Text 59
Sloka 59
Texto
Verš
satye caiva vyavasthitim
kaṁsas tuṣṭa-manā rājan
prahasann idam abravīt
satye caiva vyavasthitim
kaṁsas tuṣṭa-manā rājan
prahasann idam abravīt
Palabra por palabra
Synonyma
dṛṣṭvā — al ver; samatvam — que se mantenía equilibrado, sin perturbarse en el sufrimiento ni en la felicidad; tat — eso; śaureḥ — de Vasudeva; satye — fiel a su palabra; ca — en verdad; eva — ciertamente; vyavasthitim — la firmeza; kaṁsaḥ — Kaṁsa; tuṣṭa-manāḥ — muy satisfecho (con la conducta de Vasudeva, que le entregó su primer hijo para cumplir su promesa); rājan — ¡oh, Mahārāja Parīkṣit!; prahasan — con el rostro sonriente; idam — esto; abravīt — dijo.
dṛṣṭvā — když viděl; samatvam — vyrovnanost, nenarušená neštěstím ani štěstím; tat — tu; śaureḥ — Vasudeva; satye — ve věrnosti svému slovu; ca — vskutku; eva — jistě; vyavasthitim — pevný; kaṁsaḥ — Kaṁsa; tuṣṭa-manāḥ — velice spokojen (s tím, jak Vasudeva přinesl první dítě, aby dodržel svůj slib); rājan — ó Mahārāji Parīkṣite; prahasan — s úsměvem na tváři; idam — toto; abravīt — řekl.
Traducción
Překlad
Mi querido rey Parīkṣit, al ver que Vasudeva era fiel a su palabra y le daba su hijo con perfecta presencia de ánimo, Kaṁsa se sintió muy feliz. Entonces, con una sonrisa en el rostro, dijo lo siguiente.
Můj milý králi Parīkṣite, když Kaṁsa viděl, že Vasudeva, věrný svému slovu, mu zcela vyrovnaně dává své dítě, měl velkou radost. S úsměvem na tváři proto promluvil.
Significado
Význam
En este verso es muy significativa la palabra samatvam. Samatvam se refiere a alguien que se mantiene siempre equilibrado, sin dejarse afectar ni por la felicidad ni por la aflicción. Vasudeva se mantenía tan estable y equilibrado que, sin dar la menor muestra de agitación, puso su primer hijo en manos de Kaṁsa para que este lo matase. El Bhagavad-gītā (2.56) dice: duḥkheṣv anudvigna-manāḥ sukheṣu vigata-spṛhaḥ. En el mundo material, no debemos estar muy deseosos de ser felices, ni debemos perturbarnos demasiado con los sufrimientos materiales. El Señor Kṛṣṇa aconsejó a Arjuna:
V tomto verši je velice důležité slovo samatvam. Vztahuje se na toho, kdo je vždy vyrovnaný a nenechá se ovlivnit štěstím ani neštěstím. Vasudeva byl tak neochvějně vyrovnaný, že když předával své prvorozené dítě do rukou Kaṁsy, aby mohlo být zabito, nebylo na něm znát ani stopy po vzrušení. V Bhagavad-gītě (2.56) je řečeno: duḥkheṣv anudvigna-manāḥ sukheṣu vigata-spṛhaḥ. V hmotném světě by člověk neměl příliš dychtit po štěstí, ani by neměl být příliš znepokojen hmotným neštěstím. Pán Kṛṣṇa radil Arjunovi:
śītoṣṇa-sukha-duḥkha-dāḥ
āgamāpāyino ’nityās
tāṁs titikṣasva bhārata
śītoṣṇa-sukha-duḥkha-dāḥ
āgamāpāyino 'nityās
tāṁs titikṣasva bhārata
«¡Oh, hijo de Kuntī!, la aparición temporal de la felicidad y la aflicción, y su desaparición a su debido tiempo, son como la aparición y desaparición de las estaciones del invierno y el verano. Tienen su origen en la percepción de los sentidos, ¡oh, vástago de Bharata!, y hay que aprender a tolerarlas sin perturbarse» (Bg. 2.14). El alma autorrealizada no se deja perturbar por lo que se llama felicidad y aflicción. Esto es cierto especialmente en el caso de un devoto como Vasudeva, que lo demostró con su ejemplo práctico. Vasudeva, sin perturbarse lo más mínimo, entregó su primer hijo a Kaṁsa para que lo matase.
“Ó synu Kuntī, dočasné radosti a bolesti přicházejí a odcházejí jako zimní a letní období. Pocházejí ze smyslového vnímání, ó potomku Bharaty, a člověk se je musí naučit snášet, aniž by jimi byl rozrušen.” (Bg. 2.14) Seberealizovanou duši takzvané neštěstí či štěstí nikdy nevyvede z míry, a zvláště to platí o vznešeném oddaném, jako byl Vasudeva, který to ukázal svým praktickým příkladem. Když dával své první dítě Kaṁsovi, který je měl zabít, nebyl nijak znepokojen.