Skip to main content

Text 69

Sloka 69

Texto

Verš

ugrasenaṁ ca pitaraṁ
yadu-bhojāndhakādhipam
svayaṁ nigṛhya bubhuje
śūrasenān mahā-balaḥ
ugrasenaṁ ca pitaraṁ
yadu-bhojāndhakādhipam
svayaṁ nigṛhya bubhuje
śūrasenān mahā-balaḥ

Palabra por palabra

Synonyma

ugrasenam — a Ugrasena; ca — y; pitaram — que era su propio padre; yadu — de la dinastía Yadu; bhoja — de la dinastía Bhoja; andhaka — de la dinastía Andhaka; adhipam — el rey; svayam — personalmente; nigṛhya — sometiendo; bubhuje — disfrutó; śūrasenān — de todos los estados Śurasena; mahā-balaḥ — Kaṁsa, cuyo poder era extraordinario.

ugrasenam — Ugrasenu; ca — a; pitaram — který byl jeho vlastním otcem; yadu — dynastie Yaduovců; bhoja — dynastie Bhojů; andhaka — dynastie Andhaků; adhipam — krále; svayam — sám; nigṛhya — poté, co si podrobil; bubhuje — těšil se; śūrasenān — ze států zvaných Śūrasena; mahā-balaḥ — nesmírně mocný Kaṁsa.atha – takto; kaṁsam — ke Kaṁsovi; upāgamya — poté, co přišel; nāradaḥ — velký mudrc Nārada; brahma-nandanaḥ — který je synem Brahmy; ekāntam upasaṅgamya — poté, co odešli na osamělé místo; vākyam — následující pokyn; etat — tento; uvāca — řekl; ha — v minulosti.

Traducción

Překlad

Kaṁsa, el muy poderoso hijo de Ugrasena, llegó al extremo de encerrar en prisión a su propio padre, el rey de las dinastías Yadu, Bhoja y Andhaka, y asumió personalmente el gobierno de los estados de Śūrasena.

Kaṁsa, mocný syn Ugraseny, dokonce uvěznil svého vlastního otce, krále dynastií Yaduovců, Bhojů a Andhaků, a sám vládl státům zvaným Śūrasena.

Significado

Význam

El estado de Mathurā también era uno de los estados de Śurasena.

Stát zvaný Mathurā rovněž patřil mezi státy nazývané Śūrasena.

NOTAS SUPLEMENTARIAS AL CAPÍTULO PRIMERO

DODATEČNÉ POZNÁMKY K TÉTO KAPITOLE

Acerca de la transmigración del alma, Śrīla Madhvācārya nos da las siguientes notas. Cuando estamos despiertos, todo lo que vemos o escuchamos deja una impresión en la mente. Más tarde, en los sueños, la mente moldea esas experiencias y nos las hace evocar de diversas formas, aunque cuando soñamos tenemos la impresión de estar en un cuerpo diferente. Por ejemplo, cuando estamos despiertos, hacemos negocios y hablamos con nuestros clientes; después, en sueños, también nos encontramos con clientes, hablamos de negocios y concretamos precios. Madhvācārya, por lo tanto, dice que los sueños se producen en función de lo que vemos, escuchamos y recordamos. Y, por supuesto, al despertar olvidamos el cuerpo que teníamos en el sueño. Ese olvido se denomina apasmṛti. Así pues, como a veces soñamos, a veces estamos despiertos, y a veces olvidamos, vamos cambiando constantemente de cuerpo. El olvido del cuerpo creado anteriormente se denomina muerte, y nuestras actividades en el cuerpo actual se denominan vida. Después de la muerte, no podemos recordar las actividades realizadas con el cuerpo anterior, ya sean imaginarias o reales.

Śrīla Madhvācārya sepsal následující poznámky k převtělování duše. Když člověk bdí, zaznamenává se vše, co vidí nebo slyší, v jeho mysli. Ta mu potom ve snech promítá různé zážitky, i když to vypadá, jako by ve snu přijímal jiné tělo. Někdo například v bdělém stavu obchoduje a hovoří se zákazníky a ve snech se rovněž setkává s různými zákazníky, hovoří o obchodech a uvádí ceny. Madhvācārya tedy říká, že sny odpovídají tomu, co člověk vidí, co poslouchá a na co vzpomíná. Když se probudí, na tělo ze sna zapomene. Toto zapomenutí se nazývá apasmṛti. To znamená, že měníme těla, neboť někdy sníme, jindy bdíme a jindy zase zapomínáme. Zapomenutí na naše tělo stvořené v minulosti se nazývá smrt a naše jednání v současném těle život. Po smrti si živá bytost na činnosti svého minulého těla, ať už imaginární či skutečné, nepamatuje.

La mente agitada se compara al agua agitada en la que se refleja el sol o la luna. Aunque el sol y la luna no están realmente en su reflejo en el agua, ese reflejo acusa los movimientos del agua. Del mismo modo, cuando tenemos la mente agitada, vagamos por variedad de atmósferas materiales y recibimos variedad de cuerpos. Esto se explica en el Bhagavad-gītā con el término guṇa-saṅgakāraṇaṁ guṇa-saṅgo 'sya. Madhvācārya dice: guṇa-nubaddhaḥ san. Y Śrī Caitanya Mahāprabhu dice: brahmāṇḍa bhramite kona bhāgyavān jīva (CcMadhya 19.151). La entidad viviente rueda de arriba a abajo por todo el universo, a veces en el sistema planetario superior, a veces en los sistemas planetarios medio e inferior; a veces es un hombre, a veces es un dios, un perro, un árbol, etc. Todo ello se debe a la agitación de la mente. Por lo tanto, es necesario fijar y estabilizar la mente. Sa vai manaḥ kṛṣṇa-padāravindayo. Si fijamos la mente en los pies de loto de Kṛṣṇa, estaremos libres de agitación. Esa es la instrucción del Garuḍa Purāṇa, que se confirma en el Nāradīya Purāṇa. Como se explica en el Bhagavad-gītā:yānti deva-vratā devān. La mente agitada pasa por diversos sistemas planetarios debido a su apego a distintas clases de semidioses, pero la morada de la Suprema Personalidad de Dios no se puede alcanzar mediante la adoración de semidioses, pues ninguna Escritura védica respalda ese proceso. El hombre se construye su propio destino. La vida humana nos ofrece la posibilidad de entender nuestra verdadera situación, y de decidir si queremos vagar por todo el universo o ir de regreso al hogar, de vuelta a Dios. Esto se confirma también en el Bhagavad-gītā (aprāpya māṁ nivartante mṛtyu-saṁsāra-vartmani).

Rozrušená mysl se přirovnává ke zčeřené vodě odrážející slunce a měsíc. Slunce a měsíc na vodě ve skutečnosti nejsou, ale odrážejí se podle toho, jak vlní voda. Také my putujeme různými druhy prostředí a získáváme různé druhy těl, když je naše mysl vzrušená. To je popsáno v Bhagavad-gītě slovy guṇa-saṅga. Kāraṇaṁ guṇa-saṅgo 'sya. Madhvācārya říká: guṇānubaddhaḥ san. A Śrī Caitanya Mahāprabhu říká: brahmāṇḍa bhramite kona bhāgyavān jīva (Cc. Madhya 19.151). Živá bytost putuje vesmírem nahoru a dolů, někdy ve vyšším planetárním systému, jindy ve středním a nižším, někdy jako člověk, jindy jako bůh, pes, strom a tak dále. To vše má na svědomí vzrušená mysl, kterou je proto nutné uklidnit. Je řečeno: sa vai manaḥ kṛṣṇa-padāravindayoḥ. Člověk má upřít svou mysl na lotosové nohy Kṛṣṇy, potom ho nebude nic zneklidňovat. To je pokyn Garuḍa Purāṇy a totéž je popsáno v Nāradīya Purāṇě. Bhagavad-gītā uvádí: yānti deva-vratā devān. Vzrušenou mysl přitahují různí polobozi, a proto putuje na různé planetární soustavy, ale uctíváním polobohů nikdo nedosáhne sídla Nejvyšší Osobnosti Božství. Žádné védské písmo to nepotvrzuje. Člověk je strůjcem svého štěstí. V lidském životě dostává živá bytost příležitost pochopit své skutečné postavení a může se rozhodnout, zda bude věčně putovat vesmírem, nebo se vrátí domů, zpátky k Bohu. To je rovněž potvrzeno v Bhagavad-gītě (aprāpya māṁ nivartante mṛtyu-saṁsāra-vartmani).

La casualidad no existe. Podría parecer casual que un árbol se salve pese a estar muy próximo al foco de un incendio, mientras que otro mucho más lejano es consumido por las llamas. Del mismo modo, el hecho de que recibamos diferentes tipos de cuerpos podría parecer casual, pero de hecho, si los recibimos, se debe a la mente. La mente oscila entre la aceptación y el rechazo, y nosotros recibimos diferentes cuerpos conforme a esos movimientos de la mente, aunque desde un punto de vista superficial nos parezca que esos cuerpos son producto del azar. Incluso si aceptamos la teoría del azar, la causa inmediata del cambio de cuerpo es la agitación de la mente.

Náhoda neexistuje. Když při lesním požáru hoří strom a nejbližší strom vedle něho nevzplane, zatímco vzdálený strom ano, může to vypadat jako náhoda. Stejně tak to může vypadat, že živá bytost dostává různé druhy těl náhodou, ale ve skutečnosti je toho příčinou mysl. Ta střídavě přijímá a odmítá a právě podle toho získáváme různé druhy těl, i když se navenek zdá, že je dostáváme náhodou. I kdybychom uznali teorii náhody, bezprostřední příčinou změny těla je vzrušený stav mysli.

