Skip to main content

Śrīmad-bhāgavatam 10.12.40

Texto

śrī-sūta uvāca
itthaṁ dvijā yādavadeva-dattaḥ
śrutvā sva-rātuś caritaṁ vicitram
papraccha bhūyo ’pi tad eva puṇyaṁ
vaiyāsakiṁ yan nigṛhīta-cetāḥ

Palabra por palabra

śrī-sūtaḥ uvāca — Śrī Sūta Gosvāmī habló a los sabios reunidos en Naimiṣāraṇya; ittham — de ese modo; dvijāḥ — ¡oh, brāhmaṇaseruditos!; yādava-deva-dattaḥ — Mahārāja Parīkṣit (o Mahārāja Yudhiṣṭhira), que fue protegido por Yādavadeva, Kṛṣṇa; śrutvā — al escuchar; sva-rātuḥ — de Kṛṣṇa, que fue su salvador en el vientre de su madre, Uttarā; caritam — las actividades; vicitram — maravillosas; papraccha — preguntó; bhūyaḥ api — una vez más; tat eva — esas actividades; puṇyam — que están siempre llenas de actividades piadosas (śṛṇvatāṁ sva-kathāḥ kṛṣṇaḥ puṇya-śravaṇa-kīrtanaḥ: escuchar acerca de Kṛṣṇa siempre es acto piadoso); vaiyāsakim — a Śukadeva Gosvāmī; yat — puesto que; nigṛhīta-cetāḥ — Parīkṣit Mahārāja ya se había vuelto estable en escuchar acerca de Kṛṣṇa.

Traducción

Śrī Sūta Gosvāmī dijo: ¡Oh, sabios eruditos!, los pasatiempos infantiles de Śrī Kṛṣṇa son maravillosos. Mahārāja Parīkṣit, tras escuchar acerca de esos pasatiempos de Kṛṣṇa, el que le había salvado en el vientre de su madre, volvió a preguntar a Śukadeva Gosvāmī, con una mente estable, deseoso de escuchar acerca de esas piadosas actividades.