Skip to main content

TEXTO DOS

Drugi verz

Texto

Besedilo

atyāhāraḥ prayāsaś ca
prajalpo niyamāgrahaḥ
jana-saṅgaś ca laulyaṁ ca
ṣaḍbhir bhaktir vinaśyati
atyāhāraḥ prayāsaś ca
prajalpo niyamāgrahaḥ
jana-saṅgaś ca laulyaṁ ca
ṣaḍbhir bhaktir vinaśyati

Palabra por palabra

Synonyms

ati-āhāraḥ — comer demasiado o acumular demasiado; prayāsaḥ — esforzarse demasiado; ca — y; prajalpaḥ — conversaciones frívolas; niyama — reglas y regulaciones; āgrahaḥ — demasiado apego por (o agrahaḥ - demasiada negligencia con respeto a); jana-saṅgah — asociarse con personas de mentalidad mundana; ca — y; laulyam — ardiente anhelo o codicia; ca — y; śaḍbhiḥ — mediante estos seis; bhaktiḥ — servicio devocional; vinaśyati — es destruido.

ati-āhāraḥ — prenajedanje ali pretirano kopičenje; prayāsaḥ — čezmerno prizadevanje; ca — in; prajalpaḥ — prazne besede; niyama — pravila; āgrahaḥ — – prevelika navezanost na (ali agrahaḥ – pretirano zanemarjanje); jana-saṅgaḥ — druženje s posvetnimi ljudmi; ca — in; laulyam — močno hlepenje oziroma pohlep; ca — in; ṣaḍbhiḥ — s temi šestimi; bhaktiḥ — vdano služenje Kṛṣṇi; vinaśyati — se uniči.

Traducción

Translation

Cuando alguien se enreda demasiado en las siguientes seis actividades, queda arruinado su servicio devocional; (1) Comer más de lo necesario, o acumular más fondos de los requeridos; (2) esforzarse demasiado por cosas mundanas que son muy difíciles de obtener; (3) hablar innecesariamente sobre temas mundanos; (4) seguir las reglas y las regulaciones de las Escrituras únicamente por seguirlas y no para avanzar espiritualmente, o rechazar las reglas y regulaciones de las Escrituras y trabajar independiente o caprichosamente; (5) asociarse con personas de inclinaciones mundanas que no se interesan en cultivar conciencia de Kṛṣṇa; y (6) codiciar logros mundanos.

Naše vdano služenje Kṛṣṇi se izjalovi, če se preveč zapletemo na šest opisanih načinov: (1) tako da se prenajedamo ali kopičimo več stvari, kot jih potrebujemo, (2) da se pretirano ženemo za težko dosegljivimi materialnimi dobrinami, (3) da po nepotrebnem govorimo o posvetnih temah, (4) da se pravil iz svetih spisov držimo le zaradi pravil samih, ne pa zaradi duhovne rasti, ali pa da jih ne upoštevamo in ravnamo svojevoljno, (5) da se družimo s posvetnimi ljudmi, ki jih zavest Kṛṣṇe ne zanima, in (6) da hlepimo po posvetnih dosežkih.

Significado

Purport

La existencia humana tiene por objeto llevar una vida sencilla con pensamientos elevados, Ya que todos los seres vivientes condicionados están bajo el control de la tercera energía del Señor, este mundo material está concebido de tal forma que uno esté obligado a trabajar. La Suprema Personalidad de Dios posee tres Energías o potencias primarias. La primera se llama antaraṅga-śakti, o sea la potencia interna La segunda se llama taṭastha-śakti, o sea la potencia marginal, La tercera se llama bahiraṅga-śakti, o sea la potencia externa. Estando subordinadas como sirvientas eternas de la Suprema Personalidad de Dios, las jīvātmās, o sea las entidades vivientes atómicas, tienen que permanecer ya sea bajo el control de la potencia interna o el de la externa, Cuando ellas están bajo el control de la potencia interna, exhiben su actividad natural y constitucional, a saber, dedicarse constantemente al servicio devocional del Señor En El Bhagavad-gītā (9.13) se afirma esto:

KOMENTAR: Namen človeškega življenja je preprosto življenje in visoko razmišljanje. Materialni svet je ustvarjen tako, da so vsa pogojena živa bitja, ki jim vlada Gospodova tretja energija, primorana delovati. Vsevišnja Božanska Osebnost ima tri osnovne energije oziroma moči. Prva je antaraṅga-śakti – notranja energija, druga taṭastha-śakti – mejna energija in tretja bahiraṅga-śakti – zunanja energija. Živa bitja pripadajo mejni energiji, ki je med notranjo in zunanjo energijo. Jīvātme oziroma neznatna živa bitja so večni služabniki Vsevišnjega Gospoda, zato so vedno pod vplivom notranje ali zunanje energije. Kadar so pod nadzorom prve, so v svoji naravni, izvorni vlogi, kar pomeni, da ves čas vdano služijo Gospodu. Tako pravi Bhagavad-gītā (9.13):

mahātmānas tu māṁ pārtha
daivīṁ prakṛtim āśritāḥ
bhajanty ananya-manaso
jñātvā bhūtādim avyayam
mahātmānas tu māṁ pārtha
daivīṁ prakṛtim āśritāḥ
bhajanty ananya-manaso
jñātvā bhūtādim avyayam

“¡Oh, hijo de Pṛthā! Aquellos que no están alucinados, las grandes almas, están bajo la protección de la naturaleza divina. Ellos se dedican completamente al servicio devocional pues Me reconocen como la original e inagotable Suprema Personalidad de Dios”.

