Skip to main content

TEXTO UNO

Verso Um

Texto

Texto

vāco vegaṁ manasaḥ krodha-vegaṁ
jihvā-vegam udaropastha-vegam
etān vegān yo viṣaheta dhīraḥ
sarvām apīmāṁ pṛthivīṁ sa śiṣyāt
vāco vegaṁ manasaḥ krodha-vegaṁ
jihvā-vegam udaropastha-vegam
etān vegān yo viṣaheta dhīraḥ
sarvām apīmāṁ pṛthivīṁ sa śiṣyāt

Palabra por palabra

Sinônimos

vācaḥ — del habla; vegam — impulso; manasaḥ — de la mente; krodha — de la ira; vegam — impulso; jihvā — de la lengua; vegam — impulso; udara-upastha — del estómago y del órgano genital; vegam — impulso; etān — estos; vegān — impulsos; yaḥ — quienquiera que; viṣaheta — pueda tolerar; dhīraḥ — ecuánime; sarvam — todo; api — ciertamente; imam — este; pṛthivīm — mundo; saḥ — esa personalidad; śiṣyāt — puede hacer discípulos.

vegam — desejo; manasaḥ — da mente; krodha — da ira; vegam — desejo; jīhvā — da língua; vegam — desejo; udara-upastha — do estômago e dos órgãos genitais; vegam — desejo; etān — esses; vegān — desejos; yaḥ — quem quer que; viṣaheta — seja capaz de tolerar; dhīraḥ — sóbria; sarvām — todos; api — certamente; imām — este; pṛthivīm — mundo; saḥ — esta personalidade; śiṣyāt — pode fazer discípulos.

Traducción

Tradução

La persona ecuánime que puede tolerar el impulso de hablar, las exigencias de la mente, la influencia de la ira, y los impulsos de la lengua, el estómago y el órgano genital, está capacitado para hacer discípulos en todo el mundo.

Uma pessoa sóbria, que seja capaz de tolerar o desejo de falar, as exigências da mente, as ações da ira e os impulsos da língua, do estômago e dos órgãos genitais, é qualificada para fazer discípulos em todo o mundo.

Significado

Comentário

En El Śrīmad-Bhāgavatam (6..9-0), Parīkṣit Mahārāja hizo a Śukadeva Gosvāmī una serie de preguntas inteligentes. Una de estas preguntas era: “¿Por qué la gente se somete a la expiación si no puede controlar sus sentidos?”. Por ejemplo, puede que un ladrón conozca perfectamente bien la posibilidad de ser arrestado por robar, y puede que incluso vea a la policía arrestando a otro ladrón, y sin embargo continuará robando. Se adquiere experiencia oyendo y viendo. Alguien que es poco inteligente adquiere experiencia viendo, y aquel que es más inteligente adquiere experiencia oyendo. La persona inteligente se abstiene de robar al oír de los libros de leyes y de los śāstras, o Escrituras, que no es bueno robar, y al escuchar que el ladrón es castigado cuando se le arresta. La persona menos inteligente quizá primero tenga que ser arrestada y castigada por haber robado, para que aprenda a dejar de robar. Sin embargo el pícaro, el hombre necio, quizá tenga la experiencia de haber visto y oído, y puede que hasta haya sido castigado, pero aun así continuará robando. Aunque esa persona expíe y reciba el castigo del gobierno, robará de nuevo tan pronto como salga de la cárcel. Si se considera que el castigo de la cárcel es un tipo de expiación, entonces, ¿de qué sirve esa expiación? Por ello, Parīkṣit Mahārāja preguntó:

No Śrīmad-Bhāgavatam (6.1.9-10), Parīkṣit Mahārāja fez muitas perguntas inteligentes a Śukadeva Gosvāmī. Uma dessas perguntas foi: “Por que é que as pessoas se submetem à expiação se não conseguem controlar os sentidos?” Um ladrão, por exemplo, talvez saiba perfeitamente bem que poderá ser preso por roubar e poderá até mesmo ver um ladrão sendo preso pela polícia, mas, mesmo assim, continuará a roubar. Adquirimos experiência pela audição e pela visão. Uma pessoa menos inteligente adquire experiência vendo, ao passo que uma pessoa mais inteligente adquire experiência ouvindo. Quando uma pessoa inteligente ouve que nos livros de lei e nos śastras, ou escrituras, é dito que roubar não é bom, e quando ouve que um ladrão é castigado ao ser preso, ela se abstém de roubar. Uma pessoa menos inteligente terá primeiro que ser presa e castigada pelo roubo para aprender a parar de roubar. Entretanto, um patife, um tolo, pode ter a experiência tanto do ouvir quanto do ver e pode até ser castigado, mas mesmo assim continuará roubando. Mesmo que essa pessoa se submeta à expiação e seja castigada pelo governo, logo que sair da cadeia ela há de roubar outra vez. Se o castigo ministrado na prisão é considerado uma expiação, qual é o benefício dessa expiação? Assim, Parīkṣit Mahārāja indagou:

