Skip to main content

TEXT 3

TEXT 3

Tekst

Tekst

sattvānurūpā sarvasya
śraddhā bhavati bhārata
śraddhā-mayo ’yaṁ puruṣo
yo yac-chraddhaḥ sa eva saḥ
sattvānurūpā sarvasya
śraddhā bhavati bhārata
śraddhā-mayo ’yaṁ puruṣo
yo yac-chraddhaḥ sa eva saḥ

Synoniemen

Synonyms

sattva-anurūpā — overeenkomstig het bestaan; sarvasya — van iedereen; śraddhā — geloof; bhavati — wordt; bhārata — o afstammeling van Bharata; śraddhā — geloof; mayaḥ — vol van; ayam — dit; puruṣaḥ — levend wezen; yaḥ — wie; yat — dat hebbend; śraddhaḥ — geloof; saḥ — zo; eva — zeker; saḥ — hij.

sattva-anurūpā — vastavalt eksistentsile; sarvasya — igaühe; śraddhā — usk; bhavati — muutub; bhārata — oo, Bharata poeg; śraddhā — usk; mayaḥ — täis; ayam — see; puruṣaḥ — elusolend; yaḥ — kes; yat — mida omades; śraddhaḥ — usk; saḥ — sel moel; eva — kindlasti; saḥ — tema.

Vertaling

Translation

O afstammeling van Bharata, overeenkomstig zijn bestaan in de verschillende hoedanigheden van de materiële natuur, ontwikkelt men een bepaald soort geloof. Het levend wezen heeft een bepaald soort geloof overeenkomstig de hoedanigheden die het verworven heeft.

Oo, Bharata poeg, igaüks arendab endas teatud usku vastavalt sellele, milliste materiaalse looduse guṇade mõjuvallas ta elab. Öeldakse, et elusolend tunnustab ühte või teist usku vastavalt guṇadele, milles ta viibib.

Betekenisverklaring

Purport

Iedereen heeft een bepaald geloof, los van wie of wat men is. Maar het geloof dat iemand heeft, wordt als goed, hartstochtelijk of onwetend gezien overeenkomstig de aard die hij verworven heeft. Op grond van zijn bepaald soort geloof gaat hij met bepaalde personen om. In het vijftiende hoofdstuk is gezegd dat ieder levend wezen in feite oorspronkelijk een integrerend deeltje van de Allerhoogste Heer is; daarom is het levend wezen van oorsprong ontstegen aan alle hoedanigheden van de materiële natuur. Maar wanneer men zijn relatie met de Allerhoogste Persoonlijkheid Gods vergeet en in het geconditioneerde leven in aanraking komt met de materiële natuur, veroorzaakt men zijn eigen positie door het contact met alle verscheidenheid binnen de materiële natuur. Het kunstmatige geloof en bestaan die daaruit voortkomen, zijn enkel materieel. Hoewel iemand door een bepaald idee of een zekere levensopvatting geleid wordt, is hij van oorsprong nirguṇa of transcendentaal. Om zijn relatie met de Allerhoogste Heer te herstellen, moet iemand daarom worden gezuiverd van de materiële onzuiverheid die hij heeft opgelopen. Dat is het enige pad terug dat vrij is van angst: Kṛṣṇa-bewustzijn. Wanneer men Kṛṣṇa-bewust is, garandeert dat pad zijn verheffing naar het niveau van perfectie. Wie zich niet toelegt op dit pad van zelfrealisatie, zal zeker door de invloeden van de hoedanigheden van de materiële natuur worden geleid.

Igaüks usub millessegi, ükskõik, kes ta ka poleks. Tema usku peetakse aga vooruse, kire või teadmatuse poolt valitsetavaks – vastavalt sellele, millise guṇa mõjuvallas ta viibib. Vastavalt oma usule suhtleb inimene ka vastavate inimestega. On fakt, nagu kinnitatud viiendas peatükis, et iga elusolend on algselt Kõigekõrgema Jumala fragmentaarne lahutamatu osake. Seega on ta algselt materiaalse looduse guṇade suhtes transtsendentaalne, ent kui ta unustab oma suhted Jumala Kõrgeima Isiksusega ning satub kokkupuutesse materiaalse loodusega, tingimustest sõltuvas elus, loob ta oma seisukoha, suheldes materiaalse looduse erinevate avaldumisvormidega. Sellest tulenevad tehislik usk ja eksistents on kõigest materiaalsed. Ehkki inimest võivad juhtida teatud veendumused või elukäsitlus, on ta algselt nirguṇa, transtsendentaalne. Seepärast peab inimene puhastuma kogutud materiaalsest saastast, et taastada oma suhted Kõigekõrgema Jumalaga. Kṛṣṇa teadvus on selleks ainus hirmudest vaba tee. Kui inimene asetseb Kṛṣṇa teadvuses, siis võib ta olla kindel, et tõuseb täiuslikkuse tasandile. Kui inimene ei võta omaks seda eneseteadvustamise teed, siis jääb ta kindlasti looduse guṇade valitseda.