»O Pṛthin sin, tisti, ki niso v iluziji, so pod zaščito božanske narave. Take velike duše se popolnoma posvetijo vdanemu služenju, saj vedo, da sem izvorna in neizčrpna Vsevišnja Božanska Osebnost.«

La palabra mahātmā se refiere a aquellos que son compresivos, sin una mentalidad tullida. Las personas de mentalidad tullida, siempre ocupadas en satisfacer sus sentidos, a veces extienden sus actividades para hacer el bien a otras personas mediante algún “ismo”, tal como el nacionalismo, el humanitarismo o el altruismo, Puede que ellos rechacen la complacencia personal de sus sentidos de otros, tales como sus familiares, los miembros de su comunidad o de su sociedad-ya sea nacional o internacional, En realidad, todo esto es una complacencia extendida. Sólo se puede llamar mahātmā, o persona comprensiva, a aquel que complace los sentidos del Señor Supremo.

Beseda mahātmā označuje ljudi širokega, ne ozkega duha. Ozkosrčni ljudje ves čas zadovoljujejo svoje čute, včasih pa delovanje razširijo prek kakšnega izma, kot so patriotizem, humanizem ali altruizem, da bi naredili kaj dobrega za druge. Zadovoljitvi lastnih čutov se utegnejo odreči zato, da bi zadovoljili čute svojcev ter članov skupnosti in družbe, tako rojakov kot drugih. Vse to je pravzaprav zadovoljevanje čutov, ki se s posameznika širi na skupnost in družbo. Taka dejanja so s posvetnega vidika morda zelo hvalevredna, vendar nimajo nobene duhovne vrednosti. Temeljijo namreč na osebnem ali razširjenem zadovoljevanju čutov. Mahātmā oziroma človek širokega duha lahko rečemo samo tistemu, ki zadovoljuje čute Vsevišnjega Gospoda.

En el verso de El Bhagavad-gītā recién citado, las palabras daivīṁ prakṛtim se refiere al control que ejerce la potencia interna, o sea la potencia dadora de placer, de la Suprema Personalidad Dios. Esta potencia dadora de placer se manifiesta como Śrīmatī Rādhārāṇī, o como la expansión de Ella, Lakṣmī la diosa de la fortuna. Cuando las almas individuales jīva están bajo el control de la energía interna, su única actividad es satisfacer a Kṛṣṇa, o sea Viṣṇu. Ésa es la posición del mahātmā. Si uno no es un mahātmā, entonces es un durātmā, o sea una persona de mentalidad tullida, Tales durātmā, mentalmente tullidos son puestos bajo el control de la potencia externa del Señor, mahāmāyā.

V prej omenjenem verzu iz Bhagavad-gīte se besedi daivīṁ prakṛtim nanašata na vpliv notranje energije oziroma energije zadovoljstva Vsevišnje Božanske Osebnosti. Ta energija se izraža kot Śrīmatī Rādhārāṇī ali Njena emanacija Lakṣmī, boginja sreče. Ko je jīva, duša, pod vplivom notranje energije, hoče samo ugoditi Kṛṣṇi oziroma Viṣṇuju. To je raven mahātme. Kdor ni mahātmā, je durātmā, ozkosrčen človek. Take ljudi ima v oblasti Gospodova zunanja energija, mahā-māyā.

Todas las entidades vivientes dentro de este mundo material están en realidad bajo el control de mahāmāyā, cuya tarea es someterla a las tres clases de sufrimientos: adhidaivika-kleśa (los sufrimientos que causan los semidioses, tales como las sequías, los sismos y las tormentas); adhibhautika-kleśa (los sufrimientos causados por otras entidades vivientes, tales como los insectos o los enemigos), y adhyātmika-kleśa (los sufrimientos causados por el cuerpo y la mente de uno, tales como las enfermedades físicas y mentales). Daiva bhūtātma-hetavah: las almas condicionadas sufren diversas dificultades, al estar sujetas a estos tres sufrimientos debido al control de la energía externa.

Ta pravzaprav obvladuje vsa živa bitja v materialnem svetu in poskrbi, da so podvržena trem vrstam nadlog: adhidaivika-kleśi (trpljenju, ki jim ga s sušami, potresi, neurji in podobnim povzročajo polbogovi), adhibhautika-kleśi (trpljenju, ki jim ga prizadevajo druga živa bitja, na primer mrčes ali sovražniki) in adhyātmika-kleśi (trpljenju, ki jim ga v obliki duševnih in telesnih bolečin povzročata telo in um). Daiva-bhūtātma-hetavaḥ, pogojene duše, ki jih pod nadzorom zunanje energije pestijo te tri nadloge, trpijo na različne načine.

