más que diversas variedades de las interacciones de las tres cualidades materiales. Si bien los devotos del Señor Śiva son capaces de obtener muchos bienes materiales, hemos de saber que simplemente reúnen productos creados por las tres cualidades. Las tres cualidades se subdividen a su vez en dieciséis, a saber: los diez sentidos (los cinco sentidos de trabajo y los cinco sentidos de adquisición de conocimiento), la mente, y los cinco elementos (tierra, agua, aire, fuego y cielo). Los dieciséis son extensiones de las tres cualidades. La felicidad y la opulencia materiales significan complacencia de los sentidos, específicamente del órgano genital, la lengua y la mente. Mediante el esfuerzo de nuestras mentes creamos muchas cosas agradables, tan solo para disfrute del órgano genital y de la lengua. La opulencia de una persona que se encuentra dentro de este mundo material, se mide en términos de su utilización del órgano genital y de la lengua, o en otras palabras, según cuánto es capaz de utilizar sus capacidades sexuales, y cuánto es capaz de satisfacer su exigente sentido del gusto comiendo platos apetitosos. El avance material de la civilización requiere de la creación, mediante la invención mental, de objetos de disfrute, tan solo para uno volverse feliz en base a esos dos principios: placeres para el órgano genital y placeres para la lengua. Aquí se encierra la respuesta a la pregunta que le hiciera el rey Parīkṣit a Śukadeva Gosvāmī, en lo referente a por qué los adoradores del Señor Śiva son tan opulentos.

Преданите на Шива процъфтяват само от гледна точка на материалните качества. Така нареченият „напредък“ на цивилизацията причинява заплитането в мрежите на материалното битие. Всъщност това не е напредък, а деградация. Можем да направим заключение, че понеже Шива е господар на трите качества, неговите предани получават неща, които са резултат от взаимодействията на тези качества, за да могат да удовлетворяват сетивата си. Но в Бхагавад-гӣта̄ виждаме какви са наставленията на Кр̣ш̣н̣атрябва да се издигнем над съществуването в тези качества. Нистраи-гун̣ьо бхава̄рджуначовешкият живот ни е даден, за да се издигнем над трите качества. Докато човек не стане нистраи-гун̣я, няма да може да се освободи от мрежите на материята. Иначе казано, подаръците на Шива не донасят истинска полза на обусловените души, макар и да са много бляскави.

Los devotos del Señor Śiva son solo opulentos en términos de las cualidades materiales. De hecho, ese supuesto avance de la civilización es la causa del enredo de uno en la existencia material. En realidad no es avance sino degradación. Se concluye que, debido a que el Señor Śiva es el amo de las tres cualidades, sus devotos reciben cosas creadas por la interacción de esas cualidades para la satisfacción de los sentidos. En el Bhagavad-gītā, no obstante, recibimos instrucción del Señor Kṛṣṇa de que uno tiene que trascender la existencia cualitativa. Nistraiguṇyo bhavārjuna: la misión de la vida humana es volverse trascendental a las tres cualidades. A menos que uno sea nistraiguṇya, no puede liberarse del enredo material. En otras palabras, los dones que se reciben del Señor Śiva no son de hecho beneficiosos para las almas condicionadas, si bien aparentemente dichas facilidades parecen ser opulentas.

Шукадева Госва̄мӣ продължил: „Хари, Върховната Божествена Личност, е над трите качества на материалната природа.“ В Бхагавад-гӣта̄ се казва, че всеки, който се отдаде на Бога, излиза извън обсега на влиянието им. А щом преданите на Хари са отвъд властта на трите материални качества, със сигурност и самият Той е отвъд. В Шрӣмад Бха̄гаватам се казва, че Хари, Кр̣ш̣н̣а, е изначалната Върховна Божествена Личност. Има два вида пракр̣ти, или енергии: вътрешна и външнаа Кр̣ш̣н̣а е повелител и на двете. Той е сарва-др̣к, т.е. наблюдателят на всички действия на вътрешната и външната енергия, а също и упадраш̣т̣а̄, върховният съветник. Затова Той стои над всички полубогове, които просто следват неговите върховни указания. Ако някой пряко следва наставленията на Върховния Бог, както са дадени в Бхагавад-гӣта̄ и Шрӣмад Бха̄гаватам, той постепенно ще стане ниргун̣а, т.е. ще се издигне над взаимодействията между материалните качества. Ниргун̣а означава да си лишен от всякакви материални качества, защото както обяснихме, материалното богатство представлява нарастване на действията и резултатите на тези материални качества. Ако човек обожава Върховната Божествена Личност, вместо да се възгордява с материален разкош, той се обогатява с духовен напредък и знание в Кр̣ш̣н̣а съзнание. Постигането на ниргун̣а означава да се постигне вечен мир, безстрашие, религиозност, знание и отречение. Всичко това са признаци на освобождението от материалните качества.

Śukadeva Gosvāmī continuó: «La Suprema Personalidad de Dios, Hari, es trascendental a las tres cualidades de la naturaleza material». Se afirma en el Bhagavad-gītā que todo aquel que se rinda a Él, supera el control de las tres cualidades de la naturaleza material. Por lo tanto, puesto que los devotos de Hari son trascendentales al control de las tres cualidades materiales, ciertamente que Él Mismo es trascendental. Se declara, por lo tanto, en el Śrīmad-Bhāgavatam que Hari, o Kṛṣṇa, es la Personalidad Suprema y Original. Existen dos clases de prakṛtis o potencias, a saber, la potencia interna y la potencia externa, y Kṛṣṇa es el Señor Absoluto de esas dos prakṛtis o potencias. Él es sarva-dṛk, o el dirigente de todas las acciones de las potencias interna y externa, y una de las descripciones de Él dice que es también upadraṣṭā, el supremo consejero. Debido a que Él es el supremo consejero, se encuentra por encima de todos los semidioses, quienes meramente siguen las direcciones del supremo consejero. Por ello, si uno sigue directamente las instrucciones del Señor Supremo, tal como lo inculcan el Bhagavad-gītā y el Śrīmad-Bhāgavatam, entonces gradualmente uno se vuelve nirguṇa, es decir, se sitúa por encima de la interacción de las cualidades materiales. Ser nirguṇa significa estar desprovisto de opulencias materiales, debido a que, como hemos explicado, la opulencia material significa un aumento de las acciones y reacciones de las tres cualidades materiales. Por adorar a la Suprema Personalidad de Dios, en vez de uno engreírse con opulencias materiales, se enriquece con el avance espiritual del conocimiento que se adquiere en conciencia de Kṛṣṇa. Volverse nirguṇa significa alcanzar la paz, la inmunidad al temor, la religiosidad, el conocimiento y la renunciación eternos. Todos estos son síntomas de haberse liberado de la contaminación de las cualidades materiales.

По-нататък в отговора си на въпроса на Парӣкш̣ит Маха̄ра̄джа Шукадева Госва̄мӣ се позовал на едно историческо събитие, свързано с дядото на Парӣкш̣ит Маха̄ра̄джа, цар Юдхиш̣т̣хира. Той казал, че след края на жертвоприношението Ашвамедха на голямата жертвена арена цар Юдхиш̣т̣хира задал в присъствието на великите авторитети същия въпрос: защо преданите на Шива стават много богати, а преданите на Виш̣н̣уне? Шукадева Госва̄мӣ нарочно подчертал, че цар Юдхиш̣т̣хира е дядо на Маха̄ра̄джа Парӣкш̣ит, за да припомни на царя, че той има родствени връзки с Кр̣ш̣н̣а и дедите му са били тясно свързани с Върховната Божествена Личност и така да повдигне духа му.

Śukadeva Gosvāmī, al responder a la pregunta de Parīkṣit Mahārāja, continuó y citó un incidente histórico relacionado con el rey Yudhiṣṭhira, el abuelo de Parīkṣit Mahārāja. Él dijo que el rey Yudhiṣṭhira, después de haber concluido el sacrificio Aśvamedha en la gran arena de sacrificio, y en presencia de grandes autoridades, preguntó acerca de este mismo punto: ¿Por qué los devotos del Señor Śiva se vuelven opulentos materialmente, mientras que los devotos del Señor Viṣṇu no? Śukadeva Gosvāmī específicamente se refirió al rey Yudhiṣṭhira como «tu abuelo», de manera que Mahārāja Parīkṣit se sintiera alentado al pensar que él estaba relacionado con Kṛṣṇa y que sus abuelos estaban íntimamente relacionados con la Suprema Personalidad de Dios.

Макар че по природа Кр̣ш̣н̣а винаги е удовлетворен, когато Маха̄ра̄джа Юдхиш̣т̣хира задал този въпрос, Богът станал още по-доволен, защото такива въпроси и техните отговори имат огромно значение за цялото Кр̣ш̣н̣а осъзнато общество. Когато Бог Кр̣ш̣н̣а говори нещо на някой предан, думите му са насочени не само към него, но и към цялото човечество. Наставленията на Върховната Божествена Личност са важни дори за полубоговетеБрахма̄, Шива и останалитеи наистина е много нещастен този, който не се възползва от словата на Кр̣ш̣н̣а, Върховната Божествена Личност, дошъл в този свят за благото на всички живи същества.

Si bien Kṛṣṇa se encuentra siempre muy satisfecho por naturaleza, cuando esta pregunta fue formulada por Mahārāja Yudhiṣṭhira, Él se sintió aún más satisfecho, debido a que esas preguntas y sus respuestas tendrían un gran significado para toda la sociedad consciente de Kṛṣṇa. Siempre que el Señor Kṛṣṇa le habla de algo a un devoto específico, ello está destinado no solo a ese devoto, sino a toda la sociedad humana. Las instrucciones de la Suprema Personalidad de Dios son importantes incluso para los semidioses encabezados por el Señor Brahmā, el Señor Śiva y otros, y todo aquel que no aprovecha las instrucciones de la Suprema Personalidad de Dios, quien desciende a este mundo material para beneficio de todas las entidades vivientes, es ciertamente muy desafortunado.

