Skip to main content

Text 9

VERSO 9

Devanagari

Devanagari

स्वस्त्यस्तु विश्वस्य खल: प्रसीदतां
ध्यायन्तु भूतानि शिवं मिथो धिया ।
मनश्च भद्रं भजतादधोक्षजे
आवेश्यतां नो मतिरप्यहैतुकी ॥ ९ ॥

Text

Texto

svasty astu viśvasya khalaḥ prasīdatāṁ
dhyāyantu bhūtāni śivaṁ mitho dhiyā
manaś ca bhadraṁ bhajatād adhokṣaje
āveśyatāṁ no matir apy ahaitukī
svasty astu viśvasya khalaḥ prasīdatāṁ
dhyāyantu bhūtāni śivaṁ mitho dhiyā
manaś ca bhadraṁ bhajatād adhokṣaje
āveśyatāṁ no matir apy ahaitukī

Synonyms

Sinônimos

svasti — auspiciousness; astu — let there be; viśvasya — of the entire universe; khalaḥ — the envious (almost everyone); prasīdatām — let them be pacified; dhyāyantu — let them consider; bhūtāni — all the living entities; śivam — auspiciousness; mithaḥ — mutual; dhiyā — by their intelligence; manaḥ — the mind; ca — and; bhadram — calmness; bhajatāt — let it experience; adhokṣaje — in the Supreme Personality of Godhead, who is beyond the perception of mind. intelligence and senses; āveśyatām — let it be absorbed; naḥ — our; matiḥ — intelligence; api — indeed; ahaitukī — without any motive.

svasti — ventura; astu — que haja; viśvasya — de todo o universo; khalaḥ — as invejosas (quase todas); prasīdatām — que elas se apaziguem; dhyāyantu — que elas considerem; bhūtāni — todas as entidades vivas; śivam — ventura; mithaḥ — mútua; dhiyā — por intermédio de sua inteligência; manaḥ — a mente; ca — e; bhadram — tranquilidade; bhajatāt — que se experimente; adhokṣaje — na Suprema Personalidade de Deus, que está além da percepção através da mente, inteligência e sentidos; āveśyatām — que se absorva; naḥ — nossa; matiḥ — inteligência; api — na verdade; ahaitukī — sem motivo algum.

Translation

Tradução

May there be good fortune throughout the universe, and may all envious persons be pacified. May all living entities become calm by practicing bhakti-yoga, for by accepting devotional service they will think of each other’s welfare. Therefore let us all engage in the service of the supreme transcendence, Lord Śrī Kṛṣṇa, and always remain absorbed in thought of Him.

Que haja boa fortuna em todo o universo, e que todas as pessoas invejosas possam apaziguar-se. Que todas as entidades vivas se tornem tranquilas praticando bhakti-yoga, pois, aceitando o serviço devocional, pensarão no bem-estar recíproco. Portanto, ocupemo-nos a serviço do Senhor Śrī Kṛṣṇa, a transcendência suprema, e permaneçamos sempre absortos em pensar nEle.

Purport

Comentário

The following verse describes a Vaiṣṇava:

SIGNIFICADO—O seguinte verso descreve o vaiṣṇava:

vāñchā-kalpa-tarubhyaś ca
kṛpā-sindhubhya eva ca
patitānāṁ pāvanebhyo
vaiṣṇavebhyo namo namaḥ
vāñchā-kalpa-tarubhyaś ca
kṛpā-sindhubhya eva ca
patitānāṁ pāvanebhyo
vaiṣṇavebhyo namo namaḥ

Just like a desire tree, a Vaiṣṇava can fulfill all the desires of anyone who takes shelter of his lotus feet. Prahlāda Mahārāja is a typical Vaiṣṇava. He prays not for himself but for all living entities — the gentle, the envious and the mischievous. He always thought of the welfare of mischievous persons like his father, Hiraṇyakaśipu. Prahlāda Mahārāja did not ask for anything for himself; rather, he prayed for the Lord to excuse his demoniac father. This is the attitude of a Vaiṣṇava, who always thinks of the welfare of the entire universe.

Assim como árvore-dos-desejos, o vaiṣṇava pode satisfazer todos os desejos de qualquer pessoa que se refugie a seus pés de lótus. Prahlāda Mahārāja era um vaiṣṇava típico. Ele não ora em prol de si mesmo, senão que ora em prol de todas as entidades vivas – sejam elas corteses, invejosas ou perversas. Ele sempre pensava no bem-estar das pessoas mesquinhas, como, por exemplo, seu pai Hiraṇyakaśipu. Prahlāda Mahārāja não pedia nada para si próprio; ao contrário, ele orou ao Senhor solicitando que perdoasse seu pai demoníaco. Essa é a atitude do vaiṣṇava, que está sempre pensando no bem-estar de todo o universo.

