Skip to main content

Text 67

Text 67

Texto

Text

kas tvat-padābjaṁ vijahāti paṇḍito
yas te ’vamāna-vyayamāna-ketanaḥ
viśaṅkayāsmad-gurur arcati sma yad
vinopapattiṁ manavaś caturdaśa
kas tvat-padābjaṁ vijahāti paṇḍito
yas te ’vamāna-vyayamāna-ketanaḥ
viśaṅkayāsmad-gurur arcati sma yad
vinopapattiṁ manavaś caturdaśa

Palabra por palabra

Synonyms

kaḥ — quién; tvat — Tus; pada-abjam — pies de loto; vijahāti — evita; paṇḍitaḥ — erudito; yaḥ — quien; te — a Ti; avamāna — ridiculizar; vyayamāna — disminuir; ketanaḥ — este cuerpo; viśaṅkayā — sin duda alguna; asmat — nuestro; guruḥ — maestro espiritual, padre; arcati — adora; sma — en el pasado; yat — ese; vinā — sin; upapattim — agitación; manavaḥ — los manus; catuḥ-daśa — catorce.

kaḥ — who; tvat — Your; pada-abjam — lotus feet; vijahāti — avoids; paṇḍitaḥ — learned; yaḥ — who; te — unto You; avamāna — deriding; vyayamāna — decreasing; ketanaḥ — this body; viśaṅkayā — without any doubt; asmat — our; guruḥ — spiritual master, father; arcati — worships; sma — in the past; yat — that; vinā — without; upapattim — agitation; manavaḥ — the Manus; catuḥ-daśa — fourteen.

Traducción

Translation

Mi querido Señor, toda persona erudita sabe que, si no Te adora, su vida no vale nada. Sabiendo esto, ¿cómo podría dejar de adorar Tus pies de loto? Nuestro mismo padre y maestro espiritual, el Señor Brahmā, Te adoró con resolución, y los catorce manus han seguido sus pasos.

My dear Lord, any learned person knows that unless he worships You, his entire life is spoiled. Knowing this, how could he give up worshiping Your lotus feet? Even our father and spiritual master, Lord Brahmā, unhesitatingly worshiped You, and the fourteen Manus followed in his footsteps.

Significado

Purport

La palabra paṇḍita significa «hombre sabio». ¿Quién es verdaderamente sabio? En el Bhagavad-gītā (7.19) se le describe de la siguiente manera:

The word paṇḍita means “a wise man.” Who is actually a wise man? The wise man is described in Bhagavad-gītā (7.19) in this way:

bahūnāṁ janmanām ante
jñānavān māṁ prapadyate
vāsudevaḥ sarvam iti
sa mahātmā sudurlabhaḥ
bahūnāṁ janmanām ante
jñānavān māṁ prapadyate
vāsudevaḥ sarvam iti
sa mahātmā sudurlabhaḥ

«Después de muchos nacimientos y muertes, aquel que verdaderamente posee conocimiento se rinde a Mí, sabiendo que Yo soy la causa de todas las causas y de todo lo que existe. Esa gran alma es muy difícil de encontrar».

“After many births and deaths, he who is actually in knowledge surrenders unto Me, knowing Me to be the cause of all causes and all that is. Such a great soul is very rare.”

Así pues, cuando alcanza la verdadera sabiduría, después de muchas vidas y muchos intentos caprichosos de autorrealización, el hombre sabio se entrega a la Suprema Personalidad de Dios, Kṛṣṇa. Ese mahātmā, esa persona erudita, sabe que Kṛṣṇa, Vāsudeva, lo es todo (vāsudevaḥ sarvam iti). Las personas eruditas siempre piensan que quien no es devoto y no adora al Señor Kṛṣṇa está desperdiciando su vida. También Śrīla Rūpa Gosvāmī dice que el devoto, al avanzar espiritualmente, comprende que debe ser reservado y perseverante (kṣāntiḥ), y que debe ocuparse en el servicio del Señor sin perder el tiempo (avyartha-kālatvam). También debe estar desapegado del atractivo de la materia (viraktiḥ), y no debe anhelar respeto material alguno como resultado de sus actividades (māna-śūnyatā). Debe tener confianza plena en que Kṛṣṇa le otorgará Su misericordia (āśā-bandhaḥ), y siempre debe estar muy deseoso de servir al Señor fielmente (samutkaṇṭhā). El hombre sabio siempre está muy deseoso de glorificar al Señor cantando y escuchando (nāma-gāne sadā ruciḥ); así mismo, también está deseoso de describir Sus cualidades trascendentales (āsaktis tad-guṇākhyāne). Debe sentir atracción por los lugares en que el Señor llevó a cabo Sus pasatiempos (prītis tad-vasati-sthale). Estas son características del devoto avanzado.