Бог Кр̣ш̣н̣а отговорил на въпроса на Маха̄ра̄джа Юдхиш̣т̣хира по следния начин: „Когато съм особено благоразположен към някой предан и искам да положа особени грижи за него, първото нещо, което правя, е че му отнемам всички богатства.“ Когато преданият се превърне в нищ просяк или попадне в лоши условия на живот, семейството му и роднините му спират да се интересуват от него и в повечето случаи прекъсват всякакви връзки с него. Тогава той става двойно по-нещастен. Най-напред той е нещастен, защото Кр̣ш̣н̣а е взел богатствата му и става още по-нещастен, когато роднините му го изоставят заради бедността му. Но трябва да отбележим, че когато един предан попадне в такива неблагоприятни условия, това не се дължи на минали неблагочестиви дейности, наречени карма-пхала; тази бедност се дължи на Божествената Личност. По същия начин и когато един предан забогатее, това пак не се дължи на благочестиви дейности. Във всички случаи когато той става беден или богат, това става по волята на Върховната Божествена Личност. Кр̣ш̣н̣а подрежда нещата по този начин специално за преданите си, за да ги накара да се предадат изцяло на него и да ги освободи от всички материални задължения. Тогава те съсредоточават всичкоенергията, ума и тялото сив служене на Бога, а това е чисто предано служене. В На̄рада пан̃чара̄тра се обяснява: сарвопа̄дхи-винирмуктам,което означава „освободен от всички обозначения“. Дейностите, извършвани за семейството, обществото, класата, нацията или човечеството, са обозначени: „Аз принадлежа към това общество“, „Аз принадлежа към тази класа“, „Аз принадлежа към тази нация“, „Аз принадлежа към тази форма на живот“. Това отъждествяване се основава на обозначения. Когато по благоволението на Бога преданите се освободят от всички обозначения, преданото им служене става наистина наиш̣кармя. Гя̄нӣте изпитват голямо влечение към положението наиш̣кармя, когато действията ни вече не предизвикват материални последици. Когато действията на преданите се освободят от последици, спират да се числят към карма-пхалам, плодоносните дейности. Както олицетворените Веди обясниха преди, щастието и нещастията на предания са причинени от Божествената Личност и затова той не обръща внимание дали е щастлив или е нещастен. Той продължава да изпълнява задълженията си в преданото служене. Макар че поведението му отстрани изглежда подчинено на действията и резултатите на плодоносните дейности, всъщност той е освободен от последиците на постъпките си.

El Señor Kṛṣṇa respondió a la pregunta de Mahārāja Yudhiṣṭhira de la siguiente manera: «Si yo favorezco en especial a un devoto y especialmente deseo cuidar de él, lo primero que hago es quitarle sus riquezas». Cuando el devoto se vuelve un hombre paupérrimo y se queda en la miseria o es puesto en una posición comparativamente muy pobre, sus parientes y familiares no se interesan más en él, y en la mayoría de los casos abandonan su relación con él. El devoto entonces se vuelve doblemente infeliz. Primero que todo, se vuelve infeliz debido a que sus riquezas le han sido quitadas por Kṛṣṇa, y se le hace aun más infeliz cuando sus familiares lo abandonan por su posición de mucha pobreza. Hemos de notar, no obstante, que cuando un devoto cae en una condición así de infeliz, no se debe a actividades impías pasadas, conocidas como karma-phala; la posición de extrema pobreza del devoto, es creada por la Personalidad de Dios. De forma similar, cuando un devoto se vuelve opulento materialmente, eso tampoco se debe a sus actividades piadosas. En ambos casos, bien sea que el devoto se vuelva más pobre o más rico, el ajuste es hecho por la Suprema Personalidad de Dios. Ese ajuste es hecho especialmente por Kṛṣṇa para Su devoto, solo para que este se vuelva completamente dependiente de Él, y para liberarlo de todas las obligaciones materiales. Él puede entonces concentrar sus energías, mente y cuerpo —todo— en el servicio del Señor, y eso constituye servicio devocional puro. En Nārada-pañcarātra se explica, por lo tanto, sarvopādhi-vinirmuktam, lo cual significa: «encontrándose liberado de toda designación». Las labores realizadas en pro de la familia, la sociedad, la comunidad, la nación o la humanidad, se encuentran todas con designaciones: «Yo pertenezco a esta sociedad», «yo pertenezco a esta comunidad», «yo pertenezco a esta nación», «yo pertenezco a esta especie de vida». Todas esas identidades son meras designaciones. Cuando, por la gracia del Señor, un devoto se libera de toda designación, su servicio devocional es de hecho naiṣkarma. Los jñānīs son muy atraídos por la posición de naiṣkarma, en la que las acciones de uno ya no tienen efectos materiales. Cuando las acciones de un devoto se liberan de todo efecto, ya no se encuentran más en la categoría de karma-phala, o actividades fruitivas. Como fue explicado anteriormente por los Vedas personificados, la infelicidad y el infortunio de un devoto, los produce la Personalidad de Dios para el devoto y a este, por lo tanto, no le importa si se encuentra feliz o infortunado. Él continúa con su deber de ejecutar servicio devocional. Si bien su comportamiento parece estar sujeto a la acción y reacción de las actividades fruitivas, él se encuentra de hecho liberado de los resultados de la acción.

Можем да се запитаме защо Божествената Личност подлага преданите на такива изпитания. Отговорът е, че както бащата понякога е строг със синовете си, така и Богът им урежда такива изпитания. Тъй като преданите са отдадени души, за които се грижи Върховният Бог, всеки път, когато Той ги постави в някакви условия на живот, били те благоприятни или неблагоприятни, трябва да знаем, че това става в съответствие с обширния замисъл на Божествената Личност. Например Бог Кр̣ш̣н̣а подложил Па̄н̣д̣авите на такива големи страдания, че дори дядо Бхӣшма не можел да проумее как е възможно да съществуват такива изпитания. Той скърбял, че макар начело на целия род на Па̄н̣д̣авите да стои цар Юдхиш̣т̣хира, че макар да ги покровителстват двамата велики воини Бхӣма и Арджуна и най-вече въпреки близкото приятелство и роднинство с Бог Кр̣ш̣н̣а, те трябвало да понесат такива нещастия. Но по-късно станало ясно, че това е било решено от Кр̣ш̣н̣а, Върховната Божествена Личност, като част от великата му мисия да унищожи демоните и да защити преданите.

Pudiera preguntarse por qué un devoto es puesto por la Personalidad de Dios en tales tribulaciones. La respuesta es que, esa clase de situación dispuesta por el Señor, es como la del padre que algunas veces es severo con sus hijos. Debido a que el devoto es un alma rendida, y el Señor Supremo está a cargo de él, siempre que el Señor lo pone en cualquier condición de vida —bien sea en una situación de infortunio o de felicidad— se entiende que tras esa situación existe un gran plan, ingeniado por la Personalidad de Dios. Por ejemplo, el Señor Kṛṣṇa puso a los Pāṇḍavas en una situación de infortunio tan intensa, que ni siquiera el abuelo Bhīṣma podía entender cómo una situación de infortunio así podía existir. Él se lamentaba de que si bien toda la familia Pāṇḍava estaba encabezada por el rey Yudhiṣṭhira, el muy piadoso rey, y protegida por los dos grandes guerreros Bhīma y Arjuna, y si bien, por encima de todo, los Pāṇḍavas eran todos amigos y familiares íntimos del Señor Kṛṣṇa, aún así tenían que sufrir esas tribulaciones. Posteriormente, no obstante, quedó demostrado que eso fue planeado por la Suprema Personalidad de Dios, Kṛṣṇa, como parte de Su gran misión de aniquilar a los herejes y proteger a los devotos.

Може да се повдигне и друг въпрос: след като преданите попадат в различни благоприятни или тежки условия по волята на Божествената Личност, с какво тези условия се различават от условията, в които попадат обикновените хора заради миналите си деяния? С какво преданите са по-добри от обикновените кармӣ? Отговорът е, че кармӣте и преданите не се намират на едно и също равнище. В каквито и условия на живот да се намира един кармӣ, той продължава да се движи в кръговрата на раждането и смъртта, защото носи със себе си семето на кармата и то израства при първа възможност. По законите на кармата обикновените хора се заплитат завинаги в многократното раждане и смърт, а щастията и нещастията на преданите не зависят от законите на кармата и не заплитат преданите, защото идват по волята на Върховния Бог. Богът подрежда нещата по този начин, за да постигне някаква временна цел. Ако кармӣте извършват благочестиви дейности, те ще се издигнат до райските планети; ако извършват грехове, ще попаднат в адски условия на живот. Но независимо дали преданите действат „благочестиво“ или „неблагочестиво“, те нито се издигат, нито пропадат, а стигат до духовното царство. Следователно щастието и нещастието на преданите и на кармӣте не са на едно и също равнище. Това се потвърждава в обръщението на Ямара̄джа към слугите му по повод освобождаването на Аджа̄мила. Ямара̄джа казал на последователите си, че стражите му трябва да отиват при личности, които никога не са произнасяли святото име на Бога, нито пък помнят формата, качествата и забавленията му. Ямара̄джа посъветвал слугите си никога да не се приближават до предани, а когато ги срещнат, да им отдават почитанията си. Така че не е възможно преданите да се издигнат или да пропаднат в материалния свят. Както има огромна разлика между наказанието, което получаваме от майка си и от врага си, така нещастията на преданите и нещастията на обикновените кармӣ не са едни и същи.

