Skip to main content

TEXTO CINCO

Peti verz

Texto

Besedilo

kṛṣṇeti yasya giri taṁ manasādriyeta
dīkṣāsti cet praṇatibhiś ca bhajantam īśam
śuśrūṣayā bhajana-vijñam ananyam anya-
nindādi-śūnya-hṛdam īpsita-saṅga-labdhyā
kṛṣṇeti yasya giri taṁ manasādriyeta
dīkṣāsti cet praṇatibhiś ca bhajantam īśam
śuśrūṣayā bhajana-vijñam ananyam anya-
nindādi-śūnya-hṛdam īpsita-saṅga-labdhyā

Palabra por palabra

Synonyms

kṛṣṇa — el santo nombre del Señor Kṛṣṇa; iti — -así pues; yasya — de quien; giri — en las palabras o el habla; tam — a él; manasā — por la mente; ādriyeta — uno debe honrar; dīkṣā — iniciación; asti — hay; cet — si; praṇatibhiḥ — mediante reverencias; ca — también; bhajantam — ocupado en el servicio devocional; īśam — a la Suprema Personalidad de Dios; suśrūṣayā — por medio del servicio práctico; bhayana-vijñam — sin desviación; anya-ninda-ādi — de blasfenia en contra de otros, etc; śūnya — completamente desprovisto; hṛdam — cuyo corazón; īpsita — deseable; saṅga — compañía; labdhyā — logrando.

kṛṣṇa — sveto ime Gospoda Kṛṣṇe; iti — tako; yasya — čigar; giri — v besedah ali govoru; tam — njega; manasā — v mislih; ādriyeta — mora ceniti; dīkṣā — posvetitev; asti — je; cet — če; praṇatibhiḥ — s priklanjanjem; ca — tudi; bhajantam — vdano služi; īśam — Vsevišnji Božanski Osebnosti; śuśrūṣayā — s praktičnim služenjem; bhajana-vijñam — tistemu, ki je napreden v vdanem služenju; ananyam — brez odstopanja; anya-nindā-ādi — obrekovanja in tako naprej; śūnya — popolnoma brez; hṛdam — čigar srce; īpsita — zaželene; saṅga — družbe; labdhyā — z dosego.

Traducción

Translation

Uno debe honrar mentalmente al devoto que canta el santo nombre del Señor Kṛṣṇa; uno debe ofrecer humildes reverencias al devoto que se ha sometido a la iniciación espiritual [dīkṣā], y está ocupado en adorar a la Deidad; y uno debe asociarse y servir fielmente al devoto puro que es adelantado en cuanto al servicio devocional efectuado sin desviaciones, y cuyo corazón está completamente libre de la propensión a criticar a los demás.

Bhakto, ki poje sveto ime Gospoda Kṛṣṇe, moramo ceniti v mislih, bhakti, ki je duhovno posvečen (je prejel dīkṣo) in časti Božanstvo, se moramo ponižno priklanjati, s čistim bhakto, ki je napreden v neomajnem vdanem služenju Kṛṣṇi in v srcu nima niti kančka nagnjenja h kritiziranju drugih, pa se moramo družiti in mu zvesto služiti.

Significado

Purport

Para aplicar inteligentemente las seis clases de correspondencias recíprocas amorosas mencionadas en el verso anterior, uno debe seleccionar a las personas indicadas con un discernimiento cuidadoso. Por lo tanto, Śrīla Rūpa Gosvāmī nos recomienda relacionarnos correctamente con los vaiṣṇavas, dependiendo de la posición particular que tengan.

En este verso él nos dice cómo tratar con los tres tipos de devotos: el kaniṣṭha-adhikārī, el madhyama-adhikārī, y el uttama-adhikārī. El kaniṣṭha-adhikārī es el neófito que ha recibido del maestro espiritual la iniciación en el hari-nāma, y está tratando de cantar el santo nombre de Kṛṣṇa. Uno debe respetar mentalmente a esa persona aceptándola como un kaniṣṭha- vaiṣṇava. El madhyama-adhikārī ha recibido la iniciación espiritual del maestro espiritual, quien lo ha ocupado totalmente en el servicio amoroso trascendental del Señor. El madhyama-adhikārī debe ser considerado como situado a medio camino en el servicio devocional. El uttama-adhikārī, o sea el devoto más avanzado, es alguien muy avanzado en el servicio devocional. devocional. El uttama-adhikārī no se interesa en blasfemar a otros, su corazón está completamente limpio, y ha alcanzado el estado iluminado de conciencia de Kṛṣṇa pura. De acuerdo con Śrīla Rūpa Gosvāmī, la compañía de ese mahā-bhāgavata, o vaiṣṇava perfecto, y el prestarle servicio a él, es de lo más deseable.

