Skip to main content

Verso Oito

Text Eight

Texto

Text

tan-nāma-rūpa-caritādi-sukīrtanānu-
smṛtyoḥ krameṇa rasanā-manasī niyojya
tiṣṭhan vraje tad-anurāgi-janānugāmī
kālaṁ nayed akhilam ity upadeśa-sāram
tan-nāma-rūpa-caritādi-sukīrtanānu-
smṛtyoḥ krameṇa rasanā-manasī niyojya
tiṣṭhan vraje tad-anurāgi-janānugāmī
kālaṁ nayed akhilam ity upadeśa-sāram

Sinônimos

Synonyms

tat — of Lord Kṛṣṇa; nāma — the holy name; rūpa — form; carita-ādi — character, pastimes and so on; su-kīrtana — in discussing or chanting nicely; anusmṛtyoḥ — and in remembering; krameṇa — gradually; rasanā — the tongue; manasī — and one’s mind; niyojya — engaging; tiṣṭhan — residing; vraje — in Vraja; tat — to Lord Kṛṣṇa; anurāgi — attached; jana — persons; anugāmī — following; kālam — time; nayet — should utilize; akhilam — full; iti — thus; upadeśa — of advice or instruction; sāram — the essence.

Tradução

Translation

A essência de todos os conselhos e que se deve utilizar todo o tempo - vinte e quatro horas por dia - para cantar bem e lembrar o nome divino do Senhor, Sua forma transcendental, qualidades e passatempos eternos, ocupando, deste modo, a língua e a mente, gradualmente. Dessa maneira, deve-se morar em Vraja [Goloka Vṛndāvana-dhāma] e servir a Kṛṣṇa sob a orientação dos devotos. Deve-se seguir os passos dos amados devotos do Senhor, que estão profundamente apegados a Seu serviço devocional.

The essence of all advice is that one should utilize one’s full time – twenty-four hours a day – in nicely chanting and remembering the Lord’s divine name, transcendental form, qualities and eternal pastimes, thereby gradually engaging one’s tongue and mind. In this way one should reside in Vraja [Goloka Vṛndāvana-dhāma] and serve Kṛṣṇa under the guidance of devotees. One should follow in the footsteps of the Lord’s beloved devotees, who are deeply attached to His devotional service.

Comentário

Purport

Já que a mente pode ser nossa amiga ou inimiga, devemos treiná-la para que ela se torne nossa aliada. O movimento da consciência de Kṛṣṇa se destina especialmente a treinar a mente a estar sempre ocupada nos assuntos relacionados a Kṛṣṇa. A mente contém centenas de milhares de impressões, não somente desta vida, mas também de muitíssimas vidas passadas. Às vezes, essas impressões entram em contato entre si e produzem imagens contraditórias. Dessa maneira, a função da mente pode se tornar perigosa para uma alma condicionada. Os estudantes de psicologia têm noção das diversas transformações psicológicas que ocorrem na mente. O Bhagavad-gītā (8.6) diz:

Since the mind may be one’s enemy or one’s friend, one has to train the mind to become his friend. The Kṛṣṇa consciousness movement is especially meant for training the mind to be always engaged in Kṛṣṇa’s business. The mind contains hundreds and thousands of impressions, not only of this life but also of many, many lives of the past. These impressions sometimes come in contact with one another and produce contradictory pictures. In this way the mind’s function can become dangerous for a conditioned soul. Students of psychology are aware of the mind’s various psychological changes. In Bhagavad-gītā (8.6) it is said:

yaṁ yaṁ vāpi smaran bhāvaṁ
tyajaty ante kalevaram
taṁ taṁ evaiti kaunteya
sadā tad-bhāva-bhāvitaḥ
yaṁ yaṁ vāpi smaran bhāvaṁ
tyajaty ante kalevaram
taṁ taṁ evaiti kaunteya
sadā tad-bhāva-bhāvitaḥ

“Qualquer que seja o estado de existência que alguém se lembre ao deixar o corpo, ó filho de Kuntī, esse mesmo estado ele alcançará, impreterivelmente.”

“Whatever state of being one remembers when he quits his body, that state he will attain without fail.”