El principal problema al que se enfrentan las almas condicionadas es la repetición del nacimiento, la vejez, las enfermedades y la muerte. En el mundo material uno tiene que trabajar para mantener juntos el cuerpo y el alma, pero, ¿cómo realizar ese trabajo de manera que favorezca la ejecución del proceso de conciencia de Kṛṣṇa? Todo el mundo requiere posesiones tales como granos alimenticios, ropa dinero y otras cosas necesarias para mantener el cuerpo, pero uno no debe acumular más de lo que necesite para satisfacer sus verdaderas necesidades básicas, Si se sigue este principio natural, no habrá ninguna dificultad para mantener el cuerpo.

Glavna težava pogojenih duš je ponavljanje rojstva, bolezni, starosti in smrti. V materialnem svetu moramo vsi delati, da bi lahko vzdrževali telo in dušo. Kako pa naj delo opravljamo tako, da bo dobro vplivalo na naše razvijanje zavesti Kṛṣṇe? Vsi potrebujemo hrano, obleko, denar in druge potrebščine za vzdrževanje telesa, ne smemo pa jemati več, kot potrebujemo za zadovoljitev osnovnih potreb. Če se držimo tega naravnega načela, nam ne bo težko vzdrževati telesa.

Las entidades vivientes inferiores de la escala evolutiva por arreglo de la naturaleza, no comen ni acumulan más de lo necesario. En consecuencia, en el reino animal generalmente no hay ningún problema económico ni escasez de los artículos de primera necesidad. Si se deja un saco de arroz en un lugar público, los pájaros vendrán a comer unos pocos granos y se irán. Sin embargo, el ser humano se llevará todo el saco. Él se comerá todo lo que le quepa en el estómago, y luego tratará de guardar lo que sobre. Según las Escrituras, está prohibido este acto de acumular más de lo necesario (atyāhāra). El mundo entero está sufriendo ahora debido a eso.

Živa bitja, ki so na nižji razvojni stopnji, se po naravni ureditvi ne prenajedajo in ničesar ne kopičijo. Zato v živalskem kraljestvu na splošno ni gmotnih težav ali pomanjkanja. Če na javno mesto postavimo vrečo riža, bodo priletele ptice, pozobale nekaj zrn in odletele, človek pa bo odnesel celo vrečo. Pošteno se bo najedel, preostanek pa shranil. Sveti spisi prepovedujejo tako kopičenje (atyāhāro), zaradi katerega zdaj trpi ves svet.

El acumular y comer más de lo necesario también ocasiona prayāsa, o sea un esfuerzo innecesario. Por disposición de Dios, cualquier persona de cualquier parte del mundo puede vivir muy pacíficamente si tiene alguna tierra y una vaca lechera. El hombre no necesita trasladarse de un lugar a otro para ganarse la vida, ya que puede producir granos alimenticios localmente y obtener leche de las vacas. Con eso se puede resolver todos los problemas económicos. Afortunadamente, el hombre ha recibido una inteligencia superior para cultivar conciencia de Kṛṣṇa, o sea la comprensión de Dios, su relación con Él, y la meta final de la vida: amor por Dios. Desafortunadamente, el supuesto hombre civilizado, sin darle importancia a la comprensión de Dios, utiliza su inteligencia para adquirir más de lo necesario y comer sólo para satisfacer la lengua. Por disposición de Dios, hay suficientes facilidades para producir leche y granos para los seres humanos de todo el mundo, pero en vez de usar su inteligencia superior para cultivar conciencia de Dios, los supuestos hombres inteligentes emplean mal su inteligencia produciendo muchas cosas innecesarias e indeseables. Si se le aconseja a la gente que no acumule demasiados bienes, ni coma en exceso, ni trabaje innecesariamente para adquirir comodidades artificiales, ellos pensarán que se les está aconsejando regresar a una forma de vida primitiva. A la gente generalmente no le gusta adoptar la vida sencilla con pensamientos elevados. Así es su desafortunada situación.

Gomiljenje stvari in prenajedanje sta tudi vzrok prayāse, nepotrebnega truda. Po Božji ureditvi lahko vsakdo kjer koli na svetu zelo mirno živi, če ima kos zemlje in kravo mlekarico. Za preživetje se mu ni treba seliti iz kraja v kraj, saj lahko doma pridela hrano, krave pa mu dajejo mleko. To lahko reši vse gospodarske težave. Človek je k sreči dobil višji razum za razvijanje zavesti Kṛṣṇe oziroma za razumevanje Boga, svojega odnosa z Njim in končnega življenjskega cilja – ljubezni do Njega. Ljudem, ki naj bi bili civilizirani, pa žal ni mar za spoznavanje Boga. Razum uporabljajo zato, da bi si nagrabili več, kot potrebujejo, in jedo le zato, da bi potešili slo po okušanju hrane. Po Božji ureditvi bi lahko proizvedli dovolj mleka in žita za vse na svetu. Tako imenovani razumni ljudje pa višji razum zlorabljajo za proizvodnjo številnih nepotrebnih in nezaželenih reči, namesto da bi ga uporabili za razvijanje zavesti o Bogu. Tako odpirajo tovarne, klavnice, javne hiše in trgovine z alkoholnimi pijačami. Če ljudem svetujemo, naj si ne kopičijo stvari, naj ne jedo preveč in po nepotrebnem ne delajo za umetno udobje, mislijo, da jih spodbujamo, naj se vrnejo k primitivnemu načinu življenja. Večina noče preprostega življenja in visokega razmišljanja. To je res žalostno.