KOMENTAR: Ravnati moramo po pameti in si previdno izbrati prave bhakte, s katerimi si bomo izkazovali ljubezen na šest načinov, ki smo jih opisali v prejšnjem verzu. Śrīla Rūpa Gosvāmī nam svetuje, naj se z vaiṣṇavami družimo skladno z njihovim položajem. V tem verzu pojasnjuje, kako naj se vedemo do treh vrst bhaktkaniṣṭha-adhikārījev, madhyama-adhikārījev in uttama-adhikārījev. Kaniṣṭha-adhikārī je začetnik, ki ga je duhovni učitelj posvetil v hari-nāmo in se trudi peti Kṛṣṇovo sveto ime. V mislih ga moramo spoštovati kot kaniṣṭha-vaiṣṇavo. Madhyama-adhikārīja, ki je na srednji stopnji vdanega služenja, je učitelj duhovno posvetil in ga popolnoma zaposlil z ljubečim transcendentalnim služenjem Gospodu. Uttama-adhikārī oziroma najvišji bhakta pa je zelo napreden v vdanem služenju. Nikogar noče blatiti, ima čisto srce in se popolnoma zaveda Kṛṣṇe. Po besedah Śrīla Rūpe Gosvāmīja je najbolje, da se družimo s takim popolnim vaiṣṇavo oziroma mahā-bhāgavato in mu služimo.

No se debe permanecer como kaniṣṭha-adhikārī, o sea alguien situado en el plano más bajo del servicio devocional, y quien únicamente se interesa en adorar a la Deidad del templo. Dicho devoto es descrito en el Undécimo Canto de El Śrīmad-Bhāgavatam (11.2.47):

Ne smemo ostati kaniṣṭha-adhikārīji, ki so na najnižji stopnji vdanega služenja in jih zanima samo tempeljsko čaščenje Božanstev. Take bhakte opisuje enajsti spev Śrīmad-Bhāgavatama (11.2.47):

arcāyām eva haraye
pūjāṁ yaḥ śraddhayehate
na tad-bhakteṣu cānyeṣu
sa bhaktaḥ prākṛtaḥ smṛtaḥ
arcāyām eva haraye
pūjāṁ yaḥ śraddhayehate
na tad-bhakteṣu cānyeṣu
sa bhaktaḥ prākṛtaḥ smṛtaḥ

“Se llama prākṛta-bhakta, o sea un kaniṣṭha-adhikārī, a la persona que se dedica muy fielmente a adorar a la Deidad del templo, pero que no sabe cómo comportarse con los devotos, o con la gente en general”.

»Kdor zelo vdano časti Božanstvo v templju, vendar se ne zna pravilno vesti do bhakt ali drugih ljudi, je prākṛta-bhakta oziroma kaniṣṭha-adhikārī

Por lo tanto uno debe elevarse de la posición de kaniṣṭa-adhikārī al plano de madhyama-adhikārī. El Śrīad-Bhāgavatam (11.2.46), describe así al madhyama-adhikārī:

S te stopnje se moramo dvigniti na raven madhyama-adhikārīja. Śrīmad-Bhāgavatam (11.2.46) ga opisuje takole:

īśvare tad-adhīneṣu
bāliśeṣu dviṣatsu ca
prema-maitrī-kṛpopekṣā
yaḥ karoti sa madhyamaḥ
īśvare tad-adhīneṣu
bāliśeṣu dviṣatsu ca
prema-maitrī-kṛpopekṣā
yaḥ karoti sa madhyamaḥ

“El madhyama-adhikārī es el devoto que adora a la Suprema Personalidad de Dios como el objeto más elevado del amor, hace amistad con los devotos del Señor, es misericordioso con los ignorantes, y evita a los que por naturaleza son envidiosos”.

»Madhyama-adhikārī je bhakta, ki časti Vsevišnjega Gospoda kot najvišji predmet ljubezni, prijateljuje z Njegovimi bhaktami, je usmiljen do nevednih in se izogiba tistih, ki so po naravi nevoščljivi.«

Ésta es la manera de cultivar correctamente el servicio devocional; puro eso Śrīla Rūpa Gosvāmī nos ha aconsejado en este verso cómo tratar a diferentes devotos. Por experiencia práctica podemos ver que hay distintos tipos de vaiṣṇavas. Los prākṛta-sahajiyās generalmente cantan el mahā-mantra Hare Kṛṣṇa, y aun así están apegados a las mujeres, al dinero y a drogarse. Dichas personas no se han purificado debidamente, aunque canten el santo nombre del Señor. Esa gente debe ser respetada mentalmente, pero debe evitarse su compañía. Aquellos que son inocentes pero que sencillamente se han desviado debido a la mala compañía, deben ser favorecidos si anhelan recibir las oportunas instrucciones de los devotos puros, pero se deben ofrecer reverencias respetuosas a los devotos neófitos que de hecho han recibido la iniciación del maestro espiritual genuino, y que se han dedicado seriamente a cumplir sus órdenes.