dṛṣṭa-śrutābhyāṁ yat pāpaṁ
jānann apy ātmano ’hitam
karoti bhūyo vivaśaḥ
prāyaścittam atho katham


kvacin nivartate ’bhadrāt
kvacic carati tat punaḥ
prāyaścittam atho ’pārthaṁ
manye kuñjara-śaucavat
dṛṣṭa-śrutābhyāṁ yat pāpaṁ
jānann apy ātmano ’hitam
karoti bhūyo vivaśaḥ
prāyaścittam atho katham


kvacin nivartate ’bhadrāt
kvacic carati tat punaḥ
prāyaścittam atho ’pārthaṁ
manye kuñjara-śaucavat

Él comparó la expiación con el baño de un elefante. Puede que el elefante se bañe muy bien en el río, pero tan pronto como sale a la orilla se echa tierra en todo el cuerpo. ¿De qué le sirve entonces su baño? Similarmente, muchos practicantes espirituales cantan el mahā-mantra Hare Kṛṣṇa y al mismo tiempo incurren en muchas actividades prohibidas, pensando que por cantar, contrarrestarán sus ofensas. De los diez tipos de ofensas que se pueden cometer al cantar el santo nombre, esta ofensa es denominada nāmno balād yasya hi pāpa-buddhiḥ: incurrir en actividades pecaminosas fundándose en el canto del mahā-mantra Hare Kṛṣṇa. En forma similar, ciertos cristianos van a la iglesia para confesar sus pecados, pensando que al confesar sus pecados ante el sacerdote y ejecutar alguna penitencia, se liberarán del resultado de sus pecados semanales. Tan pronto como se termina el sábado y llega el domingo, ellos reinician sus actividades pecaminosas esperando ser perdonados el siguiente sábado. Parīkṣit Mahārāja, el rey más inteligente de su época, condena este tipo de prāyaścitta, o expiación. Śukadeva Gosvāmī, siendo igualmente inteligente, tal como corresponde al maestro espiritual de Mahārāja Parīkṣit, le contestó y le confirmó al Rey que su afirmación relativa a la expiación era correcta. No es posible contrarrestar una actividad pecaminosa con una actividad piadosa. Por eso el verdadero prāyaścitta, o expiación, consiste en despertar nuestra conciencia de Kṛṣṇa latente.

Ele comparou a expiação a um banho de elefante. O elefante pode tomar um ótimo banho no rio, mas, assim que sai da água, ele atira lama por todo o seu corpo. De que adianta, então, o seu banho? De modo semelhante, muitos espiritualistas cantam o mahā-mantra Hare Kṛṣṇa e, ao mesmo tempo, fazem muitas coisas proibidas, julgando que seu canto neutralizará suas ofensas. Das dez espécies de ofensas que se pode cometer enquanto se canta o santo nome do Senhor esta se chama nāmno balād yasya hi pāpa-buddhiḥ: cometer atividades pecaminosas se apoiando no cantar do mahā-mantra Hare Kṛṣṇa. Da mesma maneira, certos cristãos vão à igreja confessar seus pecados, julgando que o fato de confessarem perante um padre e executarem alguma penitência aliviá-los-á dos resultados de seus pecados semanais. Logo que acaba o sábado e vem o domingo, eles começam suas atividades pecaminosas outra vez, esperando serem perdoados no próximo sábado. Esta classe de prāyaścitta, ou expiação, é condenada por Parīkṣit Mahārāja, o rei mais inteligente de sua época. Śukadeva Gosvāmī, igualmente inteligente, como convém ao mestre espiritual de Mahārāja Parīkṣit, respondeu ao rei e confirmou ser correta a sua declaração a respeito da expiação. Não se pode neutralizar uma atividade pecaminosa com uma atividade piedosa. Deste modo, a real prāyaścitta, expiação, é o despertar de nossa adormecida consciência de Kṛṣṇa.