El objetivo de la vida humana es comprender a Dios, y el ser humano recibe una inteligencia superior para lograrlo. Los que creen que esta inteligencia superior tiene por objetivo alcanzar un estado superior, deben seguir las instrucciones de las Escrituras védicas. Cuando alguien recibe esas instrucciones dadas por las autoridades superiores, puede situarse realmente en el estado donde hay conocimiento perfecto, y darle un verdadero significado a la vida.

Ljudje smo dobili višji razum, ker je naše življenje namenjeno spoznanju Boga. Tisti, ki verjamejo, da imamo takšen razum zato, da bi dosegli nekaj višjega, se morajo držati napotkov vedskih spisov. Z upoštevanjem teh višjih navodil si lahko zares pridobimo popolno znanje in pravilno osmislimo življenje.

En El Śrīmad-Bhāgavatam (1.2.9) Śrī Sūta Gosvāmī describe de estas manera el dharma humano correcto:

Śrī Sūta Gosvāmī v Śrīmad-Bhāgavatamu (1.2.9) opisuje pravo dharmo:

dharmasya hy āpavargyasya
nārtho ’rthāyopakalpate
nārthasya dharmaikāntasya
kāmo lābhāya hi smṛtaḥ
dharmasya hy āpavargyasya
nārtho ’rthāyopakalpate
nārthasya dharmaikāntasya
kāmo lābhāya hi smṛtaḥ

“Ciertamente que el propósito de todas las actividades ocupacionales [dharma] es alcanzar la liberación final. Nunca deben efectuarse éstas para obtener una ganancia material. Además aquel que está dedicado al servicio ocupacional más elevado [dharma], no debe utilizar nunca la ganancia material para cultivar la complacencia de los sentidos”.

»Vse stanovske dolžnosti (dharma) so vsekakor namenjene končni osvoboditvi, zato jih nikoli ne bi smeli opravljati za materialno korist. Kdor pa opravlja najvišjo dolžnost (dharmo), materialnega dobička nikdar ne bi smel izkoristiti za zadovoljevanje čutov.«

El primer paso de la civilización humana lo componen las actividades ocupacionales efectuadas según los mandatos de las Escrituras. La inteligencia superior del ser humano debe ser entrenada para que comprendan el dharma básico, En la sociedad humana existen diversos conceptos religiosos descritos como hindú, cristiano, hebreo, mahometano, budista, etc., ya que sin religión, la sociedad humana no es mejor que la sociedad animal.

Prvi korak človeške civilizacije je izpolnjevanje stanovskih dolžnosti po zapovedih svetih spisov. Ljudje bi morali svoj višji razum izuriti za razumevanje osnovne dharme. V družbi so različna verska pojmovanja, kot so hinduistično, krščansko, judovsko, islamsko, budistično in tako naprej, saj človeška družba brez vere ni nič boljša od živalske.

Como se afirmó antes (dharmasya hy āpavargyasya nārtho 'rthāyopakalpate), la religión existe para alcanzar la emancipación, y no para conseguir pan. A veces la sociedad humana manufactura algún supuesto sistema de religión encaminado a lograr el progreso material, pero eso está lejos del objetivo del dharma verdadero. Religión significa comprender las leyes de Dios, ya que la ejecución correcta de estas leyes lo conduce a uno finalmente fuera del enredo material. Ése es el verdadero propósito de la religión. Desafortunadamente la gente adopta la religión para prosperar materialmente, esto debido a atyāhāra, o sea un deseo excesivo por alcanzar esa prosperidad. Sin embargo, la verdadera religión educa a la gente para que esté satisfecha con lo indispensable en la vida mientras cultiva conciencia de Kṛṣṇa. Aunque necesitamos el desarrollo económico, la verdadera religión lo permite únicamente para que provea lo más indispensable de la existencia material. Jivasya tattva jijñāsā: el verdadero propósito de la vida es preguntar sobre la Verdad Absoluta. Si nuestro esfuerzo (prayāsa) no es para preguntar acerca de la Verdad Absoluta, únicamente incrementaremos el esfuerzo por satisfacer mis necesidades artificiales. El aspirante espiritual debe evitar el esfuerzo mundano.

Kot smo že omenili (dharmasya hy āpavargyasya nārtho ’rthāyo-pakalpate), je vera pot do osvoboditve in ne do kruha. Družba včasih ustvari sistem tako imenovane vere, s katero hoče doseči materialni napredek, ampak to še zdaleč ni namen resnične dharme. Vera pomeni, da razumemo Božje zakone, in če jih pravilno upoštevamo, se na koncu rešimo ujetosti v materijo. To je pravi smisel vere. Ljudje pa jo žal sprejmejo zaradi atyāhāre oziroma čezmerne želje po materialni blaginji. Prava vera uči, naj ob razvijanju zavesti Kṛṣṇe zadovoljimo le najnujnejše življenjske potrebe. Čeprav potrebujemo gospodarski razvoj, ga resnična vera dovoljuje le za preskrbo z najosnovnejšimi potrebščinami za materialni obstoj. Jīvasya tattva-jijñāsā, smisel življenja je iskanje Absolutne Resnice. Če si ne prizadevamo (prayāsa) za to, se bomo le še bolj trudili zadovoljiti svoje umetne potrebe. Kdor bi rad duhovno napredoval, se ne sme gnati za posvetnimi cilji.