Pudiera hacerse otra pregunta: Ya que un devoto es puesto en diferentes clases de condiciones de felicidad e infortunio por disposición de la Personalidad de Dios, y un hombre común es puesto en dichas condiciones como resultado de sus pasadas acciones, entonces ¿cuál es la diferencia entre ambas situaciones? ¿En qué sentido se encuentra el devoto en una situación mejor que el karmī ordinario? La respuesta es que los karmīs y los devotos no se encuentran en el mismo nivel. Sea cual sea la condición de vida del karmī, este continua en el ciclo de nacimiento y muerte, debido a que la semilla de karma, o actividad fruitiva, está presente, y fructifica cuando quiera que existe oportunidad de ello. Un hombre común se encuentra perpetuamente enredado, por la ley del karma, en los nacimientos y muertes repetidos, mientras que la felicidad y el infortunio de un devoto, puesto que no se encuentran bajo las leyes del karma, son parte de un ajuste temporal del Señor Supremo, que no enreda al devoto. Dicho ajuste es hecho por el Señor, solo para lograr un propósito temporal. Si un karmī realiza actos auspiciosos, es elevado a los planetas celestiales, y si actúa en forma impía, es puesto en una condición infernal de vida. Pero bien sea que un devoto actúe en forma supuestamente piadosa o impía, él no es elevado ni degradado, sino que es trasladado al reino espiritual. Por lo tanto, la felicidad y el infortunio de un devoto, y la infelicidad y el infortunio de un karmī, no se encuentran en el mismo nivel. Este hecho es corroborado por un discurso que Yamarāja les dio a sus sirvientes en relación con la liberación de Ajāmila. Yamarāja les aconsejó a sus seguidores que las personas que nunca hubieran proferido el santo nombre del Señor, ni recordado la forma, naturaleza y pasatiempos del Señor, debían ser abordadas por sus guardianes. Yamarāja también les aconsejó a sus sirvientes que nunca se acercaran a los devotos. Por el contrario, él les instruyó a sus mensajeros que, si se encontraban con un devoto, debían ofrecer sus respetuosas reverencias. Así que no hay posibilidad de que un devoto sea promovido o degradado en este mundo material. Así como hay un mar de diferencias entre el castigo que da la madre y el castigo que da un enemigo, así mismo la condición de infortunio de un devoto no es igual que la condición de infortunio de un karmī común.

Може да възникне и трети въпрос. След като Богът е всесилен, защо се опитва да променя преданите си, като ги подлага на изпитания? Отговорът е, че когато Върховната Божествена Личност подлага преданите си на страдания, това е с някаква цел. Понякога целта е по този начин да се усили чувството на привързаност към Кр̣ш̣н̣а. Например преди да си замине от столицата на Па̄н̣д̣авите, Кр̣ш̣н̣а помолил за разрешение и Кунтӣдевӣ казала: „Скъпи Кр̣ш̣н̣а, когато бяхме нещастни, Ти беше винаги с нас. Сега ни напускаш, защото възвърнахме царското си положение. Предпочитам да живея в нещастие, отколкото да те загубя.“ Когато преданите попадат в тежки условия, дейностите им в преданото служене укрепват. Затова понякога Богът поставя преданите си в такива условия и по този начин показва особено благоразположение към тях. Освен това се знае, че вкусът на щастието е по-сладък за този, който е опитал и горчивините. Върховният Бог слиза в материалния свят само за да предпази преданите си от нещастия. Иначе казано, ако преданите не бяха в беда, Богът нямаше да идва. Що се отнася до убиването на демоните или негодниците, това лесно могат да направят и многообразните му енергии, както например външната му енергия богинята Дурга̄ убива много асури. Не е необходимо Богът лично да идва, за да убие тези демони. Но когато преданите му страдат, Той трябва да дойде. Бог Нр̣сим̇хадева се е появил не за да убие Хиран̣якашипу, а за да види Прахла̄да и да му даде благословията си. Иначе казано, Богът се е появил, защото Прахла̄да Маха̄ра̄джа е бил в много тежко положение.

Aquí pudiera plantearse otra pregunta. Si Dios es todopoderoso, ¿por qué habría de tratar de reformar a Su devoto, colocándolo en una situación de infortunio? La respuesta es que, cuando la Suprema Personalidad de Dios pone a Su devoto en una condición de infortunio, no lo hace sin un propósito ulterior. Algunas veces el propósito de ello, es que los sentimientos de apego que siente el devoto por Kṛṣṇa se magnifiquen con el infortunio. Por ejemplo, cuando Kṛṣṇa, antes de abandonar la capital de los Pāṇḍavas para ir a Su hogar, estaba pidiendo permiso para partir, Kuntīdevī dijo: «Mi querido Kṛṣṇa, en nuestra condición de infortunio Tú siempre Te encuentras presente entre nosotros. Ahora, debido a que hemos sido elevados a una posición real, nos estás abandonando. Por lo tanto, yo preferiría vivir en una situación de infortunio y no tener que perderte». Cuando un devoto es puesto en una situación de infortunio, sus actividades devocionales se aceleran. Por ello, algunas veces el Señor pone a un devoto en una situación de infortunio, otorgándole así una gracia especial. Además, se dice que la dulzura de la felicidad es más dulce para aquellos que han probado la amargura. El Señor Supremo desciende a este mundo material tan solo para proteger del infortunio a Sus devotos. En otras palabras, si los devotos no se hubieran encontrado en una condición de infortunio, el Señor no habría bajado. En cuando a que Él tuviera que matar a los demonios o a los herejes, eso podrían realizarlo fácilmente Sus diversas energías, tal como muchos asuras son matados por Su energía externa, la diosa Durgā. Por lo tanto, el Señor no tiene que descender personalmente para matar a esos demonios, pero cuando Su devoto se encuentra en una situación de infortunio, Él tiene que venir. El Señor Nṛsiṁhadeva apareció no para matar a Hiraṇyakaśipu, sino para ver a Prahlāda y darle bendiciones. En otras palabras, debido a que Prahlāda Mahārāja fue puesto en una situación muy peligrosa, el Señor apareció.

Много е приятно, когато след гъстия мрак на нощта най-накрая сутринта изгрее слънцето. Когато жегата стане нетърпима, студената вода е много приятна, а когато дойде мразовитата зима, много приятна е горещата вода. По същия начин когато преданите се наслаждават на духовното щастие, дадено от Бога, след като са преживели в условията на материалния свят, блаженството и удоволствието им са още по-големи.

Después de la densa y oscura noche, es muy agradable cuando finalmente ocurre la salida del Sol por la mañana. Cuando hay un calor ardiente, el agua fría es muy agradable. Y cuando hay un invierno congelante, el agua caliente es muy agradable. De forma similar, cuando un devoto, después de experimentar la condición del mundo material, saborea la felicidad espiritual que confiere el Señor, su posición se vuelve aún más agradable y disfrutable.

Богът продължил: „Когато моите предани загубят всичките си материални богатства и всичките им роднини, приятели и близки ги напуснат, те всецяло приемат подслон в лотосовите крака на Бога.“ В тази връзка Шрӣла Нароттама да̄са Т̣ха̄кура казва в една песен: „О, скъпи Боже Кр̣ш̣н̣а, о, сине на Нанда Маха̄ра̄джа, сега стоиш пред мен заедно с Шрӣматӣ Ра̄дха̄ра̄н̣ӣ, дъщерята на цар Вр̣ш̣абха̄ну. Вече съм отдаден на теб. Моля те, приеми ме. Моля те, не ме прогонвай. Нямам никакво друго убежище, освен теб.“

El Señor continuó: «Cuando mi devoto se encuentra desprovisto de toda riqueza material, y sus parientes, amigos y familiares lo abandonan, debido a que no tiene nadie que cuide de él, se refugia por completo en los pies de loto del Señor». Śrīla Narottama dāsa Ṭhākura cantó en relación con esto: «Mi querido Señor Kṛṣṇa, ¡oh, hijo de Nanda Mahārāja!, Tú Te encuentras ahora de pie ante mí juntamente con Śrīmatī Rādhārāṇī, la hija del rey Vṛṣabhānu. Yo ahora me rindo a Ti, Por favor acéptame. Por favor no me eches. No tengo más refugio que Tú».

Когато преданите попаднат в такива условия, които отстрани изглеждат много тежки, когато са лишени от богатство и семейство, те се опитват да си върнат първоначалното си материално благосъстояние. Но макар и да се опитват отново и отново, Кр̣ш̣н̣а отново и отново им отнема всички средства. Накрая те се разочароват от материалните дейности и в отчаянието и объркването си напълно се отдават на Върховната Божествена Личност. Отвътре Богът съветва такива личности да общуват с предани. Когато човек се намира сред преданите, той изпитва естествена склонност да служи на Върховната Божествена Личност и Богът веднага му дава всичко необходимо, за да напредне в Кр̣ш̣н̣а съзнание. Неотдадените обаче полагат големи усилия да запазят материалното си положение. Обикновено те не се отдават на обожаване на Върховната Божествена Личност, а обожават Шива или други полубогове, за да получат незабавно материални блага. В Бхагавад-гӣта̄ се казва: ка̄н̇кш̣антах̣ карман̣а̄м̇ сиддхим̇ яджанта иха девата̄х̣ – кармӣте обожават полубоговете, за да постигнат успех в материалния свят. Бог Кр̣ш̣н̣а казва още, че тези, които обожават полубоговете, не притежават зряла интелигентност. Преданите на Върховната Божествена Личност не проявяват глупостта да се обръщат към полубоговете, защото са силно привързани към Бога.