Het woord ‘śraddhā’ of ‘geloof’, dat in dit vers voorkomt, is heel belangrijk. Śraddhā of geloof komt oorspronkelijk voort uit de hoedanigheid goedheid. Iemands geloof kan gericht zijn op een halfgod of op een verzonnen God of op een ander verzinsel. Het vaste geloof dat iemand heeft, moet leiden tot activiteiten in de hoedanigheid goedheid. Maar in het materiële, geconditioneerde leven zijn alle activiteiten onzuiver; ze zijn gemengd en niet in zuivere goedheid. Zuivere goedheid is transcendentaal. In zuivere goedheid kan men de werkelijke natuur van de Allerhoogste Persoonlijkheid Gods begrijpen.

Zolang iemands geloof niet volledig in zuivere goedheid is, is zijn geloof aangetast door een van de drie hoedanigheden van de materiële natuur. De aantasting door de hoedanigheden van de materiële natuur breidt zich uit tot het hart; daarom raakt iemands geloof gevestigd in overeenstemming met de gesteldheid van het hart, dat in aanraking is met een bepaalde hoedanigheid van de materiële natuur. Men moet begrijpen dat wanneer iemands hart in de hoedanigheid goedheid is, zijn geloof ook in goedheid is. Wanneer zijn hart in de hoedanigheid hartstocht is, is zijn geloof ook in de hoedanigheid hartstocht. En als zijn hart in de hoedanigheid duisternis of illusie is, is zijn geloof daar ook door aangetast. Op die manier vinden we in de wereld verschillende soorten geloof en doordat er verschillende soorten geloof zijn, zijn er verschillende soorten religie. Het werkelijke principe van religieus geloof is gebaseerd op de hoedanigheid zuivere goedheid, maar omdat het hart is aangetast, treffen we verschillende soorten religieuze principes aan. Zo zijn er verschillende soorten van verering overeenkomstig de verschillende soorten van geloof.

Sõna śraddhā („usk") on selles värsis väga oluline. Śraddhā ehk usk lähtub algselt vooruse guṇast. Inimene võib uskuda mõnda pooljumalat või enda poolt loodud Jumalat või mõnda kujutluste sünnitist. Tugevat usku peetakse materiaalse vooruse poolt looduks. Kuid materiaalses, tingimustest sõltuvas elus ei ole ükski inimese ettevõtmistest täielikult puhas, vaid neid mõjutavad erinevad guṇad. Need ei tulene puhtast voorusest. Puhas voorus on transtsendentaalne. Puhastunud vooruses võib inimene mõista Jumala Kõrgeima Isiksuse tegelikku loodust. Nii kaua kui tema usku ei valitse puhastunud voorus, on see saastatud materiaalse looduse guṇadest. Materiaalse looduse saastatud guṇad tungivad ka elusolendi südamesse. Seepärast võtab ta omaks mingi usu vastavalt sellele, millise guṇaga on kokkupuutes tema süda. Seega, kui inimese süda on vooruse guṇas, on seda ka tema usk. Kui süda on aga kire guṇas, on ka tema usk vallatud kire guṇast, ning kui tema süda illusioonis, pimeduse guṇas, on tema usk ebapuhas. Selles maailmas võime me näha erinevaid uske ning vastavalt nendele eksisteerivad ka erinevad religioonid. Religioosse usu tõeline põhimõte lähtub puhta vooruse guṇast, ent kuna elusolendi süda on saastunud, kohtame me maailmas erinevaid religioosseid printsiipe. Ning vastavalt erinevatele uskudele teenitakse erinevaid objekte.