Skip to main content

CAPÍTULO 9

KAPITOLA DEVÁTÁ

Las glorias de Jaḍa Bharata

Prvotřídní charakter Jaḍa Bharaty

Este capítulo nos habla de Bharata Mahārāja cuando recibió un cuerpo de brāhmaṇa. En ese cuerpo vivía como si fuera tonto, sordo y mudo, hasta el extremo de que le llevaron ante la diosa Kālī para sacrificarlo, y ni siquiera entonces protestó, si no que se mantuvo en silencio. Después de abandonar el cuerpo de ciervo, nació del vientre de la esposa más joven de unbrāhmaṇa. También en esa vida podía recordar las actividades de su vida anterior, y para evitar la influencia de la sociedad, se comportaba como si fuese sordomudo. Esta vez fue muy cuidadoso de no caer de nuevo, y no se relacionaba con nadie que no fuese devoto. Como aconseja Śrī Caitanya Mahāprabhu, todo devoto debe adoptar esa misma actitud: asat-saṅga-tyāga—ei vaiṣṇava-ācāra. La relación con no devotos, incluso si se trata de los propios familiares, debe evitarse estrictamente. Cuando Bharata Mahārāja vivía en un cuerpo de brāhmaṇa, en el vecindario todo el mundo pensaba que era un demente, un pobre retrasado; sin embargo, en su fuero interno, él siempre estaba cantando y recordando a Vāsudeva, la Suprema Personalidad de Dios. Aunque su padre quiso educarlo, y purificarlo ofreciéndole el cordón sagrado y haciéndo de él un brāhmaṇa, su comportamiento hizo comprender a sus padres que estaba loco y que no le interesaba el método reformatorio. Pero, a pesar de no haberse sometido a esas ceremonias oficiales, él se mantuvo siempre plenamente consciente de Kṛṣṇa. Como no hablaba, ciertas personas, no mejores que animales, le causaban muchísimas molestias; pero él lo toleraba. Cuando sus padres murieron, su madrastra y sus hermanastros le trataban muy mal, y le daban los alimentos más repugnantes; pero a él no le importaba: permanecía completamente absorto en el estado de conciencia de Kṛṣṇa. En cierta ocasión, sus hermanastros y su madrastra le ordenaron que se quedase de noche vigilando un arrozal; sucedió que el jefe de una banda de ḍakaits se lo llevó consigo e intentó matarlo para ofrecerlo en sacrificio ante Bhadra Kālī. Cuando losḍakaits presentaron a Bharata Mahārāja ante la diosa y levantaron el hacha para matarlo, la diosa Kālī, al ver que se estaba maltratando a un devoto, se alarmó. Saliendo de la deidad, tomó el hacha con sus propias manos y mató allí mismo a todos los ḍakaits. Vemos entonces que el devoto puro de la Suprema Personalidad de Dios no se queja aunque los no devotos lo maltraten. Por disposición de la Suprema Personalidad de Dios, todo bandido o ḍakait que maltrate a un devoto acabará por recibir su castigo.

