Skip to main content

Text 5

Text 5

Texto

Text

śrī-śuka uvāca
bāḍham uktaṁ bhagavata uttamaślokasya śrīmac-caraṇāravinda-makaranda-rasa āveśita-cetaso bhāgavata-paramahaṁsa-dayita-kathāṁ kiñcid antarāya-vihatāṁ svāṁ śivatamāṁ padavīṁ na prāyeṇa hinvanti.
śrī-śuka uvāca
bāḍham uktaṁ bhagavata uttamaślokasya śrīmac-caraṇāravinda-makaranda-rasa āveśita-cetaso bhāgavata-paramahaṁsa-dayita-kathāṁ kiñcid antarāya-vihatāṁ svāṁ śivatamāṁ padavīṁ na prāyeṇa hinvanti.

Palabra por palabra

Synonyms

śrī-śukaḥ uvāca — Śrī Śukadeva Gosvāmī dijo; bāḍham — correcto; uktam — lo que has dicho; bhagavataḥ — de la Personalidad de Dios; uttama-ślokasya — a quien se alaba con versos excelentes; śrīmat-caraṇa-aravinda — de los pies, que son como las más fragantes y hermosas flores de loto; makaranda — miel; rase — en el néctar; āveśita — absortos; cetasaḥ — cuyos corazones; bhāgavata — a los devotos; paramahaṁsa — personas liberadas; dayita — agradable; kathām — glorificación; kiñcit — a veces; antarāya — por obstáculos; vihatām — impedida; svām — propia; śiva-tamām — muy excelsa; padavīm — posición; na — no; prāyeṇa — casi siempre; hinvanti — abandonan.

śrī-śukaḥ uvāca — Śrī Śukadeva Gosvāmī said; bāḍham — correct; uktam — what you have said; bhagavataḥ — of the Personality of Godhead; uttama-ślokasya — who is praised with excellent verses; śrīmat-caraṇa-aravinda — of the feet, which are just like the most beautiful fragrant lotus flowers; makaranda — honey; rase — in the nectar; āveśita — absorbed; cetasaḥ — whose hearts; bhāgavata — to the devotees; paramahaṁsa — liberated persons; dayita — pleasing; kathām — glorification; kiñcit — sometimes; antarāya — by impediments; vihatām — checked; svām — own; śiva-tamām — most exalted; padavīm — position; na — do not; prāyeṇa — almost always; hinvanti — give up.

Traducción

Translation

Śrī Śukadeva Gosvāmī dijo: Lo que has dicho es correcto. Las glorias de la Suprema Personalidad de Dios, a quien alaban con versos elocuentes y trascendentales personalidades excelsas como Brahmā, son muy agradables a los grandes devotos y personas liberadas. Aquel que se apega a la nectárea miel de los pies de loto del Señor y tiene la mente siempre absorta en Sus glorias, puede a veces ver frenado su progreso ante un obstáculo, pero aun así, nunca abandona la excelsa posición que ha alcanzado.

Śrī Śukadeva Gosvāmī said: What you have said is correct. The glories of the Supreme Personality of Godhead, who is praised in eloquent, transcendental verses by such exalted personalities as Brahmā, are very pleasing to great devotees and liberated persons. One who is attached to the nectarean honey of the Lord’s lotus feet, and whose mind is always absorbed in His glories, may sometimes be checked by some impediment, but he still never gives up the exalted position he has acquired.

Significado

Purport

Śrī Śukadeva Gosvāmī admitió las dos afirmaciones del rey: que la persona avanzada en el proceso de conciencia de Kṛṣṇa no puede adoptar de nuevo la vida materialista, y que la persona que ha adoptado el modo de vida materialista no puede seguir el proceso de conciencia de Kṛṣṇa en ninguna etapa de su existencia. Aunque admitió ambas afirmaciones, Śukadeva Gosvāmī hizo algunas puntualizaciones, diciendo que una persona que ha llegado a tener la mente absorta en las glorias de la Suprema Personalidad de Dios, a veces puede verse afectada por determinados obstáculos, sin por ello abandonar su excelsa posición devocional.

Śrī Śukadeva Gosvāmī accepted both of the King’s propositions — that a person who is advanced in Kṛṣṇa consciousness cannot embrace materialistic life again and that one who has embraced materialistic life cannot take up Kṛṣṇa consciousness at any stage of his existence. Although accepting both these statements, Śukadeva Gosvāmī qualified them by saying that a person who has once absorbed his mind in the glories of the Supreme Personality of Godhead may sometimes be influenced by impediments but he still does not give up his exalted devotional position.

