Skip to main content

TEXT 5

VERZ 5

Texto

Besedilo

kleśo ’dhika-taras teṣām
avyaktāsakta-cetasām
avyaktā hi gatir duḥkhaṁ
dehavadbhir avāpyate
kleśo ’dhika-taras teṣām
avyaktāsakta-cetasām
avyaktā hi gatir duḥkhaṁ
dehavadbhir avāpyate

Palabra por palabra

Synonyms

kleśaḥ — problema; adhika-taraḥ — mucho; teṣām — de ellos; avyakta — a lo no manifestado; āsakta — apegado; cetasām — de aquellos cuya mente; avyaktā — hacia lo no manifestado; hi — ciertamente; gatiḥ — progreso; duḥkham — con dificultad; deha-vadbhiḥ — por los encarnados; avāpyate — se logra.

kleśaḥ – težava; adhika-taraḥ – zelo velika; teṣām – njih; avyakta – nepojavnemu; āsakta – privržen; cetasām – katerih um; avyaktā – proti nepojavnemu; hi – vsekakor; gatiḥ – napredek; duḥkham – s težavo; deha-vadbhiḥ – od utelešenih; avāpyate – je dosežen.

Traducción

Translation

Para aquellos que tienen la mente apegada al aspecto no manifestado e impersonal del Supremo, el adelanto es muy penoso. Progresar en esa disciplina siempre es difícil para aquellos que están encarnados.

Za tiste, katerih um je privržen nepojavnemu, brezosebnemu aspektu Vsevišnjega, je napredovanje zelo težavno. Utelešena živa bitja le stežka napredujejo na tej poti.

Significado

Purport

Los trascendentalistas que siguen la senda del aspecto impersonal, no manifestado e inconcebible del Señor Supremo, reciben el nombre de jñāna-yogīs, y las personas que se hallan en pleno estado de conciencia de Kṛṣṇa, dedicadas al servicio devocional del Señor, reciben el nombre de bhakti-yogīs. Ahora bien, aquí se expresa de un modo categórico la diferencia que hay entre el jñāna-yoga y el bhakti-yoga. El proceso de jñāna-yoga, aunque en fin de cuentas lo lleva a uno a la misma meta, es muy dificultoso, mientras que el sendero del bhakti-yoga, el proceso de estar al servicio directo de la Suprema Personalidad de Dios, es más sencillo y natural para el alma encarnada. El alma individual está encarnada desde tiempo inmemorial. Para ella es muy difícil entender simplemente de un modo teórico que no es el cuerpo. Por lo tanto, el bhakti-yogī acepta la Deidad de Kṛṣṇa como venerable, debido a que en la mente hay cierto concepto corporal fijo que de ese modo puede ser aplicado. Claro que, la adoración de la Suprema Personalidad de Dios en la forma que Él tiene en el templo no es idolatría. En la literatura védica se constata que la adoración puede ser saguṇa y nirguṇa: del Supremo con atributos o sin ellos. La adoración de la Deidad del templo es adoración saguṇa, ya que al Señor se lo representa con cualidades materiales. Pero la forma del Señor, aunque se represente por medio de elementos materiales tales como la piedra, la madera o un óleo, no es de hecho material. Esa es la naturaleza absoluta del Señor Supremo.

Transcendentalisti, ki poskušajo spoznati nedoumljivi, nepojavni, brezosebni aspekt Vsevišnjega Gospoda, se imenujejo jñāna-yogīji, tisti, ki so popolnoma zavestni Kṛṣṇe ter služijo Gospodu z ljubeznijo in vdanostjo, pa so bhakti-yogīji. Iz tega verza je jasno razvidna razlika med jñāna-yogo in bhakti-yogo. Čeprav jñāna-yogīji nazadnje dosežejo isti cilj kot bhakti-yogīji, se na svoji poti srečajo z mnogimi težavami, metoda bhakti-yoge, neposredno služenje Vsevišnji Božanski Osebnosti, pa je lažja in naravna za utelešeno dušo. Individualna duša je utelešena že od vekomaj, in zelo težko bo zgolj s pomočjo teoretičnega znanja dejansko doumela, da se razlikuje od telesa. Bhakti-yogī zato časti Božanstvo Kṛṣṇe, saj lahko na ta način uporabi v Gospodovi službi telesno pojmovanje življenja, ukoreninjeno v umu. Čaščenje podobe Vsevišnjega Gospoda v templju seveda ni čaščenje idola. Vedski spisi pravijo, da je čaščenje lahko saguṇa ali pa nirguṇa – čaščenje Absoluta kot tistega, ki ima lastnosti, ali pa kot tistega, ki jih nima. Čaščenje Božanstva v templju je saguṇa, kajti Gospod je tam prisoten v podobi z materialnimi lastnostmi. Čeprav je Božanstvo izdelano iz materialnih elementov, kot so kamen, les ali oljna barva, pa ta Gospodova podoba v resnici ni materialna. To je absolutna narava Vsevišnjega.