Na hora da morte, a mente e a inteligência da entidade viva criam a forma sutil de determinada espécie de corpo para a próxima vida. Se, repentinamente, a mente pensa em algo não muito conveniente, a pessoa é obrigada a aceitar um nascimento correspondente a tal pensamento na próxima vida. Por outro lado, quem puder pensar em Kṛṣṇa no momento da morte poderá ser transferido para o mundo espiritual, Goloka Vṛndāvana. Este processo de transmigração é muito sutil, e Śrīla Rūpa Gosvāmī, portanto, aconselha os devotos a treinarem suas mentes a fim de serem capazes de se lembrar única e exclusivamente de Kṛṣṇa. De modo semelhante, deve-se treinar a língua a só falar de Kṛṣṇa e saborear apenas kṛṣṇa-prasāda. Śrīla Rūpa Gosvāmī aconselha ainda que tiṣṭhan vraje: deve-se viver em Vṛndāvana ou em qualquer parte de Vrajabhūmi. Vrajabhūmi, ou a terra de Vṛndāvana, ocupa uma area de oitenta e quatro krośas. Uma krośa equivale a cinco quilômetros quadrados. Aquele que faz de Vṛndāvana sua residência deve buscar o abrigo de um devoto avançado que viva ali. Dessa maneira, ele deve pensar sempre em Kṛṣṇa e em Seus passatempos. Śrīla Rūpa Gosvāmī esclarece melhor este ponto em seu Bhakti-rasāmṛta-sindhu (1.2.294):

At the time of death, the mind and intelligence of a living entity create the subtle form of a certain type of body for the next life. If the mind suddenly thinks of something not very congenial, one has to take a corresponding birth in the next life. On the other hand, if one can think of Kṛṣṇa at the time of death, he can be transferred to the spiritual world, Goloka Vṛndāvana. This process of transmigration is very subtle; therefore Śrīla Rūpa Gosvāmī advises devotees to train their minds in order that they will be unable to remember anything other than Kṛṣṇa. Similarly, the tongue should be trained to speak only of Kṛṣṇa and to taste only kṛṣṇa-prasāda. Śrīla Rūpa Gosvāmī further advises, tiṣṭhan vraje: one should live in Vṛndāvana or any part of Vrajabhūmi. Vrajabhūmi, or the land of Vṛndāvana, is supposed to be eighty-four krośas in area. One krośa equals two square miles. When one makes Vṛndāvana his residence, he should take shelter of an advanced devotee there. In this way one should always think of Kṛṣṇa and His pastimes. This is further elucidated by Śrīla Rūpa Gosvāmī in his Bhakti-rasāmṛta-sindhu (1.2.294):

kṛṣṇaṁ smaran janaṁ cāsya
preṣṭhaṁ nija-samīhitam
tat-tat-kathā-rataś cāsau
kuryād vāsaṁ vraje sadā
kṛṣṇaṁ smaran janaṁ cāsya
preṣṭhaṁ nija-samīhitam
tat-tat-kathā-rataś cāsau
kuryād vāsaṁ vraje sadā

“O devoto deve sempre residir no reino transcendental de Vraja e continuamente se dedicar a kṛṣṇaṁ smaran janaṁ cāsya preṣṭhaṁ, o recordar-se de Śrī Kṛṣṇa e de Seus amados companheiros. Seguindo os passos desses associados e se submetendo à sua orientação eterna, pode-se desenvolver um intenso desejo de servir a Suprema Personalidade de Deus.”

“A devotee should always reside in the transcendental realm of Vraja and always engage in kṛṣṇaṁ smaran janaṁ cāsya preṣṭham, the remembrance of Śrī Kṛṣṇa and His beloved associates. By following in the footsteps of such associates and by entering under their eternal guidance, one can acquire an intense desire to serve the Supreme Personality of Godhead.”