Cuando un devoto es así puesto es supuestas condiciones de sufrimiento, y se encuentra desprovisto de riquezas y familia, él trata de restaurar su posición original de opulencia material. Pero si bien él trata una y otra vez, Kṛṣṇa una y otra vez se lleva todos sus recursos. Así, él finalmente se decepciona de las actividades materiales, y al encontrarse en ese estado de ver frustrados todos los esfuerzos, él puede rendirse por completo a la Suprema Personalidad de Dios. El Señor les aconseja internamente a esas personas, que se asocien con devotos. Mediante la asociación con devotos, ellos naturalmente sienten inclinación por prestarle servicio a la Personalidad de Dios, y de inmediato el Señor les da todas las facilidades para avanzar en el cultivo de conciencia de Kṛṣṇa. Los no devotos, no obstante, tratan con mucho cuidado de preservar su condición material en la vida. Así pues, por lo general esos no devotos no llegan a adorar a la Suprema Personalidad de Dios, sino que adoran al Señor Śiva o a otros semidioses, para conseguir un beneficio material inmediato. En el Bhagavad-gītā se dice, por consiguiente, kāṅkṣantaḥ karmaṇāṁ siddhiṁ yajanta iha devatāḥ: los karmīs adoran a los diversos semidioses para conseguir el éxito en este mundo material. El Señor Kṛṣṇa también afirma que aquellos que adoran a los semidioses no poseen una inteligencia madura. De modo que, los devotos de la Suprema Personalidad de Dios, debido a su fuerte apego por Él, no comenten la tontería de recurrir a los semidioses.

Бог Кр̣ш̣н̣а казал на цар Юдхиш̣т̣хира: „моите предани не се разколебават в тежките условия на живот. Те винаги се устойчиви и силни. Затова Аз им се отдавам и благодарение на благосклонността ми те постигат най-големи успехи в живота.“ Милостта, която получават от Върховната Божествена Личност изстрадалите предани, се нарича брахман, което показва, че величието ѝ може да се сравни само с всепроникващата необятност. Брахман означава безкрайно голям и безкрайно разширяващ се. Тази милост се нарича и парама, защото не може да се сравни с нищо в материалния свят и сӯкш̣мам, много прекрасна. Милостта на Бога към изпитаните предани е не само огромна и безкрайно нарастваща, но е и висше проявление на трансценденталната любов между преданите и Бога. Тази милост се нарича още чин-ма̄трам, напълно духовна. Употребата на думата ма̄трам указва абсолютна духовност, лишена от всякакви примеси на материални качества. Тази милост се нарича също така сат (вечна) и анантакам (безкрайна). Щом преданите на Бога получават в дар такова безкрайно духовно благо, защо трябва да обожават полубоговете? Преданите на Кр̣ш̣н̣а не обожават Шива, Брахма̄ или някой друг второстепенен полубог. Те се отдават всецяло на любовно трансцендентално служене на Върховната Божествена Личност.

El Señor Kṛṣṇa le dijo al rey Yudhiṣṭhira: «Ninguna condición adversa que haya en la vida desanima a Mi devoto; este siempre permanece firme y estable. Por lo tanto, Yo Mismo Me entrego a él, y Yo lo favorezco de manera que pueda conseguir en la vida el éxito más elevado». La misericordia que la Suprema Personalidad le depara al devoto fiel, se denomina brahman, lo cual indica que la grandeza de esa misericordia puede tan solo asemejarse a la grandiosidad que todo lo penetra. Brahman significa «ilimitadamente grande e ilimitadamente expansivo». Esa misericordia también se dice que es parama, pues no tiene igual en este mundo material, y también se denomina sūkṣma, muy fina. La misericordia del Señor para con el devoto fiel no es solo grande e ilimitadamente expansiva, sino que es de la más fina calidad de amor trascendental que hay entre el devoto y el Señor. Esa misericordia se dice que es además cinmātra, completamente espiritual. La utilización de la palabra mātram indica espiritualidad absoluta, sin vestigio alguno de cualidades materiales. Esa misericordia también se denomina sat, eterna, y anantakam, ilimitada. Como al devoto del Señor se le otorga ese ilimitado beneficio espiritual, ¿por qué habría él de adorar a los semidioses? Un devoto de Kṛṣṇa no adora al Señor Śiva ni a Brahmā, ni a ningún otro semidiós subordinado. Él se consagra por completo al amoroso servicio trascendental de la Suprema Personalidad de Dios.

Шукадева Госва̄мӣ продължил: „ПолубоговетеБрахма̄, Шива, Индра, Чандра, Варун̣а и останалитемного бързо се умилостивяват и много бързо се разгневяват от добрите и лошите дела на преданите си. Но при Виш̣н̣у, Върховната Божествена Личност, не е така.“ Това означава, че всяко живо същество в материалния свят, в това число и полубоговете, е подчинено на трите проявни форми на материалната природа, а в материалния свят преобладават качествата невежество и страст. Преданите, които получават благословията на полубоговете, също са под влиянието на материалните качества, особено на страстта и на невежеството. Затова Бог Кр̣ш̣н̣а казва в Бхагавад-гӣта̄, че не е много умно да се стремим към благословията на полубоговете, защото плодовете на тази благословия са временни. Много лесно може да се получи материално богатство, когато се обожават полубоговете, но понякога последиците от това са пагубни. По тази причина само неинтелигентните хора ценят високо благословиите на полубоговете. Постепенно личностите, които се ползват с благоразположението на полубоговете, се възгордяват с материалното си богатство и пренебрегват покровителите си.

Śukadeva Gosvāmī continuó: «Los semidioses, encabezados por el Señor Brahmā y el Señor Śiva, e incluso el Señor Indra, Candra, Varuṇa y otros, pueden ser satisfechos muy rápidamente o pueden enojarse muy rápidamente mediante el buen o mal comportamiento de sus devotos. Pero no ocurre así con la Suprema Personalidad de Dios, Viṣṇu». Eso significa que toda entidad viviente que se encuentra en este mundo material, incluso los semidioses, es manejada por las tres modalidades de la naturaleza material y, por lo tanto, las cualidades de la ignorancia y la pasión son muy resaltantes en el mundo material. Aquellos devotos que les piden bendiciones a los semidioses, se encuentran también infectados por las cualidades materiales, especialmente la pasión y la ignorancia. Por lo tanto, el Señor Śrī Kṛṣṇa ha declarado en el Bhagavad-gītā que el pedir y recibir bendiciones de los semidioses es poco inteligente, pues cuando uno pide bendiciones a los semidioses, los resultados de esas bendiciones son temporales. Es fácil conseguir opulencia material mediante la adoración de los semidioses, pero el resultado es algunas veces desastroso. Por ello, las bendiciones que se obtienen de los semidioses son apreciadas por la clase de hombres poco inteligentes. Las personas que obtienen bendiciones de los semidioses, gradualmente se envanecen con su opulencia material, y gradualmente van desatendiendo a sus benefactores.

Шукадева Госва̄мӣ казал на цар Парӣкш̣ит: „Скъпи царю, Брахма̄, Бог Виш̣н̣у и Шива, главната тройка в материалното творение, могат да благословят и да прокълнат всеки. От тримата, Брахма̄ и Шива много лесно могат да бъдат удовлетворени, но също така и много бързо се разгневяват. Когато са доволни, те благославят, без да се замислят, но също така сипят и проклятия, когато се ядосат. А при Бог Виш̣н̣у не е така. Той е много внимателен. Когато някой предан иска нещо от него, Бог Виш̣н̣у най-напред взима под внимание дали една такава благословия ще бъде за добро. Бог Виш̣н̣у никога не дава нещо, което накрая ще се окаже гибелно за предания. По трансценденталната си същност Той винаги е милостив и затова преди да даде някаква благословия, обмисля дали тя ще бъде от полза за предания. Тъй като Върховната Божествена Личност винаги е милостива, дейностите ѝ винаги носят добро, дори когато тя убива някой демон или се разгневява на някой свой предан. Затова Кр̣ш̣н̣а, Върховната Божествена Личност, е наречен вседобър. Всичко, което прави, е за добро.“

Śukadeva Gosvāmī le habló al rey Parīkṣit de la siguiente manera: «Mi querido rey, el Señor Brahmā, el Señor Viṣṇu y el Señor Śiva, el trío principal de la creación material, pueden bendecir o maldecir a cualquier persona. De este trío, el Señor Brahmā y el Señor Śiva se satisfacen muy fácilmente y al mismo tiempo se enojan muy fácilmente. Cuando están satisfechos, dan bendiciones sin consideración alguna, y cuando están furiosos, maldicen al devoto sin consideración alguna. Pero el Señor Viṣṇu no es así. El Señor Viṣṇu es muy considerado. Siempre que un devoto quiere algo del Señor Viṣṇu, el señor Viṣṇu en primer lugar considera si esa bendición será en fin de cuentas buena para el devoto. El Señor Viṣṇu nunca otorga ninguna bendición que en fin de cuentas le resulte desastrosa al devoto. Por Su naturaleza trascendental, Él siempre es misericordioso; así pues, antes de dar bendición alguna, Él considera si esta resultará ser beneficiosa para el devoto. Como la Suprema Personalidad de Dios siempre es misericordioso, incluso cuando parece que hubiera matado a un demonio, o incluso cuando aparentemente se enoja con un devoto, Sus acciones siempre son auspiciosas. Por lo tanto, la Suprema Personalidad de Dios es conocido como plenamente bueno. Todo lo que Él hace es bueno.