Notas acerca de aṁśa. El capítulo explica que Kṛṣṇa hizo Su advenimiento aṁśena, con Sus partes integrales o Su manifestación parcial. En relación con esto, Śrīdhara Svāmī dice que Kṛṣṇa es cien por ciento Bhagavān (kṛṣṇas tu bhagavān svayam). Nuestras imperfecciones, sin embargo, nos impiden percibir a Kṛṣṇa en plenitud, de modo que lo que Kṛṣṇa mostró cuando descendió a la Tierra era solamente una manifestación parcial de Su opulencia. Kṛṣṇa, además, descendió con Su expansión plenaria Baladeva. No obstante, Kṛṣṇa es pleno. No puede decirse que Su manifestación fuera parcial. En el Vaiṣṇava-toṣaṇī, Śrīla Sanātana Gosvāmī dice que, si consideramos a Kṛṣṇa una manifestación parcial, estamos contradiciendo la declaración kṛṣṇas tu bhagavān svayam. Śrīla Jīva Gosvāmī dice que la palabra aṁśena significa que Kṛṣṇa descendió con todas Sus expansiones plenarias. Las palabras aṁśena viṣṇoḥ no significan que Kṛṣṇa sea un representante parcial de Viṣṇu. Por el contrario, Kṛṣṇa Se manifestó en plenitud, mientras que en los Vaikuṇṭhalokas Se manifiesta parcialmente. En otras palabras, no es que Kṛṣṇa sea una representación parcial de Viṣṇu, sino que el Señor Viṣṇu es una representación parcial de Kṛṣṇa. Este tema se explica con gran claridad en el capítulo cuatro del Ādi-lilā del Caitanya-caritāmṛta. Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura señala también que nadie puede explicar a Kṛṣṇa en plenitud. Todas las explicaciones que se dan en el Śrīmad-Bhāgavatam no son más que explicaciones parciales de Kṛṣṇa. La conclusión, por lo tanto, es que la palabra aṁśenaindica que el Señor Viṣṇu es una representación parcial de Kṛṣṇa, y no que Kṛṣṇa sea una representación parcial de Viṣṇu.

Poznámky ke slovu aṁśa. Tato kapitola uvádí, že se Kṛṣṇa zjevil aṁśena, společně se svými nedílnými částmi či se svým částečným projevem. Śrīdhara Svāmī se v této souvislosti zmiňuje, že Kṛṣṇa je stoprocentní Bhagavān (kṛṣṇas tu bhagavān svayam). Kvůli svým nedokonalostem však nedokážeme Kṛṣṇu postihnout v Jeho úplnosti, a proto bylo vše, co ukázal během své přítomnosti na Zemi, jen částečným projevem Jeho majestátu. Kṛṣṇa se zjevil se svou úplnou expanzí, Baladevou, sám je ale úplný; o tom, že by Jeho zjevení bylo částečné, nemůže být řeči. Śrīla Sanātana Gosvāmī ve Vaiṣṇava-toṣaṇī říká, že kdybychom uznali, že Kṛṣṇa byl projevený jen částečně, bylo by to v rozporu s tvrzením kṛṣṇas tu bhagavān svayam. Podle Śrīly Jīvy Gosvāmīho slovo aṁśena znamená, že se Kṛṣṇa zjevil se všemi svými úplnými expanzemi. Slova aṁśena viṣṇoḥ tedy neznamenají, že Kṛṣṇa je částečným zastoupením Viṣṇua. Naopak-Kṛṣṇa se zjevil ve své úplnosti a částečně se projevuje na Vaikuṇṭhalokách. To znamená, že Pán Viṣṇu je částečným zastoupením Kṛṣṇy, a ne že Kṛṣṇa je částečným zastoupením Viṣṇua. Toto je velice jasně vysvětleno ve čtvrté kapitole Ādi-līly Caitanya-caritāmṛty. Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura také poznamenává, že nikdo nedokáže popsat Kṛṣṇu úplně. Všechny popisy ve Śrīmad-Bhāgavatamu jsou částečné. Závěr tedy zní: slovo aṁśena vyjadřuje, že Pán Viṣṇu je částečným zastoupením Kṛṣṇy, nikoliv že Kṛṣṇa je částečným zastoupením Viṣṇua.

En el Vaiṣṇava-toṣaṇī de Śrīla Sanātana Gosvāmī se comenta la palabra dharma-śīlasya. El significado exacto de dharma-śīla es «devoto libre de impurezas». El verdadero dharma consiste en entregarse completamente a Kṛṣṇa (sarva-dharmān parityajya mām ekaṁ śaraṇaṁ vraja). La persona verdaderamente religiosa es la que se entrega completamente a Kṛṣṇa. Mahārāja Parīkṣit, por ejemplo, fue una persona verdaderamente religiosa. Todo el que acepte el principio de la entrega a los pies de loto del Señor, abandonando todos los demás sistemas de religión, es en verdad dharma-śīla, perfectamente religioso.

Vaiṣṇava-toṣaṇī Śrīly Sanātany Gosvāmīho vysvětluje slovo dharma-śīlasya. Přesný význam slova dharma-śīla je “čistý oddaný”. Skutečnou dharmou je zcela se odevzdat Kṛṣṇovi (sarva-dharmān parityajya mām ekaṁ śaraṇaṁ vraja). Ten, kdo se naprosto odevzdal Kṛṣṇovi, je skutečně zbožný. Za příklad nám může sloužit Mahārāja Parīkṣit. Dharma-śīla, dokonale zbožný, je každý, kdo přijme princip odevzdání se lotosovým nohám Pána a všech ostatních náboženských systémů se vzdá.

La palabra nivṛtta-tarṣaiḥ se refiere a la persona que ya no abriga ningún deseo material (sarvopādhi-vinirmuktam). Debido a la contaminación del mundo material, es posible tener muchos deseos materiales, pero la persona completamente libre de todo deseo material recibe el calificativo de nivṛtta-tṛṣṇa, que indica que ha dejado de sentir sed de disfrute material. Svāmin kṛtārtho 'smi varaṁ na yāce (Hari-bhakti-sudhodaya). Las personas materialistas practican servicio devocional con el deseo de obtener algún beneficio material, pero no es esa la verdadera finalidad del servicio. La perfección del servicio devocional consiste en la entrega completa a los pies de loto de Kṛṣṇa, sin deseo material alguno. Quien se entrega de ese modo, está ya liberado. van-muktaḥ sa ucyate. A quien se esfuerza constantemente por servir a Kṛṣṇa, sea cual sea la circunstancia en que se encuentre, se le considera liberado en esta misma vida. Esa persona, que es un devoto puro, ya no tiene que cambiar de cuerpo. En verdad, ya no posee cuerpo material, pues su cuerpo se ha espiritualizado. Una barra de hierro en contacto constante con el fuego acaba por volverse fuego, y quema todo lo que toca. Del mismo modo, el devoto puro se halla en el fuego de la existencia espiritual, y su cuerpo es cin-maya, espiritual, no material. Esto se debe a que el devoto puro no tiene otro deseo que el deseo trascendental de servir al Señor. En el verso cuatro se emplea la palabra upagīyamānātnivṛtta-tarṣair upagīyamānāt. ¿Quién cantará las glorias del Señor, de no ser el devoto? Por lo tanto, la palabra nivṛtta-tarṣaiḥ se refiere al devoto, y solamente a él. Así lo subrayan ācāryas como Vīrarāghava Ācārya y Vijayadhvaja. Si deseamos algo que no sea el servicio devocional, veremos disminuir nuestra independencia con respecto a los deseos materiales, pero si nos liberamos de esos deseos, entraremos en la categoría denivṛtta-tarṣaiḥ.

Slovo nivṛtta-tarṣaiḥ se vztahuje na toho, kdo již nemá žádné hmotné touhy (sarvopādhi-vinirmuktam). Živá bytost může mít mnoho hmotných přání jako následek znečištění v tomto hmotném světě, ale když se od všech hmotných tužeb oprostí, lze ji nazvat nivṛtta-tṛṣṇa, což znamená, že již nedychtí po hmotném požitku. Svāmin kṛtārtho 'smi varaṁ na yāce (Hari-bhakti-sudhodaya). Materialisté si od oddané služby slibují nějaký hmotný zisk, ale to není jejím účelem. Dokonalost oddané služby spočívá v úplném odevzdání se lotosovým nohám Kṛṣṇy, a to bez jakýchkoliv hmotných tužeb. Ten, kdo se takto odevzdá, je již osvobozen. Jīvan muktaḥ sa ucyate. Ten, kdo je neustále zaneprázdněný službou Kṛṣṇovi, je osvobozen již v tomto životě, bez ohledu na to, v jakých podmínkách žije. Tato osoba, čistý oddaný, nemusí měnit své tělo-ve skutečnosti hmotné tělo nemá, neboť jeho tělo je již zduchovněno. Železná tyč umístěná v ohni se nakonec stane ohněm a spálí vše, čeho se dotkne. Podobně je tomu u čisté oddaného, který setrvává v duchovním ohni, a jeho tělo je proto cin-maya-duchovní, nikoliv hmotné, jelikož jeho jediné transcendentální přání je sloužit Pánu. Ve čtvrté sloce je použito slovo upagīyamānāt (nivṛtta-tarṣair upagīyamānāt). Kdo jiný by opěvoval slávu Pána než Jeho oddaný? Proto se slovo nivṛtta-tarṣaiḥ vztahuje pouze na oddaného, a na nikoho jiného. To jsou poznámky ācāryů, jako je Vīrarāghava Ācārya a Vijayadhvaja. Touha získat cokoliv jiného než oddanou službu zmenšuje svobodu pramenící právě z nepřítomnosti hmotných tužeb, ale ten, kdo se všech těchto přání zbaví, se nazývá nivṛtta-tarṣaiḥ.

Vinā paśu-ghnāt. La palabra paśu significa «animal». El que mata animales, el paśu-ghna, no puede entrar en el plano de conciencia de Kṛṣṇa. Por consiguiente, en nuestro movimiento para la conciencia de Kṛṣṇa, la matanza de animales está completamente prohibida.

Vinā paśu-ghnāt. Slovo paśu znamená “zvíře”. Ten, kdo zabíjí zvířata, paśu-ghna, nemůže do vědomí Kṛṣṇy proniknout. V našem hnutí pro vědomí Kṛṣṇy je proto jakékoliv zabíjení zvířat zakázané.