La verdadera expiación implica progresar hasta alcanzar el verdadero conocimiento, y para lograrlo hay un proceso autorizado. Cuando alguien sigue un proceso regulado de higiene no se enferma. El ser humano debe ser entrenado conforme a ciertos principios que revivan su conocimiento original. A esa vida metódica se le denomina tapasya. Uno puede elevarse gradualmente a la altura del verdadero conocimiento, o conciencia de Kṛṣṇa, por practicar la austeridad y el celibato (brahmacarya), por controlar la mente, por controlar los sentidos, por abandonar las posesiones propias, dándolas como caridad, por ser declaradamente veraz, por mantenerse limpio, y por practicar los yoga-āsanas. Sin embargo, si alguien es lo suficientemente afortunado como para asociarse con un devoto puro, podrá sobrepasar fácilmente todas las prácticas de control de la mente, ejecutadas con el proceso místico de yoga, simplemente por seguir los principios regulativos del sendero de conciencia de Kṛṣṇa - absteniéndose de la vida sexual ilícita, de comer carne, de drogarse o embriagarse, y de los juegos de azar- y dedicarse a servir al Señor Supremo bajo la dirección del maestro espiritual genuino. Śrīla Rūpa Gosvāmī recomienda este sencillo proceso.

A expiação verdadeira implica em se chegar ao conhecimento real, sendo que para isto existe um processo padrão. Quem segue um processo regulado de higiene não adoece. Um ser humano se destina a ser educado segundo determinados princípios, de forma que possa restabelecer seu conhecimento original. Essa vida metódica é descrita como tapasya. Pode-se gradualmente elevar-se ao padrão do conhecimento verdadeiro, ou à consciência de Kṛṣṇa, praticando austeridade e celibato (brahmacarya), controlando a mente e os sentidos, renunciando a posses em caridade, sendo manifestamente veraz, mantendo-se limpo e praticando yoga-āsanas. Contudo, alguém que tenha a fortuna de associar-se com um devoto puro pode facilmente ultrapassar todas as práticas de controle da mente executadas através do processo do yoga místico, por simplesmente seguir os princípios reguladores da consciência de Kṛṣṇa - o abster-se do sexo ilícito, do consumo de carne, da intoxicação e dos jogos de azar - e pelo simples fato de se ocupar a serviço do Senhor Supremo, sob a orientação do mestre espiritual genuíno. Este processo fácil está sendo recomendado por Śrīla Rūpa Gosvāmī.

Uno primero debe controlar la facultad del habla. Todos nosotros tenemos la facultad del habla; tan pronto como se nos presenta una oportunidad comenzamos a hablar. Si no hablamos acerca del cultivo de conciencia de Kṛṣṇa, hablaremos todo tipo de disparates. El sapo del campo habla croando, y en forma similar, todo aquel que tiene una lengua quiere hablar, aunque todo lo que tenga que decir sean disparates. Sin embargo, el croar del sapo únicamente invita a la serpiente: “Por favor ven aquí y cómeme”. No obstante, aunque el sapo está invitando a la muerte, continúa croando. Las conversaciones de los hombres materialistas y de los filósofos impersonalistas māyāvādīs pueden ser comparadas con el croar de las ranas. Ellos siempre están hablando disparates, invitando así a que la muerte los atrape. Sin embargo, controlar el habla no significa el silencio autoimpuesto (el proceso externo de mauna), tal como lo creen los filósofos māyāvādīs. Puede que el silencio parezca provechoso durante algún tiempo, pero finalmente resultará ser un fracaso. El significado que Śrīla Rūpa Gosvāmī quiere dar al término de “habla controlada” aboga por el proceso positivo de kṛṣṇa-kathā: el ocupar el habla en glorificar al Señor Supremo, Śrī Kṛṣṇa. La lengua puede glorificar así el nombre, la forma, las cualidades y los pasatiempos del Señor. El predicador del kṛṣṇa-kathā siempre se encuentra fuera de las garras de la muerte. He ahí la importancia de controlar el impulso de hablar.