Tato kapitola popisuje, jak Bharata Mahārāja získal tělo brāhmaṇy. V tomto těle se choval, jako kdyby byl tupý, hluchý a němý — dokonce i když ho přivedli před bohyni Kālī, aby ho zabili a obětovali, vůbec neprotestoval a jen mlčel. Poté, co opustil tělo jelena, narodil se z lůna nejmladší manželky jednoho brāhmaṇy. I v tomto životě si pamatoval na činnosti ze svého minulého života, a aby se vyhnul vlivu společnosti, vystupoval jako hluchý a němý člověk. Dával si velký pozor, aby znovu nepoklesl, a nestýkal se s žádnými neoddanými. Takové jednání by si měl osvojit každý oddaný. Śrī Caitanya Mahāprabhu učil: asat-saṅga-tyāga,—ei vaiṣṇava-ācāra. Oddaný se má striktně vyhýbat společnosti neoddaných, i kdyby se jednalo o členy vlastní rodiny. Když byl Bharata Mahārāja v těle brāhmaṇy, lidé v okolí ho považovali za tupého šílence. On však v nitru neustále opěvoval a připomínal si Vāsudeva, Nejvyšší Osobnost Božství. I když mu jeho otec chtěl dát vzdělání a očistit ho jako brāhmaṇu předáním posvátné šňůry, choval se tak, aby otci i matce bylo jasné, že je blázen a o žádné očištění se nezajímá. Přesto si však byl vždy plně vědom Kṛṣṇy, aniž by podstupoval tyto oficiální obřady. Někteří lidé, jež nebyli o nic lepší než zvířata, ho kvůli jeho mlčení začali mnoha způsoby sužovat, ale on to vše toleroval. Po smrti otce a matky s ním jeho nevlastní matka a bratři velmi špatně nakládali. Dávali mu to nejhorší jídlo, ale jemu to nevadilo a zůstával vždy zcela pohroužený ve vědomí Kṛṣṇy. Jedné noci mu nevlastní bratři a matka nařídili, aby hlídal rýžoviště; tehdy ho odvlekl vůdce tlupy lupičů a pokusil se ho zabít a obětovat bohyni zvané Bhadra Kālī. Když lupiči přivedli Bharatu Mahārāje před bohyni Kālī a pozdvihli mačetu, aby ho zabili, špatné zacházení s oddaným vyburcovalo bohyni k činu. Vystoupila z božstva, sama vzala mačetu a všechny lupiče pozabíjela. Čistý oddaný Nejvyšší Osobnosti Božství tedy může zůstat mlčet, i když s ním neoddaní zle nakládají. Darebáci a lupiči, kteří se chovají špatně k oddanému, budou nakonec potrestáni řízením Nejvyšší Osobnosti Božství.

Texts 1-2:
Śrīla Śukadeva Gosvāmī continuó: Mi querido rey, después de abandonar el cuerpo de ciervo, Bharata Mahārāja nació en una familia de brāhmaṇas de gran pureza. Su padre era un brāhmaṇa perteneciente a la dinastía de Aṅgirā, y estaba plenamente dotado con las cualidades brahmínicas. Podía controlar su mente y sus sentidos, y había estudiado las Escrituras védicas y otros textos complementarios. Era experto en dar caridad, y siempre permanecía satisfecho; era tolerante, muy amable y culto; estaba libre de envidia. Era un alma iluminada que se ocupaba en el servicio devocional del Señor, y permanecía siempre en trance. Con su primera esposa tuvo nueve hijos, que compartían sus mismas cualidades, y su segunda esposa le dio gemelos: un varón y una niña. Al varón, Bharata Mahārāja, se le considera el más excelso de los devotos y el más importante de los reyes santos. Esta es, entonces, la historia de su vida tras abandonar el cuerpo de ciervo.
Sloka 1-2:
Śrīla Śukadeva Gosvāmī pokračoval: Můj milý králi, poté, co Bharata Mahārāja opustil tělo jelena, narodil se ve velice čisté bráhmanské rodině. Kdysi žil jeden brāhmaṇa, který patřil k Aṅgirově dynastii a byl plně obdařený bráhmanskými vlastnostmi: ovládal mysl a smysly, prostudoval védskou a další doplňkovou literaturu, vynikal v rozdávání milodarů, byl vždy spokojený, tolerantní, velice jemný, učený a nikomu nezáviděl. Byl seberealizovaný, praktikoval oddanou službu Pánu a setrvával neustále v tranzu. Se svou první manželkou měl devět synů, kvalifikovaných stejně jako on, a s druhou manželkou zplodil dvojčata — bratra a sestru. O chlapci je uvedeno, že byl nejvznešenějším oddaným a nejlepším ze svatých králů — Bharatou Mahārājem. Toto je tedy příběh jeho dalšího života, poté, co opustil tělo jelena.