Uttamaśloka-guṇānuvādāt. La palabra uttamaśloka significa «que es famoso por ser el mejor entre los buenos». El Señor es bueno en toda circunstancia. Esa es Su fama natural. Su bondad es ilimitada, y la utiliza de forma ilimitada. Al devoto también se le define a veces con la palabra uttamaśloka, en el sentido que siempre está deseoso de glorificar a la Suprema Personalidad de Dios o a los devotos del Señor. Glorificar al Señor y glorificar a los devotos del Señor es lo mismo. O, mejor dicho, glorificar al devoto es más importante que glorificar al Señor directamente. Esto lo explica Narottama dāsa Ṭhākura: chāḍiyā vaiṣṇava-sevā, nistāra pāyeche kebā. No es posible liberarse de la contaminación material sin servir sinceramente al devoto de Kṛṣṇa.

Uttamaśloka-guṇānuvādāt. Slovo uttamaśloka znamená “ten, kdo je proslulý jako nejlepší z dobrých”. Pán je dobrý za všech okolností a tato pověst Jej přirozeně provází. Jeho dobrota je neomezená a On ji neomezeně používá. O oddaném se někdy také říká, že je uttamaśloka-v tom smyslu, že si dychtivě přeje oslavovat Nejvyšší Osobnost Božství či Pánovy oddané. Oslavování Pána a oslavování Jeho oddaných jsou na stejné úrovni. Oslavovat oddané je dokonce ještě důležitější než oslavovat přímo Pána. Narottama dāsa Ṭhākura to vysvětluje: chāḍiyā vaiṣṇava-sevā, nistāra pāyeche kebā. Nikdo se nemůže zbavit hmotného znečištění, aniž by upřímně sloužil oddanému Kṛṣṇy.

Bhavauṣadhāt significa «del remedio universal». El canto del santo nombre y la glorificación del Señor Supremo son el remedio universal para todos los males de la vida materialista. Mumukṣus son aquellas personas que desean liberarse del mundo material. Esas personas pueden entender las miserias de la vida materialista y, por glorificar las actividades del Señor, liberarse de todas esas miserias. Las vibraciones sonoras trascendentales relacionadas con el nombre, la fama, la forma, las cualidades y los enseres del Señor no son diferentes del Señor. Por lo tanto, la vibración sonora de la glorificación y el nombre del Señor es en sí misma agradable para el oído, y el devoto que comprende la naturaleza absoluta del nombre, la forma y las cualidades del Señor, se llena de dicha. Sin embargo, las agradables narraciones de las actividades trascendentales del Señor les resultan placenteras incluso a los que no son devotos. Hasta las personas corrientes, que no han hecho grandes progresos en el cultivo de conciencia de Kṛṣṇa, se complacen en escuchar las narraciones del Śrīmad-Bhāgavatam. La persona materialista que se purifica siguiendo ese proceso se dedica a escuchar y cantar las glorias del Señor. La glorificación de los pasatiempos del Señor, que es muy agradable tanto para el oído como para el corazón del devoto, es, al mismo tiempo, su sujeto y su objeto.

Bhavauṣadhāt znamená “od univerzálního léku”. Zpívání svatého jména a oslavování Nejvyššího Pána jsou univerzálním lékem na všechna utrpení materialistického života. Ti, kdo touží po vysvobození z tohoto hmotného světa, se nazývají mumukṣu. Chápou strasti materialistického života a díky oslavování činností Pána mohou být všech těchto strastí ušetřeni. Transcendentální zvukové vibrace pojednávající o Pánovu jménu, slávě, podobě, vlastnostech a majetku se neliší od Pána samotného. Proto už samotný zvuk oslavování Pána a Jeho jména lahodí uším, a když oddaný pozná absolutní povahu Pánova jména, podoby a vlastností, zaplaví ho radost. Příjemná vyprávění o Pánových transcendentálních činech však vychutnávají i neoddaní. Dokonce i obyčejní lidé, jejichž vědomí Kṛṣṇy není příliš rozvinuto, nacházejí v popisech Śrīmad-Bhāgavatamu zalíbení. Když se materialista tímto způsobem očistí, věnuje se naslouchání o slávě Pána a jejímu opěvování. Jelikož oslavování Pánových zábav těší ucho a srdce oddaného, je pro něho zároveň prostředkem i cílem.

En este mundo hay tres clases de hombres: los que están liberados, los que tratan de liberarse, y los enredados en el disfrute de los sentidos. De entre ellos, los que ya están liberados cantan y escuchan el santo nombre del Señor, sabiendo perfectamente que la glorificación del Señor es la única manera de mantenerse en una posición trascendental. Los que forman la segunda clase, los hombres que tratan de liberarse, también pueden cantar y escuchar el santo nombre del Señor, considerándolo un proceso para alcanzar la liberación; también ellos sentirán el placer trascendental de ese canto. Por su parte, los karmīs y las personas ocupadas en complacer los sentidos, también pueden complacerse en escuchar los pasatiempos del Señor, como, por ejemplo, Su participación en la batalla de Kurukṣetra y Su danza en Vṛndāvana con las gopīs.

V tomto světě existují tři druhy lidí: osvobození, usilující o vysvobození a zapletení ve smyslovém požitku. Z těchto tří ti, kteří jsou již osvobozeni, zpívají a poslouchají svaté jméno Pána, neboť dobře vědí, že oslavovat Pána je jediný způsob, jak setrvat v transcendentálním postavení. Ti, kdo se ucházejí o vysvobození, osoby ze druhé skupiny, možná pokládají zpívání a poslouchání Pánova svatého jména za proces vedoucí k osvobození, a rovněž jim toto zpívání přináší transcendentální radost. Co se týče karmīch a těch, kdo holdují smyslovému požitku-i ti mohou mít zálibu v naslouchání o zábavách Pána, jako je například Jeho boj na Kuruovském bitevním poli či Jeho tanec s gopīmi ve Vṛndāvanu.

La palabra uttamaśloka-guṇānuvāda se refiere a las cualidades trascendentales del Señor Supremo, como, por ejemplo, el cariño que sentía por madre Yaśodā y por Sus amigos los pastorcillos de vacas, o Su actitud amorosa con las gopīs. También los devotos del Señor como Mahārāja Yudhiṣṭhira son calificados deuttamaśloka-guṇānuvāda. La palabra anuvāda significa «describir las cualidades del Señor Supremo o de Sus devotos». Cuando se explican esas cualidades, otros devotos sienten interés por escucharlas. Cuanto mayor es el interés por escuchar acerca de esas cualidades trascendentales, mayor es el disfrute trascendental que se experimenta. Por lo tanto, todos los hombres, sin excepción —mumukṣus, vimuktas y karmīs—, deben cantar y escuchar las glorias del Señor. De ese modo, todos ellos saldrán beneficiados.

Slovo uttamaśloka-guṇānuvāda poukazuje na transcendentální vlastnosti Nejvyššího Pána, jako je například Jeho láska k matce Yaśodě a Jeho přátelům, pasáčkům krav, a Jeho milostný vztah ke gopīm. Výraz uttamaśloka-guṇānuvāda se vztahuje i na Pánovy oddané, jako je Mahārāja Yudhiṣṭhira. Slovo anuvāda vyjadřuje popisování vlastností Nejvyššího Pána a Jeho oddaných. Jakmile se o těchto vlastnostech mluví, oddaní chtějí naslouchat. Čím větší má oddaný zájem naslouchat o těchto transcendentálních vlastnostech, tím větší je jeho transcendentální požitek. Proto by měl každý, mumukṣu, vimukta i karmī, opěvovat slávu Pána a naslouchat o ní a všichni z toho budou mít prospěch.

La vibración sonora de las cualidades trascendentales del Señor beneficia a todos por igual, pero aquellos que son muktas, es decir, que están liberados, se complacen de modo especial. Como se explica en el Śrīmad-Bhāgavatam (8.3.20), los devotos puros, que ya no tienen ningún deseo material, se entregan por completo a los pies de loto del Señor, y, debido a ello, están siempre inmersos en el océano de bienaventuranza mediante el proceso de cantar y escuchar el santo nombre del Señor. Según este verso, a devotos como Nārada y otros habitantes de Śvetadvīpa siempre se les ve ocupados en el canto del santo nombre del Señor, pues mediante ese canto gozan siempre de bienaventuranza externa e interna. Las personas que desean la liberación, los mumukṣus, no dependen de los placeres de los sentidos, sino que se concentran plenamente en alcanzar la liberación mediante el canto del santo nombre del Señor. A los karmīs les gusta crear cosas agradables para el oído y para el corazón, y, aunque a veces les gusta cantar o escuchar las glorias del Señor, no lo hacen abiertamente. Los devotos, sin embargo, siempre escuchan, cantan y recuerdan de modo espontáneo las actividades del Señor y, mediante ese proceso, alcanzan plena satisfacción, aunque esos temas puedan asemejarse a los relacionados con el placer de los sentidos. Parīkṣit Mahārāja alcanzó la liberación por el simple hecho de escuchar las narraciones trascendentales de las actividades del Señor. Por consiguiente, Parīkṣit Mahārāja era śrotramano-'bhirāma, es decir, glorificaba el proceso de escuchar, el proceso que deben adoptar todas las entidades vivientes.

Zvuková vibrace popisující transcendentální vlastnosti Pána sice přináší stejný prospěch všem, ale muktové, osvobození, z ní mají zvláštní potěšení. Dvacátá sloka třetí kapitoly osmého zpěvu Śrīmad-Bhāgavatamu uvádí, že se čistí oddaní, kteří již nemají žádné hmotné touhy, plně odevzdávají lotosovým nohám Pána, a proto jsou díky zpívání a poslouchání Pánova svatého jména neustále ponoření v oceánu blaženosti. Podle tohoto verše lze oddané, jako je Nārada a další obyvatelé Śvetadvīpu, vidět, jak stále zpívají svaté jméno Pána, protože jsou díky tomu vždy navenek i uvnitř blažení. Mumukṣové, kteří touží po vysvobození, nezávisí na požitku smyslů. Místo toho se plně soustředí na proces vedoucí k osvobození tak, že zpívají svaté jméno Pána. Karmī rádi vytvářejí něco příjemného pro své uši a srdce, a přestože někdy se zalíbením hovoří či naslouchají o slávě Pána, nedělají to upřímně. Oddaní však neustále spontánně naslouchají o Pánových činnostech, opěvují je a vzpomínají na ně, a to je zcela uspokojuje, přestože se může zdát, že se jedná o témata pojednávající o smyslovém požitku. Parīkṣit Mahārāja jen naslouchal transcendentálnímu vyprávění o Pánových činnostech, a dosáhl vysvobození. Proto byl śrotramano-'bhirāma; to znamená, že proslavil metodu naslouchání. Té by se měli věnovat všechny živé bytosti.