Primeiramente, é necessário controlar nossa faculdade de falar. Cada um de nós tem o poder da fala; logo que temos uma oportunidade, pomo-nos a falar. Quando não falamos acerca da consciência de Kṛṣṇa, falamos toda espécie de disparate. No campo, um sapo fala coaxando, e, similarmente, todos que tem língua querem falar, mesmo que tudo o que tenham a dizer seja sem propósito. Porém, o coaxar do sapo simplesmente convida a cobra: “Por favor, venha me comer”. Não obstante, apesar de estar convidando a morte, o sapo continua coaxando. Podemos comparar a conversa dos materialistas e dos filósofos māyāvādīs impersonalistas com o coaxar das rãs e dos sapos. Eles estão sempre falando disparates e, por conseguinte, convidando a morte a pegá-los. Controlar a fala, entretanto, não quer dizer impor-se o silêncio (o processo externo de mauna), como pensam os filósofos māyāvādīs. O silêncio pode parecer útil por algum tempo, mas, por fim, mostrará ser um fracasso. O significado de fala controlada comunicado por Śrīla Rūpa Gosvāmī advoga o processo positivo de kṛṣṇa-kathā, ou seja, ocupar o processo da fala na glorificação do Supremo Senhor Śrī Kṛṣṇa. A língua pode, então, glorificar o nome, a forma, as qualidades e os passatempos do Senhor. O pregador de kṛṣṇa-kathā é sempre transcendental às garras da morte. Esta é a importância de se controlar o desejo de falar.

Se puede controlar la inquietud o la inconstancia de la mente (mano-vega), cuando uno la fija en los pies de loto de Kṛṣṇa. El Caitanya-caritāmṛta (Madhya 22.3) dice:

A inquietude ou inconstância da mente (mano-vega) é controlada quando podemos fixá-la nos pés de lótus de Kṛṣṇa. O Caitanya-Caritāmṛta (Madhya 22.31) diz:

kṛṣṇa – sūrya-sama; māyā haya andhakāra
yāhāṅ kṛṣṇa, tāhāṅ nāhi māyāra adhikāra
kṛṣṇa – sūrya-sama; māyā haya andhakāra
yāhāṅ kṛṣṇa, tāhāṅ nāhi māyāra adhikāra

Kṛṣṇa es igual al Sol, y māyā es igual a la oscuridad. Si el Sol está presente no es posible que haya oscuridad. En forma similar, si Kṛṣṇa se encuentra presente en la mente, no hay posibilidad de que la mente se agite debido a la influencia de māyā. De nada servirá el proceso yóguico de negar todos los pensamientos materiales. Es artificial tratar de crear un vacío en la mente. El vacío no permanecerá. Sin embargo, la mente quedará controlada en forma natural si uno siempre piensa en Kṛṣṇa, y en cómo servir mejor a Kṛṣṇa.

Kṛṣṇa é como o sol e māyā, como a escuridão. Estando o sol presente, não há a possibilidade de existir escuridão. Analogamente, se Kṛṣṇa encontra-Se presente na mente, não é possível que a influência de māyā a agite. O processo ióguico de negar todos os pensamentos materiais não é a solução. Tentar criar um vazio na mente é artificial. O vazio não permanecerá. Porém, se sempre pensarmos em Kṛṣṇa e em como servi-lO melhor, nossa mente será controlada naturalmente.

En forma similar, también es posible controlar la ira. No podemos detener totalmente la ira, pero habremos controlado nuestra ira a través del proceso de conciencia de Kṛṣṇa si sólo nos enojamos con los que blasfeman en contra del Señor o en contra de los devotos del Señor. El Señor Caitanya Mahāprabhu se enojó con los hermanos herejes Jagāi y Mādhāi, quienes blasfemaron en contra de Nityānanda Prabhu y lo golpearon. En su Śikṣāṣṭaka, El Señor Caitanya escribió, tṛṇād api sunīcena taror api sahiṣṇunā: “Uno de be ser más humilde que el pasto y más tolerante que el árbol”. Tal vez uno se pregunte entonces por qué el Señor manifestó su ira. El punto es que uno debe estar dispuesto a tolerar todos los insultos que reciba, pero cuando se blasfema en contra de Kṛṣṇa o en contra de Su devoto puro, el devoto genuino se enoja y reacciona con los ofensores como si fuese fuego. No es posible detener la ira, o krodha, pero ésta puede ser aplicada correctamente. Fue cuando estaba iracundo que Hanumān incendió Laṅkā, pero él es adorado como el mejor devoto del Señor Rāmacandra. Esto significa que utilizó su ira en la forma correcta. Arjuna nos sirve como otro ejemplo. Él no quería pelear, pero Kṛṣṇa incitó su ira: “¡Debes pelear!”. No es posible pelear sin estar iracundo. Sin embargo, la ira queda controlada cuando es utilizada en el servicio del Señor.