Thus when the wise man actually becomes wise after many births and whimsical attempts at self-realization, he surrenders unto the Supreme Personality of Godhead, Kṛṣṇa. Such a mahātmā, or learned person, knows that Kṛṣṇa, Vāsudeva, is everything (vāsudevaḥ sarvam iti). Learned persons always think that life is wasted unless they worship Lord Kṛṣṇa or become His devotee. Śrīla Rūpa Gosvāmī also says that when one becomes an advanced devotee, he understands that he should be reserved and perseverant (kṣāntiḥ) and that he should engage in the service of the Lord and not waste time (avyartha-kālatvam). He should also be detached from all material attraction (viraktiḥ), and he should not long for any material respect in return for his activities (māna-śūnyatā). He should be certain that Kṛṣṇa will bestow His mercy upon him (āśā-bandhaḥ), and he should always be very eager to serve the Lord faithfully (samutkaṇṭhā). The wise man is always very eager to glorify the Lord by chanting and hearing (nāma-gāne sadā ruciḥ), and he is always eager to describe the transcendental qualities of the Lord (āsaktis tad-guṇākhyāne). He should also be attracted to those places where the Lord had His pastimes (prītis tad-vasati-sthale). These are symptoms of an advanced devotee.

El devoto avanzado, es decir, el ser humano perfecto que es verdaderamente sabio y erudito, no puede dejar de servir los pies de loto del Señor. La vida del Señor Brahmā es muy larga (4 320 000 000 años son doce horas de uno de sus días), pero aun así, Brahmā teme a la muerte, y en consecuencia se ocupa en el servicio devocional del Señor. De la misma manera, todos los manus que aparecen y desaparecen durante el día de Brahmā también se ocupan en el servicio devocional del Señor. En un día de Brahmā aparecen y desaparecen catorce manus. El primero de ellos es Svāyambhuva Manu. Cada manu vive durante setenta y un yugas, y cada yuga dura 4 320 000 años. A pesar de que su vida es muy larga, los manus se preparan para la siguiente vida ocupándose en el servicio devocional del Señor. En esta era, los seres humanos solo viven de sesenta a ochenta años, y ese corto período está disminuyendo poco a poco. Por lo tanto, la necesidad de emprender la adoración de los pies de loto del Señor con el canto constante del mantra Hare Kṛṣṇa, como recomienda el Señor Caitanya Mahāprabhu, es todavía más imperiosa.

An advanced devotee, or a perfect human being who is actually wise and learned, cannot give up his service at the lotus feet of the Lord. Although Lord Brahmā has a long life span (4,320,000,000 years constitute twelve hours in a day of Brahmā), Brahmā is afraid of death and consequently engages in the devotional service of the Lord. Similarly, all the Manus who appear and disappear during the day of Brahmā are also engaged in the Lord’s devotional service. In Brahmā’s one day, fourteen Manus appear and disappear. The first Manu is Svāyambhuva Manu. Each Manu lives for seventy-one yugas, each consisting of some 4,320,000 years. Although the Manus have such a long life span, they still prepare for the next life by engaging in the devotional service of the Lord. In this age human beings only live for sixty or eighty years, and even this small life span is gradually decreasing. Therefore it is even more imperative for human beings to take to the worship of the lotus feet of the Lord by constantly chanting the Hare Kṛṣṇa mantra, as recommended by Lord Caitanya Mahāprabhu:

tṛṇād api sunīcena
taror iva sahiṣṇunā
amāninā mānadena
kīrtanīyaḥ sadā hariḥ
tṛṇād api sunīcena
taror iva sahiṣṇunā
amāninā mānadena
kīrtanīyaḥ sadā hariḥ

(Śikṣāṣṭaka 3)

(Śikṣāṣṭaka 3)

La persona que se ocupa en servicio devocional, a menudo se ve rodeada de gente envidiosa y de muchos enemigos que tratan de vencerle o detenerle. Eso no es nuevo, ni exclusivo de la era actual, pues hace muchísimo tiempo, Prahlāda Mahārāja, por ocuparse en el servicio devocional del Señor, sufrió la persecución de Hiraṇyakaśipu, su demoníaco padre. Los ateos siempre están dispuestos a perseguir al devoto; la sugerencia de Caitanya Mahāprabhu, por consiguiente, es que hay que ser muy tolerante con ellos. No obstante, hay que continuar cantando el mantra Hare Kṛṣṇa y predicando su canto, porque esa prédica y ese canto constituyen la perfección de la vida. Hay que cantar y predicar acerca de lo urgente que es alcanzar la perfección de la vida en todos los aspectos. Así pues, hay que ocuparse en el servicio devocional del Señor y seguir los pasos de los ācāryas anteriores, empezando por el Señor Brahmā, etc.

When one is engaged in devotional service, he is often surrounded by envious people, and often many enemies come to try to defeat him or stop him. This is not new in this present age, for even in the days of yore Prahlāda Mahārāja, who was engaged in the devotional service of the Lord, was harassed by his demoniac father, Hiraṇyakaśipu. The atheists are always prepared to harass a devotee; therefore Caitanya Mahāprabhu suggested that one be very tolerant of these people. Nonetheless, one has to continue chanting the Hare Kṛṣṇa mantra and preaching the chanting of this mantra because such preaching and chanting constitute the perfection of life. One should chant and preach about the urgency of making this life perfect in all respects. One should thus engage in the devotional service of the Lord and follow in the footsteps of previous ācāryas, beginning with Lord Brahmā and others.