Para distinguir a las personas que carecen de esos placeres trascendentales, Parīkṣit Mahārāja ha empleado las palabras virajyeta pumān. La palabra pumān se refiere a una persona cualquiera, sea hombre, mujer, o intermedio. Debido al concepto corporal de la vida, nos vemos forzados a lamentarnos, pero el que está libre de esos conceptos corporales puede complacerse en los procesos trascendentales de cantar y escuchar. Por lo tanto, la persona que está absorta por entero en el concepto corporal de la vida está, sin duda alguna, matando su propio ser, pues no hace progreso espiritual. Esa persona recibe el nombre de paśu-ghna. Se excluye especialmente de la vida espiritual a los cazadores, que no sienten atracción por escuchar y cantar acerca del santo nombre del Señor. Esos cazadores siempre son desdichados, tanto en esta vida como en la siguiente. Por ello se dice que lo mejor para los cazadores es no morir ni vivir, pues, para ellos, tanto la vida como la muerte están plagadas de problemas. Los cazadores son completamente diferentes de los karmīs comunes, y por ello se les excluye del proceso de escuchar y cantar. Vinā paśu-ghnāt. No pueden penetrar en el placer trascendental de cantar y escuchar el santo nombre del Señor.

Pro odlišení osob, které k těmto transcendentálním radostem nemají přístup, použil Parīkṣit Mahārāja slov virajyeta pumān. Slovo pumān se vztahuje na jakoukoliv osobu, mužského, ženského nebo i středního rodu. Vinou tělesného pojetí života propadáme nářku, ale ten, kdo mu nepodléhá, se může těšit z transcendentálního naslouchání a opěvování. Osoba zcela pohroužená v tělesném pojetí tedy zabíjí sama sebe tím, že nedělá duchovní pokrok. Nazývá se proto paśu-ghna. Zvláště jsou z duchovního života vyloučeni lovci zvěře, kteří o poslouchání a zpívání svatého jména Pána nejeví zájem. Ti jsou stále nešťastní, v tomto i příštím životě. Proto je řečeno, že lovec by neměl žít ani umírat, neboť pro něho je strastiplné obojí. Ti, kdo loví zvířata, se liší od obyčejných karmīch, a proto byli z procesu naslouchání a opěvování vyloučeni. Vinā paśu-ghnāt. Nemohou sdílet transcendentální radost ze zpívání a poslouchání svatého jména Pána.

La palabra mahā-ratha se refiere a un gran héroe que puede combatir en solitario contra once mil héroes, y la palabra atiratha, que aparece en el verso cinco, se refiere al que puede combatir contra un número ilimitado de enemigos. Esto se explica en el siguiente verso del Mahābhārata:

Slovo mahā-ratha označuje velkého hrdinu, jenž dovede sám bojovat proti jedenácti tisícům jiných hrdinů, a slovo atiratha, jež se nachází v páté sloce, označuje toho, kdo dovede bojovat s neomezeným počtem protivníků. To je uvedeno v Mahābhāratě:

ekādaśa-sahasrāṇi
yodhayed yas tu dhanvinām
astra-śastra-pravīṇaś ca
mahā-ratha iti smṛtaḥ
amitān yodhayed yas tu
samprokto ’tirathas tu saḥ
ekādaśa-sahasrāṇi
yodhayed yas tu dhanvinām
astra-śastra-pravīṇaś ca
mahā-ratha iti smṛtaḥ
amitān yodhayed yas tu
samprokto ’tirathas tu saḥ

Esa es la explicación que Śrīla Sanātana Gosvāmī ofrece en el Bṛhad-vaiṣṇava-toṣaṇī.

To je popis, který Śrīla Sanātana Gosvāmī zařadil do Bṛhad-vaiṣṇava-toṣaṇī.

Māyā-manuṣyasya (10.1.17). Por estar cubierto por yoga-māyā (nāhaṁ prakāśaḥ sarvasya yoga-māyā-samāvṛtaḥ), Kṛṣṇa recibe a veces el nombre demāyā-manuṣya. Este nombre indica que, a pesar de ser la Suprema Personalidad de Dios, tiene el aspecto de una persona común. Como yoga-māyā cubre la visión de la gente, suele plantearse una comprensión errónea. En realidad, la posición del Señor y la de una persona corriente son completamente distintas, pues el Señor, aunque parece actuar como un hombre corriente, es siempre trascendental. La palabra māyā significa también «misericordia», y, a veces, «conocimiento». El Señor está siempre lleno de conocimiento trascendental. Por ello, aunque actúe como un ser humano, Él es la Suprema Personalidad de Dios y está lleno de conocimiento. En Su identidad original, el Señor es el controlador de māyā (mayādhyakṣeṇa prakṛtiḥ sūyate sa-carācaram). Por consiguiente, el nombre demāyā-manuṣya, es decir, «la Suprema Personalidad de Dios que actúa como un ser humano corriente pese a ser el controlador de las energías material y espiritual», es apropiado para el Señor. El Señor es la Persona Suprema, Puruṣottama, pero, como nos hallamos bajo la influencia ilusoria de yoga-māyā, nos parece una persona corriente. Sin embargo, en última instancia, yoga-māyā conduce incluso al no devoto a la comprensión de que el Señor es la Persona Suprema, Puruṣottama. En el Bhagavad-gītā encontramos dos afirmaciones de la Suprema Personalidad de Dios. Para los devotos, el Señor dice:

Māyā-manuṣyasya (sloka 7). Kṛṣṇa je zahalen yogamāyou (nāhaṁ prakāśaḥ sarvasya yoga-māyā-samāvṛtaḥ), a proto se někdy nazývá māyā-manuṣya. Tím je řečeno, že i když je Nejvyšší Osobností Božství, jeví se jako obyčejný člověk. Tento omyl pochází z toho, že yogamāyā zakrývá zrak obyčejných lidí. Postavení Pána a obyčejné živé bytosti se však liší, neboť i když se zdá, že jedná jako obyčejný člověk, zůstává stále transcendentální. Slovo māyā rovněž vyjadřuje “milost” a někdy též znamená “poznání”. Pán trvale oplývá veškerým transcendentálním poznáním, a proto je Nejvyšší Osobností Božství, plnou poznání, i tehdy, když jedná jako lidská bytost. Ve své původní totožnosti je vládcem māyi (mayādhyakṣeṇa prakṛtiḥ sūyate sa-carācaram), a proto Ho lze nazvat māyā-manuṣya, Nejvyšší Osobnost Božství, jež hraje roli obyčejné lidské bytosti, přestože je vládcem hmotné i duchovní energie. Matoucí vliv yogamāyi způsobuje, že se nám Nejvyšší Pán, Puruṣottama jeví jako obyčejná bytost. Nakonec však yogamāya zařídí, aby i neoddaný pochopil, že Pán je Nejvyšší Osoba, Puruṣottama. V Bhagavad-gītě najdeme dva výroky Nejvyšší Osobnosti Božství. Oddaným Pán říká:

teṣāṁ satata-yuktānāṁ
bhajatāṁ prīti-pūrvakam
dadāmi buddhi-yogaṁ taṁ
yena mām upayānti te
teṣāṁ satata-yuktānāṁ
bhajatāṁ prīti-pūrvakam
dadāmi buddhi-yogaṁ taṁ
yena mām upayānti te

«A aquellos que están constantemente consagrados a servirme con amor, Yo les doy la comprensión con la cual pueden llegar hasta Mí». Esto significa que, si el devoto tiene un deseo ferviente, el Señor le da la inteligencia para que pueda entenderle e ir de regreso al hogar, de vuelta a Dios. Para los demás, es decir, para los no devotos, el Señor dice: mṛtyuḥ sarva-haraś cāham: «Yo soy la muerte inevitable, que todo lo arrebata». Prahlāda, por ejemplo, como devoto que es, disfruta de las actividades del Señor Nṛsiṁhadeva, mientras que para los no devotos como Hiraṇyakaśipu, el padre de Prahlāda, el Señor Nṛsiṁhadeva representa la muerte. El Señor, por lo tanto, actúa de dos formas, enviando a unos al ciclo de nacimientos y muertes, y a otros de regreso al hogar, de vuelta a Dios.

“Těm, kteří jsou Mi neustále oddáni a s láskou Mi slouží, dávám poznání, s jehož pomocí ke Mně mohou dospět.” (Bg. 10.10) Poslušnému oddanému tedy Pán dává inteligenci, díky níž Ho lze poznat a vrátit se domů, zpátky k Bohu. Ostatním, neoddaným, Pán říká: mṛtyuḥ sarva-haraś cāham-“Jsem všepustošící, nevyhnutelná smrt.” Oddaný, jako je Prahlāda, se těší z činností Pána Nṛsiṁhadevy, zatímco neoddané, jako byl Prahlādův otec Hiraṇyakaśipu, čeká z rukou Pána Nṛsiṁhadevy smrt. Pán tedy jedná dvojím způsobem: některé osoby posílá do koloběhu zrození a smrti a jiné posílá zpátky domů, zpátky k Bohu.