Text 3:
Debido a que gozaba de la misericordia especial del Señor, Bharata Mahārāja podía recordar lo ocurrido en su vida anterior. A pesar de haber recibido un cuerpo de brāhmaṇa, sentía un gran temor de sus familiares y amigos no devotos. Siempre se cuidaba mucho de esa compañía, pues le asustaba caer de nuevo. Por esa razón, se manifestaba a los ojos de la gente como un loco tonto, ciego y sordo, a fin de que nadie tratara de hablarle. De ese modo se protegía de las malas compañías. En su fuero interno, siempre pensaba en los pies de loto del Señor, y cantaba continuamente Sus glorias, que nos protegen del cautiverio de la acción fruitiva. Así se resguardó de la peligrosa compañía de los no devotos.
Sloka 3:
Bharata Mahārāja si díky Pánově zvláštní milosti pamatoval události ze svého minulého života. I když dostal tělo brāhmaṇy, přesto se velice obával svých příbuzných a přátel, kteří nebyli oddaní. Na takovou společnost si vždy dával velký pozor, neboť se bál, že by mohl znovu poklesnout. Před očima veřejnosti proto vystupoval jako tupý, slepý a hluchý šílenec, aby se s ním druzí nepokoušeli bavit. Takto se chránil před špatnou společností. V nitru neustále myslel na lotosové nohy Pána a opěvoval Jeho slávu, která člověku poskytne ochranu před pouty plodonosného jednání. Tímto způsobem zůstal nedotčen vlivem neoddaných společníků.
Text 4:
Su padre tenía la mente llena de sentimientos de cariño por Jaḍa Bharata [Bharata Mahārāja], a quien estaba muy apegado. Jaḍa Bharata no era apto para entrar en el gṛhastha-āśrama, y por lo tanto solo se sometió al proceso purificatorio hasta completar su formación en el brahmacarya-āśrama. A pesar de que no mostraba buena disposición hacia las instrucciones de su padre, el brāhmaṇa le enseñaba a mantenerse limpio y a asearse, pues pensaba que el padre tiene el deber de educar a su hijo.
Sloka 4:
Mysl bráhmanského otce byla vždy plná lásky ke svému synovi, Jaḍa Bharatovi (Bharatovi Mahārājovi). Proto k němu otec vždy lnul. Jelikož Jaḍa Bharata nebyl způsobilý přijmout gṛhastha-āśram, vykonával očistné procesy pouze do konce brahmacarya-āśramu. I když nechtěl přijímat otcovy pokyny, brāhmaṇa ho nepřestal poučovat, jak udržovat čistotu a jak se mýt, neboť myslel na to, že je třeba, aby otec učil svého syna.
Text 5:
Aunque su padre le estaba instruyendo adecuadamente en el conocimiento védico, Jaḍa Bharata se comportaba ante él como un necio. Quería hacerle entender que no estaba capacitado para asimilar sus enseñanzas, y que de este modo abandonara sus intentos de seguir educándole. Hacía todo lo contrario de lo que tenía que hacer. Se le había enseñado a lavarse las manos después de evacuar, pero él se las lavaba antes. Su padre, sin embargo, pasó la primavera y el verano tratando de educarle en la cultura védica. Quiso enseñarle el mantra gāyatrī, el oṁkara y el vyāhṛti, pero al cabo de cuatro meses, todavía no lo había conseguido.
Sloka 5:
Jaḍa Bharata se před svým otcem choval jako hlupák, přestože od něho dostával náležitou průpravu ve védském poznání. Choval se tak proto, aby otce přesvědčil o své neschopnosti přijímat pokyny a aby ho přiměl vzdát se dalších pokusů ho poučovat. Jednal vždy přesně naopak — když mu bylo řečeno, aby si umyl ruce po vyměšování, umyl si je předem. Otec mu však přesto chtěl během jara a léta předat védské pokyny. Snažil se ho naučit Gāyatrī mantru společně s oṁkārou a vyāhṛti, ale ani po čtyřech měsících se mu to nepodařilo.