De forma similar, a ira pode ser controlada. Não podemos parar com a ira por completo, mas, se nos irritamos apenas com aqueles que blasfemam o Senhor ou os devotos do Senhor, podemos, através do processo da consciência de Kṛṣṇa, controlar nossa ira. O Senhor Caitanya Mahāprabhu ficou irado com os irmãos heréticos Jagāi e Mādhāi, que blasfemaram e feriram Nityānanda Prabhu. Em Seu Śikṣāṣṭaka, o Senhor Caitanya escreveu que tṛṇād api sunīcena taror api sahiṣṇunā: “Devemos ser mais humildes que a grama e mais tolerantes que a árvore”. Pode ser, então, que se pergunte por que o Senhor manifestou Sua ira. O importante é que devemos estar dispostos a tolerar todos os insultos contra nossa própria pessoa, mas, quando Kṛṣṇa ou Seu devoto puro são blasfemados, um devoto genuíno se zanga e atua como o fogo contra os ofensores. Não podemos parar com krodha, a ira, mas podemos aplicá-la corretamente. Foi com raiva que Hanuman incendiou Laṅkā, mas ele é adorado como o maior devoto do Senhor Rāmacandra. Isto quer dizer que ele utilizou sua ira de maneira correta. Arjuna serve como outro exemplo. Ele não desejava lutar, mas Kṛṣṇa incitou-lhe a ira: “Tens de lutar!” Não é possível lutar sem ira. Entretanto, a ira é controlada quando utilizada a serviço do Senhor.

En lo relativo a los impulsos de la lengua, todos experimentamos que la lengua quiere comer platos sabrosos. Generalmente no debemos permitir que la lengua coma lo que quiera, sino que debemos controlarla dándole prasāda. La actitud del devoto es la de comer únicamente cuando Kṛṣṇa le dé prasāda. Ésta es la forma de controlar el impulso de la lengua. Uno debe tomar prasāda a horas fijas, y no debe comer en restaurantes ni dulcerías sólo para satisfacer los caprichos de la lengua o del estómago. Si nos aferramos al principio de únicamente comer prasāda, será posible controlar los impulsos del estómago y de la lengua.

Quanto aos impulsos da língua, todos nós temos experiência de que a língua quer comer pratos saborosos. De um modo geral, não devemos permitir que a língua coma de acordo com a sua escolha, senão que devemos controlá-la, fornecendo-lhe prasāda. A atitude do devoto é que ele só comerá quando Kṛṣṇa lhe der prasāda. É assim que se controla o impulso da língua. Deve-se comer prasāda em horas marcadas e não se deve comer em restaurantes nem confeitarias simplesmente para satisfazer os caprichos da língua ou do estômago. Se nos mantivermos fiéis ao princípio de apenas comer prasāda, os impulsos do estômago e da língua poderão ser controlados.

De manera similar, es posible controlar los impulsos del órgano genital, el impulso sexual, si no se usa innecesariamente. El órgano genital debe usarse para procrear un niño consciente de Kṛṣṇa, de lo contrario no debe usarse. El movimiento de conciencia de Kṛṣṇa fomenta el matrimonio para procrear niños conscientes de Kṛṣṇa, y no para satisfacer el órgano genital. Tan pronto como los niños han crecido un poco, son enviados a nuestras escuelas Gurukula ubicadas en todo el mundo, donde se les educa para que se conviertan en devotos plenamente conscientes de Kṛṣṇa. Son necesarios muchos de esos niños conscientes de Kṛṣṇa, y aquel que es capaz de procrear hijos conscientes de Kṛṣṇa, recibe permiso para utilizar su órgano genital.

De forma semelhante, os impulsos dos órgãos genitais, o desejo sexual, podem ser controlados quando não são usados desnecessariamente. Os órgãos genitais devem ser usados para gerar uma criança consciente de Kṛṣṇa. Caso contrário, não devem ser usados. O movimento da consciência de Kṛṣṇa estimula o casamento, não para a satisfação dos órgãos genitais, mas para a geração de filhos conscientes de Kṛṣṇa. Quando as crianças crescem um pouco, elas são mandadas para as nossas escolas Gurukula, onde são educadas para que possam se tornar devotos plenamente conscientes de Kṛṣṇa. São necessárias muitas de tais crianças conscientes de Kṛṣṇa, de modo que uma pessoa capaz de gerar uma prole consciente de Kṛṣṇa tem a permissão de utilizar seus órgãos genitais.