To je pravo vdano služenje Kṛṣṇi in drugim živim bitjem. Śrīla Rūpa Gosvāmī nam v tem verzu svetuje, kako naj se vedemo do različnih bhakt. Iz izkušenj vemo, da obstajajo taki in drugačni vaiṣṇave. Prākṛta-sahajiye po navadi pojejo mahā-mantro Hare Kṛṣṇa, vendar so navezani na ženske, denar in opojna sredstva. Čeprav pojejo Gospodovo sveto ime, še niso primerno očiščeni. Prav je, da jih spoštujemo, ne smemo pa se družiti z njimi. Naklonjeni moramo biti nedolžnim ljudem, ki jih je zavedla slaba družba, če si resnično želijo pravih napotkov čistih bhakt. Začetnikom, ki jih je že posvetil verodostojni duhovni učitelj in zelo resno izpolnjujejo njegova navodila, pa se moramo spoštljivo priklanjati.

En este movimiento de conciencia de Kṛṣṇa todos reciben una oportunidad, sin hacer distinciones de casta, credo o color. Todos están invitados a unirse a este movimiento, sentarse con nosotros, tomar prasāda y oír acerca de Kṛṣṇa. Cuando vemos que alguien se interesa realmente en el proceso de conciencia de Kṛṣṇa y quiere ser iniciado, lo aceptamos como discípulo en el canto del santo nombre del Señor. Cuando el devoto neófito está realmente iniciado y está entregado al servicio devocional por órdenes del maestro espiritual, debe ser aceptado inmediatamente como un vaiṣṇava genuino y se le deben ofrecer reverencias. De entre muchos vaiṣṇavas así, quizás haya alguno que esté dedicado muy seriamente a servir al Señor, y esté siguiendo estrictamente todos los principios regulativos, cantando el número prescrito de rondas en las cuentas de japa, y siempre esté pensando cómo expandir el movimiento de conciencia de Kṛṣṇa. Dicho vaiṣṇava debe ser aceptado como un uttama-adhikārī, un devoto muy avanzado, y siempre se debe buscar su compañía.

Gibanje za zavest Kṛṣṇe daje priložnost vsakomur, ne glede na družbeni položaj, prepričanje ali barvo kože. Vse vabimo, da se nam pridružijo, z nami jedo prasādo in poslušajo o Kṛṣṇi. Vsakogar, ki se resno zanima za zavest Kṛṣṇe in želi biti posvečen, sprejmemo za učenca v petju Gospodovega svetega imena. Ko pa je novinec posvečen in po napotkih duhovnega učitelja vdano služi Kṛṣṇi, ga moramo takoj šteti za verodostojnega vaiṣṇavo in se mu priklanjati. Med številnimi takimi vaiṣṇavami le malokdo zelo resno služi Gospodu, se dosledno drži vseh predpisanih načel, izgovarja predpisano število krogov mahā-mantre z japa-mālo in nenehno razmišlja, kako bi razširil gibanje za zavest Kṛṣṇe. Takšen vaiṣṇava velja za uttama-adhikārīja, zelo naprednega bhakto, in njegove družbe si moramo vedno želeti.

En El Caitanya-caritāmṛta (Antya 4.192) se describe el proceso por el cual el devoto se apega a Kṛṣṇa:

Postopek, s katerim se bhakta naveže na Kṛṣṇo, je opisan v Caitanya-caritāmṛti (Antya 4.192):

dīkṣā-kāle bhakta kare ātma-samarpaṇa
sei-kāle kṛṣṇa tāre kare ātma-sama
dīkṣā-kāle bhakta kare ātma-samarpaṇa
sei-kāle kṛṣṇa tāre kare ātma-sama

“Al momento de la iniciación, cuando el devoto se entrega totalmente al servicio del Señor, Kṛṣṇa lo acepta como si estuviese en el mismo nivel que Él”.

»Kṛṣṇa sprejme bhakto za Sebi enakega, ko Mu ta začne ob posvetitvi popolnoma predano služiti.«

Śrīla Jīva Gosvāmī explica en El Bhakti-sandarbha (868) lo que es dīkṣā, o sea la iniciación espiritual:

Śrīla Jīva Gosvāmī je dīkṣo oziroma duhovno posvetitev pojasnil v Bhakti-sandarbhi (283):

divyaṁ jñānaṁ yato dadyāt
kuryāt pāpasya saṅkṣayam
tasmād dīkṣeti sā proktā
deśikais tattva-kovidaiḥ
divyaṁ jñānaṁ yato dadyāt
kuryāt pāpasya saṅkṣayam
tasmād dīkṣeti sā proktā
deśikais tattva-kovidaiḥ

“Por el proceso de dīkṣā uno le pierde gradualmente interés al goce material, y gradualmente se interesa en la vida espiritual”.