Text 6:
El brāhmaṇa estaba muy apegado a su hijo, Jaḍa Bharata, y le consideraba su propia vida. Pensó que sería bueno educarle debidamente, y, absorto en su infructuoso esfuerzo, trataba de enseñarle las reglas y regulaciones de brahmacarya, que incluyen el cumplimiento de los votos védicos, la limpieza, el estudio de los Vedas, los métodos regulativos, el servicio al maestro espiritual, y el sistema para ofrecer sacrificios de fuego. Aunque puso todo su empeño en educar a su hijo en esos principios, todos sus esfuerzos fracasaron. En su corazón abrigaba la esperanza de hacer de su hijo un gran erudito, pero, a pesar de todos sus intentos, no tuvo éxito. Como todo el mundo, aquel brāhmaṇa estaba apegado a su hogar y había olvidado que algún día iba a morir. La muerte, sin embargo, no olvida, y a su debido tiempo apareció ante él y se lo llevó.
Sloka 6:
Jaḍa Bharata byl pro svého bráhmanského otce vším, a otec k němu byl proto silně připoutaný. Považoval za správné svého syna náležitě vychovat, a zabraný v této neúspěšné snaze se ho pokoušel naučit pravidlům a zásadám brahmacaryi, jako je dodržování védských slibů, čistota, studium Ved, usměrňující metody, služba duchovnímu mistrovi a způsob vykonávání ohňové oběti. Přestože se snažil ze všech sil to vše synovi vštípit, veškeré jeho úsilí selhalo. V srdci doufal, že ze syna bude učenec, ale všechny jeho pokusy byly neúspěšné. Tak jako všichni lidé, byl i tento brāhmaṇa připoutaný ke svému domovu a zapomněl, že jednoho dne zemře. Smrt však nezapomněla — přišla v pravý čas a donutila ho vše opustit.
Text 7:
Entonces, la esposa más joven del brāhmaṇa confió sus hijos gemelos —niño y niña— a la esposa mayor, y, muriendo voluntariamente con su marido, partió hacia Patiloka.
Sloka 7:
Brāhmaṇova mladší manželka potom svěřila svá dvojčata — chlapce a dívku — starší manželce a odebrala se na Patiloku, když dobrovolně zemřela se svým manželem.
Text 8:
Tras la muerte del padre, los nueve hermanastros de Jaḍa Bharata, que le consideraban tonto y sin cerebro, abandonaron el empeño paterno de darle una educación completa. Los hermanastros de Jaḍa Bharata eran doctos en los tres Vedas —Ṛg Veda, Sāma Veda y Yajur Veda—, que fomentan las actividades fruitivas, pero no gozaban de la menor iluminación espiritual en cuanto al servicio devocional del Señor; por consiguiente, no comprendían cuán excelsa era la posición de Jaḍa Bharata.
Sloka 8:
Devět nevlastních bratrů Jaḍa Bharaty po otcově smrti upustilo od snahy dát svému bratrovi úplné vzdělání, neboť si o něm mysleli, že je tupý a nemá žádný mozek. Sami byli vyškolení ve třech Vedách — Ṛg, Sāma a Yajur Vedě, jež značně povzbuzují k plodonosnému jednání—a naprosto postrádali duchovní poznání o oddané službě Pánu. Nemohli proto vznešené postavení Jaḍa Bharaty pochopit.
