TEKST 9

TEXT 9

Tekst

Texte

mac-cittā mad-gata-prāṇā
bodhayantaḥ parasparam
kathayantaś ca māṁ nityaṁ
tuṣyanti ca ramanti ca

Synonyms

mat-cittāḥ – umysły całkowicie pogrążone we Mnie; mat-gata-prāṇāḥ – ich życia oddane Mnie; bodhayantaḥ – nauczając; parasparam – pomiędzy sobą; kathayantaḥ – rozmawiając; ca – również; mām – o Mnie; nityam – ciągle; tuṣyanti – są zadowoleni; ca – również; ramanti – radują się transcendentalnym szczęściem; ca – również.

mat-cittāḥ: leurs pensées totalement absorbées en Moi; mat-gata-prāṇāḥ: leurs vies consacrées à Moi; bodhayantaḥ: prêchant; parasparam: entre eux; kathayantaḥ: parlant; ca: aussi; mām: de Moi; nityam: perpétuellement; tuṣyanti: deviennent satisfaits; ca: aussi; ramanti: jouissent d’une joie transcendantale; ca: aussi.

Translation

Myśli Moich czystych wielbicieli zawsze pogrążone są we Mnie, życia ich są podporządkowane służbie dla Mnie, a rozmowy o Mnie – którymi oświecają się nawzajem – są dla nich źródłem ciągle wzbierającej radości i szczęścia.

Mes purs dévots absorbent en Moi leurs pensées et consacrent leur existence à Mon service. À toujours s’éclairer les uns les autres et s’entretenir de Moi, ils trouvent une satisfaction et une joie immenses.

Purport

ZNACZENIE:

Czyści wielbiciele, których cechy zostały wymienione tutaj, całkowicie angażują się w transcendentalną służbę miłości dla Pana. Nic nie jest w stanie odwieść ich myśli od lotosowych stóp Kṛṣṇy. Przedmiotem ich rozmów są jedynie tematy transcendentalne. Szczególnie ten werset opisuje symptomy właściwe dla czystych wielbicieli, którzy przez dwadzieścia cztery godziny na dobę zaangażowani są w gloryfikowanie cech i rozrywek Najwyższego Pana. Ich serca i dusze są całkowicie i cały czas pogrążone w Kṛṣṇie, a dyskutowanie o Nim z innymi wielbicielami jest dla nich źródłem przyjemności i szczęścia.

Ce verset décrit spécifiquement les caractéristiques des purs dévots. Ils se dédient pleinement au service d’amour du Seigneur. Rien ne peut détourner leurs pensées des pieds pareils-au-lotus de Kṛṣṇa. Ils n’abordent que des sujets purement spirituels. Vingt-quatre heures par jour, ils louent Ses qualités et Ses hauts faits. L’âme et le cœur constamment absorbés en Kṛṣṇa, ils éprouvent une joie immense à parler de Lui en compagnie d’autres dévots.

Na początkowym etapie służby oddania czerpią transcendentalną przyjemność z samej służby, a w dojrzałym stanie osiągają prawdziwą miłość do Boga. Raz osiągnąwszy tę transcendentalną pozycję, mogą rozkoszować się najwyższą doskonałością, którą Pan manifestuje w Swoim królestwie. Pan Caitanya porównuje transcendentalną służbę oddania do zasiewania ziarna w sercu żywej istoty. Jest niezliczona ilość żywych istot podróżujących po różnych planetach wszechświata, lecz spośród nich wszystkich zaledwie parę jest tak szczęśliwych, by spotkać czystego wielbiciela i otrzymać szansę zrozumienia służby oddania. Ta służba oddania jest jak ziarno. Jeżeli zostanie zasiana w sercu żywej istoty i jeśli ta istota kontynuuje słuchanie i intonowanie Hare Kṛṣṇa, Hare Kṛṣṇa, Kṛṣṇa Kṛṣṇa, Hare Hare / Hare Rāma, Hare Rāma, Rāma Rāma, Hare Hare, ziarno to owocuje, tak jak owocuje nasienie drzewa, jeśli jest regularnie podlewane. Duchowa roślinka służby oddania stopniowo rośnie, aż zaczyna penetrować pokrycie tego materialnego wszechświata i wchodzi w promienie brahma-jyoti w niebie duchowym. Rosnąc dalej w niebie duchowym, osiąga ona najwyższą planetę, która nazywana jest Goloką Vṛndāvaną, najwyższą planetą Kṛṣṇy. Ostatecznie roślinka ta przyjmuje schronienie u lotosowych stóp Kṛṣṇy, i tam spoczywa. Stopniowo, tak jak zwykła roślina, kwitnie ona i owocuje, a proces podlewania w postaci intonowania i słuchania jest kontynuowany. Ta roślinka służby oddania została dokładnie opisana w Caitanya-caritāmṛta (Madhya-līlā, Rozdział Dziewiętnasty), gdzie jest powiedziane, że kiedy przyjmuje ona schronienie lotosowych stóp Najwyższego Pana, następuje wtedy całkowite pogrążenie się w miłości do Boga i osoba taka nawet przez moment nie może żyć w rozłączeniu z Panem – tak jak ryba nie może żyć bez wody. Na takim etapie, w kontakcie z Najwyższym Panem, wielbiciel rzeczywiście osiąga cechy transcendentalne.