»Po zaslugi dīkṣe nam želja po materialnem uživanju postopoma splahni in se vse bolj posvečamo duhovnosti.«

Hemos visto muchos ejemplos prácticos de esto, especialmente en Europa y América. Muchos estudiantes de familias ricas y respetables que se acercan a nosotros, pierden rápidamente todo interés por el goce material y desarrollan un gran anhelo por emprender la vida espiritual. Aunque provienen de familias muy acaudaladas, muchos aceptan vivir en condiciones poco confortables. En realidad, para complacer a Kṛṣṇa están dispuestos a vivir en cualquier condición, con tal de poder vivir en el templo y asociarse con los vaiṣṇavas. Cuando uno se desinteresa así del goce material, queda listo para la iniciación del maestro espiritual. Para avanzar en la vida espiritual, El Śrīmad-Bhāgavatam (6.1.13) prescribe: tapasā brahmacaryeṇa śamera ca damena ca. Cuando una persona es seria en aceptar dīkṣā, debe estar dispuesta a practicar austeridades, celibato y control de la mente y cuerpo. Si uno está preparado así, y desea recibir la iluminación espiritual (divyaṁ jñānam), entonces está listo para ser iniciado.

Él termino divyaṁ jñānam es llamado técnicamente tad-vijñāna, o sea conocimiento acerca del Supremo. Tad-vijñānārthaṁ sa gurum evābhigacchet: uno debe ser iniciado cuando desarrolla interés en el tema trascendental de la Verdad Absoluta. Tal persona debe acercares al maestro espiritual para recibir el dīkṣā. El Śrīmad-Bhāgavatam (11.3.21) también prescribe: tasmād guruṁ prapadyeta jijñāsuḥ śreya uttamam: “Uno debe acercarse al maestro espiritual cuando está realmente interesado en la ciencia trascendental de la Verdad Absoluta”.

Videli smo veliko takih primerov, še posebej v Evropi in Ameriki. Številni učenci, ki pridejo k nam iz bogatih in uglednih družin, hitro izgubijo željo po materialnem uživanju in postanejo čisto zavzeti za duhovno življenje. Čeprav so iz zelo premožnih družin, marsikdo sprejme ne ravno udobne življenjske razmere. Za Kṛṣṇo so res pripravljeni prenašati kakršne koli okoliščine, samo da lahko živijo v templju in se družijo z vaiṣṇavami. Kdor je tako ravnodušen do materialnega uživanja, je zrel za to, da ga duhovni učitelj posveti. Śrīmad-Bhāgavatam (6.1.13) za duhovni napredek predpisuje: tapasā brahmacaryeṇa śamena ca damena ca. »Kdor resno misli glede dīkṣe, mora biti pripravljen živeti asketsko in v celibatu ter obvladovati telo in um.« Če to sprejme in si želi duhovnega razsvetljenja (divyaṁ jñānam), je primeren za posvetitev. Divyaṁ jñānam pravzaprav pomeni tad-vijñāna oziroma znanje o Vsevišnjem. Tad-vijñānārthaṁ sa gurum evābhigacchet – tisti, ki ga zanimajo duhovne teme o Absolutni Resnici, mora biti posvečen. Za dīkṣo se mora obrniti na duhovnega učitelja. Śrīmad-Bhāgavatam (11.3.21) predpisuje tudi: tasmād guruṁ prapadyeta jijñāsuḥ śreya uttamam. »Kdor se resno zanima za duhovno znanost o Absolutni Resnici, se mora predati duhovnemu učitelju.«

No se debe aceptar un maestro espiritual si no se siguen sus instrucciones. Tampoco se debe aceptar un maestro espiritual sólo como una moda de vida espiritual. Uno debe ser jijñāsu, muy inquisitivo por aprender del maestro espiritual genuino. Las preguntas que uno haga deben corresponder estrictamente a la ciencia trascendental (jijñāsuḥ śreya uttamam). La palabra uttamam se refiere a aquello que está por encima del conocimiento material. Tama significa “la oscuridad de este mundo material”, y ut significa “trascendental”. Por lo general, la gente está muy interesada en preguntar sobre temas mundanos, pero cuando uno ha perdido ese interés y sólo se interesa en los temas trascendentales, está completamente preparado para ser iniciado. Uno debe ser aceptado como madhyama-adhikārī cuando es realmente iniciado por el maestro espiritual genuino y se dedica seriamente al servicio del Señor.

Ne bi smeli sprejeti vodstva duhovnega učitelja, če ne nameravamo upoštevati njegovih napotkov. Pa tudi zato ne, ker imamo duhovnost za modno muho in bi se radi postavljali pred drugimi. Moramo biti jijñāsu, kar pomeni, da se hočemo zelo vedoželjno učiti od verodostojnega duhovnega učitelja. Vsa naša vprašanja pa se morajo strogo nanašati na duhovno znanost (jijñāsuḥ śreya uttamam). Beseda uttamam označuje tisto, kar je nad materialnim znanjem. Tama pomeni temo materialnega sveta, ut pa transcendentalno. Ljudem so po navadi zelo pri srcu posvetne teme, kogar pa to mine in se zanima samo še za duhovnost, je zares primeren za posvetitev. Tistega, ki ga verodostojni duhovni učitelj potem res posveti in ki resno služi Gospodu, moramo imeti za madhyama-adhikārīja.