Otro impedimento es prajalpa, el hablar innecesariamente. Cuando nos reunimos con algunos amigos, de inmediato comenzamos a hablar innecesariamente, lo cual suena igual a unos sapos que croan. Si tenemos que hablar, debemos hablar acerca del movimiento de conciencia de Kṛṣṇa. Aquellos que no pertenecen al movimiento de conciencia de Kṛṣṇa se interesan en leer montones de periódicos, revistas y novelas, en resolver crucigramas, y en hacer muchos otros disparates. De este modo la gente simplemente pierde su valioso tiempo y energía. Los ancianos de los países occidentales, retirados de la vida activa, juegan a los naipes, pescan, ven televisión y tienen debates sobre ideas sociopolíticas inútiles. Todas estas actividades frívolas y otras más, están incluidas dentro de la categoría de prajalpa. Las personas inteligentes interesadas en desarrollar conciencia de Kṛṣṇa, nunca deben participar en tales actividades.

Druga ovira na duhovni poti je prajalpa, nepotrebno govorjenje. Ko se srečamo s prijatelji, se takoj zapletemo v nepomembne pogovore, ki so kot žabje regljanje. Če že moramo govoriti, naj bo to o gibanju za zavest Kṛṣṇe. Tisti, ki niso pripadniki našega gibanja, radi prebirajo na kupe časopisov, revij in romanov, rešujejo križanke in počnejo še marsikaj brezsmiselnega. Tako samo tratijo dragoceni čas in energijo. Upokojeni zahodnjaki igrajo karte, lovijo ribe, gledajo televizijo in razpravljajo o nekoristnih družbeno-političnih temah. Vse te in druge ničvredne dejavnosti sodijo v prajalpo. Razumni ljudje, ki bi radi razvili zavest Kṛṣṇe, se nikoli ne bi smeli ukvarjati z njimi.

El término jana-saṅga se refiere a asociarse con personas que no están interesadas en desarrollar conciencia de Kṛṣṇa. Uno debe evitar estrictamente semejante compañía. Por eso Śrīla Narottama dāsa Ṭhākura nos ha recomendado vivir sólo en compañía de los devotos conscientes de Kṛṣṇa (bhakta-sane vāsa). Uno siempre debe dedicarse a servir al Señor en compañía de los devotos del Señor. El asociarse con gente dedicada a un tipo similar de actividad es muy conducente a progresar en dicha actividad. En consecuencia, las personas materialistas forman diversas asociaciones y clubes para intensificar sus esfuerzos. Por ejemplo, en el mundo de los negocios encontráramos instituciones tales como la bolsa de valores y la cámara de comercio. En forma similar, nosotros hemos establecido la Sociedad Internacional para la Conciencia de Kṛṣṇa, para darle a la gente la oportunidad de asociarse con aquellos que no han olvidado a Kṛṣṇa. Esta compañía espiritual que ofrece nuestro movimiento “ISKCON” está incrementando día a día. Mucha gente de diferentes partes del mundo está uniéndose a esta Sociedad, para despertar su conciencia de Kṛṣṇa latente.

Jana-saṅga pomeni druženje z ljudmi, ki jim ni mar za zavest Kṛṣṇe. Takemu druženju bi se morali skrbno izogibati. Zato nam je Śrīla Narottama dāsa Ṭhākura svetoval, naj živimo samo v družbi Kṛṣṇe zavestnih bhakt (bhakta-sane vāsa). Skupaj z njimi bi morali ves čas služiti Gospodu. Če se hočemo izpopolniti na kakšnem področju, je dobro, da se družimo s tistimi, ki so tudi dejavni na njem. Zato materialisti ustanavljajo razna združenja in klube, ki podpirajo njihova prizadevanja. V poslovnem svetu imajo na primer borze in trgovinske zbornice, mi pa smo ustanovili Mednarodno skupnost za zavest Krišne, da bi ljudem omogočili druženje s tistimi, ki niso pozabili Kṛṣṇe. V njej je iz dneva v dan več duhovne družbe. Pridružujejo se nam številni ljudje z različnih koncev sveta, da bi prebudili svojo spečo zavest Kṛṣṇe.

Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura escribe en su comentario Anuvṛtti, que el esfuerzo excesivo hecho por los especuladores mentales o los filósofos áridos para adquirir conocimiento, cae dentro de la categoría de atyāhāra (acumular más de lo necesario). Según El Śrīma-Bhāgavatam, es enteramente vano el esfuerzo que hacen los especuladores filosóficos al escribir muchísimos libros sobre el desarrollo económico, también cae dentro de la categoría de atyāhāra. Quedan también incluidos dentro del control de atyāhāra todos los que no tienen ningún deseo por desarrollar conciencia de Kṛṣṇa y que únicamente se interesan en poseer más y más cosas materiales, ya sea en la forma de conocimiento científico o de ganancia monetaria.

Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura v komentarju Anuvṛtti piše, da pretirano hlastanje za znanjem, značilno za spekulativne filozofe oziroma razglabljače, pomeni atyāhāro (čezmerno kopičenje). Śrīmad-Bhāgavatam pravi, da je trud takih filozofov, ki pišejo na kupe knjig o suhoparni filozofiji, v kateri ni zavesti Kṛṣṇe, čisto zaman. V atyāhāro spada tudi delo karmījev, ki pišejo številne knjige o materialnem napredku. V tej skupini so še tisti, ki jim ni mar za zavest Kṛṣṇe in bi radi imeli vedno več posvetnih dobrin, pa naj bo v obliki znanstvenih dognanj ali gmotnih koristi.

Los karmīs sólo trabajan para acumular más y más dinero para las generaciones futuras, debido a que desconocen su propia posición futura, Estando interesados únicamente en conseguir más y más dinero para sus hijos y nietos, dichos tontos ni siquiera saben cuál será su propia posición en la próxima vida. Hay muchos incidentes que ilustran este punto. Una vez un gran karmī acumuló una inmensa fortuna para sus hijos y nietos, pero ms tarde, conforme a su karma, él nació en la casa de un zapatero situada cerca del edificio que había construido en su vida anterior para sus hijos. Sucedió que cuando ese mismo zapatero fue a su antigua casa, sus hijos y nietos pasados lo golpearon a zapatazos. A menos que los karmīs y los jñānīs se interesen en el proceso de conciencia de Kṛṣṇa, solamente continuarán desperdiciando su vida en actividades infructuosas.

Karmīji ne poznajo svoje prihodnosti, zato delajo, da bi nagrabili čim več denarja za prihodnje rodove. Tako so neumni, da samo gomilijo premoženje za sinove in vnuke, in se sploh ne zavedajo, kaj jih čaka v naslednjem življenju. To potrjujejo številne zgodbe. Nekoč je neki vpliven karmī nakopičil ogromno bogastvo za sinove in vnuke. Pozneje pa se je v skladu s karmo rodil v čevljarski družini in živel blizu hiše, ki jo je v preteklem življenju sam zgradil za svoje otroke. Usoda je hotela, da so ga ob prihodu v prejšnji dom nekdanji sinovi in vnuki naklestili s čevlji. Če se karmīji in jñānīji ne bodo posvetili razvijanju zavesti Kṛṣṇe, bodo z jalovim početjem še naprej zapravljali življenje.

Se llama niyama-āgraha al hecho de adoptar algunas reglas y regulaciones de las Escrituras para derivar algún beneficio inmediato, tal como lo abogan los utilitarios; y se llama niyama-agraha significa “afán por adoptar”, y agraha significa “no adoptar”. Agregando cualquiera de estas dos palabras a la palabra niyama (“reglas y regulaciones”), se forma la palabra niyamāgraha. Así pues, el término niyamāgraha tiene un significado doble que se entiende conforme a la combinación particular de palabras. Los interesados en el proceso de conciencia de Kṛṣṇa no deben ansiar adoptar reglas y regulaciones con la finalidad de mejorar económicamente; en vez de eso deben adoptar muy fielmente las reglas y regulaciones de las Escrituras para avanzar en el sendero de conciencia de Kṛṣṇa. Ellos deben seguir estrictamente los principios regulativos evitando la vida sexual ilícita, comer carne, los juegos de azar y drogarse o embriagarse.

Niyama-āgraha pomeni upoštevanje le nekaterih pravil svetih spisov zaradi takojšnje koristi, za kar se zavzemajo utilitaristi. Neupoštevanje pravil śāster, ki so namenjena duhovnemu razvoju, pa je niyama-agraha. Beseda āgraha pomeni vneto upoštevanje, agraha pa neupoštevanje. Če tema besedama dodamo besedo niyama (pravila), dobimo besedo niyamāgraha. Tako ima niyamāgraha glede na določeno združitev besed dva pomena. Tisti, ki jih zanima zavest Kṛṣṇe, se pravil ne bi smeli držati v želji po izboljšanju gmotnega stanja, temveč bi jih morali zelo zvesto upoštevati le zato, da bi se še bolj zavedali Kṛṣṇe. Strogo bi se morali držati predpisanih načel, tako da opustijo zunajzakonske spolne odnose, uživanje mesa, igre na srečo in omamljanje z opojnimi sredstvi.

Uno debe evitar también asociarse con māyāvādīs, quienes solamente blasfeman en contra de los vaiṣṇavas (devotos). Se clasifica como atyāhārīs a los bhukti-kārmīs, que se interesan en la felicidad material, a los mukti- karmīs, que desean liberarse al fundirse en la existencia del Absoluto carente de forma (Brahman), y a los siddhi-kārmīs, que desean perfeccionar la práctica del yoga místico. No es conveniente en absoluto asociarse con tales personas.

Izogibati bi se morali tudi družbe māyāvādījev, saj ti le žalijo vaiṣṇave (bhakte). Bhukti-kāmīje, ki si želijo materialne sreče, mukti-kāmīje, ki bi se radi osvobodili in se zlili z brezobličnim Absolutom (Brahmanom), in siddhi-kāmīje, ki hočejo doseči popolnost v mistični jogi, uvrščamo med atyāhārīje. S takimi ljudmi se nikakor ni dobro družiti.

