Skip to main content

VERSO 21

Text 21

Texto

Texto

purañjana uvāca
nūnaṁ tv akṛta-puṇyās te
bhṛtyā yeṣv īśvarāḥ śubhe
kṛtāgaḥsv ātmasāt kṛtvā
śikṣā-daṇḍaṁ na yuñjate
purañjana uvāca
nūnaṁ tv akṛta-puṇyās te
bhṛtyā yeṣv īśvarāḥ śubhe
kṛtāgaḥsv ātmasāt kṛtvā
śikṣā-daṇḍaṁ na yuñjate

Sinônimos

Palabra por palabra

purañjanaḥ uvāca — Purañjana disse; nūnam — decerto; tu então; akṛta-puṇyāḥ — aqueles que não são piedosos; te — semelhantes; bhṛtyāḥ — servos; yeṣu — aos quais; īśvarāḥ — os senhores; śubhe — ó auspiciosíssima; kṛta-āgaḥsu — tendo cometido uma ofensa; āt­masāt — aceitando como sua propriedade; kṛtvā — assim fazendo; śikṣā — instrutivo; daṇḍam — castigo; na yuñjate — não dão.

purañjanaḥ uvāca — Purañjana dijo; nūnam — sin duda; tu — entonces; akṛta-puṇyāḥ — los que no son piadosos; te — esos; bhṛtyāḥ — sirvientes; yeṣu — a quien; īśvarāḥ — los amos; śubhe — ¡oh, auspiciosa mujer!; kṛta-āgaḥsu — haber cometido una ofensa; ātmasāt — aceptar como suyo propio; kṛtvā — haciendo eso; śikṣā — instructivo; daṇḍam — castigo; na yuñjate — no da.

Tradução

Traducción

O rei Purañjana disse: Minha querida e bela esposa, quando o amo aceita o servo como sua propriedade, mas não o castiga por suas ofensas, o servo deve ser considerado desventurado.

El rey Purañjana dijo: Mi querida y hermosa esposa, si un amo acepta a un hombre como sirviente, pero no le castiga por sus ofensas, el sirviente debe considerarse muy desgraciado.

Comentário

Significado

SIGNIFICADO—Segundo a civilização védica, animais domésticos e servos são tratados exatamente como os próprios filhos. Os animais e os filhos, às vezes, são castigados, não por vingança, mas por amor. Da mesma forma, o amo, às vezes, castiga seu servo, não por vingança, mas por amor, para corrigi-lo e trazê-lo à posição correta. Assim, o rei Purañjana aceitou o castigo imposto pela rainha, sua esposa, como um ato de misericórdia para com ele. Purañjana se considerava o mais obediente servo da rainha. Ela estava irada com ele por causa de suas atividades pecaminosas – a saber, caçar na floresta e deixá-la em casa. O rei Purañjana aceitou o castigo como uma verdadeira manifestação de amor e afeição da parte de sua esposa. Da mesma maneira, quando alguém é punido pelas leis da natureza, pela vontade de Deus, não deve se perturbar. O verdadeiro devoto pensa dessa maneira. Quando o devoto é posto em uma posição penosa, ele a aceita­ como a misericórdia do Senhor Supremo.

Según la civilización védica, a los animales domésticos y a los sirvientes se les da exactamente el mismo trato que a los hijos. A los animales y a los niños a veces se les castiga, no por venganza, sino por amor. De manera similar, a veces hay que castigar a un sirviente, no por venganza, sino por amor, para corregirle y enseñarle la manera correcta de actuar. Así pues, para el rey Purañjana el castigo que le imponía su esposa, la reina, era una forma de misericordia hacia él. Se consideraba a sí mismo el más obediente siervo de la reina. Ella se había enfadado con él por sus actividades pecaminosas, es decir, porque había ido a cazar al bosque y la había dejado sola en casa. El rey Purañjana consideró que aquel castigo era una verdadera muestra del amor y del cariño de su esposa. De la misma manera, nadie debe perturbarse por recibir el castigo de las leyes de la naturaleza, que son la voluntad de Dios. Esa es la mentalidad del verdadero devoto. Cuando se encuentra en una situación difícil, el devoto la acepta como misericordia del Señor Supremo.

tat te ’nukampāṁ susamīkṣamāṇo
bhuñjāna evātma-kṛtaṁ vipākam
hṛd-vāg-vapurbhir vidadhan namas te
jīveta yo mukti-pade sa dāya-bhāk
tat te ’nukampāṁ susamīkṣamāṇo
bhuñjāna evātma-kṛtaṁ vipākam
hṛd-vāg-vapurbhir vidadhan namas te
jīveta yo mukti-pade sa dāya-bhāk

(Śrīmad-­Bhāgavatam 10.14.8)

(Bhāg. 10.14.8)

Este verso afirma que o devoto aceita uma reviravolta em sua vida como bênção do Senhor, em consequência do que oferece ao Senhor mais reverências e orações, julgando que o castigo se deve a seus­ crimes passados e que o Senhor o está castigando muito suavemente. A punição imposta pelo estado ou por Deus, pelos delitos de alguém, é realmente para o benefício da pessoa. A Manu-saṁhitā diz que o rei deve ser considerado misericordioso quando condena um assassino à morte, pois o assassino punido nesta vida fica perdoado de suas atividades pecaminosas e, na vida seguinte, nasce livre de todos os pecados. Se alguém aceita o castigo como uma recompensa dada pelo amo, ele adquire inteligência suficiente para não cometer o mesmo erro de novo.

Este verso afirma que el devoto acepta los reveses de la vida como bendiciones del Señor, y en consecuencia, ofrece más reverencias y oraciones al Señor, pensando que ese castigo se debe a sus fechorías pasadas y que el Señor le está castigando con gran suavidad. Cuando Dios o el estado nos imponen un castigo por nuestras propias faltas, ese castigo en realidad es para nuestro beneficio. En la Manu-saṁhitā se dice que se debe considerar misericordioso al rey que condena a muerte a un asesino, pues si se le castiga en esta vida, el asesino se libera de su actividad pecaminosa y en su siguiente vida nace limpio de pecado. Quien acepta el castigo como una bendición de quien lo impone, adquiere la inteligencia suficiente como para no caer de nuevo en el mismo error.