El canto de los santos nombres de Kṛṣṇa es tan sublime que, si uno canta sin ofensas el mahā-mantra Hare Kṛṣṇa, evitando cuidadosamente las diez ofensas, de seguro se elevará gradualmente hasta el punto en que pueda comprender que no existe diferencia entre el santo nombre del Señor y el Señor Mismo. Los devotos neófitos deben respetar mucho aquel que ha desarrollado esa comprensión. Debe saberse con certeza que si uno canta con ofensas el santo nombre del Señor, no podrá ser un buen candidato para avanzar en el sendero de conciencia de Kṛṣṇa. Se dice en El Śrī Caitanya-caritāmṛta (Madhya 22.69):

Petje in mantranje Kṛṣṇovih svetih imen je tako vzvišeno, da s skrbnim izogibanjem desetim žalitvam pri izgovarjanju mahā-mantre Hare Kṛṣṇa postopoma gotovo dosežemo stopnjo razumevanja, da se Gospod in Njegovo sveto ime ne razlikujeta. Bhakte začetniki bi morali zelo ceniti vsakogar, ki je prišel do tega spoznanja. Vedeti moramo, da zagotovo ne bomo napredovali v zavedanju Kṛṣṇe, če bomo Njegovo ime peli žaljivo. Śrī Caitanya-caritāmṛta (Madhya 22.69) pravi:

yāhāra komala śraddhā, se ‘kaniṣṭha’ jana
krame krame teṅho bhakta ha-ibe ‘uttama’
yāhāra komala śraddhā, se ‘kaniṣṭha’ jana
krame krame teṅho bhakta ha-ibe ‘uttama’

“Se llama neófito a alguien cuya fe es suave y flexible, pero él se elevará al plano del devoto de primera clase por seguir el proceso gradualmente”. La vida devocional de todos principia en la etapa neófita, pero si uno completa correctamente el canto del número prescrito de rondas de hari-nāma, es ascendido paso a paso hasta el plano más elevado: uttama-adhikārī. El movimiendo de conciencia de Kṛṣṇa prescribe que se cantan dieciséis rondas diariamente, pues la gente de los países occidentales no puede concentrarse por periodos largos al estar cantando con sus cuentas. Por eso se prescribe el número mínimo de rondas. Sin embargo, Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura solía decir que alguien es considerado un caído (patita); a menos que cante un mínimo de sesenta y cuatro rondas de japa (cien mil nombres). Según sus cálculos, prácticamente todos somos unos caídos, pero debido a que estamos tratando de servir al Señor Supremo con suma seriedad y sin duplicidad, podemos contar con la misericordia del Señor Śrī Caitanya Mahāprabhu, quien es célebre como patita-pāvana, el salvador de los caídos.

»Kdor ima šibko vero, je začetnik, vendar se bo s postopnim napredovanjem po duhovni poti dvignil na raven prvorazrednega bhakte.« Vsakdo začne vdano služiti Kṛṣṇi na začetni stopnji, če pa pravilno mantra predpisano število krogov harināme, se korak za korakom približuje najvišji ravni uttama-adhikārīja. Gibanje za zavest Kṛṣṇe predpisuje šestnajst krogov mahā-mantre z japa-mālo na dan, saj zahodnjaki med mantranjem ne morejo biti dolgo zbrani. Zato smo predpisali najmanjše število krogov. Sicer pa je Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura večkrat rekel, da tisti, ki vsakodnevno ne mantra vsaj štiriinšestdesetih krogov (sto tisoč imen) z japa-mālo, velja za duhovno padlega (patita). Po njegovem merilu smo to tako rekoč vsi, ker pa poskušamo zelo resno in iskreno služiti Vsevišnjemu Gospodu, lahko pričakujemo milost Gospoda Śrī Caitanye Mahāprabhuja, ki slovi kot patita-pāvana, odrešitelj padlih duš.

Cuando Śrīla Satyarāja Khan, un gran devoto de Śrī Caitanya Mahāprabhu, le pregunto al Señor cómo reconocer a un vaiṣṇava, el Señor contestó:

Śrī Caitanya Mahāprabhu je Svojemu velikemu bhakti Śrīla Satyarāji Khānu na vprašanje, kako lahko prepozna vaiṣṇavo, odgovoril:

prabhu kahe, – “yāṅra mukhe śuni eka-bāra
kṛṣṇa-nāma, sei pūjya, – śreṣṭha sabākāra
prabhu kahe, – “yāṅra mukhe śuni eka-bāra
kṛṣṇa-nāma, sei pūjya, – śreṣṭha sabākāra

“Si alguien oye a una persona decir aunque sea una vez la palabra 'Kṛṣṇa', debe aceptar a esa persona como la mejor de entre todas las del grupo común”. (Cc. Madhya 15.106) El Señor Caitanya Mahāprabhu continuó:

»Če slišimo, da kdo vsaj enkrat izgovori besedo Kṛṣṇa, ga moramo imeti za najboljšega med navadnimi ljudmi.« (Caitanya-caritāmṛta, Madhya 15.106) Potem pa je nadaljeval:

“ataeva yāṅra mukhe eka kṛṣṇa-nāma
sei ta ’vaiṣṇava, kariha tāṅhāra sammāna
“ataeva yāṅra mukhe eka kṛṣṇa-nāma
sei ta ’vaiṣṇava, kariha tāṅhāra sammāna

“Se debe aceptar como vaiṣṇava y ofrecerle respetos como tal, por lo menos mentalmente, a aquel que se interesa en cantar el santo nombre de Kṛṣṇa o aquel que por la práctica gusta de cantar los nombres de Kṛṣṇa”.

(Cc. Madhya 15.111) Uno de nuestros amigos es un famoso músico inglés ha quedado atraído al canto de los santos nombres de Kṛṣṇa, y aun en sus discos ha mencionado varias veces el santo nombre de Kṛṣṇa. En su casa ofrece respetos a los cuadros de Kṛṣṇa y también a los predicadores del movimiento de conciencia de Kṛṣṇa. En todo aspecto tiene gran estima por el nombre de Kṛṣṇa y las actividades de Kṛṣṇa; por eso le ofrecemos respetos sin reservas, pues realmente estamos viendo que ese caballero ha avanzado gradualmente en el sendero de conciencia de Kṛṣṇa. Siempre se debe respetar a una persona así. La conclusión es que los vaiṣṇavas siempre deben respetar a todo aquel que está tratando de avanzar en el proceso de conciencia de Kṛṣṇa al cantar regularmente el santo nombre. Por otra parte hemos visto personalmente que algunos de nuestros contemporáneo, que se supone son grandes predicadores, han caído gradualmente dentro del concepto material de la vida, debido a que han dejado de cantar el santo nombre del Señor.

»Tistega, ki ga zanima petje Kṛṣṇovega svetega imena oziroma ga je zaradi rednega petja vzljubil, moramo priznati za vaiṣṇavo in ga ceniti vsaj v mislih.« (Caitanya-caritāmṛta, Madhya 15.111) Našega prijatelja, znanega angleškega glasbenika, je pritegnilo petje Kṛṣṇovega svetega imena in ga je celo v svojih pesmih večkrat omenil. Ta gospod se priklanja Kṛṣṇovim slikam, ki jih ima doma, in tudi oznanjevalcem zavesti Kṛṣṇe. V vseh pogledih zelo ceni Kṛṣṇovo ime in Njegova dejanja, zato ga brez zadržkov spoštujemo, saj res vidimo, da polagoma napreduje v zavedanju Kṛṣṇe. Vsem takim ljudem bi morali izkazovati spoštovanje. Povzamemo lahko, da morajo vaiṣṇave ceniti vsakogar, ki se z rednim petjem svetega imena trudi vse bolj zavedati Kṛṣṇe. Po drugi strani pa smo videli, kako so nekateri naši sodobniki, ki naj bi bili veliki pridigarji, postopoma zdrsnili v materialno pojmovanje življenja, ker niso peli Gospodovega svetega imena.

Cuando instruía a Sanātana Gosvāmī, el Señor Caitanya Mahāprabhu dividió el servicio devocional en tres categorías.

Gospod Caitanya Mahāprabhu je med poučevanjem Sanātane Gosvāmīja vdano služenje Kṛṣṇi razdelil na tri vrste.

śāstra-yukti nāhi jāne dṛḍha, śraddhāvān
‘madhyama-adhikārī’ sei mahā-bhāgyavān
śāstra-yukti nāhi jāne dṛḍha, śraddhāvān
‘madhyama-adhikārī’ sei mahā-bhāgyavān

“Se debe considerar como madhyama-adhikārī a la persona cuyo conocimiento conclusivo de los śāstras no es muy bueno, pero que ha desarrollado una fe firme en el proceso de cantar el mahā-mantra Hare Kṛṣṇa, y que también es indesviable al ejecutar su servicio devocional prescrito. Una persona así es muy afortunada”. (Cc.Madhya 22.67) El madhyama-adhikārī es un śraddhāvān, una persona decididamente fiel, y es en verdad un candidato para avanzar más en el servicio devocional. Por lo tanto, se dice en El Caitanya-caritāmṛta (Madhya 22.64):

»Kdor ne pozna dobro sklepov śāster, vendar je razvil trdno vero v petje mahā-mantre Hare Kṛṣṇa in po predpisanem postopku odločno vdano služi Kṛṣṇi, velja za madhyama-adhikārīja. To je velik srečnež.« (Caitanya-caritāmṛta, Madhya 22.67) Madhyama-adhikārī je śraddhāvān, človek z neomajno vero, in lahko resnično napreduje v vdanem služenju. V Caitanya-caritāmṛti (Madhya 22.64) piše:

śraddhāvān jana haya bhakti-adhikārī
‘uttama’, ‘madhyama’, ‘kaniṣṭha’ – śraddhā-anusārī
śraddhāvān jana haya bhakti-adhikārī
‘uttama’, ‘madhyama’, ‘kaniṣṭha’ – śraddhā-anusārī

“Uno se capacita como devoto del plano elemental, del plano intermedio o del plano más elevado del servicio devocional según el desarrollo de su śraddhā [fe]”. Además, en El Caitanya-caritāmṛta (Madhya 22.62) se dice:

»Bhakta sodi na začetno, srednjo ali najvišjo raven vdanega služenja glede na to, koliko ima razvito śraddho (vero).« Caitanya-caritāmṛta (Madhya 22.62) pravi tudi:

‘śraddhā’-śabde – viśvāsa kahe sudṛḍha niścaya
kṛṣṇe bhakti kaile sarva-karma kṛta haya
‘śraddhā’-śabde – viśvāsa kahe sudṛḍha niścaya
kṛṣṇe bhakti kaile sarva-karma kṛta haya

“Al prestarle servicio trascendental a Kṛṣṇa, uno cumple automáticamente todas las demás actividades subsidiarias'. Esta fe firme y llena de confianza, favorable para el desempeño del servicio devocional, es llamada śraddhā”. Śraddhā, fe en Kṛṣṇa, es el comienzo del desarrollo de conciencia de Kṛṣṇa. Fe significa tener una fe ardiente. Las palabras de El Bhagavad-gīṭa son instrucciones autoritativas para los hombres fieles, y todo lo que Kṛṣṇa dice en El Bhagavad- gītā debe aceptarse tal como es, sin interpretaciones. Fue así como Arjuna aceptó El Bhagavad-gītā. Después de oír El Bhagavad-gītā, Arjuna le dijo a Kṛṣṇa: sarvam etad ṛtaṁ manye yan ṁāṁ vadasi keśava. "¡Oh, Kṛṣṇa!, acepto completamente como verdad todo lo que me has dicho”. (Bg.10.14)

»Če na duhovni ravni služimo Kṛṣṇi, samodejno opravljamo tudi vse druge dejavnosti. Taki trdni veri, ki je ugodna za vdano služenje, pravimo śraddhāŚraddhā je začetek zavedanja Kṛṣṇe. Vera pomeni trdno vero. V Bhagavad-gīti so avtoritativna navodila za verne ljudi. Vse Kṛṣṇove besede moramo sprejeti takšne, kakršne so, brez prikrojevanja. Tako je Arjuna sprejel Bhagavad-gīto. Potem ko jo je slišal, je rekel: sarvam etad ṛtaṁ manye yan māṁ vadasi keśava. »O Kṛṣṇa, vse, kar si mi povedal, v celoti sprejemam kot resnico.« (Bg. 10.14)

Ésta es la manera correcta de entender El Bhagavad-gītā, y esto es llamado śraddhā. No es que uno acepta una porción de El Bhagavad-gītā según sus propias interpretaciones caprichosas, y luego rechaza otra porción. Esto no es śraddhā. Śraddhā significa aceptar las instrucciones de El Bhagavad-gītā en su totalidad, especialmente la última instrucción: sara-dharmān parityajya mām ekaṁ śaranaṁ vraja. «Abandona todas las variedades de religión y sólo entrégate a Mí». (Bg. 18.66) Cuando alguien desarrolla total fe en esta instrucción, esa fe ardiente se vuelve el fundamento de avance en la vida espiritual.

Tako moramo razumeti Bhagavad-gīto, temu pravimo śraddhā. Ne smemo si je svojevoljno razlagati in sprejeti le enega dela, drugega pa zavreči. To ni śraddhā. Śraddhā pomeni, da v celoti sprejmemo napotke Bhagavad-gīte, še posebej zadnjega: sarva-dharmān parityajya mām ekaṁ śaraṇaṁ vraja. »Opusti vse vrste religije in se samo predaj Meni.« (Bg. 18.66) Trdna vera v to navodilo je temelj našega duhovnega napredka.

Cuando uno se dedica de lleno a cantar el mahā-mantra Hare Kṛṣṇa, comprende gradualmente su propia identidad espiritual. Kṛṣṇa no se revela a uno a menos que cante fielmente el mantra Hare Kṛṣṇa: sevonmukhe hi jihvādau svayam eva sphuraty adaḥ. (Bhakti-rasāmṛta-sindhu 1.2.234) No podemos comprender a la Suprema Personalidad de Dios usando algún medio artificial. Debemos ocuparnos fielmente en servir al Señor. Dicho servicio principia con la lengua (sevonmukhe hi jihvādau), y eso significa que siempre debemos cantar los santos nombres del Señor y tomar kṛṣṇa-prasāda. No debemos cantar ni tomar nada más. Cuando se sigue fielmente este proceso, el Señor Supremo se revela al devoto.