А във връзка с благословиите на полубоговете като Шива великите мъдреци споменават следната случка. Веднъж Шива благословил един демон на име Вр̣ка̄сура, син на Шакуни, и сам изпаднал в много опасно положение. Вр̣ка̄сура искал да получи благословия и все не можел да реши кое от трите управляващи божества да обожава, за да се домогне до нея. Междувременно той срещнал великия мъдрец На̄рада и поискал от него съвет към кого да се обърне, за да получи бързо възнаграждение за отреченията си. Той рекъл: „Кое от трите божестваБрахма̄, Бог Виш̣н̣у и Шивамога да удовлетворя най-бързо?“ На̄рада знаел какво крои демонът и му дал следния съвет: „Най-добре обожавай Шива и много бързо ще получиш това, което желаеш. Много е лесно да го удовлетвориш, но също така бързо той се и разгневява. Опитай се да удовлетвориш Шива.“ На̄рада дал за пример Ра̄ван̣а и Ба̄н̣а̄сура, които получили много големи богатства само защото удовлетворили Шива с молитви. Великият мъдрец На̄рада познавал нрава на демона Вр̣ка̄сура и затова не му препоръчал да се обърне към Виш̣н̣у или към Брахма̄. Личности като Вр̣ка̄сура, които се намират в материалната проявна форма невежество, не са в състояние да следват обожаването на Виш̣н̣у.

En cuanto a las bendiciones que dan semidioses como el Señor Śiva, existe el siguiente incidente histórico que citan los grandes sabios. Una vez, el Señor Śiva, después de bendecir a un demonio llamado Vṛkāsura, el hijo de Śakuni, se vio atrapado en una situación muy peligrosa. Vṛkāsura buscaba una bendición, y trataba de decidir a cuál de las tres deidades regentes debía adorar para obtenerla. Mientras tanto, ocurrió que se encontró al gran sabio Nārada, y consultó con él a quién debía acercarse para conseguir resultados rápidos de su austeridad. Él preguntó: «De las tres deidades, es decir, el Señor Brahmā, el Señor Viṣṇu y el Señor Śiva, ¿cuál se satisface más rápidamente?». Nārada pudo darse cuenta del plan del demonio, y le aconsejó: «Lo más prudente sería adorar al Señor Śiva; así conseguirás rápidamente el resultado deseado. El Señor Śiva se complace muy rápidamente y también se desagrada muy rápidamente. Así que trata de complacer al Señor Śiva». Nārada también citó ejemplos según los cuales demonios como Rāvaṇa y Bāṇāsura se habían enriquecido con grandes opulencias, tan solo por satisfacer al Señor Śiva con oraciones. Como el gran sabio Nārada estaba consciente de la naturaleza del demonio Vṛkāsura, no le aconsejó que se acercara a Viṣṇu ni al Señor Brahmā. Las personas como Vṛkāsura, que se encuentran bajo la modalidad material de la ignorancia, no pueden perseverar en la adoración de Viṣṇu.

След наставленията на На̄рада демонът Вр̣ка̄сура отишъл в Кеда̄рана̄тха. Това място за поклонение съществува и днес близо до Кашмир. Почти винаги то е покрито със сняг, но веднъж годишно, през месец юли, може да се види мӯртито и преданите отиват там, за да му отдадат почитанията си. Кеда̄рана̄тха е за преданите на Шива. Според ведическите принципи когато на мӯртите се предлага нещо за ядене, то трябва да се хвърли в огъня. Затова при всички церемонии се прави огнена жертва. В ша̄стрите специално се споменава, че на боговете се предлага храна чрез огъня. Демонът отишъл в Кеда̄рана̄тха и запалил жертвен огън, за да удовлетвори Шива.

Después de recibir la instrucción de Nārada, el demonio Vṛkāsura fue a Kedāranātha. El lugar de peregrinaje de Kedāranātha aún existe cerca de Cachemira. Casi siempre se encuentra cubierto de nieve, pero parte del año, durante el mes de julio, es posible ver a la deidad, y los devotos van allí a ofrecer sus respetos. Kedāranātha es para los devotos del Señor Śiva. De acuerdo con un principio védico, cuando a las deidades se les ofrece algo de comer se les ofrece en un fuego. De manera que, en toda clase de ceremonias se requiere de un sacrificio de fuego. En los śāstras se afirma específicamente que a los dioses hay que ofrecerles la comida a través del fuego. El demonio Vṛkāsura fue, pues, a Kedāranātha, y encendió un fuego de sacrificio para complacer al Señor Śiva.

След това започнал да предлага на Шива късове от собствената си плът, които режел от тялото си. Това е пример за обожаване в проявлението на невежеството. В Бхагавад-гӣта̄ се споменават различни видове жертвоприношения. Някои са в проявлението на доброто, други са в проявлението на страстта, трети са в проявлението на невежеството. Има различни видове тапася и обожаване, защото в този свят има различни видове хора. Но крайната тапася, Кр̣ш̣н̣а съзнание, е най-висшата йога и най-висшето жертвоприношение. Както се потвърждава в Бхагавад-гӣта̄, най-висшата йога, това е постоянно да мислиш за Бог Кр̣ш̣н̣а в сърцето си и най-висшето жертвоприношение е извършването на сан̇кӣртана-ягя.

Después de encender el fuego en el nombre de Śiva, comenzó a ofrecer su propia carne, cortándola de su cuerpo, de manera de complacer al Señor Śiva. He ahí un ejemplo de adoración bajo la modalidad de la ignorancia. En el Bhagavad-gītā, se mencionan diferentes tipos de sacrificio. Algunos sacrificios se encuentran bajo la modalidad de la bondad, algunos se encuentran bajo la modalidad de la pasión, y otros se encuentran bajo la modalidad de la ignorancia. Existen diferentes clases de tapasya y de adoración, debido a que existen diferentes clases de personas en este mundo. Pero el tapasya máximo, el cultivo de conciencia de Kṛṣṇa, es el yoga más elevado y el más elevado sacrificio. Como se confirma en el Bhagavad-gītā, el yoga más elevado es pensar siempre en el Señor Kṛṣṇa que se encuentra en el corazón, y el sacrificio más elevado es realizar el saṅkīrtana-yajña.

В Бхагавад-гӣта̄ се казва, че обожателите на полубоговете са загубили разума си. Както ще се разбере малко по-късно в тази глава, Вр̣ка̄сура искал да получи от Шива третокласна материална придобивка, краткотрайна и без истинска стойност. Асурите, или личностите в проявлението на невежеството, са склонни да приемат от полубоговете такива благословии. Арчана̄-видхи, или начинът за обожаване на Бог Виш̣н̣у, Кр̣ш̣н̣а, е много прост, за разлика от жертвоприношенията в проявлението на невежеството. Бог Кр̣ш̣н̣а казва в Бхагавад-гӣта̄, че приема от преданите си дори един плод, цвете или малко вода, които всеки човеки богат, и беденможе да намери. Естествено, това не означава, че богатите могат да предлагат на Бога само вода, парченце плод или листо; те трябва да предлагат в съответствие с положението си. Но ако преданият е много беден, Богът ще приеме и най-нищожното подаяние. Обожаването на Бог Виш̣н̣у, или Кр̣ш̣н̣а, е много просто и всеки на този свят може да го извършва. Но обожаването в проявлението на невежеството, като това на Вр̣ка̄сура, е не само трудно и болезнено, но е и напразно губене на време. Затова в Бхагавад-гӣта̄ се казва, че обожателите на полубоговете са лишени от интелигентностпроцесът на обожание, който следват, е много труден и в същото време благата, които получават, са изменчиви и мимолетни.

En el Bhagavad-gītā se declara que los adoradores de los semidioses han perdido su inteligencia. Como se revelará luego en este capítulo, Vṛkāsura quería satisfacer al Señor Śiva en pos de un objetivo materialista de tercera clase, temporal y carente de verdadero beneficio. Los asuras, o personas que se encuentran bajo la modalidad de la ignorancia, habrán de aceptar esas bendiciones de los semidioses. En completo contraste con ese sacrificio que está bajo las modalidades de la ignorancia, el proceso de arcanā-viddhi, de adoración del Señor Viṣṇu, o Kṛṣṇa, es muy sencillo. El Señor Kṛṣṇa dice en el Bhagavad-gītā que Él acepta de Su devoto hasta una pequeña fruta, una flor o un poco de agua, que cualquier persona, pobre o rica, puede reunir. Desde luego, se supone que aquellos que son ricos no van a ofrecerle al Señor solo un poquito de agua, un pedacito de fruta o una hojita. Un hombre rico debe de ofrecer de acuerdo con su posición, pero si ocurre que el devoto es un hombre muy pobre, el Señor aceptará incluso la ofrenda más escasa. La adoración del Señor Viṣṇu o Kṛṣṇa es muy sencilla, y cualquier persona de este mundo puede ejecutarla. Pero la adoración que se encuentra bajo la modalidad de la ignorancia, como lo exhibió Vṛkāsura, no solo es muy difícil y dolorosa, sino que además es una inútil pérdida de tiempo. Por lo tanto, el Bhagavad-gītā dice que los adoradores de los semidioses están desprovistos de inteligencia; su proceso de adoración es muy difícil y, al mismo tiempo, el resultado obtenido es fluctuante y temporal.