Au stade préliminaire du service de dévotion, le dévot goûte un bonheur spirituel provenant du service lui-même. Quand son service arrive à maturité, il baigne dans le pur amour de Dieu. Une fois situé à ce niveau transcendantal, il savoure la perfection suprême que le Seigneur manifeste en Son royaume. Śrī Caitanya compare le service de dévotion à une graine plantée dans le cœur de l’être. Parmi les innombrables entités vivantes qui évoluent sur les différentes planètes de l’univers, quelques-unes seulement ont la bonne fortune de rencontrer un pur dévot et l’opportunité de comprendre le service de dévotion. Si, une fois la graine du service de dévotion plantée dans son cœur, l’homme écoute et récite avec persévérance Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare / Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare, cette semence fructifiera, comme une graine régulièrement arrosée. La plante spirituelle du service de dévotion commencera à pousser, à grandir, jusqu’à percer l’enveloppe de l’univers matériel et à entrer dans l’éclat du brahmajyoti. Dans le monde spirituel, elle continuera de croître jusqu’à atteindre la planète la plus élevée, Goloka Vṛndāvana, où vit le Seigneur, Kṛṣṇa. Alors, elle prendra refuge à Ses pieds de lotus pour y demeurer. Graduellement, elle fleurira, puis donnera des fruits, et le dévot continuera de l’arroser en écoutant et en récitant les gloires de Kṛṣṇa. Le Caitanya-caritāmṛta (Madhya-līlā, chap.19), qui donne une description détaillée de cette plante de la dévotion, explique comment, une fois que la plante entièrement épanouie trouve refuge aux pieds du Seigneur Suprême, le dévot s’abîme totalement dans l’amour de Dieu. Comme un poisson qui ne peut vivre hors de l’eau, il ne saurait vivre, fût-ce un instant, sans Kṛṣṇa et il acquiert à Son contact toutes les qualités spirituelles.

Śrīmad-Bhāgavatam również jest przepełnione opisami związków pomiędzy Najwyższym Panem a Jego wielbicielami; dlatego też – jak mówi o tym samo Bhāgavatam (12.13.18). Śrīmad-bhāgavataṁ purāṇam amalaṁ yad vaiṣṇavānāṁ priyam – jest ono bardzo drogie wszystkim wielbicielom Pana. Opisy te nie mają nic wspólnego z czynami materialnymi, zadowalaniem zmysłów czy wyzwoleniem. Śrīmad-Bhāgavatam jest jedyną narracją, która w pełni opisuje transcendentalną naturę Najwyższego Pana i Jego wielbicieli. Dlatego też dusza zaangażowana w świadomości Kṛṣṇy czerpie niekończącą się przyjemność ze słuchania takiej transcendentalnej literatury, tak jak młody chłopiec i dziewczyna czerpią przyjemność z obcowania ze sobą.

Le Śrīmad-Bhāgavatam regorge de passages décrivant la relation qui unit le Seigneur Suprême à Ses dévots. C’est pourquoi cet ouvrage leur est très cher. Le Bhāgavatam (12.13.18) lui-même le confirme: śrīmad-bhāgavataṁ purāṇam amalaṁ yad vaiṣṇavānāṁ priyam. Il n’y a rien dans ce récit qui concerne les actes matériels, la prospérité économique, les plaisirs sensoriels ou même la libération. C’est le seul ouvrage qui décrive de manière exhaustive la nature absolue du Seigneur Suprême et de Ses dévots. C’est pourquoi, tout comme au niveau matériel un jeune homme et une jeune fille ressentent une grande joie lorsqu’ils sont ensemble, au niveau spirituel, les êtres réalisés conscients de Kṛṣṇa éprouvent une joie constante à entendre les narrations de ces écrits transcendantaux.