Śrīla Rūpa Gosvāmī declara ainda no Bhakti-rasāmṛta-sindhu (1.2.295):

Again Śrīla Rūpa Gosvāmī states in Bhakti-rasāmṛta-sindhu (1.2.295):

sevā sādhaka-rūpeṇa
siddha-rūpeṇa cātra hi
tad-bhāva-lipsunā kāryā
vraja-lokānusārataḥ
sevā sādhaka-rūpeṇa
siddha-rūpeṇa cātra hi
tad-bhāva-lipsunā kāryā
vraja-lokānusārataḥ

“No reino transcendental de Vraja [Vraja-dhāma], a pessoa deve servir a Śrī Kṛṣṇa, o Senhor Supremo, com um sentimento semelhante ao de Seus companheiros, devendo se sujeitar à orientação direta de um associado específico de Kṛṣṇa e seguir-lhe os passos. Pode-se aplicar este método tanto na fase de sādhana [práticas espirituais realizadas enquanto se está na fase do cativeiro], quanto na fase de sādhya [compreensão de Deus], na qual se é siddha-puruṣa, ou alma espiritualmente perfeita.”

“In the transcendental realm of Vraja [Vraja-dhāma] one should serve the Supreme Lord, Śrī Kṛṣṇa, with a feeling similar to that of His associates, and one should place himself under the direct guidance of a particular associate of Kṛṣṇa and should follow in his footsteps. This method is applicable both in the stage of sādhana [spiritual practices executed while in the stage of bondage] and in the stage of sādhya [God realization], when one is a siddha-puruṣa, or a spiritually perfect soul.”

Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura faz o seguinte comentário sobre este verso: “Quem ainda não desenvolveu interesse pela consciência de Kṛṣṇa deve abandonar todas as motivações materiais e treinar sua mente, seguindo os princípios reguladores progressivos - cantar e lembrar-se de Kṛṣṇa, Seu nome, forma, qualidades, passatempos e assim por diante. Dessa maneira, após desenvolver um gosto por tais coisas, ele deve tentar viver em Vṛndāvana e passar seu tempo lembrando constantemente do nome de Kṛṣṇa, Sua fama, atividades e qualidades, sob a orientação e proteção de um devoto experiente. Esta é a essência de todas as instruções relativas ao cultivo de serviço devocional.

Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura has commented as follows upon this verse: “One who has not yet developed interest in Kṛṣṇa consciousness should give up all material motives and train his mind by following the progressive regulative principles, namely chanting and remembering Kṛṣṇa and His name, form, quality, pastimes and so forth. In this way, after developing a taste for such things, one should try to live in Vṛndāvana and pass his time constantly remembering Kṛṣṇa’s name, fame, pastimes and qualities under the direction and protection of an expert devotee. This is the sum and substance of all instruction regarding the cultivation of devotional service.

“Na fase neófita, devemos estar sempre engajados em ouvir kṛṣṇa-kathā. Isto se chama śrāvaṇa-daśā, a fase em que se ouve. Escutando constantemente o transcendental santo nome de Kṛṣṇa e ouvindo falar de Sua forma transcendental, qualidades e passatempos, pode-se chegar à fase de aceitação, chamada varaṇa-daśā. Quem alcança esta fase, apega-se à audição de kṛṣṇa-kathā. Quem consegue cantar em êxtase atinge a fase de smaraṇāvasthā, o estágio da recordação. A recordação, absorção, meditação, lembrança constante e o transe constituem os cinco ítens do kṛṣṇa-smaraṇa progressivo. A princípio, pode ser que se interrompa o lembrar-se de Kṛṣṇa a intervalos, mas, posteriormente, a lembrança prossegue sem interrupções. Quando a lembrança é ininterrupta, ela passa a ser concentrada e é denominada meditação. Ao se expandir e tornar-se constante, a meditação se intitula anusmṛti. Com o anusmṛti ininterrupto e incessante, entra-se na fase de samādhi, ou transe espiritual. Depois que o smaraṇa-dāsa, ou samādhi, desenvolve-se plenamente, a alma chega a compreender sua posição constitucional original. Nessa altura, ela pode entender perfeita e nitidamente sua relação eterna com Kṛṣṇa. Isto se chama sampatti-daśā, a perfeição da vida.