En relación con esto se puede dar un ejemplo de la vida diaria. En la calle hay unos buzones de correo, y si ponemos en ellos nuestras cartas, es seguro que estas llegarán a su destino sin dificultades. Pero un buzón antiguo, o uno de imitación que encontremos en alguna parte y que no esté autorizado por la oficina de correos, no servirá. De igual manera, Dios tiene una representación autorizada en la forma de la Deidad, que se denomina arcā-vigraha. Ese arcā-vigraha es una encarnación del Señor Supremo. Dios aceptará a través de esa forma el servicio que se le preste a Él. El Señor es omnipotente, todopoderoso; por lo tanto, mediante Su encarnación arcā-vigraha puede aceptar los servicios del devoto, tan solo para la conveniencia del hombre que se encuentra en la vida condicionada.

V zvezi s tem lahko navedemo preprosto primerjavo. Če vržemo pismo v poštni nabiralnik na ulici, bo brez zapletov prispelo do naslovnika. Če ga vržemo v neko staro škatlo ali ponaredek nabiralnika, ki ga ni postavila pošta, pa se to ne bo zgodilo. Tudi Bog ima pooblaščenega predstavnika; to je Božanstvo, ki se imenuje arcā-vigraha in je inkarnacija Vsevišnjega Gospoda. V tej podobi Bog sprejme naše služenje. Gospod je vsemogočen, zato lahko, ko se inkarnira kot arcā-vigraha, sprejme službo bhakte. To stori samo zato, da bi tistim, ki so v pogojenem stanju, olajšal vdano služenje.

Así que para el devoto no hay ninguna dificultad en dirigirse al Supremo inmediata y directamente, pero para aquellos que están siguiendo el camino impersonal hacia la iluminación espiritual, el sendero es difícil. Ellos tienen que entender la representación no manifestada del Supremo a través de Escrituras védicas tales como los Upaniṣads, y tienen que aprender el idioma, entender los sentimientos que no se perciben, y comprender a la perfección todos esos procesos. Eso no es algo muy sencillo para un hombre común. La persona consciente de Kṛṣṇa, dedicada al servicio devocional, simplemente por la guía del maestro espiritual genuino, simplemente por ofrecerle reverencias a la Deidad tal como se estipula, simplemente por oír hablar de las glorias del Señor y simplemente por comer los remanentes de la comida que se le ofrece al Señor, llega a comprender de un modo muy fácil a la Suprema Personalidad de Dios. No hay ninguna duda de que los impersonalistas están emprendiendo sin necesidad un sendero penoso, con el riesgo de que al final de todo no lleguen a la plena comprensión de la Verdad Absoluta. Pero el personalista, sin ningún riesgo, problema ni dificultad, se dirige a la Personalidad Suprema directamente. En el Śrīmad-Bhāgavatam aparece un pasaje similar. Ahí se declara que si en fin de cuentas hay que entregarse a la Suprema Personalidad de Dios (este proceso de entrega se denomina bhakti), pero en vez de ello uno se toma la molestia de tratar de entender lo que es Brahman y lo que no lo es, y emplea toda su vida de ese modo, el resultado de ello es sencillamente una molestia. Por lo tanto, aquí se aconseja que uno no vaya por ese sendero difícil de la autorrealización, ya que el resultado final es incierto.