Quedan incluidos dentro de la categoría de avaricia (laulya), los deseos de desarrollar la mente al perfeccionar la práctica del yoga místico, al fundirse en la existencia del Brahman, o al desarrollar una prosperidad material caprichosa. Todos los intentos por adquirir semejantes beneficios materiales o supuesto avance espiritual, son estorbos en el sendero de conciencia de Kṛṣṇa.

Želje po večanju umskih zmogljivosti z izpopolnitvijo v mistični jogi, po zlitju z Brahmanom ali negotovem gmotnem obilju veljajo za pohlep (laulyo). Vsi poskusi takega materialnega okoriščanja ali tako imenovanega duhovnega napredka so ovira na poti zavesti Kṛṣṇe.

La moderna guerra que libran los capitalistas y comunistas, se debe a que han eludido el consejo de Śrīla Rūpa Gosvāmī referente a atyāhāra. Los capitalistas modernos acumulan más riqueza de la necesaria, y los comunistas, envidiando su prosperidad, quieren nacionalizar todas las riquezas y propiedades. Desafortunadamente los comunistas no saben cómo resolver el problema de la riqueza y su distribución. En consecuencia no se soluciona nada cuando la riqueza de los capitalistas cae en manos de los comunistas. En oposición a estas dos filosofías, la ideología consciente de Kṛṣṇa afirma que toda la riqueza le pertenece a Kṛṣṇa. Así que, no podrá solucionarse el problema económico de la humanidad, a menos que toda la riqueza pase a ser administrada por Kṛṣṇa. No puede resolverse nada al poner la riqueza en manos de los comunistas o de los capitalistas. Si hay un billete de cien dólares tirado en la calle, puede que alguien lo recoja y lo guarde en su bolsillo, pero esa persona no es honesta. Puede que otro hombre vea el dinero y decida dejarlo ahí, pensando que no deber tocar la propiedad ajena. Aunque este segundo hombre no se roba el dinero, ignora su uso correcto. El tercer hombre que ve el billete de cien dólares, puede que lo recoja, encuentre al hombre que lo ha perdido y se lo entregue. Este hombre no se roba el dinero, para gastárselo, ni lo abandona permitiendo que se quede en la calle. Este hombre es tanto honesto como sabio al tomarlo y entregarlo a la persona que lo ha perdido.

Zdajšnji boj med kapitalisti in komunisti se je vnel zato, ker niso upoštevali nasveta Śrīla Rūpe Gosvāmīja o atyāhāri. Sodobni kapitalisti kopičijo več bogastva, kot ga potrebujejo, komunisti pa jim zavidajo blaginjo, zato hočejo podržaviti celotno premoženje. Ker pa komunisti žal ne znajo dobro porazdeliti bogastva, se nič ne spremeni, ko iz rok kapitalistov preide v njihove roke. Nazor o zavesti Kṛṣṇe v nasprotju s tema doktrinama uči, da vse dobrine pripadajo Kṛṣṇi. In dokler ne bodo vse pod Njegovo upravo, človeštvo ne bo moglo rešiti gospodarskih težav. Nič se ne bo uredilo, če bo bogastvo v rokah komunistov ali kapitalistov. Če na cesti leži stodolarski bankovec, ga lahko kdo pobere in spravi v žep. Tak človek ni pošten. Kdo drug ga pusti na tleh, saj si misli, da tuje lastnine ne sme vzeti. Denarja sicer ne ukrade, vendar tudi ne ve, kaj bi moral storiti z njim. Tretji pa morda najdeni stodolarski bankovec pobere, poišče lastnika in mu ga vrne. Tako denarja ne vzame zase, niti ga ne pusti ležati na cesti. Ker ga pobere in vrne lastniku, je pošten in moder obenem.

El simple hecho de transferir la riqueza de los capitalistas a los comunistas no puede resolver el problema de la política moderna, pues se ha demostrado que cuando un comunista obtiene dinero, lo utiliza para complacer sus sentidos. La riqueza del mundo, en realidad, le pertenece a Kṛṣṇa, y toda entidad viviente, hombre y animal, tiene derechos por nacimiento de usar la propiedad de Dios para su propia manutención. Cuando alguien toma más de lo necesario para mantenerse-ya sea él un capitalista o un comunista-se convierte en un ladrón, y como tal, está sujeto al castigo las leyes de la naturaleza.

Težav sodobne politike ne bodo rešili s samim prenosom bogastva iz rok kapitalistov v roke komunistov, saj se je izkazalo, da slednji pridobljeni denar uporabijo za zadovoljevanje čutov. Vse bogastvo na svetu v resnici pripada Kṛṣṇi in vsa živa bitja, ljudje in živali, imajo dedno pravico uporabiti Božjo lastnino za preživetje. Kdor si prisvoji več kot toliko, pa naj bo kapitalist ali komunist, je tat in ga po zakonih narave čaka kazen.