Texts 9-10:
Los hombres, cuando se degradan, no son mejores que los animales. La única diferencia es que los animales tienen cuatro patas y esos hombres solo tienen dos. Esos hombres, animales de dos piernas, solían insultar a Jaḍa Bharata llamándole loco, tonto, mudo y sordo, y le maltrataban. Ante ellos, Jaḍa Bharata se comportaba como si fuera un loco sordo, ciego o tarado. No protestaba, ni trataba de convencerles de que no lo era. Si alguien quería que hiciera algo, él satisfacía sus deseos. Si conseguía algún alimento, ya fuera que le llegara sin mayor esfuerzo, que lo mendigase o que lo recibiese como salario, lo aceptaba y lo comía, sin considerar si era poco, o si era sabroso, rancio o insípido. Nunca comió nada por complacer los sentidos, pues ya estaba liberado del concepto corporal, que nos induce a considerar que unos alimentos son sabrosos y otros desagradables. Gozaba de plenitud en la conciencia trascendental del servicio devocional, y, por lo tanto, estaba libre de la influencia de las dualidades que surgen del concepto corporal. Su cuerpo era tan fuerte como el de un toro; sus miembros eran muy musculosos. No le importaba si era invierno o verano, si hacía viento o lluvia, y nunca se cubría el cuerpo. Se acostaba en el suelo; nunca se bañaba ni se untaba aceite en el cuerpo. Como tenía el cuerpo sucio, su refulgencia y su conocimiento espirituales estaban cubiertos, como el esplendor de una piedra preciosa cubierto por el polvo. No llevaba más que un sucio taparrabos y su ennegrecido cordón sagrado. Comprendiendo que había nacido en una familia brāhmaṇa, la gente le llamababrahma-bandhu y le insultaba. Así, insultado y despreciado por los materialistas, vagaba de un lugar a otro.
Sloka 9-10:
Degradovaní lidé nejsou ve skutečnosti o nic lepší než zvířata. Jediný rozdíl spočívá v tom, že zvířata mají čtyři nohy a degradovaní lidé pouze dvě. Tato dvounohá lidská zvířata Jaḍa Bharatovi nadávala, že je šílený, tupý, hluchý a němý, a zle s ním nakládala. Jaḍa Bharata byl pro ně hluchý, slepý a tupý šílenec. Neprotestoval však, ani se je nesnažil přesvědčit, že tomu tak není. Když po něm druzí něco chtěli, jednal podle jejich přání. Přijímal a jedl jakékoliv jídlo, které získal žebráním, jako mzdu nebo které přišlo samo o sobě — ať už ho bylo málo, bylo chutné či bez chuti. Nikdy nejedl nic pro uspokojení smyslů, neboť byl již osvobozený od tělesného pojetí, které člověka nábádá k přijímání chutné či nechutné potravy. Měl dokonalé transcendentální vědomí oddané služby, a proto ho neovlivňovaly duality pocházející z tělesného pojetí. Jeho tělo bylo silné jako tělo býka a jeho údy byly velice svalnaté. Nevšímal si zimy či léta, větru a deště, a nikdy se nezahaloval. Lehal si na zem a nikdy si nepotíral tělo olejem ani se nekoupal. Špína zahalovala jeho duchovní záři a poznání stejně, jako skrývá lesk cenného drahokamu. Nosil pouze umazanou bederní roušku a začernalou posvátnou šňůru. Lidé viděli, že se narodil v rodině brāhmaṇy, a proto mu nadávali, že je “brahma-bandhu” a podobně. Takto urážený a opovrhovaný materialisty putoval z místa na místo.
Text 11:
Jaḍa Bharata solía trabajar a cambio únicamente de alimento. Aprovechándose de esto, sus hermanastros le ocupaban en trabajos agrícolas y le pagaban con un poco de comida; en realidad, no sabía demasiado del trabajo del campo. No sabía dónde extender la tierra, ni dónde cavar o dónde nivelar el terreno. Sus hermanos le daban arroz partido, residuos de la prensa de semillas, cáscaras de arroz, y granos comidos de gusanos, o los que se quemaban y quedaban pegados al fondo de las ollas. Él, sin embargo, lo comía todo con alegría, como si fuese néctar, y sin guardar el más mínimo rencor.