Śrīmad-Bhāgavatam and bhāgavata-dharma are meant for persons who are completely free of envy (parama-nirmatsarāṇām). Therefore Prahlāda Mahārāja prays in this verse, khalaḥ prasīdatām: “May all the envious persons be pacified.” The material world is full of envious persons, but if one frees himself of envy, he becomes liberal in his social dealings and can think of others’ welfare. Anyone who takes up Kṛṣṇa consciousness and engages himself completely in the service of the Lord cleanses his mind of all envy (manaś ca bhadraṁ bhajatād adhokṣaje). Therefore we should pray to Lord Nṛsiṁhadeva to sit in our hearts. We should pray, bahir nṛsiṁho hṛdaye nṛsiṁhaḥ: “Let Lord Nṛsiṁhadeva sit in the core of my heart, killing all my bad propensities. Let my mind become clean so that I may peacefully worship the Lord and bring peace to the entire world.”

O Śrīmad-Bhāgavatam e o bhāgavata-dharma se destinam a pessoas que são inteiramente desprovidas de inveja (parama-nirmatsarāṇām). Portanto, em sua oração neste verso, Prahlāda Mahārāja deseja que khalaḥ prasīdatām: “Que todas as pessoas invejosas se apaziguem.” O mundo material fervilha de pessoas invejosas, mas quem se livra da inveja mostra prodigalidade em seus relacionamentos sociais e passa a pensar no bem-estar alheio. Todo aquele que adota a consciência de Kṛṣṇa e se ocupa plenamente a serviço do Senhor tira de sua mente toda a inveja (manaś ca bhadraṁ bhajatād adhokṣaje). Por isso, devemos orar ao Senhor Nṛsiṁhadeva pedindo que Se sente em nossos corações. Devemos pedir que bahir nṛsiṁho hṛdaye nṛsiṁhaḥ: “Que o Senhor Nṛsiṁhadeva sente-Se no âmago do meu coração e extermine todas as minhas más propensões. Que minha mente se torne limpa, para que eu possa pacificamente adorar o Senhor e levar a paz ao mundo inteiro.”

Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura has given us a very fine purport in this regard. Whenever one offers a prayer to the Supreme Personality of Godhead, one always requests some benediction from Him. Even pure (niṣkāma) devotees pray for some benediction, as instructed by Lord Śrī Caitanya Mahāprabhu in His Śikṣāṣṭaka:

Com relação a isso, Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura nos deu um significado muito esmerado. Sempre que oferece uma oração à Suprema Personalidade de Deus, a pessoa pede-Lhe alguma bênção. Como o Senhor Śrī Caitanya Mahāprabhu ensina em Seu Śikṣāṣṭaka, mesmo os devotos puros (niṣkāma) suplicam alguma bênção:

ayi nanda-tanuja kiṅkaraṁ
patitaṁ māṁ viṣame bhavāmbudhau
kṛpayā tava pāda-paṅkaja-
sthita-dhūlī-sadṛśaṁ vicintaya
ayi nanda-tanuja kiṅkaraṁ
patitaṁ māṁ viṣame bhavāmbudhau
kṛpayā tava pāda-paṅkaja-
sthita-dhūlī-sadṛśaṁ vicintaya

“O son of Mahārāja Nanda [Kṛṣṇa], I am Your eternal servitor, yet somehow or other I have fallen into the ocean of birth and death. Please pick Me up from the ocean of death and place Me as one of the atoms at Your lotus feet.” In another prayer Lord Caitanya says, mama janmani janmanīśvare bhavatād bhaktir ahaitukī tvayi: “Life after life, kindly let Me have unalloyed love and devotion at Your Lordship’s lotus feet.” When Prahlāda Mahārāja chants oṁ namo bhagavate narasiṁhāya, he prays for a benediction from the Lord, but because he is also an exalted Vaiṣṇava, he wants nothing for his personal sense gratification. The first desire expressed in his prayer is svasty astu viśvasya: “Let there be good fortune throughout the entire universe.” Prahlāda Mahārāja thus requested the Lord to be merciful to everyone, including his father, a most envious person. According to Cāṇakya Paṇḍita, there are two kinds of envious living entities: one is a snake, and the other is the man like Hiraṇyakaśipu, who is by nature envious of everyone, even of his father or son. Hiraṇyakaśipu was envious of his little son Prahlāda, but Prahlāda Mahārāja asked a benediction for the benefit of his father. Hiraṇyakaśipu was very envious of devotees, but Prahlāda wished that his father and other demons like him would give up their envious nature by the grace of the Lord and stop harassing the devotees (khalaḥ prasīdatām). The difficulty is that the khala (envious living entity) is rarely pacified. One kind of khala, the snake, can be pacified simply by mantras or by the action of a particular herb (mantrauṣadhi-vaśaḥ sarpaḥ khalakena nivāryate). An envious person, however, cannot be pacified by any means. Therefore Prahlāda Mahārāja prays that all envious persons may undergo a change of heart and think of the welfare of others.