La palabra kāla, que significa «negro», nos indica el color de la Suprema Personalidad de Dios, Kṛṣṇa. El Señor Kṛṣṇa y el Señor Rāmacandra, ambos de aspecto negruzco, dan liberación y felicidad trascendental a Sus devotos. Entre las personas dotadas de cuerpos materiales, a veces se da el caso de que alguien puede someter a la muerte a su voluntad. Que esa persona muera es prácticamente imposible, pues nadie quiere morir. Bhīṣmadeva, por ejemplo, poseía ese poder, y sin embargo, por la voluntad suprema del Señor, Bhīṣma no tuvo dificultad en morir en presencia del Señor. Por otra parte, aunque ha habido muchos demonios, y ninguno tenía la más mínima esperanza de salvarse, Kaṁsa, por la voluntad suprema del Señor, alcanzó la salvación. Y no solo Kaṁsa; la mismísima Pūtanā alcanzó la salvación y se elevó al nivel de madre del Señor. Por todo ello, Parīkṣit Mahārāja ardía en deseos de escuchar acerca del Señor, que posee cualidades inconcebibles mediante las cuales otorga la liberación a todos. Ciertamente, Parīkṣit Mahārāja, que estaba a punto de morir, tenía interés en liberarse. Cuando una personalidad tan grande y excelsa como lo es el Señor Se comporta como un ser humano corriente a pesar de Sus inconcebibles cualidades, Su conducta recibe el nombre de māyā. Por esa razón, el Señor recibe el nombre de māyā-manuṣya. Así lo explica Śrīla Jīva Gosvāmī. Mu se refiere a mukti, la salvación, y ku se refiere a lo que es malo o muy desagradable. Muku, por lo tanto, se refiere a la Suprema Personalidad de Dios, que nos salva de la desagradable condición de la existencia material. El Señor recibe el nombre de mukunda porque, además de salvar al devoto de la existencia material, le ofrece bienaventuranza trascendental en el plano del amor y el servicio.

Slovo kāla, jež znamená “černý”, poukazuje na barvu Nejvyšší Osobnosti Božství, Kṛṣṇy. Pán Kṛṣṇa i Pán Rāmacandra jsou načernalí a Oba udělují svým oddaným osvobození a transcendentální blaženost. Někdy se stává, že někdo z těch, kdo mají hmotná těla, je schopen podřídit smrt své vůli. Taková osoba pak téměř nemůže zemřít, neboť nikdo nechce odejít dobrovolně. Bhīṣmadeva, jenž měl tuto schopnost, však zemřel svrchovanou vůlí Pána velice snadno v Jeho přítomnosti. Mnoho démonů vůbec nemohlo doufat v osvobození, ale přesto byl například Kaṁsa svrchovanou vůlí Pána osvobozen. A nejen Kaṁsa-dokonce i Pūtanā, která dospěla na úroveň Pánovy matky. Parīkṣit Mahārāja si proto velice přál naslouchat o Pánu, jenž má nepochopitelné vlastnosti, díky nimž může dát osvobození komukoliv. Parīkṣit Mahārāja stál na prahu smrti a nepochybně měl zájem o osvobození. Když se tak mocná a vznešená osobnost, jakou je Pán, chová jako lidská bytost, přestože má tak nepochopitelné vlastnosti, toto chování se nazývá māyā. Proto je popsán slovy māyā-manuṣya. To je mínění Śrīly Jīvy Gosvāmīho. Mu poukazuje na mukti neboli osvobození a ku označuje to, co je špatné či nepříjemné. Muku se tedy vztahuje na Nejvyšší Osobnost Božství, jež zachraňuje živou bytost z nepříznivých podmínek hmotné existence. Je nazýván mukunda, neboť nejen že zachraňuje oddaného z hmotné existence, ale navíc mu nabízí transcendentální blaženost obsaženou v lásce a službě.

En cuanto a Keśava, ka significa Brahmā, e īśa significa el Señor Śiva. Con Sus cualidades trascendentales, la Personalidad de Dios cautiva tanto al Señor Brahmā como al Señor Mahādeva, Śiva. Por esa razón, recibe el nombre de Keśava. Así lo explica Sanātana Gosvāmī en su comentario Vaiṣṇava-toṣaṇī.

Ka ve jménu Keśava znamená Brahmā a īśa označuje Pána Śivu. Nejvyšší Pán, Osobnost Božství, okouzluje svými transcendentálními vlastnostmi Pána Brahmu i Pána Mahādevu neboli Śivu, a proto se Mu říká Keśava. To je názor, který uvádí Sanātana Gosvāmī ve svém komentáři Vaiṣṇava-toṣaṇī.

Se explica que todos los semidioses, acompañados por Tri-nayana, el Señor Śiva, fueron a la orilla del océano de leche y ofrecieron oraciones entonando elmantra puruṣa-sūkta. De esta explicación se desprende que los semidioses no pueden acercarse directamente al Señor Viṣṇu, que yace en el océano de leche, ni pueden tampoco entrar en Su morada. Esto se confirma claramente en el MahābhārataMokṣa-dharma, y en el siguiente capítulo del Śrīmad-Bhāgavatam. Kṛṣṇa, la Suprema Personalidad de Dios, posee Su morada en Goloka (goloka-nāmni nija-dhāmni tale ca tasya). Del Señor Kṛṣṇa proviene el catur-vyūha, las cuatro expansiones de Saṅkarṣaṇa, Aniruddha, Pradyumna y Vāsudeva. Hay infinidad de brahmāṇḍas, todos los cuales emanan de los poros de Kāraṇodakaśāyī Viṣṇu; en cada brahmāṇḍa Se encuentra Garbhodakaśāyī Viṣṇu, que es una expansión parcial de Aniruddha. Ese Aniruddha es una expansión parcial de Pradyumna, cuya representación parcial es Kṣīrodakaśāyī Viṣṇu, la Superalma de todas las entidades vivientes. Esas expansiones Viṣṇu son diferentes de Kṛṣṇa, que tiene Su morada en Goloka Vṛndāvana. Cuando se explica que los semidioses ofrecieron oraciones al Señor entonando el puruṣa-sūkta, se está indicando que complacieron al Señor con oraciones de bhakti.

Je řečeno, že všichni polobozi společně s Tri-nayanem, Pánem Śivou, se vydali na břeh oceánu mléka a přednesli své modlitby formou mantry zvané Puruṣa-sūkta. Z toho je zřejmé, že polobozi nemohou jít přímo k Pánu Viṣṇuovi, jenž leží na oceánu mléka; nemohou vstoupit do Jeho sídla. To je rovněž jasně uvedeno v Mahābhāratě, Mokṣa-dharmě, a v následující kapitole Śrīmad-Bhāgavatamu. Kṛṣṇa, Nejvyšší Osobnost Božství, má sídlo na Goloce (goloka-nāmni nija-dhāmni tale ca tasya). Od Něho pochází catur-vyūha, čtyřnásobná expanze-Saṅkarṣaṇa, Aniruddha, Pradyumna a Vāsudeva. Existují nesčetné brahmāṇḍy, jež vycházejí z pórů Kāraṇodakaśāyī Viṣṇua, a v každé brahmāṇḍě sídlí Garbhodakaśāyī Viṣṇu, který je částečnou expanzí Aniruddhy. Aniruddha je částečnou expanzí Pradyumny, částečně projeveného v osobě Kṣīrodakaśāyī Viṣṇua, Nadduše všech živých bytostí. Tyto viṣṇuovské expanze se liší od Kṛṣṇy, jenž sídlí na Goloce Vṛndāvanu. Když je řečeno, že polobozi se modlili k Pánu recitováním Puruṣa-sūkty, rozumí se, že těšili Pána modlitbami plnými bhakti.

La palabra vṛṣākapi se refiere a aquel que satisface a Su devoto de todas las formas posibles y le libera de todas las ansiedades materiales. Vṛṣa se refiere a sacrificios y otras prácticas religiosas. El Señor puede disfrutar de las más extraordinarias comodidades de los planetas celestiales sin necesidad de realizar sacrificios. La afirmación de que Puruṣottama, Jagannātha, iba a aparecer en la casa de Vasudeva, distingue a la Suprema Personalidad de Dios de las personas comunes. Cuando se afirma que Él descendió personalmente, se está indicando que no envió a Su expansión plenaria. La palabra priyārtham indica que el Señor advino para complacer a Rukmiṇī y a Rādhārāṇī. Priyā significa «el ser más querido».

Slovo vṛṣākapi se vztahuje na toho, kdo uspokojuje svého oddaného po všech stránkách a zbavuje ho veškeré hmotné úzkosti. Vṛṣa jsou náboženské obřady, jako například oběti. Pán si může užívat svrchovaného pohodlí, jaké je běžné na nebeských planetách, aniž by k tomu potřeboval oběti. Prohlášení, že Puruṣottama, Jagannātha, se zjeví v domě Vasudevy, odlišuje Nejvyšší Osobnost Božství od obyčejných osob. Sdělením, že se zjevil osobně, je vyjádřeno, že neposlal svou úplnou expanzi. Slovo priyārtham naznačuje, že Pán sestoupil proto, aby těšil Rukmiṇī a Rādhārāṇī. Priyā znamená “nejmilejší”.

En el comentario de Śrī Vīrarāghava Ācārya se incluye un verso adicional después del verso veintitrés:

Śrī Vīrarāghava Ācārya ve svém komentáři uvádí po dvacáté třetí sloce navíc ještě tento verš:

ṛṣayo ’pi tad-ādeśāt
kalpyantāṁ paśu-rūpiṇaḥ
payo-dāna-mukhenāpi
viṣṇuṁ tarpayituṁ surāḥ
ṛṣayo ’pi tad-ādeśāt
kalpyantāṁ paśu-rūpiṇaḥ
payo-dāna-mukhenāpi
viṣṇuṁ tarpayituṁ surāḥ

«¡Oh, semidioses!, siguiendo la orden de Viṣṇu, los grandes sabios aceptaron descender en forma de vacas y terneros para complacer a la Suprema Personalidad de Dios ofreciéndole leche».

“Ó polobozi, dokonce i velcí mudrci se na pokyn Viṣṇua narodili v podobách krav a telat, aby Nejvyšší Osobnost Božství těšili svým mlékem.”

Aunque Rāmānujācārya a veces considera a Baladeva un śaktyāveśa-avatāra, Śrīla Jīva Gosvāmī ha explicado que Baladeva es una expansión de Kṛṣṇa, y que Saṅkarṣaṇa es una parte de Baladeva. Baladeva es idéntico a Saṅkarṣaṇa, pero, al mismo tiempo, es el origen de Saṅkarṣaṇa. Por consiguiente, se ha empleado la palabra svarāṭ para indicar que Baladeva siempre existe independientemente. La palabra svarāṭ indica también que Baladeva está por encima del concepto corporal de la existencia. Māyā no puede atraerle; Él, debido a Su independencia plena, puede manifestarse allí donde lo desee en virtud de Su potencia espiritual. Māyāestá sometida por completo al control de Viṣṇu. En el advenimiento del Señor, yoga-māyā y la potencia material se mezclan; debido a ello, se las describe con la palabra ekānaṁśā. A veces, la palabra ekānamśā se interpreta en el sentido de «sin diferencia». Saṅkarṣaṇa y Śeṣa-nāga son idénticos. Como dice Yamunādevī: «¡Oh, Rāma!, ¡oh, amo del mundo, que posees grandes brazos y Te has extendido por todo el universo mediante una expansión plenaria!, no es posible entenderte en plenitud». Ekāṁśā, por lo tanto, se refiere a Śeṣa-nāga. En otras palabras, Baladeva sostiene el universo entero simplemente con una expansión parcial Suya.

