TEXT 20

TEKST 20

Text

Tekst

kāmais tais tair hṛta-jñānāḥ
prapadyante ’nya-devatāḥ
taṁ taṁ niyamam āsthāya
prakṛtyā niyatāḥ svayā

Synonyms

kāmaiḥ — durch Wünsche; taiḥ taiḥ — verschiedene; hṛta — beraubt; jñānāḥ — des Wissens; prapadyante — ergeben sich; anya — anderen; devatāḥ — Halbgöttern; tam tam — entsprechend; niyamam — Regulierungen; āsthāya — befolgend; prakṛtyā — der Natur; niyatāḥ — beherrscht; svayā — von ihrer eigenen.

kāmaiḥ – przez pragnienia; taiḥ taiḥ – różne; hṛta – pozbawiona; jñānāḥ – wiedza; prapadyante – podporządkowują się; anya – innym; devatāḥ – półbogom; tam tam – odpowiednie; niyamam – zasady; āsthāya – przestrzegając; prakṛtyā – przez naturę; niyatāḥ – kontrolowani; svayā – przez własną.

Translation

Diejenigen, deren Intelligenz von materiellen Wünschen gestohlen wurde, ergeben sich Halbgöttern und folgen, jeder seiner eigenen Natur entsprechend, bestimmten Regeln und Vorschriften der Verehrung.

Ci, których inteligencja skradziona została przez materialne pragnienia, podporządkowują się półbogom i przestrzegają określonych zasad kultu, odpowiednio do swojej natury.

Purport

ERLÄUTERUNG: Diejenigen, die von allen materiellen Verunreinigungen befreit sind, ergeben sich dem Höchsten Herrn und beschäftigen sich in Seinem hingebungsvollen Dienst. Solange die Lebewesen nicht alle materielle Verunreinigung vollständig fortgewaschen haben, bleiben sie dem Wesen nach Nichtgottgeweihte. Aber selbst diejenigen, die materielle Wünsche haben und beim Höchsten Herrn Zuflucht suchen, fühlen sich nicht übermäßig zur äußeren Natur hingezogen; weil sie sich dem richtigen Ziel nähern, werden sie bald von aller materiellen Lust frei. Im Śrīmad-Bhāgavatam wird empfohlen, sich unter allen Umständen Vāsudeva zu ergeben und Ihn zu verehren – ob man ein reiner Gottgeweihter ist, der keine materiellen Wünsche hat, ob man voller materieller Wünsche ist oder ob man sich Befreiung von aller materiellen Verunreinigung wünscht. Dies ist die Aussage des Bhāgavatam (2.3.10):

ZNACZENIE:

Osoby wolne od wszelkich materialnych zanieczyszczeń podporządkowują się Najwyższemu Panu i angażują się w Jego służbę oddania. Tak długo jak te materialne zanieczyszczenia nie zostaną „spłukane”, są oni z natury nie-wielbicielami. Ale nawet ci, którzy mają materialne pragnienia i zwracają się do Najwyższego Pana, nie są tak bardzo przyciągani przez zewnętrzną naturę. Ponieważ wybrali właściwy cel, szybko uwalniają się od materialnego pożądania. Śrīmad-Bhāgavatam radzi, że bez względu na to czy jest się wolnym od wszelkich materialnych pragnień, czy też jest się pełnym takich pragnień; albo też pragnie się oczyszczenia od wszelkich materialnych przywiązań lub jest się czystym wielbicielem, bez pragnienia zadowalania zmysłów – we wszystkich przypadkach należy podporządkować się Vāsudevie i wielbić tylko Jego. Jak mówi Bhāgavatam (2.3.10):

akāmaḥ sarva-kāmo vā
mokṣa-kāma udāra-dhīḥ
tīvreṇa bhakti-yogena
yajeta puruṣaṁ param

Unintelligente Menschen, die ihr spirituelles Verständnis verloren haben, suchen bei Halbgöttern Zuflucht, um sofortige Befriedigung ihrer materiellen Wünsche zu bekommen. Im allgemeinen wenden sich solche Menschen nicht an die Höchste Persönlichkeit Gottes, da sie sich in den niederen Erscheinungsweisen der Natur (Unwissenheit und Leidenschaft) befinden und deshalb verschiedene Halbgötter verehren. Indem sie den Regeln und Vorschriften der Verehrung folgen, werden ihre Wünsche erfüllt. Diese Wünsche jedoch, von denen die Halbgottverehrer getrieben werden, sind sehr kurzsichtig; im Gegensatz zum Gottgeweihten, der sich nicht irreführen läßt, wissen die Halbgottverehrer nicht, wie man das höchste Ziel erreichen kann. Weil in den vedischen Schriften empfohlen wird, für verschiedene Zwecke verschiedene Götter zu verehren (zum Beispiel wird einem Kranken empfohlen, die Sonne zu verehren), glauben diejenigen, die keine Geweihten des Herrn sind, für bestimmte Zwecke sei die Verehrung von Halbgöttern besser als die Verehrung des Höchsten Herrn. Ein reiner Gottgeweihter jedoch weiß, daß der Höchste Herr, Śrī Kṛṣṇa, der Meister eines jeden ist. Im Caitanya- caritāmṛta (Ādi 5.142) heißt es: ekale īśvara kṛṣṇa, āra saba bhṛtya. „Nur die Höchste Persönlichkeit Gottes, Kṛṣṇa, ist Meister, und alle anderen sind Diener.“ Daher wendet sich ein reiner Gottgeweihter niemals an die Halbgötter, um sich seine materiellen Bedürfnisse erfüllen zu lassen. Er verläßt sich auf den Höchsten Herrn und ist einfach mit dem zufrieden, was er von Ihm bekommt.

Ludzie mniej inteligentni, którzy utracili duchowe rozumienie, przyjmują schronienie półbogów, i w ten sposób szybko realizują swoje pragnienia materialne. Ludzie tacy bardzo rzadko przychodzą do Najwyższej Osoby Boga, ponieważ znajdują się pod wpływem określonych sił natury materialnej (pasji i ignorancji), i dlatego wielbią różnych półbogów. Osiągają oni satysfakcję, przestrzegając określonych zasad kultu. Kierują się swoimi małostkowymi pragnieniami i nie wiedzą jak osiągnąć najwyższy cel. Wielbiciel Najwyższego Pana nie jest w ten sposób zwiedziony. Ponieważ wedyjska literatura poleca czczenie różnych półbogów w różnych celach (na przykład choremu człowiekowi poleca się czczenie słońca), ci, którzy nie są wielbicielami Pana uważają, że dla pewnych celów półbogowie są lepsi od Najwyższego Pana. Ale czysty wielbiciel wie, że Najwyższy Pan Kṛṣṇa jest panem wszystkich. W Caitanya-caritāmṛta (Ādi 5.142) jest powiedziane, ekale īśvara kṛṣṇa, āra saba bhṛtya: tylko Najwyższa Osoba Boga, Kṛṣṇa, jest prawdziwym panem, a wszyscy inni są sługami. Dlatego czysty wielbiciel nigdy nie udaje się do półbogów w celu zaspokojenia swoich materialnych potrzeb. Całkowicie polega on na Najwyższym Panu i zadowala się wszystkim, cokolwiek otrzymuje od Niego.