Cuando alguien es un experto consumado en los métodos para controlarse que ofrece el proceso de conciencia de Kṛṣṇa, puede quedar capacitado para ser un maestro espiritual genuino.

Quando uma pessoa adquire bastante experiência dos métodos de controle consciente de Kṛṣṇa, ela pode se habilitar para ser um mestre espiritual genuíno.

En su explicación Anuvṛtti del Upadeśāmṛta, Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura escribe que nuestra identificación con lo material crea tres tipos de impulsos: el impulso de hablar, el impulso o exigencias de la mente, y las exigencias del cuerpo. La vida de la entidad viviente se torna desfavorable cuando cae víctima de estos tres tipos de impulsos. Alguien que practica resistir estas exigencias o impulsos es llamado un tapasvī, o sea uno que practica austeridades. Gracias a esa tapasya se puede dejar de ser una víctima de la energía material, la potencia externa de la Suprema Personalidad de Dios.

Em sua explicação Anuvṛtti ao Upadeśāmṛta, Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura escreve que nossa identificação material cria três classes de impulsos - o impulso de falar, o impulso ou as exigências da mente e as exigências do corpo. Quando uma entidade viva cai vítima destas três classes de impulsos, sua vida se torna pouco auspiciosa. Uma pessoa que treina a resistência a essas exigências ou impulsos chama-se tapasvī, ou “aquele que prática austeridades”. Com tal tapasya, pode-se superar a opressão imposta pela energia material, a potência externa da Suprema Personalidade de Deus.

Cuando mencionamos el impulso de hablar nos referimos a las pláticas inútiles, tales como las de filósofos impersonales māyāvādī, o las de personas ocupadas en actividades fruitivas (técnicamente llamadas karma-kāṇḍa), o las de personas materialistas que sólo quieren disfrutar de la vida sin ninguna restricción. Todas esas pláticas o publicaciones son exhibiciones prácticas del impulso de hablar. Mucha gente está hablando tonterías y escribiendo volúmenes de libros inútiles, y todo esto es el resultado del impulso de hablar. Para contrarrestar esta tendencia debemos encauzar nuestras pláticas hacia el tema de Kṛṣṇa. Esto se explica en El Śrīmad-Bhāgavatam (1.5.10-11):

Quando comentamos em relação ao desejo de falar, referimo-nos à conversa inútil, como, por exemplo, as conversas dos filósofos māyāvādīs impersonalistas, ou das pessoas ocupadas em atividades fruitivas (tecnicamente chamadas karma-kāṇḍa), ou dos materialistas que querem simplesmente gozar a vida sem restrições. Todas estas conversas ou textos são demonstrações práticas do desejo de falar. Há muitas pessoas falando despropositadamente e escrevendo muitos volumes de livros inúteis, e tudo isto é o resultado do desejo de falar. Para que neutralizemos esta tendência, devemos desviar nossa conversa para o tema “Kṛṣṇa”. Explica-se isto no Śrīmad-Bhāgavatam (1.5.10-11):

na yad vacaś citra-padaṁ harer yaśo
jagat-pavitraṁ pragṛṇīta karhicit
tad vāyasaṁ tīrtham uśanti mānasā
na yatra haṁsā niramanty uśik-kṣayāḥ
na yad vacaś citra-padaṁ harer yaśo
jagat-pavitraṁ pragṛṇīta karhicit
tad vāyasaṁ tīrtham uśanti mānasā
na yatra haṁsā niramanty uśik-kṣayāḥ

“Las personas santas consideran como un lugar de peregrinación para los cuervos, a aquellas palabras que no describen las glorias del Señor, quien es el único que puede santificar la atmósfera de todo el universo. Las personas completamente perfectas no sienten ningún placer allí, pues son habitantes de la morada trascendental”.

“As pessoas santas consideram que as palavras que não descrevem as glórias do Senhor, o qual é a única pessoa que pode santificar a atmosfera de todo o universo, são como um lugar de peregrinação para corvos. Uma vez que as pessoas plenamente perfeitas são habitantes da morada transcendental, elas não sentem prazer num lugar como esse.”

tad-vāg-visargo janatāgha-viplavo
yasmin prati-ślokam abaddhavaty api
nāmāny anantasya yaśo ’ṅkitāni yat
śṛṇvanti gāyanti gṛṇanti sādhavaḥ
tad-vāg-visargo janatāgha-viplavo
yasmin prati-ślokam abaddhavaty api
nāmāny anantasya yaśo ’ṅkitāni yat
śṛṇvanti gāyanti gṛṇanti sādhavaḥ

“Por otro lado, la literatura que está colmada de descripciones sobre las glorias trascendentales del nombre, la fama, las formas, los pasatiempos, etc., del ilimitado Señor Supremo, constituye una creación diferente, llena de palabras trascendentales encaminadas a ocasionar una revolución en la vida impía de la errada civilización de este mundo. Tales obras literarias trascendentales, aunque estén compuestas de manera imperfecta, son oídas, cantadas y aceptadas por los hombres purificados que son completamente honestos”.