Въпреки че Вр̣ка̄сура извършвал жертвоприношението си в продължение на цели шест дни, той не успял да види Шива лично, каквато била целта му (той искал да види Шива лице в лице и да го помоли за благословия). Ето още една разлика между преданите и демоните. Преданите са убедени, че Богът приема всичко, което му предлагат в пълното предано служене, а демоните искат с очите си да видят божеството, което обожават, за да могат направо да получат благословията му. Един предан не обожава Виш̣н̣у или Бог Кр̣ш̣н̣а, за да получи благословия. Затова преданите се наричат ака̄ма, освободени от желания, а неотдадените се наричат сарва-ка̄ма, изпълнени с безчислени желания. На седмия ден демонът Вр̣ка̄сура решил да си отреже главата и да я предложи на Шива. Той се изкъпал в близкото езеро и без да изсуши нито тялото си, нито косите си, се приготвил да си отреже главата. Според ведическите обичаи когато се предлага животно, то първо трябва да се изкъпе, а после да се принесе в жертва, докато е още мокро. Когато демонът извършил всички приготовления, Шива изпитал към него голямо съжаление. Това съжаление е проява на качество добро. Шива се нарича три-лин̇га. Състраданието, което проявил, е белег за качеството добро. Но такова състрадание притежава всяко живо същество. Демонът предизвикал съчувствието на Шива, защото предлагал в жертвения огън собствената си плът. Съчувствието към това е естествено. Дори един обикновен човек да види, че някой се готви да се самоубие, ще се опита да му помогне. Той прави това спонтанно. Няма нужда някой да го моли. Затова когато Шива се появил от огъня, за да попречи на демона да се самоубие, това не било кой знае какво благоволение от негова страна.

Si bien Vṛkāsura continuó su sacrificio durante seis días, no obstante no pudo ver personalmente al Señor Śiva, lo cual era su objetivo; él quería verlo cara a cara y pedirle una bendición. He ahí otro contraste entre un demonio y un devoto. Un devoto confía en que el Señor acepta todo lo que él le ofrece a la Deidad mediante servicio devocional pleno; pero un demonio quiere ver cara a cara a su deidad venerable, de manera de poder recibir directamente la bendición. Sin embargo, un devoto no adora a Viṣṇu o al Señor Kṛṣṇa por bendición alguna. En consecuencia, el devoto recibe el nombre de akāma, libre de deseos, y un no devoto recibe el nombre de sarva-kāma, o «que todo lo desea». El séptimo día el demonio Vṛkāsura decidió que debía cortarse la cabeza y ofrecerla para satisfacer al Señor Śiva. Así pues, se bañó en un lago cercano, y sin secarse el cuerpo ni el cabello, se dispuso a cortarse la cabeza. De acuerdo con el sistema védico, el animal que va a ofrecerse en sacrificio tiene que primero ser bañado y mientras se encuentra húmedo, es sacrificado. Cuando el demonio se estaba disponiendo así a cortarse la cabeza, el Señor Śiva sintió mucha compasión. Pero esa compasión es un síntoma de la cualidad de la bondad. El Señor Śiva recibe el nombre de triliṅga. Por consiguiente, el hecho de que él exhibiera una naturaleza compasiva, es un signo de la cualidad de la bondad. Sin embargo, esa compasión se encuentra presente en toda entidad viviente. La compasión del Señor Śiva se despertó, debido a que el demonio estaba ofreciendo su carne al fuego del sacrificio. Esa es una compasión natural. Incluso si un hombre común ve a alguien que se dispone a suicidarse, es su deber tratar de salvarlo. Él lo hace automáticamente. No hay que suplicárselo. Así pues, cuando el Señor Śiva salió del fuego para evitar que el demonio se suicidara, no era por hacerle un gran favor.

Докосването на Шива спасило демона от самоубийство, раните по тялото му тутакси заздравели и той възвърнал предишния си вид. След това Шива казал на демона: „Скъпи Вр̣ка̄сура, не е необходимо да си режеш главата. Можеш да поискаш от мен всякаква благословия, аз ще изпълня желанието ти. Не знам защо искаше да си отрежеш главата заради мен. Аз съм доволен, когато ми предложиш дори само малко вода.“ Всъщност според ведическите обичаи шива-лин̇га, или формата на Шива в храма, се обожава само с вода от Ганг, защото се знае, че Шива е много доволен, когато водата на Ганг се излива върху главата му. Обикновено преданите предлагат вода от Ганг и листа от дървото билва, които са предназначени само за обожаването на Шива и на богинята Дурга̄. Плодът на това дърво също се предлага на Шива. Той уверил Вр̣ка̄сура, че е доволен от това просто обожаване. Защо Вр̣ка̄сура толкова много искал да си отреже главата и защо се подлагал на такива страдания, да реже късове от тялото си и да ги предлага в огъня? Тези крайни отречения не били необходими. Както и да е, от състрадание и съжаление Шива бил готов да му даде каквото той пожелае.

Gracias al toque del Señor Śiva, el demonio se salvó del suicidio, sus heridas corporales sanaron de inmediato, y su cuerpo se volvió como antes. Luego, el Señor Śiva le dijo al demonio: «Mi querido Vṛkāsura, no tienes que cortarte la cabeza. Puedes pedirme cualquier bendición que desees, y yo habré de cumplir tu deseo. No sé por qué querías cortarte la cabeza para satisfacerme. Yo me satisfago incluso con un ofrecimiento de un poco de agua». De hecho, de acuerdo con el proceso védico, el śiva-liṅga del templo, o la forma del Señor Śiva que se encuentra en el templo, se adora simplemente ofreciendo agua del Ganges, pues se dice que el Señor Śiva se complace grandemente cuando se derrama agua del Ganges en su cabeza. Por lo general, los devotos ofrecen agua del Ganges y las hojas del árbol bilva, que están destinadas especialmente a ser ofrecidas al Señor Śiva y a la diosa Durgā. La fruta de ese árbol también se le ofrece al Señor Śiva. El Señor Śiva le aseguró a Vṛkāsura que él se satisface con un muy sencillo proceso de adoración. Entonces, ¿por qué estaba tan ansioso de cortar su cabeza, y por qué soportaba tantas molestias, cortando su cuerpo en pedazos y ofreciéndolo al fuego? No había necesidad de esas penitencias tan severas. Aun así, por compasión y lástima, el Señor Śiva se dispuso a darle cualquier bendición que quisiera.

След предложението на Шива демонът поискал една страшна и отвратителна благословия. Демонът бил много грешен, а грешниците не знаят какво да поискат от божеството. Той поискал Шива да го благослови така, че щом докосне главата на някого, тя да се пръсне и човекът да умре. В Бхагавад-гӣта̄ демоните се наричат душ̣кр̣тӣ, т.е. изроди. Кр̣тӣ означава „достоен за голямо възхищение“, но когато се прибави дух, значението става „отвратителен“. Вместо да се отдадат на Върховната Божествена Личност, душ̣кр̣тӣте обожават различни полубогове, за да получат от тях ужасни материални преимущества. Понякога тези демони (в лицето на материалните учени) изобретяват смъртоносни оръжия. Те не могат да използват иначе големите си способности, за да открият нещо, което ще спаси човек от смъртта, а изобретяват оръжия, които ускоряват идването на смъртта. Шива е достатъчно силен и може да даде всякакви благословии. Демонът можел да поиска нещо за благото на цялото човечество, но той поискал да умъртви всеки, когото докосне с ръка. Шива разбрал какви са намеренията на демона и много съжалил, че му е обещал да му даде каквото пожелае, но не можел да върне думите си назад. В себе си той много съжалявал, че трябва да му даде благословия, която е толкова опасна за човечеството. Демоните се наричат душ̣кр̣тӣ, изроди, защото макар и да притежават умствени способности и дарби, те ги използват, за да вършат ужасни дейности. Понякога демоните материалисти изобретяват смъртоносни оръжия. Научните изследвания за такова откритие несъмнено изискват много способен мозък. Но вместо да открият нещо полезно за човечеството, демоните правят открития, ускоряващи смъртта, която и без това е сигурна за всеки един човек. По същия начин Вр̣ка̄сура поискал нещо много опасно за хората, а не нещо, което ще е от полза за човешкото общество. Това е разликата между демоните и преданите, между обожателите на Шива и на Бог Виш̣н̣у.

Cuando el Señor Śiva le ofreció al demonio esa facilidad, este pidió una bendición muy temible y abominable. El demonio era muy pecador y las personas pecadoras no saben qué clase de bendición debe pedírsele a la deidad. Por lo tanto, él le pidió al Señor Śiva que lo bendijera con un poder tal, que tan pronto como él tocara la cabeza de alguien, esta de inmediato se rajara, y la persona se muriera. El Bhagavad-gītā describe a los demonios como duṣkṛtīs o herejes. Kṛtī significa «muy meritorio», pero cuando se le añade duṣ, significa «abominable». Los duṣkṛtīs, en vez de rendirse a la Suprema Personalidad de Dios, adoran a diferentes semidioses para conseguir abominables beneficios materiales. Algunas veces esos demonios, en la forma de científicos materiales, descubren armas letales. Ellos no pueden mostrar su meritorio poder mediante el descubrimiento de algo que pueda salvar al hombre de la muerte; en vez de ello, descubren armas que aceleran el proceso de la muerte. Debido a que el Señor Śiva es lo suficientemente poderoso como para dar cualquier bendición, el demonio podía haberle pedido algo que fuera beneficioso para la sociedad humana; pero por su interés personal pidió que todo aquel cuya cabeza fuera tocada por su mano, muriera de inmediato.