Bhakta se torej brez težav takoj napoti naravnost k Vsevišnjemu, tisti, ki poskušajo doseči samospoznanje po poti impersonalizma, pa se srečajo z mnogimi težavami. Da bi taki ljudje razumeli nepojavni aspekt Vsevišnjega, morajo proučiti Upaniṣade in podobne vedske spise, poznati morajo njihov jezik, občutiti nezaznavno in razumeti vse opisane metode. Za navadnega človeka je to vse prej kot lahko. Kdor se posveti metodi zavesti Kṛṣṇe, vdanemu služenju, pa se zgolj drži navodil verodostojnega duhovnega učitelja, vsakodnevno izkazuje spoštovanje Božanstvu, posluša pripovedi o Gospodovi veličini in jé ostanke hrane, darovane Gospodu, ter tako brez težav spozna Vsevišnjo Božansko Osebnost. Impersonalisti se nedvomno po nepotrebnem podajo na težko pot, in povsem verjetno je, da se jim na koncu ne bo posrečilo spoznati Absolutne Resnice. Personalisti pa brez tveganja in težav neposredno dosežejo Vsevišnjega Gospoda. Podobno pravi tudi Śrīmad-Bhāgavatam. Tam je razloženo, da se človek nazadnje mora predati Vsevišnji Božanski Osebnosti (metoda predajanja se imenuje bhakti), ampak če si namesto tega prizadeva razumeti, kaj je Brahman in kaj ne, ter na ta način zapravi celo življenje, je edini sad njegovih prizadevanj vloženi trud. Gospod nam v tem verzu zato svetuje, naj ne stopimo na to težavno pot samospoznavanja, saj ni gotovo, da bomo dosegli končni cilj.

La entidad viviente es eternamente un alma individual, y si ella quiere fundirse en el todo espiritual, puede que logre comprender los aspectos de eternidad y conocimiento de su naturaleza original, pero no comprenderá la porción de la dicha. Por la gracia de un devoto, esa clase de trascendentalista, sumamente entendido en el proceso de jñāna-yoga, puede llegar al plano del bhakti-yoga, o el servicio devocional. En ese momento, la larga práctica del impersonalismo también se vuelve una fuente de problemas, porque él no puede abandonar la idea. De modo que, el alma encarnada siempre está en dificultades con lo no manifiesto, tanto en el momento de la práctica, como en el momento de lograr la comprensión. Cada alma viviente es independiente de una manera parcial, y uno debe saber con toda certeza que esa comprensión de lo no manifestado va en contra de la naturaleza de su bienaventurado ser espiritual. Uno no debe emprender ese proceso. Para cada entidad viviente individual, el proceso de conciencia de Kṛṣṇa, que implica el dedicarse plenamente al servicio devocional, es el mejor camino. Si uno quiere hacer caso omiso de ese servicio devocional, existe el peligro de caer en el ateísmo. Así pues, este proceso de centrar la atención en lo no manifestado, lo inconcebible, lo que se encuentra más allá del alcance de los sentidos, tal como ya se expresó en este verso, jamás debe fomentarse, especialmente en esta era. El Señor Kṛṣṇa no lo aconseja.

Živo bitje je večno individualna duša, in če se želi zliti z duhovno celoto, lahko spozna dve značilnosti svoje izvorne narave, večnost in vednost, ne more pa izkusiti blaženosti. Po milosti bhakte se lahko tak transcendentalist, izveden v metodi jñāna-yoge, posveti bhakti-yogi ali vdanemu služenju. Ker pa se je tako dolgo ukvarjal z impersonalizmom, takrat naleti na težave, saj ne more opustiti impersonalističnih idej. Utelešena duša, ki jo zanima nepojavno, ima torej zmeraj težave, tako v času, ko ga poskuša spoznati, kot tudi takrat, ko ga spozna. Vsako živo bitje ima delno neodvisnost, ampak vedeti moramo, da je spoznavanje nepojavnega v nasprotju z naravo živega bitja, ki je polno duhovne blaženosti. Na to pot se ne bi smeli podati. Najboljša metoda samospoznavanja za vsako živo bitje je metoda zavesti Kṛṣṇe, nenehno vdano služenje Gospodu. Če zanemarimo vdano služenje, obstaja nevarnost, da postanemo ateisti. Ljudi ne bi smeli zato nikoli, še zlasti v današnji dobi ne, spodbujati k osredotočanju na nepojavno in nedojemljivo, na tisto, kar je nedostopno čutom, kot je bilo opisano v tem verzu. Gospod Kṛṣṇa tega ne svetuje.