Sloka 11:
Jaḍa Bharata pracoval pouze za jídlo. Jeho nevlastní bratři toho využili a výměnou za trochu jídla ho zaměstnali prací na poli, ale on nevěděl, jak na něm správně pracovat. Nevěděl, kam přidat hlínu, kde zemi zarovnat a kde vytvořit brázdy. Bratři mu dávali rozlámanou rýži, olejové pokrutiny, rýžové plevy, obilí prolezlé červy a připálené zrní ze dna hrnce, ale on to vše s radostí přijímal jako nektar. Vůči nikomu nechoval zášť a vše jedl s velkým potěšením.
Text 12:
Por aquel entonces, el jefe de unos ḍakaits, descendiente de una familia śūdra, se disponía a adorar a la diosa Bhadra Kālī con el deseo de tener un hijo. Para ello iba a ofrecer a la diosa una víctima humana, un demente retrasado, a quien no se considera mejor que los animales.
Sloka 12:
Jeden vůdce lupičů pocházející z rodiny šúdrů, který si přál mít syna, se tehdy rozhodl uctít bohyni jménem Bhadra Kālī obětováním tupého člověka, který není o nic lepší než zvíře.
Text 13:
Para el sacrificio, el jefe de los ḍakaits había capturado a un hombre-animal, quien, sin embargo, se había escapado. El bandido ordenó entonces a sus secuaces que lo buscasen, pero, aunque salieron en su persecución en distintas direcciones, no dieron con él. Vagando de un lugar a otro, cubiertos por la densa oscuridad de la noche, llegaron a un arrozal donde vieron al excelso hijo de la familia de descendientes de Aṅgirā [Jaḍa Bharata], quien, sentado en un puesto elevado, guardaba el campo de los ataques de los ciervos y los jabalíes.
Sloka 13:
Vůdce lupičů chytil pro oběť jednoho takového napůl člověka-napůl zvíře, ale tomu se podařilo utéci. Vůdce okamžitě nařídil svým stoupencům, aby ho chytili a přivedli. Rozběhli se do všech stran, ale nemohli ho nikde nalézt. Když zahaleni hustou tmou hledali uprostřed noci, došli na rýžoviště, kde uviděli vznešeného syna Aṅgirova rodu (Jaḍa Bharatu), jenž seděl na vyvýšeném místě a chránil pole před jeleny a divokými prasaty.
Text 14:
Los secuaces y sirvientes del jefe ḍakait consideraron que las cualidades de Jaḍa Bharata eran exactamente las de un hombre-animal, y decidieron que era la elección perfecta para el sacrificio. Con los rostros brillando de felicidad, le ataron con cuerdas y le llevaron al templo de la diosa Kālī.
Sloka 14:
Stoupenci a služebníci vůdce lupičů usoudili, že Jaḍa Bharata má požadované vlastnosti lidského zvířete, a rozhodli, že je dokonale vhodný pro oběť. Tváře se jim rozzářily štěstím; spoutali ho provazy a přivedli do chrámu bohyně Kālī.
Text 15:
Después, los ladrones, siguiendo su imaginario ritual para matar hombres semejantes a animales, bañaron a Jaḍa Bharata, le vistieron con ropas nuevas, le engalanaron con los ornamentos adecuados para un animal, le ungieron el cuerpo con óleos aromáticos y le adornaron con tilaka, pasta de madera de sándalo y collares de flores. Después de alimentarle suntuosamente, le llevaron ante la diosa Kālī, a la que adoraron con incienso, lámparas, collares de flores, cereales tostados, ramitas verdes, brotes, frutas y flores. Antes de matar al hombre-animal, cantaron canciones y oraciones y tocaron tambores y trompetas; entonces hicieron sentarse a Jaḍa Bharata ante la deidad.