El Señor Śiva pudo darse cuenta de las intenciones del demonio, y lamentó mucho el haberle asegurado darle cualquier bendición que quisiera. Él no se retractaría de su promesa, pero lamentaba mucho en su corazón que tuviera que darle una bendición tan peligrosa para la sociedad humana. Se dice que los demonios son duṣkṛtīs, herejes, pues si bien tienen la capacidad intelectual y mérito, utilizan el mérito y la capacidad intelectual para llevar a cabo actividades abominables. Algunas veces, por ejemplo, los demonios materialistas descubren un arma letal. La investigación científica que ha de llevarse a cabo para un descubrimiento así, requiere ciertamente de un cerebro muy bueno, pero en vez de descubrir algo que sea beneficioso para la sociedad humana, descubren algo que acelera la muerte que todo hombre ya tiene asegurada. De forma similar, Vṛkāsura, en vez de pedirle al Señor Śiva algo que fuera beneficioso para la sociedad humana, le pidió algo que era muy peligroso para ella. Por lo tanto, el Señor Śiva se lamentó mucho en su fuero interno. Sin embargo, los devotos de la Personalidad de Dios nunca le piden ninguna bendición al Señor Viṣṇu o Kṛṣṇa, e incluso si le piden algo al Señor, no es absoluto peligroso para la sociedad humana. Esa es la diferencia entre los demonios y los devotos, o los adoradores del Señor Śiva y los adoradores del Señor Viṣṇu.

Когато Шукадева Госва̄мӣ разказвал историята за Вр̣ка̄сура, той се обърнал към Маха̄ра̄джа Парӣкш̣ит с името Бха̄рата, което посочва раждането на царя в семейство на предани. Бог Кр̣ш̣н̣а го спасил, когато той бил още в утробата на майка си. Маха̄ра̄джа Парӣкш̣ит можел да помоли Кр̣ш̣н̣а да го избави от проклятието на бра̄хман̣а, но не направил това. А демонът искал да стане безсмъртен, като убива всички с докосването на ръката си. Шива разбрал това, но го благословил, понеже бил обещал.

Mientras Śukadeva Gosvāmī narraba esta historia de Vṛkāsura, le habló a Mahārāja Parīkṣit llamándolo Bhārata, aludiendo al hecho de que el rey Parīkṣit había nacido en una familia de devotos. El Señor Kṛṣṇa salvó a Mahārāja Parīkṣit mientras este se encontraba en el vientre de su madre. De forma similar, él pudo haberle pedido al Señor Kṛṣṇa que lo salvara de la maldición del brāhmaṇa, pero no lo hizo. El demonio, no obstante, quiso volverse inmortal, dándoles muerte a todos con el toque de su mano. El Señor Śiva pudo darse cuenta de eso, pero debido a que había hecho una promesa, le dio la bendición.

Обаче демонът бил много грешен и веднага решил да използва тази благословия, за да убие Шива и сам да се наслаждава на Гаурӣ (Па̄рватӣ). Той незабавно поискал да постави ръката си върху главата на Шива. И Шива изпаднал в много трудно положение, застрашен от собствената си благословия. Това е още един пример за начина, по който материалистите злоупотребяват със способностите, дадени им от полубоговете.

Sin embargo, como el demonio era muy pecador, de inmediato decidió que usaría la bendición para matar al Señor Śiva y llevarse a Gaurī (Pārvatī) para su propio disfrute personal. Él de inmediato decidió colocar su mano en la cabeza del Señor Śiva. Así pues, el Señor Śiva fue puesto en una situación difícil, pues peligraba por la bendición que él mismo le había dado a un demonio. Ese es también otro ejemplo de un devoto materialista que hace un mal uso de un poder obtenido de los semidioses.

Без да мисли повече, демонът Вр̣ка̄сура се приближил към Шива и протегнал ръка към главата му. Шива толкова се уплашил, че цялото му тяло затреперило. И той хукнал от земята към небето, от небето към другите планети, докато накрая стигнал до границите на вселената, над висшите планетарни системи. Шива бягал от място на място, но демонът продължавал да го следва. Господстващите божества на другите планети, сред които били Брахма̄, Индра и Чандра, не можели да измислят начин да го спасят от надвисналата опасност. Където и да бягал, божествата мълчали.

Sin deliberarlo más, el demonio Vṛkāsura se acercó de inmediato al Señor Śiva con la intención de colocar su mano en la cabeza del Señor Śiva. El Señor Śiva le temió tanto, que su cuerpo tembló, y comenzó a huir de la tierra al cielo y del cielo a otros planetas, hasta que llegó a los límites del universo, por encima de los sistemas planetarios superiores. El Señor Śiva huía de un lugar a otro, pero el demonio Vṛkāsura continuaba persiguiéndolo. Las deidades regentes de los otros planetas, como Brahmā, Indra, Candra, no podían encontrar ninguna manera de salvar al Señor Śiva del inminente peligro. Dondequiera que el Señor Śiva llegaba, se quedaban callados.

Най-накрая Шива отишъл при Бог Виш̣н̣у, който в тази вселена живее на планетата Шветадвӣпа. Шветадвӣпа е Ваикун̣т̣ха планета, разположена в материалния свят, която не е подвластна на външната енергия. Във всепроникващия си аспект Бог Виш̣н̣у се намира навсякъде, но там, където пребивава личнотова е Ваикун̣т̣ха. В Бхагавад-гӣта̄ се казва, че Богът живее в сърцата на всички живи същества. Затова Той се намира в сърцата и на низшите живи същества, но това не означава, че е низш. Мястото, където Той пребивава, се превръща във Ваикун̣т̣ха. Така че планетата, която в тази вселена се нарича Шветадвӣпа, също е Ваикун̣т̣халока. В ша̄стрите се казва, че жилищата в гората са в проявлението на доброто, жилищата в големите градове и в селата са в проявлението на страстта и жилищата там, където обстановката е пропита от четирите греховни дейностиизвънбрачен полов живот, вземане на опиати, месоядство и хазарт,са в проявлението на невежеството. А жилищата в храма на Виш̣н̣у, Върховния Бог, се намират във Ваикун̣т̣ха. Няма значение къде е разположен храмът; той е Ваикун̣т̣ха, където и да се намира. По същия начин планетата Шветадвӣпа е Ваикун̣т̣ха, макар и да е разположена в материята.

Finalmente el Señor Śiva se acercó al Señor Viṣṇu, quien se encuentra dentro de este universo en el planeta conocido como Śvetadvīpa. Śvetadvīpa es el planeta Vaikuṇṭha local que se encuentra más allá de la jurisdicción de la influencia de la energía externa. El Señor Viṣṇu, en Su aspecto omnipresente, permanece en todas partes, pero dondequiera que Él se encuentra personalmente, la atmósfera es la de Vaikuṇṭha. En el Bhagavad-gītā se afirma que el Señor permanece dentro del corazón de todas las entidades vivientes. Así pues, el Señor permanece dentro del corazón de muchas entidades vivientes de bajo nacimiento, pero eso no significa que Él es de bajo nacimiento. Cualquier lugar donde Él permanece se transforma en Vaikuṇṭha. Así que el planeta conocido como Śvetadvīpa, que se encuentra dentro de este universo, es también Vaikuṇṭhaloka. Se dice en los śāstras, que las residencias que se encuentran en el bosque están bajo la modalidad de la bondad, las residencias que se encuentran en las grandes ciudades, pueblos y aldeas están bajo la modalidad de la pasión, y las residencias que se encuentran en una atmósfera donde predomina la entrega a las cuatro actividades pecaminosas —vida sexual ilícita, consumo de drogas, consumo de carne y juegos de azar— están bajo la modalidad de la ignorancia. Pero las residencias que se encuentran en un templo de Viṣṇu, el Señor Supremo, están en Vaikuṇṭha. No importa dónde se encuentre situado el templo, pero el templo en sí, dondequiera que esté, es Vaikuṇṭha. De forma similar, el planeta Śvetadvīpa, si bien se encuentra dentro de la jurisdicción material, es Vaikuṇṭha.

Най-накрая Шива отишъл на Шветадвӣпа Ваикун̣т̣ха. На Шветадвӣпа живеят велики святи личности, които са напълно освободени от завистта, присъща на материалния свят, и са отвъд четирите принципа на материалните дейности: религиозност, икономическо развитие, сетивно наслаждение и освобождение. Оня, който влезе в тази Ваикун̣т̣ха планета, никога не се връща в материалния свят. Бог На̄ра̄ян̣а е прочут с голямата си любов към преданите си и щом разбрал, че Бог Шива е застрашен от смъртна опасност, се появил като брахмача̄рӣ и лично тръгнал към Шива, за да го посрещне още отдалече. Богът бил като истински брахмача̄рӣ, с пояс през кръста, със свещен шнур, с еленова кожа, с тояга, каквато носят брахмача̄рӣте, и с броеница раудра. (Броениците раудра се различават от броениците, направени от туласӣ. Раудра използват преданите на Шива.) Облечен като брахмача̄рӣ, Бог На̄ра̄ян̣а застанал пред Шива. Ослепителното сияние на тялото му привлякло не само Шива, но и демона Вр̣ка̄сура.

El Señor Śiva entró finalmente en Śvetadvīpa Vaikuṇṭha. En Śvetadvīpa hay grandiosas personas santas que se encuentran completamente libres de la naturaleza envidiosa del mundo material, y se encuentran más allá de la jurisdicción de los cuatro principios de las actividades materiales, es decir, la religiosidad, el desarrollo económico, la complacencia sensual y la liberación. Todo aquel que entra en ese planeta Vaikuṇṭha, nunca regresa de nuevo a este mundo material. El Señor Nārāyaṇa es célebre como amante de Sus devotos, y tan pronto como se dio cuenta de que el Señor Śiva se encontraba en un gran peligro, apareció como un brahmacārī, y se acercó personalmente al Señor Śiva, desde un lugar distante, para recibirlo. El Señor apareció como un brahmacārī perfecto, con un cinturón alrededor de Su cintura, con un cordón sagrado, con una piel de venado, una vara de brahmacārī y unas cuentas de raudra. (Las cuentas de raudra son diferentes de las cuentas de tulasī. Los devotos del Señor Śiva usan cuentas de raudra). El Señor Nārāyaṇa se encontraba de pie ante el Señor Śiva, vestido como un brahmacārī. La refulgencia brillante que emanaba de Su cuerpo atrajo no solo al Señor Śiva, sino también al demonio Vṛkāsura.

