Skip to main content
Biblioteca » Bhagavad-gītā Como Ele É » CAPÍTULO UM

VERSO 12

Bg 1.12

Texto

Tekst

tasya sañjanayan harṣaṁ
kuru-vṛddhaḥ pitāmahaḥ
siṁha-nādaṁ vinadyoccaiḥ
śaṅkhaṁ dadhmau pratāpavān
tasya sañjanayan harṣaṁ
kuru-vṛddhaḥ pitāmahaḥ
siṁha-nādaṁ vinadyoccaiḥ
śaṅkhaṁ dadhmau pratāpavān

Sinônimos

Synoniemen

tasya — dele; sañjanayan — aumentando; harṣam — alegria; kuru-vṛddhaḥ — o patriarca da dinastia Kuru (Bhīṣma); pitāmahaḥ — o avô; siṁha-nādam — som de rugido, como de um leão; vinadya — vibrando; uccaiḥ — bem alto; śaṅkham — búzio; dadhmau — soprou; pratāpa-vān — o valente.

tasya — zijn; sañjanayan — toenemend; harṣam — blijdschap; kuru-vṛddhaḥ — de voorvader van de Kuru-dynastie (Bhīṣma); pitāmahaḥ — de Grootvader; siṁha-nādam — geluid als het gebrul van een leeuw; vinadya — weerklinkend; uccaiḥ — zeer luid; śaṅkham — hoornschelp; dadhmau — blies; pratāpa-vān — de heldhaftige.

Tradução

Vertaling

Então Bhīṣma, o grande e valente patriarca da dinastia Kuru, o avô dos combatentes, soprou seu búzio bem alto, produzindo um som parecido com o rugido de um leão, dando alegria a Duryodhana.

Toen blies Bhīṣma, de grote heldhaftige voorvader van de Kuru-dynastie, de Grootvader van de strijders, zeer luid op zijn hoornschelp. Het geluid was als het gebrul van een leeuw en vervulde Duryodhana met vreugde.

Comentário

Betekenisverklaring

O patriarca da dinastia Kuru podia entender o que se passava no interior do coração de seu neto Duryodhana, e, por sua compaixão natural por ele, tentou animá-lo, soprando bem alto seu búzio, fazendo jus à sua posição de leão. Indiretamente, pelo simbolismo do búzio, ele informou a seu deprimido neto Duryodhana que este não tinha nenhuma chance de ganhar a batalha, porque o Supremo Senhor Kṛṣṇa estava do outro lado. Mesmo assim, era seu dever conduzir a luta, e, com relação a isso, não pouparia nenhum esforço.

De voorvader van de Kuru-dynastie begreep wat er in het hart van zijn kleinzoon Duryodhana omging en uit een natuurlijk medeleven probeerde Bhīṣma hem op te vrolijken door zijn hoornschelp zeer luid te laten schallen, wat paste bij zijn positie als leeuw. Door de symboliek van de hoornschelp liet hij zijn terneergeslagen kleinzoon indirect weten dat hij geen kans had om de strijd te winnen, omdat de Allerhoogste Heer zich aan de andere kant bevond. Maar toch bleef het zijn plicht om het gevecht te leiden en daarbij zou hij geen enkele moeite sparen.