Sloka 15:
Poté všichni zloději podle svého vymyšleného obřadu pro zabíjení zvířecích lidí Jaḍa Bharatu vykoupali, oblékli do nových šatů, dali mu ozdoby vhodné pro zvíře, potřeli mu tělo vonnými oleji a ozdobili ho tilakem, santálovou dření a girlandami. Vydatně ho nakrmili a poté přivedli před bohyni Kālī, které obětovali vonné tyčinky, lampy, girlandy, pražené obilí, mladé větvičky, výhonky, ovoce a květy. Takto před zabitím lidského zvířete bohyni uctívali, zpívali písně, pronášeli modlitby a hráli na bubny a trubky. Poté přiměli Jaḍa Bharatu, aby usedl před božstvem.
Text 16:
Uno de los ladrones, que actuaba como sumo sacerdote, estaba ya preparado para ofrecer la sangre de Jaḍa Bharata, de quien imaginaban que era un hombre-animal, para que la diosa Kālī la bebiese. Tomando una espada de terrible filo, y después de consagrarla con el mantra de Bhadra Kālī, la levantó para matar a Jaḍa Bharata.
Sloka 16:
Jeden ze zlodějů, který jednal jako hlavní kněz, byl tehdy připravený bohyni Kālī obětovat jako likér krev Jaḍa Bharaty, jehož pokládali za lidské zvíře. Uchopil proto hrozivý ostrý meč, posvětil ho mantrou Bhadra Kālī a pozdvihl ho, aby Jaḍa Bharatu zabil.
Text 17:
Todos aquellos ladrones y bandoleros que habían organizado la adoración de la diosa Kālī eran personas de mentalidad baja, y estaban controlados por las modalidades de la pasión y la ignorancia. Dominados por el deseo de volverse ricos, habían tenido la osadía de desobedecer los mandamientos de los Vedas, hasta el extremo de que se disponían a matar a Jaḍa Bharata, un alma autorrealizada que había nacido en una familia de brāhmaṇas. Llevados por la envidia, los ḍakaits le llevaron ante la diosa Kālī para sacrificarlo. En sus actividades, aquellas personas siempre se dejaban llevar por la envidia; por eso se atrevían a matar a Jaḍa Bharata, el mejor amigo de todas las entidades vivientes, que no era enemigo de nadie y siempre estaba absorto en meditar en la Suprema Personalidad de Dios. Incluso si se mostrara enemistoso o agresivo, era hijo de unbrāhmaṇa virtuoso, y por lo tanto estaba prohibido matarlo. En todo caso, no había ningún motivo para matar a Jaḍa Bharata, y la diosa Kālī no pudo tolerarlo. Inmediatamente se dio cuenta de que aquellos pecaminosos ḍakaits estaban a punto de matar a un gran devoto del Señor. De repente, el cuerpo de la deidad se partió en pedazos, y de su interior salió la diosa Kālī en persona. Su cuerpo ardía con una refulgencia de insoportable intensidad.
Sloka 17:
Všichni ničemové a zloději, kteří připravili uctívání bohyně Kālī, byli hrubci spoutaní kvalitami vášně a nevědomosti. Opojeni touhou po velkém bohatství se opovážili porušit příkazy Ved do té míry, že se chystali zabít Jaḍa Bharatu, seberealizovanou duši narozenou v bráhmanské rodině. Ve své zlovolnosti ho přivedli před bohyni Kālī, aby ho obětovali. Takoví lidé mají sklon k zlovolnému jednání, a proto měli tu drzost pokusit se Jaḍa Bharatu zabít. Jaḍa Bharata nebyl pro nikoho nepřítelem — byl nejlepším přítelem všech živých bytostí. Neustále setrvával pohroužený v meditaci o Nejvyšší Osobnosti Božství. Narodil se kvalifikovanému bráhmanskému otci a zabít ho bylo zakázáno, i kdyby jednal nepřátelsky či agresivně. Pro jeho usmrcení neexistoval jediný důvod a bohyně Kālī něco takového nemohla strpět. Okamžitě pochopila, že se tito hříšní lupiči chystají zabít velkého oddaného Pána. Tělo božstva se náhle rozlomilo vedví a z něho vystoupila samotná bohyně Kālī v planoucím těle, které vydávalo pronikavou, nesnesitelnou záři.