“In the neophyte stage one should always engage in hearing kṛṣṇa-kathā. This is called śravaṇa-daśā, the stage of hearing. By constantly hearing the transcendental holy name of Kṛṣṇa and hearing of His transcendental form, qualities and pastimes, one can attain to the stage of acceptance called varaṇa-daśā. When one attains this stage, he becomes attached to the hearing of kṛṣṇa-kathā. When one is able to chant in ecstasy, he attains the stage of smaraṇāvasthā, the stage of remembering. Recollection, absorption, meditation, constant remembrance and trance are the five items of progressive kṛṣṇa-smaraṇa. At first, remembrance of Kṛṣṇa may be interrupted at intervals, but later remembrance proceeds uninterrupted. When remembrance is uninterrupted, it becomes concentrated and is called meditation. When meditation expands and becomes constant, it is called anusmṛti. By uninterrupted and unceasing anusmṛti one enters the stage of samādhi, or spiritual trance. After smaraṇa-daśā or samādhi has fully developed, the soul comes to understand his original constitutional position. At that time he can perfectly and clearly understand his eternal relationship with Kṛṣṇa. That is called sampatti-daśā, the perfection of life.

“O Caitanya-Caritāmṛta aconselha os neófitos a abandonarem todas as espécies de desejos motivados e simplesmente se ocuparem no regulativo serviço devocional ao Senhor, de acordo com as orientações das escrituras. Dessa maneira, o novato pode gradualmente desenvolver apego ao nome de Kṛṣṇa, à Sua fama, forma, qualidades e assim por diante. Quem tenha desenvolvido tal apego, poderá servir espontaneamente aos pés de lótus de Kṛṣṇa, sem nem mesmo seguir os princípios reguladores. Esta fase se chama rāga-bhakti, ou serviço devocional com amor espontâneo. O devoto nesta fase pode seguir os passos de um dos companheiros eternos de Kṛṣṇa em Vṛndāvana. Isto se denomina rāgānuga-bhakti. Rāgānuga-bhakti, ou o serviço devocional espontâneo, pode ser realizado na śānta-rasa, em que se aspira a ser como as vacas de Kṛṣṇa, ou a vara, a flauta na mão de Kṛṣṇa, ou as flores em volta do pescoço dEle. Na dāsya-rasa, seguem-se os passos dos servos como Citraka, Patraka ou Raktaka. Na amistosa sakhya-rasa, é possivel tornar-se um amigo de Kṛṣṇa, como Baladeva, Śrīdāmā ou Sudāmā. Na vātsalya-rasa, caracterizada pela afeição maternal e paternal, pode-se vir a ser como Nanda Mahārāja e Yaśodā. Já na mādhurya-rasa, caracterizada pelo amor conjugal, é possível tornar-se como Śrīmatī Rādhārāṇī ou como Suas companheiras, tais como Lalita e Suas servas pessoais (mañjarīs), como Rūpa e Rati. Esta é a essência de todas as instruções quanto ao serviço devocional.”

“Caitanya-caritāmṛta advises those who are neophytes to give up all kinds of motivated desires and simply engage in the regulative devotional service of the Lord according to the directions of scripture. In this way a neophyte can gradually develop attachment for Kṛṣṇa’s name, fame, form, qualities and so forth. When one has developed such attachment, he can spontaneously serve the lotus feet of Kṛṣṇa even without following the regulative principles. This stage is called rāga-bhakti, or devotional service in spontaneous love. At that stage the devotee can follow in the footsteps of one of the eternal associates of Kṛṣṇa in Vṛndāvana. This is called rāgānuga-bhakti. Rāgānuga-bhakti, or spontaneous devotional service, can be executed in the śānta-rasa when one aspires to be like Kṛṣṇa’s cows or the stick or flute in the hand of Kṛṣṇa, or the flowers around Kṛṣṇa’s neck. In the dāsya-rasa one follows in the footsteps of servants like Citraka, Patraka or Raktaka. In the friendly sakhya-rasa one can become a friend like Baladeva, Śrīdāmā or Sudāmā. In the vātsalya-rasa, characterized by parental affection, one can become like Nanda Mahārāja and Yaśodā, and in the mādhurya-rasa, characterized by conjugal love, one can become like Śrīmatī Rādhārāṇī or Her lady friends such as Lalitā and Her serving maids (mañjarīs) like Rūpa and Rati. This is the essence of all instruction in the matter of devotional service.”