Se debe utilizar la riqueza del mundo para el bienestar de todas las entidades vivientes, ya que ése es el plan de la Madre Naturaleza. Todos tienen derecho de vivir usando la riqueza del Señor. Cuando la gente aprenda el arte de utilizar científicamente la propiedad del Señor, no usurpará más los derechos de los demás, Entonces se podrá formar una sociedad ideal. El primer mantra del Śrī Īśopaniṣad enuncia el principio básico de dicha sociedad espiritual:

Po načrtu matere narave je bogastvo sveta namenjeno koristi vseh živih bitij. Vsakdo ima pravico živeti tako, da uporablja Gospodovo lastnino. Ko se jo bodo ljudje naučili znanstveno uporabljati, ne bodo več kratili pravic drug drugemu, temveč bodo lahko ustvarili idealno družbo. Temeljno načelo take duhovne družbe opisuje prva mantra Śrī Īśopaniṣad:

īśāvāsyam idaṁ sarvaṁ
yat kiñca jagatyāṁ jagat
tena tyaktena bhuñjīthā
mā gṛdhaḥ kasya svid dhanam
īśāvāsyam idaṁ sarvaṁ
yat kiñca jagatyāṁ jagat
tena tyaktena bhuñjīthā
mā gṛdhaḥ kasya svid dhanam

“El Señor posee y controla todo lo animado e inanimado que hay en el universo. Por eso, uno debe aceptar solamente las cosas que necesita para sí mismo, las cuales están reservadas a quién pertenecen”.

»Vse živo in neživo v vesolju je v Gospodovi lasti in pod Njegovim nadzorom. Zato bi si smeli vzeti le tisto, kar potrebujemo in nam je odmerjeno, drugih stvari pa ne, saj moramo dobro vedeti, komu pripadajo.«

Los devotos conscientes de Kṛṣṇa saben muy bien que el Señor ha concebido este mundo material con una disposición perfecta, de manera que satisfaga todas las necesidades vitales de todos los seres vivientes, sin que unos tengan que inmiscuirse en las vidas de otros, o usurpar sus derechos.

Esta disposición perfecta le provee a todo el mundo la cuota adecuada de riqueza conforme a sus verdaderas necesidades, para que todos puedan así vivir pacíficamente conforme al principio de “llevar una vida sencilla con pensamientos elevados”. Los materialistas que desafortunadamente no tienen fe en el plan de Dios, y que tampoco aspiran a lograr un desarrollo espiritual superior, emplean mal la inteligencia que Dios les ha dado, sólo para acrecentar sus posesiones materiales, Ellos ingenian muchos sistemas -tales como el capitalismo y el comunismo materialista- para mejorar su posición material. Ellos no están interesados en las leyes de Dios, ni en una meta superior, Ansiando siempre satisfacer sus deseos ilimitados por complacer sus sentidos, ellos sobresalen por sus habilidades para explotar a los otros seres vivientes.

Kṛṣṇe zavestni bhakte dobro vedo, da je Gospod v materialnem svetu ustvaril popolnoma vse za zadovoljitev življenjskih potreb vseh živih bitij, tako da nikomur ni treba posegati v življenje drugih ali jim kratiti pravic. Ta popolna ureditev vsakomur ponuja toliko dobrin, kolikor jih zares potrebuje. Tako lahko vsi mirno živimo po načelu: preprosto življenje in visoko razmišljanje. Žal pa materialisti, ki ne verjamejo v Božji načrt in si ne želijo višjega, duhovnega razvoja, zlorabljajo razum, ki jim ga je dal Gospod, za kopičenje premoženja. Izmišljajo si razne sisteme, kot sta kapitalizem in materialistični komunizem, da bi si izboljšali gmotni položaj. Ne zanimajo jih niti Božji zakoni niti višji cilj. Ves čas si vneto prizadevajo za izpolnitev neštetih želja po zadovoljevanju čutov in znajo ob tem spretno izkoriščati druga živa bitja.

Cuando la sociedad humana abandone estas faltas primarias que enumeran Śrīla Rūpa Gosvāmī (atyāhāra, etc.), cesará toda la enemistad que existe entre los hombres y los animales, los capitalistas y los comunistas, etc. Además se resolverán todos los problemas debidos al desequilibrio y a la inestabilidad política y económica. Esta conciencia pura se despierta mediante la educación y prácticas espirituales adecuadas que ofrece científicamente el movimiento de conciencia de Kṛṣṇa.

Ko se bo človeška družba otresla teh osnovnih slabosti (atyāhāre in drugih), ki jih je naštel Śrīla Rūpa Gosvāmī, bo izginilo vse sovraštvo med ljudmi in živalmi, kapitalisti in komunisti, in tako naprej. Rešili pa bomo tudi zavožen in negotov gospodarski in politični položaj. Tako čisto zavest lahko obudimo z ustreznim duhovnim izobraževanjem in življenjem, ki ju znanstveno predstavlja gibanje za zavest Kṛṣṇe.

Este movimiento de conciencia de Kṛṣṇa propone crear una sociedad espiritual que pueda traerle paz al mundo. Todo hombre inteligente debe purificar su conciencia y liberarse de los seis factores ya mencionados, que impiden la ejecución del servicio devocional, refugiándose de todo corazón en este movimiento de conciencia de Kṛṣṇa.

To gibanje ljudem ponuja duhovno skupnost, ki lahko svetu prinese mir. Vsak pameten človek bi se moral z vsem srcem zateči pod njegovo okrilje ter tako očistiti svojo zavest in premagati šest zgoraj omenjenih ovir v vdanem služenju Gospodu.