Según Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura, los obstáculos que pueden frenar nuestro servicio devocional son de dos tipos. El primero es la ofensa contra los pies de loto de un vaiṣṇava, lo cual se denomina vaiṣṇava-aparādha. Śrī Caitanya Mahāprabhu advirtió a Sus devotos de que no cometiesen la ofensa de vaiṣṇava-aparādha, que explicó con el ejemplo del elefante enloquecido; cuando ese elefante entra en un hermoso jardín, lo destruye todo, y lo único que queda es un campo estéril. De la misma manera, vaiṣṇava-aparādha es tan grave que incluso el devoto avanzado quedará prácticamente despojado de sus dotes espirituales si incurre en esa ofensa. La conciencia de Kṛṣṇa es eterna, y por lo tanto, no puede destruirse por completo, pero el progreso puede detenerse durante un tiempo. Así pues, vaiṣṇava-aparādha es uno de los obstáculos que impiden al servicio devocional. Sin embargo, otras veces la Suprema Personalidad de Dios o Su devoto desean impedir el servicio devocional de alguien. Hiraṇyakaśipu e Hiraṇyākṣa, por ejemplo, en el pasado habían sido Jaya y Vijaya, los porteros de Vaikuṇṭha, pero, por la voluntad del Señor, durante tres vidas fueron Sus enemigos. Por lo tanto, la voluntad del Señor también puede ser un obstáculo. Pero el devoto puro, una vez que ha avanzado en el sendero de conciencia de Kṛṣṇa, no puede perderse en ninguno de los dos casos. Priyavrata, siguiendo las órdenes de sus superiores (Svāyambhuva y el Señor Brahmā), aceptó entrar en la vida familiar, lo cual no significa que perdiese su posición en el sendero del servicio devocional. La conciencia de Kṛṣṇa es perfecta y eterna; por consiguiente, no puede perderse en ninguna circunstancia. El mundo material está lleno de obstáculos que aparentemente pueden impedir el avance en el sendero de conciencia de Kṛṣṇa, pero en el Bhagavad-gītā (9.31) la Suprema Personalidad de Dios, Kṛṣṇa, declara: kaunteya pratijānīhi na me bhaktaḥ praṇaśyati: quien se ha refugiado en los pies de loto del Señor, ya no puede perderse.

According to Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura, there are two kinds of impediments to devotional service. The first is an offense at the lotus feet of a Vaiṣṇava. This is called vaiṣṇava-aparādha. Śrī Caitanya Mahāprabhu warned His devotees not to commit vaiṣṇava-aparādha, which He described as the mad elephant offense. When a mad elephant enters a beautiful garden, it destroys everything, leaving a barren field. Similarly, the power of vaiṣṇava-aparādha is so great that even an advanced devotee becomes almost devoid of his spiritual assets if he commits it. Since Kṛṣṇa consciousness is eternal, it cannot be destroyed altogether, but advancement may be checked for the time being. Thus vaiṣṇava-aparādha is one kind of impediment to devotional service. Sometimes, however, the Supreme Personality of Godhead or His devotee desires to impede one’s devotional service. For example, Hiraṇyakaśipu and Hiraṇyākṣa were formerly Jaya and Vijaya, the gatekeepers in Vaikuṇṭha, but by the desire of the Lord they became His enemies for three lives. Thus the desire of the Lord is another kind of impediment. But in both cases, the pure devotee, once advanced in Kṛṣṇa consciousness, cannot be lost. Following the orders of his superiors (Svāyambhuva and Lord Brahmā), Priyavrata accepted family life, but this did not mean he lost his position in devotional service. Kṛṣṇa consciousness is perfect and eternal, and therefore it cannot be lost under any circumstances. Because the material world is full of obstructions to advancement in Kṛṣṇa consciousness, there may appear to be many impediments, yet Kṛṣṇa, the Supreme Personality of Godhead, declares in Bhagavad-gītā (9.31), kaunteya pratijānīhi na me bhaktaḥ praṇaśyati: once one has taken shelter at the lotus feet of the Lord, he cannot be lost.