Rāmānujācārya někdy pokládá Baladevu za śaktyāveśa-avatāra, ale Śrīla Jīva Gosvāmī vysvětlil, že Baladeva je expanzí Kṛṣṇy a že částí Baladevy je Saṅkarṣaṇa. I když je Baladeva se Saṅkarṣaṇem totožný, je Jeho zdrojem. Proto je použito slovo svarāṭ, které vyjadřuje, že Baladeva si vždy zachovává svoji nezávislost. Slovo svarāṭ rovněž naznačuje, že se Ho nedotýká hmotné pojetí existence. Māyā Ho nemůže zlákat, ale jelikož je zcela nezávislý, může se pomocí své duchovní energie zjevit, kdekoliv chce. Māyā zcela podléhá Viṣṇuovi. Jelikož se hmotná energie a yogamāyā při Pánově zjevení mísí, jsou popsány slovem ekānaṁśā. Někdy je toto slovo vykládáno ve významu “bez rozdílu”. Saṅkarṣaṇa a Śeṣa-nāga se od sebe neliší. Yamunādevī prohlásila: “Ó Rāmo, Pane světa s mocnými pažemi, který svou jednou úplnou expanzí prostupuješ celý vesmír, není možné Tě dokonale znát.” Ekāṁśā se tedy vztahuje na Śeṣa-nāgu. Baladeva udržuje celý vesmír pouhou svou částečnou expanzí.

La palabra kāryārthe se refiere a aquel que favoreció el embarazo de Devakī y confundió a madre Yaśodā. Esos pasatiempos son muy confidenciales. La Suprema Personalidad de Dios ordenó a yoga-māyā que confundiese a quienes Le acompañaban en Sus pasatiempos y a demonios como Kaṁsa. Como ya antes se afirmó: yogamāyāṁ samādiśat. Para ofrecer servicio al Señor, yoga-māyā advino acompañada de mahā-māyāMahā-māyā se refiere a yayā sammohitaṁ jagat, «aquella que tiene confundidos a todos los que se encuentran en el mundo material». De esta afirmación se desprende que yoga-māyā, en su expansión parcial, se convierte en mahā-māyā y confunde a las almas condicionadas. En otras palabras, el conjunto de la creación presenta dos divisiones: la trascendental, o espiritual, y la material. Yoga-māyā se encarga del mundo espiritual, y, por medio de su expansión parcial, mahā-māyā, se encarga también del mundo material. Como se afirma en el Nārada-pañcarātramahā-māyā es una expansión parcial de yoga-māyā. El Nārada-pañcarātra afirma claramente que la Suprema Personalidad de Dios tiene una potencia, que a veces recibe el nombre de Durgā. La Brahma-saṁhitā dice: chāyeva yasya bhuvanāni bibharti durgā. Durgā no es diferente de yoga-māyā. Quien entiende correctamente a Durgā, se libera de inmediato, pues Durgā es, originalmente, la potencia espiritual, hlādinī-śakti, por cuya misericordia resulta posible comprender a la Suprema Personalidad de Dios. Rādhā kṛṣṇa-praṇaya-vikṛtir hlādinī-śaktir asmād. La mahā-māyā-śakti, sin embargo, es una cubierta de yoga-māyā, y, por esa razón, se define como «potencia que cubre». Por medio de esa potencia que cubre, confunde a todas las almas que están en el mundo material (yayā sammohitaṁ jagat). En conclusión, ambas funciones, es decir, confundir a las almas condicionadas y liberar a los devotos, pertenecen a yoga-māyāYoga-māyā se encargó de transferir el hijo que Devakī llevaba en sus entrañas y de mantener profundamente dormida a madre Yaśodā. Madre Devakī y madre Yaśodā son devotas que están siempre liberadas, de modo que mahāmāyā no puede actuar sobre ellas. Sin embargo, mahāmāyā, que no puede controlar a las almas liberadas ni a la Suprema Personalidad de Dios, sí pudo confundir a Kaṁsa. El acto mediante el cual yoga-māyā se presentó ante Kaṁsa fue un acto de mahāmāyā, no de yoga-māyā, que no puede ni ver ni tocar a personas tan contaminadas como Kaṁsa. En el capítulo once, Caṇḍī, delMārkaṇḍeya Purāṇa, Mahāmāyā dice: «Durante el yuga vigesimoctavo del período de Vaivasvata Manu, naceré como hija de Yaśodā y seré conocida con el nombre de Vindhyācala-vāsinī».

Slovo kāryārthe poukazuje na toho, kdo přemístil nenarozené dítě Devakī a zmátl matku Yaśodu. Tyto zábavy jsou velice důvěrné. Nejvyšší Pán nařídil yogamāyi, aby zmátla Jeho společníky v zábavách a také démony, jako byl Kaṁsa. Již dříve bylo uvedeno, yogamāyāṁ samādiśat. Za účelem služby Pánu se yogamāyā zjevila společně s mahāmāyou. Mahāmāyā je “ta, jež mate celý hmotný svět” (yayā sammohitaṁ jagat). Musíme tedy pochopit, že yogamāyā se ve své částečné expanzi stává mahāmāyou a mate podmíněné duše. Jinými slovy, celé stvoření má dvě oblasti—transcendentální neboli duchovní a hmotnou. Yogamāyā řídí duchovní svět a svou částečnou expanzí v podobě mahāmāyi řídí hmotný svět. V Nārada-pañcarātře se uvádí, že mahāmāyā je částečnou expanzí yogamāyi. Nārada-pañcarātra jasně uvádí, že Nejvyšší Osobnost má jednu energii, někdy nazývanou Durgā. Brahma-saṁhitā říká: chāyeva yasya bhuvanāni bibharti durgā. Durgā se od yogamāyi neliší. Ten, kdo postavení Durgy správně pochopí, je okamžitě osvobozen, neboť Durgā je původně duchovní energií, hlādinī-śakti, jejíž milostí lze velmi snadno poznat Nejvyšší Osobnost Božství. Rādhā kṛṣṇa-praṇaya-vikṛtir hlādinī-śaktir asmād. Mahāmāyā-śakti je však pokryvem yogamāyi, a proto se nazývá krycí energie. Touto krycí energií je zmaten celý hmotný svět (yayā sammohitaṁ jagat). Z toho plyne, že klamání podmíněných duší i osvobozování oddaných jsou činnosti yogamāyi. Yogamāyā zajistila přemístění Devakina embrya i tvrdý spánek matky Yaśody; na tyto oddané mahāmāyā nemůže působit, jelikož jsou věčně osvobození. Přestože však mahāmāyā nemůže ovládat osvobozené duše či Nejvyšší Osobnost Božství, Kaṁsu zmátla dokonale. To, jak se yogamāyā zjevila před Kaṁsou, bylo dílem mahāmāyi, nikoliv yogamāyi. Yogamāyā na tak nečisté osoby, jako byl Kaṁsa, nemůže ani pohlédnout, natož se jich dotknout. V Caṇḍī, v Mārkaṇḍeya Purāṇě, jedenácté kapitole, Mahāmāyā říká: “Během dvacáté osmé yugy v období vlády Vaivasvaty Manua se narodím jako dcera Yaśody a budu známá jako Vindhyācala-vāsinī.”

A continuación se explica la diferencia entre las dos māyāsyoga-māyā y mahā-māyā. El rāsa-līlā de Kṛṣṇa con las gopīs, así como la confusión de las gopīsen relación con sus esposos, suegros y demás familiares, fueron obra de yoga-māyā y están completamente libres de la influencia de mahāmāyā. Esto viene sobradamente respaldado en el Bhāgavatam, que dice claramente: yogamāyām upāśritaḥ. Por otra parte, Śālva y otros asuras, así como Duryodhana y otroskṣatriyas, a pesar de ver a Garuḍa, el portador de Kṛṣṇa, y a pesar de ver la forma universal, carecían de servicio devocional y no lograron entender que Kṛṣṇa es la Suprema Personalidad de Dios. También se vieron confundidos, pero, en este caso, debido a mahāmāyā. Por lo tanto, se debe concluir que la māyā que aleja a las personas de la Suprema Personalidad de Dios se denomina jaḍamāyā, y la māyā que actúa en el plano trascendental se denomina yoga-māyā. Nanda Mahārāja, por ejemplo, aunque fue apresado por Varuṇa y pudo ver la opulencia de Kṛṣṇa, seguía pensando que Kṛṣṇa era su hijo. Esos sentimientos de amor paterno en el mundo espiritual son actos de yoga-māyā, no de jaḍamāyāmahāmāyā. Así lo explica Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura.

Rozdíl mezi dvěma druhy māyi—yogamāyou a mahāmāyou—je popsán následovně. Kṛṣṇova rāsa-līlā s gopīmi a to, jak byly gopī zmateny ve vztahu ke svým manželům, tchánům a dalším příbuzným, byly dílem yogamāyi, mahāmāyā zde neměla žádný vliv. Bhāgavatam to dostatečně dokazuje, když jasně uvádí: yogamāyām upāśritaḥ. Na druhou stranu zde byli asurové v čele se Śālvou a kṣatriyové jako Duryodhana, kteří se nepřipojili k oddané službě přesto, že viděli Kṛṣṇova přepravce Garuḍu a vesmírnou podobu, a nechápali, že Kṛṣṇa je Nejvyšší Osobnost Božství. Jejich zmatenost však způsobila mahāmāyā. Závěr je tedy takový, že māyā, která odvádí živou bytost od Nejvyšší Osobnosti Božství, se nazývá jaḍamāyā a māyā, která působí na transcendentální úrovni, se nazývá yogamāyā. Když byl Nanda Mahārāja unesen Varuṇou, viděl Kṛṣṇův majestát, ale přesto považoval Kṛṣṇu za svého syna. Tyto láskyplné rodičovské pocity v duchovním světě jsou výtvorem yogamāyi, nikoliv jaḍamāyi neboli mahāmāyi. To je mínění Śrīly Viśvanātha Cakravartīho Ṭhākura.