Tisti, ki se popolnoma posvetijo petju mahā-mantre Hare Kṛṣṇa, postopoma spoznajo svojo duhovno naravo. Če te mantre ne pojemo z vero, se nam Kṛṣṇa ne razodene: sevonmukhe hi jihvādau svayam eva sphuraty adaḥ. Vsevišnje Božanske Osebnosti ne moremo spoznati umetno. Gospodu moramo služiti z vero, in sicer najprej z jezikom (sevonmukhe hi jihvādau). To pomeni, da moramo ves čas peti le sveto ime in nič drugega ter jesti samo kṛṣṇa-prasādo in ničesar drugega. Vsevišnji Gospod se razodene tistim bhaktam, ki se tega zvesto držijo.

Una persona pierde interés por todo excepto por servir a Kṛṣṇa, cuando comprende que es un servicio eterno de Kṛṣṇa. Siempre pensando en Kṛṣṇa, ingeniando medios para propagar el santo nombre de Kṛṣṇa, él comprender que su único deber consiste en difundir el movimiento de conciencia de Kṛṣṇa en todo el mundo. Dicha persona debe relacionarse de inmediato con ella conforme a los seis procesos (dadāti, pratigṛhṅāti, etc.). En realidad, se debe aceptar como maestro espiritual al avanzado devoto vaiṣṇava uttama-adhikārī. Uno debe ofrecerle todo lo que posea, pues se ordena entregar todo lo que se tenga al maestro espiritual. En particular le corresponde al brahmacārī pedir limosna a otros y ofrecerla al maestro espiritual. Sin embargo, si uno no está autorrealizado no debe imitar el comportamiento del devoto avanzado, o sea mahā- bhāgavata, pues se degradará finalmente por tal imitación.

Kdor spozna, da je Kṛṣṇov večni služabnik, izgubi zanimanje za vse, razen za služenje Njemu. Nenehno misli na Kṛṣṇo in išče načine za razširjanje Njegovega svetega imena, saj se zaveda, da je njegova edina naloga širiti gibanje za zavest Kṛṣṇe po vsem svetu. Takega človeka moramo priznati za uttama-adhikārīja in se takoj začeti družiti z njim na šest omenjenih načinov (dadāti pratigṛhṇāti in tako naprej). Naprednega vaiṣṇavo, uttama-adhikārīja, moramo res sprejeti za duhovnega učitelja. Na voljo bi mu morali dati vse, kar imamo, tako je namreč pravilo. Še posebej brahmacārī bi moral prositi miloščino in jo potem izročiti duhovnemu učitelju. Ne bi pa smeli posnemati vedenja naprednega bhakte oziroma mahā-bhāgavate, če nismo samospoznani, saj bomo tako sčasoma duhovno nazadovali.

En este verso, Śrīla Rūpa Gosvāmī le aconseja al devoto ser lo suficiente inteligente como para distinguir entre el kaniṣṭha-adhikārī, el madhyama-adhikārī, y el uttama-adhikārī. El devoto también debe conocer su propia posición, y no debe tratar de imitar al devoto que está situado en un plano superior. Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura ha insinuado que se puede reconocer al uttama-adhikārī vaiṣṇava por su habilidad para convertir a muchas almas caídas al vaiṣṇavismo. Nadie debe volverse maestro espiritual a menos que haya llegado al plano de uttama-adhikārī. El vaiṣṇava neófito o el vaiṣṇava situado en el plano intermedio también pueden aceptar discípulos, pero dichos discípulos deben estar en el mismo plano, y debe entenderse que no pueden avanzar muy bien hacia la meta última de la vida bajo la insuficiente guía que tienen. Por eso el discípulo debe ser cuidadoso y aceptar a un uttama-adhikārī como maestro espiritual

Śrīla Rūpa Gosvāmī v tem verzu svetuje bhakti, naj bo dovolj moder, da bo lahko ločil med kaniṣṭha-adhikārījem, madhyama-adhikārījem in uttama-adhikārījem. Zavedati se mora tudi svojega položaja in ne sme posnemati bhakt na višji ravni. Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura je nakazal, da vaiṣṇavo uttama-adhikārīja lahko prepoznamo po tem, da je zmožen veliko padlih duš spreobrniti v vaiṣṇave. Kdor ni dosegel ravni uttama-adhikārīja, ne bi smel postati duhovni učitelj. Vaiṣṇava, ki je na začetni ali srednji stopnji, ima tudi lahko učence, vendar morajo biti na isti ravni kot on.

Vedeti pa moramo, da pod njegovim pomanjkljivim vodstvom ne morejo prav uspešno napredovati proti končnemu življenjskemu cilju. Zato morajo biti učenci previdni in si za duhovnega učitelja izbrati uttama-adhikārīja.