Skip to main content

Text 1

Sloka 1

Texto

Verš

rājovāca
priyavrato bhāgavata
ātmārāmaḥ kathaṁ mune
gṛhe ’ramata yan-mūlaḥ
karma-bandhaḥ parābhavaḥ
rājovāca
priyavrato bhāgavata
ātmārāmaḥ kathaṁ mune
gṛhe ’ramata yan-mūlaḥ
karma-bandhaḥ parābhavaḥ

Palabra por palabra

Synonyma

rājā uvāca — el rey Parīkṣit dijo; priya-vrataḥ — el rey Priyavrata; bhāgavataḥ — el gran devoto; ātma-ārāmaḥ — que obtiene placer de la autorrealización; katham — por qué; mune — ¡oh, gran sabio!; gṛhe — en el hogar; aramata — disfrutó; yat-mūlaḥ — que tiene por causa básica; karma-bandhaḥ — el cautiverio de las actividades fruitivas; parābhavaḥ — el malogro de la misión de la vida humana.

rājā uvāca — král Parīkṣit řekl; priya-vrataḥ — král Priyavrata; bhāgavataḥ — velký oddaný; ātma-ārāmaḥ — ten, kdo nachází potěšení v seberealizaci; katham — proč; mune — ó velký mudrci; gṛhe — doma; aramata — užíval si; yat-mūlaḥ — což je hlavní příčinou; karma-bandhaḥ — pouta plodonosných činností; parābhavaḥ — zmaření svého lidského poslání.

Traducción

Překlad

El rey Parīkṣit preguntó a Śukadeva Gosvāmī: ¡Oh, gran sabio!, si la vida de casado es la causa básica de las ataduras delkarma [actividades fruitivas], y echa a perder la misión de la vida humana, ¿por qué permaneció en esa etapa de la vida Mahārāja Priyavrata, que era un gran devoto autorrealizado?

Král Parīkṣit se otázal Śukadeva Gosvāmīho: Ó vznešený mudrci, proč král Priyavrata, velký seberealizovaný oddaný Pána, zůstával ve stavu hospodáře, který je hlavní příčinou zapletení do karmy (plodonosných činností) a maří poslání lidského života?

Significado

Význam

En el Cuarto Canto, Śrīla Śukadeva Gosvāmī afirma que Nārada Muni explicó perfectamente al rey Priyavrata cuál es la misión de la vida humana. Esa misión consiste en la comprensión del ser y en la paulatina elevación de regreso al hogar, de vuelta a Dios. Si el rey había sido perfectamente informado acerca de este tema por Nārada Muni, ¿por qué, aún así, entró en la vida de casado, que es la causa principal del cautiverio material? A Mahārāja Parīkṣit le sorprendió mucho que el rey Priyavrata adoptara la vida de casado, especialmente porque, además de ser un alma autorrealizada, también era un devoto de primer orden. En realidad, el devoto no siente atracción por la vida de casado, pero, sorprendentemente, el rey Priyavrata disfrutó mucho de esa vida familiar. Podría objetarse: «¿Qué hay de malo en estar casado?». La respuesta es que la vida de casado ata a la persona a los resultados de las actividades fruitivas. La esencia de la vida de casado es el disfrute de los sentidos; mientras nuestra mente esté absorta en trabajar con tesón en pos de ese disfrute, estaremos atados por las reacciones de las actividades fruitivas. En la forma humana de vida, esa ignorancia con respecto a la autorrealización es la mayor de las derrotas. El propósito especial de la vida humana es obtener la liberación del cautiverio de las actividades fruitivas; pero mientras olvidemos nuestra misión en la vida y nos comportemos como simples animales, dedicados a comer, dormir, aparearnos y defendernos, tendremos que continuar nuestra vida condicionada en la existencia material. Esa vida recibe el nombre de svarūpa-vismṛti, el olvido de la verdadera posición constitucional. Por todo ello, en la civilización védica las personas dedican los primeros años de la vida a formarse como brahmacārīs. El brahmacārī tiene que ejecutar austeridades y abstenerse de la vida sexual. Cuando su formación en los principios de la brahmacarya es perfecta, por lo general no tiene que pasar por la vida familiar. En ese caso recibe el nombre de naiṣṭhika-brahmacārī, palabra que indica celibato completo. Esa era la razón de la sorpresa que el rey Parīkṣit sintió cuando supo que el gran rey Priyavrata, a pesar de haberse formado en los principios de naiṣṭhika-brahmacarya, hubiese entrado en la vida de casado.