Śūrasenāṁś ca. Śūrasena fue el hijo de Kārtavīryārjuna, y los países que él gobernó reciben también el nombre de Śūrasena. Así lo indica Sanātana Gosvāmī en su comentario Vaiṣṇava-toṣaṇī.

Śūrasenāṁś ca. Synem Kārtavīryārjuny byl Śūrasena a země, kterým vládl, se také nazývaly Śūrasena. To poznamenává Sanātana Gosvāmī ve svém komentáři Vaiṣṇava-toṣaṇī.

Con respecto a Mathurā, hallamos la siguiente cita:

Ve vztahu k Mathuře nacházíme tento citát:

mathyate tu jagat sarvaṁ
brahma-jñānena yena vā
tat-sāra-bhūtaṁ yad yasyāṁ
mathurā sā nigadyate
mathyate tu jagat sarvaṁ
brahma-jñānena yena vā
tat-sāra-bhūtaṁ yad yasyāṁ
mathurā sā nigadyate

Cuando un alma autorrealizada actúa en su posición trascendental, su situación se denomina Mathurā. En otras palabras, cuando actuamos conforme al proceso debhakti-yoga, estamos viviendo en Mathurā, Vṛndāvana, sea cual sea el lugar en que nos encontremos. La devoción por Kṛṣṇa, el hijo de Nanda Mahārāja, es la esencia de todo conocimiento, y el lugar en que ese conocimiento se manifiesta se denomina Mathurā. También se denomina Mathurā la posición de quien se establece en la práctica del bhakti-yoga, rechazando todos los demás métodos. Yatra nityaṁ sannihito hariḥ: Mathurā es el lugar en que vive eternamente Hari, la Suprema Personalidad de Dios. La palabra nitya indica eternidad. El Señor Supremo es eterno, y Su morada también lo es. Goloka eva nivasaty akhilātma-bhūtaḥ. Aunque permanece constantemente en Su morada, Goloka Vṛndāvana, el Señor está en todas partes en toda Su plenitud. Esto significa que, cuando el Señor Supremo desciende a la superficie de la Tierra, Su morada original no queda vacía, pues Él, al mismo tiempo que desciende a Mathurā, Vṛndāvana, Ayodhyā y otros lugares, puede quedarse también en Su morada original. Él no necesita descender a esos lugares, pues ya está en ellos; simplemente Se manifiesta.

Když seberealizovaná duše jedná v souladu se svým transcendentálním postavením, její stav se nazývá Mathurā. Jinými slovy, ten, kdo je zapojen do procesu bhakti-yogy, může žít kdekoliv, ale ve skutečnosti žije v Mathuře, ve Vṛndāvanu. Oddanost Kṛṣṇovi, synovi Nandy Mahārāje, je podstatou všeho poznání a každé místo, kde je toto poznání projeveno, se nazývá Mathurā. Mathurā je také stav toho, kdo prosazuje bhakti-yogu a žádné jiné metody. Yatra nityaṁ sannihito hariḥ—Mathurā je místo, kde věčně žije Hari, Nejvyšší Osobnost Božství. Slovo nitya vyjadřuje věčnost. Nejvyšší Pán je věčný a Jeho sídlo je také věčné. Goloka eva nivasaty akhilātma-bhūtaḥ. I když je neustále přítomen ve svém sídle na Goloce Vṛndāvanu, je v plné míře přítomen všude. To znamená, že když Nejvyšší Pán sestupuje do tohoto světa, Jeho původní sídlo není prázdné, jelikož může zůstat ve svém původním sídle a zároveň sestoupit do Mathury, Vṛndāvanu, Ayodhyi a na další místa. Není nutné, aby osobně sestupoval, neboť je tam již přítomen a pouze se projeví.

Śrīla Śukadeva Gosvāmī se ha dirigido a Mahārāja Parīkṣit con la palabra tāta, «querido hijo». Eso se debe al amor paternal presente en el corazón de Śukadeva Gosvāmī. Kṛṣṇa iba a descender como hijo de Vasudeva y Devakī, de modo que Śukadeva Gosvāmī, llevado por el amor paternal, se dirigió a Mahārāja Parīkṣit diciéndole tāta, «querido hijo mío».

Śrīla Śukadeva Gosvāmī oslovil Mahārāje Parīkṣita slovem tāta, což znamená “milovaný synu”. K tomu ho inspirovala rodičovská láska v jeho srdci. Jelikož Kṛṣṇa měl brzy přijít na svět jako syn Vasudevy a Devakī, z rodičovské náklonnosti oslovil Śukadeva Gosvāmī Mahārāje Parīkṣita “můj milý synu” (tāta).

La palabra garbha se explica en el diccionario Viśva-kośagarbho bhrūṇe arbhake kukṣāv ity ādi. Cuando Kaṁsa estaba a punto de matar a Devakī, Vasudeva recurrió a las tácticas diplomáticas de sāma y bheda para disuadirle. Sāma significa «calmar». Vasudeva quiso calmar a Kaṁsa con consideraciones de parentesco, ganancias, bienestar, identidad y glorificación. Sāma consiste en la mención de estos cinco aspectos, y bheda es la referencia al miedo en dos situaciones: en esta vida y en la siguiente. Vasudeva, por lo tanto, recurrió a los dos métodos, sāma y bheda, para calmar a Kaṁsa. La alabanza de las cualidades de Kaṁsa era glorificación. Cuando le alabó por ser descendiente de la bhoja-vaṁśa, Vasudeva recurría a sambandha, «relación». Al hablarle de «tu hermana», le recordó su identidad. Sus comentarios acerca del hecho de matar a una mujer, plantearon cuestiones de fama y bienestar, y el intento de atemorizar a Kaṁsa ante el pecado de matar a su propia hermana en el día de su boda, es un aspecto de bheda. Al hablar de la dinastía Bhoja, se refería a quienes no tenían otro interés que el placer de los sentidos y que, por ello, no eran demasiado aristocráticos. Otro significado de bhoja es «luchar». Vasudeva recordaba así a Kaṁsa que iba a obtener mala fama. Cuando se dirigió a Kaṁsa diciendo que era dīna-vatsala, recurría a alabanzas exageradas. Kaṁsa solía recibir terneros de sus súbditos pobres como pago por sus impuestos, y por eso Vasudeva le llamó dīna-vatsala. Vasudeva sabía muy bien que, por la fuerza, no podía salvar a Devakī del peligro que la amenazaba. Devakī, en realidad, era hija del tío de Kaṁsa, y por ello se la nombra con la palabra suhṛt, «pariente». Se explica que Kaṁsa no mató a Devakī, que era una parienta cercana, porque, si la hubiera matado, toda la familia se hubiera visto envuelta en un conflicto violento. Kaṁsa se contuvo para alejar el enorme peligro de una guerra en la familia, que habría causado la pérdida de muchas vidas.

Ve slovníku Viśva-kośa je vysvětlen význam slova garbha: garbho bhrūṇe arbhake kukṣāv ity ādi. Když se Kaṁsa chystal zabít Devakī, Vasudeva ho od toho chtěl odradit použitím diplomatických metod sāma a bheda. Sāma znamená “uklidňování”. Vasudeva chtěl upokojit Kaṁsu zmínkami o příbuzných, zisku, blahobytu, totožnosti a slávě. Poukázání na těchto pět cílů osobního zájmu tvoří sāmu a to, jak Vasudeva hovořil o strachu v tomto i příštím životě, se nazývá bheda. Vasudeva tedy pro uklidnění Kaṁsy použil jak sāmu, tak bhedu. Když chválil Kaṁsovy vlastnosti, snažil se ho tím oslavovat, a když ho velebil jako potomka bhoja-vaṁśi, dovolával se tím příbuzenských vztahů (sambandha). Když říkal “tvoje sestra”, připomínal tím jeho totožnost. Když mluvil o zabití ženy, poukazoval tím na ohrožení slávy a blahobytu, a to, jak vyvolával strach z hříšného činu, zabití vlastní sestry během jejího svatebního obřadu, zastupovalo aspekt bhedy. Bhojská dynastie představuje rod těch, kdo se zajímali pouze o smyslový požitek, a proto nebyli příliš ušlechtilí. Jiný význam slova bhoja je “boj”. To byla pro Kaṁsu upozornění na hrozící zneuctění. Když Vasudeva pojmenoval Kaṁsu dīna-vatsala, byla to přemrštěná chvála. Kaṁsa si od svých chudých poddaných bral telata jako daň, a proto se mu říkalo dīna-vatsala. Vasudeva dobře věděl, že silou Devakī před bezprostředním nebezpečím nezachrání. Byla dcerou Kaṁsova strýce, a proto je nazvána suhṛt, což znamená “příbuzná”. Je řečeno, že Kaṁsa upustil od zabití Devakī, s níž ho pojil blízký příbuzenský vztah, protože kdyby ji zabil, vypukl by mezi ostatními členy rodiny velký boj. Nechtěl vyvolat toto nebezpečí rodinného boje, neboť by to mnoho lidí stálo život.