En este verso es muy significativa la palabra śivatamām, que significa «el más auspicioso». El sendero devocional es tan auspicioso que el devoto no puede perderse en ninguna circunstancia. Esto lo explica el propio Señor en el Śrīmad Bhagavad-gītā: pārtha naiveha nāmutra vināśas tasya vidyate: «Mi querido Arjuna, es imposible que el devoto se pierda, ni en esta vida ni en la siguiente» (Bg. 6.40). El Señor completa esta explicación en el Bhagavad-gītā (6.43):

In this verse, the word śivatamām is very significant. Śivatamām means “the most auspicious.” The devotional path is so auspicious that a devotee cannot be lost under any circumstances. This is described in the Śrīmad Bhagavad-gītā by the Lord Himself. Pārtha naiveha nāmutra vināśas tasya vidyate: “My dear Arjuna, for a devotee there is no question of being lost, either in this life or in the next.” (Bg. 6.40) In Bhagavad-gītā (6.43) the Lord clearly explains how this is so.

tatra taṁ buddhi-saṁyogaṁ
labhate paurva-dehikam
yatate ca tato bhūyaḥ
saṁsiddhau kuru-nandana
tatra taṁ buddhi-saṁyogaṁ
labhate paurva-dehikam
yatate ca tato bhūyaḥ
saṁsiddhau kuru-nandana

Siguiendo la orden del Señor, a veces un devoto perfecto desciende al mundo material como si fuera un ser humano corriente. Debido a sus prácticas anteriores, ese devoto perfecto adquiere un apego natural por el servicio devocional, sin razón aparente alguna. A pesar de todos los obstáculos debidos a las circunstancias del entorno, ese devoto persevera espontáneamente en el servicio devocional y avanza poco a poco hasta alcanzar de nuevo la perfección. Bilvamaṅgala Ṭhākura había sido un devoto avanzado en su vida anterior, pero en su siguiente vida cayó muy bajo y se apegó a una prostituta. Sin embargo, unas palabras de la misma prostituta que tanto le atraía hicieron que su comportamiento cambiase repentinamente, de modo que se convirtió en un gran devoto. En las vidas de devotos excelsos hay muchos ejemplos como este, que demuestran que quien se ha refugiado en los pies de loto del Señor ya no puede perderse (kaunteya pratijānīhi na me bhaktaḥ praṇaśyati).

By the order of the Lord, a perfect devotee sometimes comes to this material world like an ordinary human being. Because of his previous practice, such a perfect devotee naturally becomes attached to devotional service, apparently without cause. Despite all kinds of impediments due to surrounding circumstances, he automatically perseveres in devotional service and gradually advances until he once again becomes perfect. Bilvamaṅgala Ṭhākura had been an advanced devotee in his previous life, but in his next life he became greatly fallen and was attached to a prostitute. Suddenly, however, his entire behavior was changed by the words of the very prostitute who had so much attracted him, and he became a great devotee. In the lives of exalted devotees, there are many such instances, proving that once one has taken to the shelter of the lotus feet of the Lord he cannot be lost (kaunteya pratijānīhi na me bhaktaḥ praṇaśyati).

Sin embargo, la realidad es que para ser devoto hay que estar completamente liberado de todas las reacciones de la vida pecaminosa. En el Bhagavad-gītā (7.28), Kṛṣṇa afirma:

The fact is, however, that one becomes a devotee when he is completely freed from all reactions to sinful life. As Kṛṣṇa states in Bhagavad-gītā (7.28):

yeṣāṁ tv anta-gataṁ pāpaṁ
janānāṁ puṇya-karmaṇām
te dvanda-moha-nirmuktā
bhajante māṁ dṛḍha-vratāḥ
yeṣāṁ tv anta-gataṁ pāpaṁ
janānāṁ puṇya-karmaṇām
te dvanda-moha-nirmuktā
bhajante māṁ dṛḍha-vratāḥ

«Aquellos que han observado una conducta piadosa en vidas anteriores y en la presente, y cuyas actividades pecaminosas están completamente erradicadas, se liberan de las dualidades de la ilusión y se ocupan en Mi servicio con determinación». Por otra parte, como dijo Prahlāda Mahārāja:

“Persons who have acted piously in previous lives and in this life, whose sinful actions are completely eradicated and who are freed from the duality of illusion engage themselves in My service with determination.” On the other hand, as Prahlāda Mahārāja said:

matir na kṛṣṇe parataḥ svato vā
mitho ’bhipadyeta gṛha-vratānām
matir na kṛṣṇe parataḥ svato vā
mitho ’bhipadyeta gṛha-vratānām

La persona demasiado apegada a la vida familiar materialista —hogar, familia, esposa, hijos, etc.— no puede volverse consciente de Kṛṣṇa.

A person who is too attached to materialistic family life — home, family, wife, children and so on — cannot develop Kṛṣṇa consciousness.

Esas aparentes contradicciones se resuelven, por la gracia del Señor Supremo, en la vida del devoto; por esa razón, el devoto nunca pierde su posición en el sendero de la liberación, que en este verso se describe con las palabras śivatamāṁ padavīm.

These apparent contradictions are resolved in the life of a devotee by the grace of the Supreme Lord, and therefore a devotee is never bereft of his position on the path of liberation, which is described in this verse as śivatamāṁ padavīm.