Text 18:
Sin poder tolerar las ofensas cometidas, la enfurecida diosa Kālī, con los ojos como relámpagos, mostró sus feroces colmillos. Sus enrojecidos ojos resplandecían mientras mostraba su temible aspecto. Manifestando un cuerpo aterrador, parecía dispuesta a destruir toda la creación. La diosa saltó con violencia del altar, y decapitó rápidamente a todos los ḍakaits con la misma espada con la que llevaban intención de matar a Jaḍa Bharata. Después comenzó a beber, como si fuese alcohol, la sangre caliente que brotaba de los cuellos decapitados de los ḍakaits, embriagándose en compañía de las brujas y demoni0s que habían venido con ella. Ebrias de la sangre bebida, comenzaron a cantar a grandes voces, y danzaban como si se dispusieran a aniquilar el universo entero, al mismo tiempo que jugaban con las cabezas de los bandidos, lanzándoselas como si fueran balones.
Sloka 18:
Rozlícená bohyně Kālī netolerovala spáchané přestupky; blýskala rudýma planoucíma očima, cenila strašné křivé zuby a projevila své hrůzu nahánějící rysy. Přijala děsivé tělo, jako kdyby se chystala zničit celé stvoření. Zuřivě seskočila z oltáře a okamžitě sťala všechny lupiče tímtéž mečem, kterým chtěli zabít Jaḍa Bharatu. Poté začala pít horkou krev, jež vytékala z krků jejích bezhlavých obětí, jako kdyby to byl nějaký likér. Pila tento opojný nápoj se svými společnicemi, čarodějnicemi a démonkami, a v opojení touto krví poté všechny začaly hlasitě zpívat a tancovat, jako by se chystaly zničit celý vesmír. Zároveň si začaly hrát s usekanými hlavami darebáků a házely si s nimi jako s míči.
Text 19:
Cuando una persona envidiosa comete una ofensa ante una gran personalidad, siempre se le castiga del modo que se ha mencionado.
Sloka 19:
Když se zlovolný člověk dopustí přestupku vůči velké osobnosti, je vždy potrestán výše uvedeným způsobem.
Text 20:
Śukadeva Gosvāmī dijo entonces a Mahārāja Parīkṣit: ¡Oh, Viṣṇudatta!, la Suprema Personalidad de Dios, quien lleva Su disco [el cakra Sudarśana] y actúa como tiempo supremo para matar a los demonios y dar protección a Sus devotos, siempre protege a aquellos que saben que el alma es diferente del cuerpo y están liberados del indestructible nudo del corazón, y que siempre están ocupados en el bienestar de todas las entidades vivientes y nunca piensan en hacer daño a los demás. Esos devotos siempre se refugian en los pies de loto del Señor, y, debido a ello, no se agitan bajo ninguna circunstancia, incluso si les amenazan con decapitarles. Para ellos, eso no supone nada excepcional.
Sloka 20:
Śukadeva Gosvāmī poté řekl Mahārājovi Parīkṣitovi: Ó Viṣṇudatto, ti, kdo již vědí, že duše je oddělená od těla, kdo jsou zbaveni nezdolného uzlu v srdci, kdo neustále jednají pro dobro všech živých bytostí a nikdy neplánují, jak někomu ublížit, jsou vždy pod ochranou Nejvyššího Pána, Osobnosti Božství, Jenž nosí Svůj disk (Sudarśana cakru) a jedná jako svrchovaný čas, aby zabíjel démony a chránil Své oddané. Oddaní vždy přijímají útočiště u lotosových nohou Pána, a proto zůstávají klidní za všech okolností; dokonce i když jim hrozí stětí hlavy. Pro ně to není nic podivuhodného.