En el pasado, un asura llamado Kālanemi había tenido seis hijos, que se llamaron Haṁsa, Suvikrama, Krātha, Damana, Ripurmardana y Krodhahantā. Se les conocía con el nombre de ṣaḍ-garbhas, o «seis garbhas», y todos eran poderosos y expertos en las técnicas militares. Esos ṣaḍ-garbhas habían abandonado la compañía de Hiraṇyakaśipu, su abuelo, y se habían sometido a grandes austeridades para complacer al Señor Brahmā, quien, sintiéndose satisfecho, consintió en darles la bendición que deseasen. Cuando el Señor Brahmā les preguntó qué deseaban, los ṣaḍ-garbhas contestaron: «Querido Señor Brahmā, si deseas darnos una bendición, danos la bendición de no ser matados por ningún semidiós, mahā-rogayakṣagandharva-patisiddhacāraṇa o ser humano, ni por grandes sabios perfectos en sus penitencias y austeridades». Brahmā comprendió sus intenciones y satisfizo su deseo. Sin embargo, Hiraṇyakaśipu se enfadó mucho con sus nietos cuando supo lo sucedido: «Han abandonado mi compañía y se han ido a adorar al Señor Brahmā —dijo—, de modo que ya no siento ningún cariño por ustedes. Han tratado de salvarse de los semidioses, pero yo los maldigo: Su padre nacerá como Kaṁsa, y los matará a todos por nacer como hijos de Devakī». Debido a esa maldición, los nietos de Hiraṇyakaśipu tuvieron que nacer del vientre de Devakī y fueron matados por Kaṁsa, que en su vida anterior había sido su padre. Esta explicación se presenta en el capítulo segundo del Viṣṇu-parva del Hari-vaṁśa. Según los comentarios del Vaiṣṇava-toṣaṇī, Kīrtimān, el hijo de Devakī, pasaba por su tercera encarnación. En la primera se había llamado Smara y era hijo de Marīci, y más tarde fue hijo de Kālanemi. Esto se menciona en libros de historias.

V dřívějších dobách měl asura jménem Kālanemi šest synů, kteří se jmenovali Haṁsa, Suvikrama, Krātha, Damana, Ripurmardana a Krodhahantā. Byli známí jako ṣaḍ-garbhové neboli šest garbhů a všichni to byli stejně mocní a schopní bojovníci. Tito ṣaḍ-garbhové opustili svého děda Hiraṇyakaśipua a podstoupili přísnou askezi pro uspokojení Pána Brahmy. Brahmā s nimi byl spokojen a rozhodl se jim dát jakékoliv požehnání, o které požádají. Když se jich zeptal, co si přejí, odpověděli: “Drahý Pane Brahmo, chceš-li nám dát nějaké požehnání, pak nám zaruč, že nás nezabije žádný polobůh, mahā-roga, Yakṣa, Gandharva-pati, Siddha, Cāraṇa či lidská bytost, ani velcí mudrci, dokonalí ve svém odříkání.” Brahmā pochopil jejich úmysly a přání jim splnil. Když se však o těchto událostech dozvěděl Hiraṇyakaśipu, velice se na své vnuky rozhněval. “Jelikož jste mě opustili a odešli uctívat Pána Brahmu,” řekl, “již k vám necítím pražádnou náklonnost. Chtěli jste se zachránit před polobohy, ale já vás proklínám: Váš otec se narodí jako Kaṁsa a všechny vás zabije, protože se narodíte jako synové Devakī.” Kvůli této kletbě se vnuci Hiraṇyakaśipua museli narodit Devakī a zemřít rukou Kaṁsy, i když předtím byl jejich otcem. To je popsáno v Hari-vaṁśe, ve druhé kapitole Viṣṇu-parvy. Podle poznámek ve Vaiṣṇava-toṣaṇī byl syn Devakī jménem Kīrtimān třetím vtělením. Ve svém prvním vtělení se jmenoval Smara a byl synem Marīciho a později se stal synem Kālanemiho. To uvádějí historické záznamy.

La Madhvācārya-sampradāya, representada por Vijayadhvaja Tīrtha, incluye un verso adicional en este capítulo del Śrīmad-Bhāgavatam. El verso es el siguiente:

Madhvācārya-sampradāya, kterou zastupuje Vijayadhvaja Tīrtha, uznává jako součást této kapitoly Śrīmad-Bhāgavatamu ještě jeden verš, který zní takto:

atha kaṁsam upāgamya
nārado brahma-nandanaḥ
ekāntam upasaṅgamya
vākyam etad uvāca ha
atha kaṁsam upāgamya
nārado brahma-nandanaḥ
ekāntam upasaṅgamya
vākyam etad uvāca ha

atha—de ese modo; kaṁsam—a Kaṁsa; upāgamya—después de ir; nāradaḥ—el gran sabio Nārada; brahma-nandanaḥ—que es el hijo de Brahmā; ekāntam upasaṅgamya—después de ir a un lugar muy solitario; vākyam—la siguiente instrucción; etat—esta; uvāca—dijo; ha—en el pasado.

atha — in this way; kaṁsam — unto Kaṁsa; upāgamya — after going; nāradaḥ — the great sage Nārada; brahma-nandanaḥ — who is the son of Brahmā; ekāntam upasaṅgamya — after going to a very solitary place; vākyam — the following instruction; etat — this; uvāca — said; ha — in the past.

Traducción: «A continuación, Nārada, el hijo de la mente del Señor Brahmā, fue a ver a Kaṁsa, y, en un lugar muy solitario, le informó lo siguiente».

Překlad: “Poté za Kaṁsou přišel Nārada, syn Pána Brahmy zrozený z jeho mysli, a na osamělém místě mu sdělil následující novinky.”

El gran santo Nārada descendió de los planetas celestiales al bosque de Mathurā y envió su mensajero a Kaṁsa. Cuando el mensajero llegó ante Kaṁsa y le informó de la llegada de Nārada, Kaṁsa, el líder de los asuras, se sintió muy feliz, e inmediatamente salió de su palacio para recibir a Nārada, que era tan brillante como el sol y tan poderoso como el fuego, y que estaba libre de todo rastro de actividades pecaminosas. Kaṁsa consideró a Nārada su huésped y le ofreció respetuosas reverencias y un asiento de oro, que brillaba como el sol. Nārada, que era amigo del rey del cielo, dijo a Kaṁsa, el hijo de Ugrasena: «Mi querido héroe, estoy muy satisfecho con la bienvenida que me has ofrecido, y por ello voy a revelarte algo secreto y confidencial. Mientras venía hacia aquí desde Nanda-kānana, pasé por el bosque Caitraratha, donde fui testigo de una gran reunión de semidioses. Los semidioses me siguieron hasta Sumeru Parvata, y, juntos, visitamos muchos lugares sagrados, hasta que, finalmente, vimos el sagrado Ganges. Yo me encontraba presente, con mi instrumento de cuerda, la vīṇā, mientras el Señor Brahmā consultaba a los demás semidioses en la cima del monte Sumeru. En confianza, te diré que la asamblea se había convocado para trazar un plan destinado a acabar con los asuras, comenzando por ti. Tú tienes una hermana menor llamada Devakī, y es un hecho que su octavo hijo te matará». (Cfr: Hari-vaṁśa, Viṣṇu-parva 1.2-16).

Velký světec Nārada sestoupil z nebeských planet do mathurského lesa a poslal za Kaṁsou svého posla. Když se posel setkal s Kaṁsou a informoval ho o Nāradově příchodu, Kaṁsa, vůdce asurů, byl velice šťastný. Ihned vyšel ze svého paláce přivítat Nāradu, který byl jasný jako slunce, mocný jako oheň a neposkvrněný hříšnými činnostmi. Kaṁsa ho přijal jako svého hosta, složil mu uctivé poklony a nabídl mu zlatý trůn, zářící jako slunce. Nārada byl přítelem nebeského krále, a řekl tedy Kaṁsovi, synovi Ugraseny: “Uspokojil jsi mě náležitým přijetím, můj milý hrdino, a proto ti řeknu něco tajného a důvěrného. Cestou sem z Nandana-kānany skrze les Caitraratha jsem viděl velké shromáždění polobohů, kteří mě následovali k Sumeru Parvatě. Cestovali jsme přes mnohá svatá místa a nakonec jsme spatřili svatou Gangu. Když se Pán Brahmā radil s ostatními polobohy na vrcholku hory Sumeru, byl jsem tam i já se svým strunným nástrojem, vīṇou. Důvěrně ti povím, že to setkání se konalo proto, aby vznikl plán, jak zabít asury v čele s tebou. Máš mladší sestru jménem Devakī a je pravda, že její osmý syn tě zabije.” (podle Hari-vaṁśi, Viṣṇu-parvy 1.2-16)

No se puede criticar a Nāradajī por incitar a Kaṁsa a matar a los hijos de Devakī. El santo Nārada es siempre el bienqueriente de la sociedad humana, y su deseo era que la Suprema Personalidad de Dios, Kṛṣṇa, descendiese a este mundo lo antes posible, de manera que la sociedad de los semidioses estuviese complacida y viese a Kaṁsa y a sus amigos morir en manos de Kṛṣṇa. El propio Kaṁsa lograría liberarse de sus horrendas actividades, lo cual causaría también mucho placer a los semidioses y a sus seguidores. En relación con esto, Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura señala que Nārada Muni a veces hacía cosas que beneficiaban simultáneamente a los semidioses y a los demonios. Śrī Vīrarāghava Ācārya, en su comentario, ha incluido el siguiente medio verso: asurāḥ sarva evaita lokopadrava-kāriṇaḥ: Los asuras siempre causan perturbación a la sociedad humana.

Nikdo nemůže Nāradajīho vinit za to, že pobízel Kaṁsu, aby zahubil syny Devakī. Světec Nārada je věčným dobrodincem lidstva a chtěl, aby Nejvyšší Pán Kṛṣṇa, Osobnost Božství, sestoupil na tento svět co nejdříve, aby se polobozi mohli radovat a vidět, jak Kṛṣṇa zabíjí Kaṁsu a jeho přátele. Kaṁsa měl být za své ohavné činy osvobozen, což polobohům a jejich následovníkům také přinese velké potěšení. Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura v této souvislosti poznamenává, že Nārada Muni někdy dělal věci, které byly prospěšné pro polobohy i démony zároveň. Śrī Vīrarāghava Ācārya do svého komentáře zahrnul následující půlverš: asurāḥ sarva evaita lokopadrava-kāriṇaḥ. Asurové jsou ve společnosti vždy rušivým prvkem.

Así terminan los significados de Bhaktivedanta correspondientes al capítulo primero del Canto Décimo del Śrīmad-Bhāgavatam, titulado «El advenimiento del Señor Kṛṣṇa: Introducción».​​​​​​​

Takto končí Bhaktivedantovy výklady k první kapitole desátého zpěvu Śrīmad-Bhāgavatamu, nazvané “Příchod Pána Kṛṣṇy na planetu Zemi-úvod”.