Ve čtvrtém zpěvu Śrīla Śukadeva Gosvāmī vysvětlil, že Nārada Muni krále Priyavratu dokonale poučil o poslání lidského života. Tímto posláním je realizovat své vlastní já a potom jít postupně zpátky domů, zpátky k Bohu. Král dostal na toto téma od Nārady dostatečné pokyny — proč tedy znovu začal žít životem hospodáře, který je hlavní příčinou hmotného otroctví? Mahārāja Parīkṣit velice žasl nad tím, že král Priyavrata zůstal v postavení hospodáře; divil se zvláště proto, že král Priyavrata byl nejen seberealizovanou duší, ale také prvotřídním oddaným Pána. Oddaného rodinný život nijak nepřitahuje, ale král Priyavrata se v něm kupodivu velice vyžíval. Někdo může namítat: “Co je na tom špatného, užívat si rodinného života?” Odpovědí je, že rodinný život člověka poutá výsledky plodonosných činností. Život hospodáře se zakládá na uspokojování smyslů, a dokud je jeho mysl upřena na těžkou práci pro smyslový požitek, poutají ho reakce za plodonosné činnosti. Taková nevědomost co se týče seberealizace je největší porážkou v lidském životě. Osvobodit se z pout plodonosných činností je zvláštním posláním lidské životní podoby, ale dokud člověk na toto poslání zapomíná a jedná jako obyčejné zvíře — jí, spí, páří se a brání se — musí pokračovat v podmíněném životě hmotné existence. To se nazývá svarūpa-vismṛti, zapomnění na své skutečné, přirozené postavení. Ve védské civilizaci proto chlapec na začátku života prochází přípravou brahmacārīna. Brahmacārī se musí podrobovat askezi a zdržet se sexu. Je-li tedy někdo dokonale vytrénovaný v zásadách brahmacaryi, obvykle se nestává hospodářem. Nazývá se potom naiṣṭhika-brahmacārī, což znamená naprostý celibát. Krále Parīkṣita proto udivilo, že i když velký král Priyavrata ovládal zásady naiṣṭhika-brahmacaryi, přesto začal žít jako hospodář.

En este verso son muy significativas las palabras bhāgavata ātmārāmaḥ. Cuando una persona está satisfecha en sí misma, como lo está la Suprema Personalidad de Dios, se dice que es bhāgavata ātmārāmaḥ. Hay distintos tipos de satisfacción. Los karmīs se sienten satisfechos con sus actividades fruitivas, los jñānīs se satisfacen al fundirse en la refulgencia del Brahman, y los devotos se sienten satisfechos cuando se ocupan en el servicio del Señor. El Señor está satisfecho en Sí mismo, porque goza de plenitud en Su opulencia; al que se satisface en servir al Señor se le da el nombre debhāgavata ātmārāmaḥ. Manuṣyāṇāṁ sahasreṣu: De entre muchos miles de personas, puede que una se esfuerce por alcanzar la liberación; y de entre muchos miles de personas que tratan de liberarse, tal vez una lo logre y, libre de las ansiedades de la existencia material, esté satisfecha en sí misma. Sin embargo, ni siquiera esa satisfacción es la satisfacción suprema. Los jñānīs y los karmīs tienen deseos, y también los yogīs, pero los devotos no tienen deseos. La satisfacción que se siente en el servicio del Señor se denomina akāma, estar libre de deseos; esa es la satisfacción suprema. Por esa razón, Mahārāja Parīkṣit preguntó: «¿Cómo es posible que alguien que ha gozado del nivel más elevado y completo de satisfacción pueda sentirse satisfecho en la vida familiar?».

Slova bhāgavata ātmārāmaḥ jsou zde velice významná. Nazývá se tak ten, kdo je sám v sobě spokojený stejně jako Nejvyšší Osobnost Božství. Existují různé druhy spokojenosti. Karmī jsou spokojeni se svými plodonosnými činnostmi, jñānī se spokojí se splynutím se září Brahmanu a oddané uspokojuje služba Pánu. Pán je spokojený Sám v Sobě, protože vlastní veškeré bohatství, a ten, koho uspokojuje služba Jemu, se nazývá bhāgavata ātmārāmaḥ. Manuṣyāṇāṁ sahasreṣu — z mnoha tisíců lidí se možná jeden uchází o osvobození a z mnoha tisíců těch, kteří o to usilují, se možná jeden osvobodí od úzkostí hmotné existence a dosáhne vnitřní spokojenosti. Ani toto uspokojení však není konečné. Jñānī, karmī i yogīni mají různé touhy, ale oddaní žádné touhy nemají. Spokojenost ve službě Pánu se nazývá akāma, osvobození od tužeb, a to je tím nejvyšším uspokojením. Mahārāja Parīkṣit se proto ptal: “Jak mohl být ten, kdo dosáhl plného uspokojení na nejvyšší úrovni, spokojený s rodinným životem?”

En este verso también es significativa la palabra parābhavaḥ. La persona que está satisfecha en la vida familiar está perdida, pues para ello ha tenido que olvidar su relación con el Señor. Prahlāda Mahārāja explica que la persona casada se va enredando cada vez más en las actividades de la vida familiar. Ātma-pātaṁ gṛham andha-kūpam: la vida de casado es como un pozo oculto. Quien cae en ese pozo tiene asegurada la muerte espiritual. En el verso siguiente se explica el modo en que Priyavrata Mahārāja se mantuvo en su posición de paramahaṁsa liberado a pesar de llevar vida de familia.

Rovněž významné je slovo parābhavaḥ. Když je někdo spokojený v rodinném životě, je odsouzený ke zkáze, neboť nepochybně zapomněl na svůj vztah s Pánem. Prahlāda Mahārāja popisuje, jak se činnostmi v rodinném životě člověk více a více zaplétá. Ātma-pātaṁ gṛham andha-kūpam—život hospodáře je jako temná studna, a pokud do ní někdo spadne, má zaručenu duchovní smrt. Jak Mahārāja Priyavrata zůstával osvobozeným paramahaṁsou i během rodinného života, popisuje následující verš.