Бог На̄ра̄ян̣а отдал смирените си почитания на Вр̣ка̄сура само за да привлече вниманието му и да спечели благоразположението му. Когато накарал демона да спре, Богът му казал: „Скъпи сине на Шакуни, изглеждаш толкова уморен, сякаш идваш от много далече. Какви са намеренията ти? Защо си дошъл толкова отдалече? Виждам, че си изтощен и бих те помолил да си починеш за малко. Не трябва да преуморяваш тялото си. Всеки цени високо тялото си, защото само с него може да изпълни желанията на ума си. Затова не трябва без нужда да го безпокоим.“

El Señor Nārāyaṇa le ofreció Sus respetos y reverencias a Vṛkāsura, tan solo para atraer su atención y ganar su simpatía. Deteniendo así al demonio, el Señor le habló de la siguiente manera: «Mi querido hijo de Śakuni, pareces muy cansado, como si vinieras de un lugar muy lejano. ¿Qué deseas?, ¿por qué has venido desde tan lejos? Veo que estás muy cansado y fatigado, así que te pido que tomes un pequeño descanso. No debes cansar tu cuerpo sin razón alguna. Todos aprecian grandemente su cuerpo, debido a que solo con ese cuerpo puede uno cumplir todos los deseos de su mente. Por lo tanto, no debemos molestar este cuerpo sin razón».

Брахмача̄рӣят нарекъл Вр̣ка̄сура син на Шакуни, за да го увери, че се познава с баща му. Тогава Вр̣ка̄сура помислил, че този брахмача̄рӣ е някой познат на семейството му и неговите състрадателни думи много му допаднали. Преди демонът да възрази, че няма време за почивка, Богът го убедил колко важно е тялото. Всички, особено демоните, приемат тялото си за нещо много важно. Вр̣ка̄сура бил убеден, че тялото му е наистина важно.

El brahmacārī le habló a Vṛkāsura refiriéndose a él como el hijo de Śakuni, tan solo para convencerlo de que su padre Śakuni lo conocía a Él. Vṛkāsura creyó entonces que el brahmacārī era alguien conocido por su familia y, en consecuencia, le agradaron Sus palabras, que expresaban simpatía. Antes de que el demonio pudiera argüir que no tenía tiempo de descansar, el Señor comenzó a informarle de la importancia del cuerpo, y el demonio se convenció. Todos los hombres, especialmente un demonio, consideran que su cuerpo es algo muy importante. Así pues, Vṛkāsura se convenció de la importancia de su cuerpo.

След това за да умиротвори демона, брахмача̄рӣят му казал: „Господарю мой, ако смяташ, че можеш да ми откриеш намеренията си, заради които си дошъл чак дотук, може би Аз ще успея да ти помогна да ги осъществиш лесно.“ По заобиколен път Богът му казвал, че Той със сигурност може да разреши трудната ситуация, създадена от Шива.

Luego, tan solo para tranquilizar al demonio, el brahmacārī le dijo: «Mi querido señor, si tú crees que puedes revelar la misión por la cual te has tomado la molestia de venir aquí, quizás Yo pueda ayudarte de manera que tu objetivo se logre con facilidad». Indirectamente, el Señor le informó que debido a que Él es el Brahman supremo, con toda seguridad podría ajustar la difícil situación creada por el Señor Śiva.

Демонът съвсем се успокоил от ласкавите слова на Бог На̄ра̄ян̣а, който се бил появил като брахмача̄рӣ, и накрая му разказал всичко, което се било случило във връзка с благословията на Шива. Богът отвърнал: „Аз лично не мога да повярвам, че Шива наистина ти е дал тази благословия. Доколкото знам, Шива не е с много здрав разсъдък. Той влезе в разпра с тъста си Дакш̣а, който го прокле да стане пиша̄ча (призрак). Така той стана водач на призраците и духовете. Затова не мога да имам вяра на думите му. А ако ти, скъпи царю на демоните, все още вярваш на думите му, просто пробвай и постави ръката си на собствената си глава. Ако благословията наистина се окаже лъжлива, веднага можеш да убиеш този лъжец Шива, така че в бъдеще да не посмее отново да раздава лъжливи благословии.“

El demonio se tranquilizó grandemente con las dulces palabras del Señor Nārāyaṇa en la forma de un brahmacārī, y finalmente reveló todo lo que había ocurrido en relación con la bendición que ofreciera el Señor Śiva. El Señor le respondió al demonio de la siguiente manera: «Yo Mismo no puedo creer que el Señor Śiva te haya dado en verdad una bendición así. Hasta donde Yo sé, el Señor Śiva no está cuerdo. Él tuvo una pelea con su suegro Dakṣa, y recibió la maldición de volverse un piśāca (fantasma). Así pues, él se ha vuelto el líder de los fantasmas y duendes. Por lo tanto, Yo no puedo dar fe alguna a sus palabras. Pero si aún tú tienes fe en las palabras del Señor Śiva, Mi querido rey de los demonios, entonces, ¿por qué no haces una prueba poniendo tu mano en tu cabeza? Si la bendición resulta ser falsa, entonces puedes matar de inmediato a ese mentiroso Señor Śiva, de manera que en el futuro no se atreva a repartir bendiciones falsas».

Така благодарение на ласкавите слова на Бог На̄ра̄ян̣а и на разширяването на върховната му илюзия демонът се объркал и наистина забравил силата на Шива и на благословията му. И много лесно се съгласил да постави ръката си върху собствената си глава. Щом направил това, главата му се пръснала като поразена от мълния и той мигновено умрял. Полубоговете от райските планети започнали да сипят цветя по Бог На̄ра̄ян̣а, благодарни възхвалявали величието му и му отдавали смирените си почитания. След смъртта на Вр̣ка̄сура всички обитатели на висшите планетиполубогове, пити, Гандхарви и жителите на Джаналокапосипали истински дъжд от цветя върху Божествената Личност.

De esa manera, mediante las dulces palabras del Señor Nārāyaṇa y la expansión de Su ilusión superior, el demonio quedó engañado, y de hecho olvidó el poder del Señor Śiva y su bendición. Él fue así muy fácilmente persuadido de poner su mano en su propia cabeza. Tan pronto como el demonio hizo eso, su cabeza se rajó, como si hubiera sido herida por un rayo, y él murió de inmediato. Los semidioses del cielo comenzaron a derramar lluvias de flores sobre el Señor Nārāyaṇa, alabándolo con todas las glorias y pleno agradecimiento, y le ofrecieron sus reverencias al Señor. Ante la muerte del Vṛkāsura, todos los habitantes de los sistemas planetarios superiores, es decir, los semidioses, los pitās, Gandharvas y los habitantes de Janaloka, comenzaron a derramar lluvias de flores sobre la Personalidad de Dios.

Така Бог Виш̣н̣у в образа на брахмача̄рӣ спасил Бог Шива от смъртна опасност и намерил изход от трудното положение. Бог На̄ра̄ян̣а казал на Шива, че този демон е умрял заради греховните си дейности. Той извършил голям грях, като поискал да изпита благословията, която получил, върху собствения си господар. Бог На̄ра̄ян̣а казал на Шива: „Господарю мой, този, който оскърбява великите души, не може да продължава да съществува. Собствените му греховни дейности го унищожават и това важи с особена сила за този демон, защото той извърши много голямо прегрешение срещу теб.“

Así pues, el Señor Viṣṇu, con la forma de un brahmacārī, liberó al Señor Śiva del inminente peligro, y salvó toda la situación. El Señor Nārāyaṇa le informó entonces al Señor Śiva, que ese demonio, Vṛkāsura, fue matado como resultado de sus actividades pecaminosas. Él fue especialmente pecador y ofensivo por querer hacer experimentos con su propio amo, el Señor Śiva. El Señor Nārāyaṇa le dijo al Señor Śiva: «Mi querido señor, una persona que les hace una ofensa a las grandes almas, no puede continuar existiendo. Sus propias actividades pecaminosas lo aniquilan, y eso es indudablemente cierto en el caso de este demonio, que ha realizado un acto tan ofensivo contra ti».

Така по милостта на На̄ра̄ян̣а, Върховната Божествена Личност, който е отвъд всички материални качества, Шива бил спасен от смърт от ръката на демона. Всеки, който слуша тази история с вяра и преданост, се освобождава от заплитането в мрежите на материята и от ноктите на враговете си.

Así pues, por la gracia de la Suprema Personalidad de Dios, Nārāyaṇa, quien es trascendental a todas las cualidades materiales, el Señor Śiva se salvó de ser matado por un demonio. Todo aquel que oiga esta historia con fe y devoción, se libera sin duda del enredo material, así como de las garras de sus enemigos.

Така завършва пояснението на Бхактиведанта върху осемдесет и осма глава на книгата Кр̣ш̣н̣а, изворът на вечно наслаждение“, наречена Спасяването на Шива“.

Así termina el significado de Bhaktivedanta del capítulo octogésimo octavo del libro Kṛṣṇa, titulado: «La salvación del Señor Śiva».