“Ó filho de Mahārāja Nanda [Kṛṣṇa], sou Vosso servo eterno, mas, de alguma forma, acabei caindo no oceano de nascimentos e mortes. Por favor, retirai-Me do oceano de mortes e colocai-Me como um dos átomos a Vossos pés de lótus.” Em outra oração, o Senhor Caitanya diz que mama janmani janmanīśvare bhavatād bhaktir ahaitukī tvayi: “Vida após vida, por favor, dai-Me a permissão para que Eu dedique amor imaculado e devoção aos pés de lótus de Vossa Onipotência.” Ao cantar oṁ namo bhagavate narasiṁhāya, Prahlāda Mahārāja pede uma bênção ao Senhor, mas, porque ele também é um vaiṣṇava grandioso, nada deseja para o gozo de seus próprios sentidos. O primeiro desejo expresso em sua oração é svasty astu viśvasya: “Que haja boa fortuna em todo o universo.” Portanto, Prahlāda Mahārāja pediu que o Senhor fosse misericordioso com todos, incluindo seu pai, que era uma pessoa muito invejosa. De acordo com Cāṇakya Paṇḍita, existem duas classes de entidades vivas invejosas: uma são as serpentes, e a outra são os homens como Hiraṇyakaśipu, que, por natureza, invejam todos, inclusive seu pai ou filho. Hiraṇyakaśipu tinha inveja de seu filhinho Prahlāda, mas Prahlāda Mahārāja pediu uma bênção em favor de seu pai. Hiraṇyakaśipu invejava muito os devotos, mas Prahlāda desejava que, pela graça do Senhor, seu pai e outros demônios com ele parecidos abandonassem sua natureza invejosa e parassem de atormentar os devotos (khalaḥ prasīdatām). O problema é que khala (a entidade viva invejosa) raramente se apazígua. Uma espécie de khala, a serpente, pode ser apaziguada simplesmente com mantras ou com a ação de uma erva específica (mantrauṣadhi-vaśaḥ sarpaḥ khalakena nivāryate). Contudo, não há como apaziguar uma pessoa invejosa. Portanto, Prahlāda Mahārāja ora que todas as pessoas invejosas passem por uma mudança de coração e pensem no bem-estar alheio.

If the Kṛṣṇa consciousness movement spreads all over the world, and if by the grace of Kṛṣṇa everyone accepts it, the thinking of envious people will change. Everyone will think of the welfare of others. Therefore Prahlāda Mahārāja prays, śivaṁ mitho dhiyā. In material activities, everyone is envious of others, but in Kṛṣṇa consciousness, no one is envious of anyone else; everyone thinks of the welfare of others. Therefore Prahlāda Mahārāja prays that everyone’s mind may become gentle by being fixed at the lotus feet of Kṛṣṇa (bhajatād adhokṣaje). As indicated elsewhere in Śrīmad-Bhāgavatam (sa vai manaḥ kṛṣṇa-padāravindayoḥ) and as advised by Lord Kṛṣṇa in Bhagavad-gītā (18.65), man-manā bhava mad-bhaktaḥ, one should constantly think of the lotus feet of Lord Kṛṣṇa. Then one’s mind will certainly be cleansed (ceto-darpaṇa-mārjanam). Materialists always think of sense gratification, but Prahlāda Mahārāja prays that the Lord’s mercy will change their minds and they will stop thinking of sense gratification. If they think of Kṛṣṇa always, everything will be all right. Some people argue that if everyone thought of Kṛṣṇa in that way, the whole universe would be vacated because everyone would go back home, back to Godhead. However, Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura says that this is impossible because the living entities are innumerable. If one set of living entities is actually delivered by the Kṛṣṇa consciousness movement, another set will fill the entire universe.

Se o movimento da consciência de Kṛṣṇa espalhar-se pelo mundo inteiro, e se, pela graça de Kṛṣṇa, todos vierem a aceitá-lo, o pensamento das pessoas invejosas mudará. Todos pensarão no bem-estar alheio. Portanto, Prahlāda Mahārāja ora: śivaṁ mitho dhiyā. Nas atividades materiais, todos invejam o próximo, mas, em consciência de Kṛṣṇa, ninguém inveja outrem; todos pensam no bem-estar alheio. Portanto, Prahlāda Mahārāja implora que as mentes de todos possam tornar-se benévolas e fixem-se aos pés de lótus de Kṛṣṇa (bhajatād adhokṣaje). Como se indica em outra passagem do Śrīmad-Bhāgavatam (sa vai manaḥ kṛṣṇa-padāravindayoḥ) e como o Senhor Kṛṣṇa aconselha na Bhagavad-gītā (18.65), man-manā bhava mad-bhaktaḥ, devemos pensar constantemente nos pés de lótus do Senhor Kṛṣṇa. Então, nossa mente com certeza se tornará limpa (ceto-darpaṇa-mārjanam). Os materialistas estão sempre pensando no gozo dos sentidos, mas Prahlāda Mahārāja ora que a misericórdia do Senhor mude sua mente e eles deixem de pensar no gozo dos sentidos. Se eles pensarem sempre em Kṛṣṇa, tudo ficará bem. Algumas pessoas argumentam que, se todos pensarem em Kṛṣṇa dessa maneira, o mundo inteiro se esvaziará, pois todos voltarão ao lar, voltarão ao Supremo. Contudo, Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura diz que isso é impossível, pois existem inúmeras entidades vivas. Se o movimento da consciência de Kṛṣṇa libertar de fato um determinado conjunto de entidades vivas, outro grupo encherá o universo inteiro.