“Por outro lado, a literatura que é repleta de descrições das glórias transcendentais do nome, da fama, das formas, dos passatempos, etc. do ilimitado Senhor Supremo, é uma criação diferente, plena de palavras transcendentais voltadas para o objetivo de provocar uma revolução nas vidas ímpias da desorientada civilização deste mundo. Tais textos transcendentais, mesmo que compostos imperfeitamente, são ouvidos, cantados e aceitos por homens purificados, que são inteiramente honestos.”

La conclusión es que sólo podemos abstenernos de las pláticas inútiles y disparatadas cuando hablamos acerca del servicio devocional a la Suprema Personalidad de Dios. Siempre debemos esforzarnos por utilizar nuestra facultad del habla con el propósito exclusivo de iluminarnos con conciencia de Kṛṣṇa.

A conclusão a que chegamos é que só podemos nos abster da conversa inútil e sem propósito quando conversamos a respeito do serviço devocional à Suprema Personalidade de Deus. Devemos nos esforçar sempre por usar nossa capacidade de falar tendo como objetivo exclusivo a compreensão da consciência de Kṛṣṇa.

En lo concerniente a las agitaciones de la mente fluctuante, éstas son divididas en dos categorías. La primera se llama avirodha-prīti, o sea un apego sin restricción, y la otra se llama viroda-yukta-krodha, la ira que surge de la frustración. Se llama aviroda-prīti a la adherencia a la filosofía de los māyāvādīs, a la creencia en los resultados fruitivos de los karma-vādīs, y a la creencia en los planes que se basan en deseos materialistas. Los jñānīs, los karmīs, y los planificadores materialistas generalmente atraen la atención de las almas condicionadas, pero los materialistas se enojan cuando no pueden realizar sus planes, y cuando sus ardides quedan frustrados. La frustración de los deseos materiales produce la ira.

Quanto às agitações da mente oscilante, estas se dividem em duas categorias. A primeira chama-se avirodha-prīti, ou apego irrestrito, e a outra se chama virodha-yukta-krodha, a ira que resulta da frustração. A adesão à filosofia dos māyāvādīs, a crença nos resultados fruitivos dos karma-vādīs e em planos baseados em desejos materialistas se chama avirodha-prīti. De um modo geral, os jñānīs, os karmīs e os planejadores materialistas atraem a atenção das almas condicionadas, mas, quando não conseguem realizar seus planos e quando esses planos são frustrados, esses materialistas ficam irados. A frustração dos desejos materiais produz a ira.

En forma similar, las exigencias del cuerpo pueden ser divididas en tres categorías: las exigencias de la lengua, del estómago y del órgano genital. Se puede observar que estos tres sentidos están situados físicamente en una línea recta en el cuerpo, y que las exigencias corporales comienzan con la lengua. Si uno puede restringir las exigencias de la lengua, limitando las actividades de ésta al proceso de comer prasada, entonces podrán controlarse automáticamente los impulsos del estómago y del órgano genital. En relación con esto Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura dice:

De forma semelhante, as exigências do corpo podem ser divididas em três categorias - as exigências da língua, do estômago e dos órgãos genitais. Podemos observar que, no que diz respeito ao corpo, estes três sentidos se situam fisicamente numa linha reta, e que as exigências corpóreas começam com a língua. Se alguém consegue restringir as exigências da língua, limitando suas atividades ao comer de prasāda, os impulsos do estômago e dos órgãos genitais podem ser controlados de maneira automática. A este respeito, Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura diz:

śarīra avidyā jāla,     jaḍendriya tāhe kāla,
jīve phele viṣaya-sāgare
tā’ra madhye jihvā ati,     lobhamāyā sudurmati,
tā’ke jetā kaṭhina saṁsāre
śarīra avidyā jāla,     jaḍendriya tāhe kāla,
jīve phele viṣaya-sāgare
tā’ra madhye jihvā ati,     lobhamāyā sudurmati,
tā’ke jetā kaṭhina saṁsāre
kṛṣṇa baḍa dayāmaya,     karibāre jihvā jaya,
sva-prasāda-anna dila bhāi
sei annāmṛta khāo,     rādhā-kṛṣṇa-guṇa gāo,
preme ḍāka caitanya-nitāi
kṛṣṇa baḍa dayāmaya,     karibāre jihvā jaya,
sva-prasāda-anna dila bhāi
sei annāmṛta khāo,     rādhā-kṛṣṇa-guṇa gāo,
preme ḍāka caitanya-nitāi

“¡Oh, Señor! Este cuerpo material es una masa de ignorancia, y los sentidos son una red de caminos que conducen a la muerte. De una u otra manera hemos caído en el océano del goce material de los sentidos, y la lengua es el más voraz e incontrolable de todos los sentidos. En este mundo es muy difícil conquistar la lengua. Pero tú, querido Kṛṣṇa, eres muy bondadoso con nosotros. Tú has enviado este excelente prasāda para ayudarnos a conquistar la lengua. Tomemos pues este prasāda a nuestra entera satisfacción y glorifiquemos a Vuestra Señorías Śrī Śrī Rādhā y Kṛṣṇa, y amorosamente invoquemos la ayuda del Señor Caitanya y de Prabhu Nityānanda”.

“Ó Senhor! Este corpo material é um monte de ignorância, e os sentidos são uma rede de caminhos que conduzem à morte. De alguma forma, caímos no oceano do gozo material dos sentidos, e de todos os sentidos a língua é o mais voraz e incontrolável. Neste mundo, é muito difícil conquistar a língua, mas Tu, querido Kṛṣṇa, és muito bondoso conosco. Mandas esta prasāda gostosa para nos ajudar a conquistar a língua; por isso, tomemos esta prasāda para nossa plena satisfação e glorifiquemos Suas Onipotências Śrī Śrī Rādhā e Kṛṣṇa, e, com amor, invoquemos a ajuda do Senhor Caitanya e Prabhu Nityānanda.”

Hay seis tipos de rasas (sabores), y si uno se siente agitado por cualquiera de ellos, queda controlado por los impulsos de la lengua. Algunas personas sienten atracción por comer carne, pescado, cangrejos, huevos, y otras cosas producidas a partir del semen y la sangre, y que se comen en la forma de cuerpos muertos. Otras sienten atracción por comer verduras, legumbres, espinaca o productos lácteos, pero hacen todo esto para satisfacer las exigencias de la lengua. Las personas conscientes de Kṛṣṇa deben dejar de comer cosas para complacer los sentidos - incluyendo el uso excesivo de especias tales como el chile y el tamarindo. Para satisfacer exigencias ilícitas se recurre al uso del pan, haritaki, areca, diversas especias usadas para hacer el pan, el tabaco, el LSD, la marihuana, el opio, el licor, el café y el té. Si podemos acostumbrarnos a tomar únicamente los remanentes del alimento ofrecido a Kṛṣṇa, podremos dejar de ser víctimas de māyā. Las verduras, los granos, las frutas, los productos lácteos y el agua, son alimentos adecuados para ofrecer al Señor, tal como el Señor Kṛṣṇa Mismo lo prescribe. Sin embargo, si alguien toma prasāda sólo porque es sabroso, y en consecuencia come demasiado, también cae víctima de tratar de satisfacer las exigencias de la lengua. Śrī Caitanya Mahāprabhu nos enseñó a evitar los platos muy sabrosos, incluso al estar comiendo prasāda. Si ofrecemos platos sabrosos a la Deidad con la intención de comernos ese alimento tan excelente, quedaremos comprometidos en tratar de satisfacer las exigencias de la lengua. Si aceptamos la invitación de un hombre rico con la idea de recibir alimentos sabrosos, estaremos también tratando de satisfacer las exigencias de la lengua. En el Caitanya-caritāmṛta (Antya 6.227) se afirma:

Existem seis espécies de rasas (sabores), e, se uma pessoa se deixa agitar por qualquer um deles, ela se vê dominada pelos impulsos da língua. Algumas pessoas se sentem atraídas pelo comer de carne, peixes, caranguejos, ovos e outras coisas produzidas por sêmen e sangue e comidas sob a forma de cadáveres. Há outras que se sentem atraídas por comer legumes, verduras, espinafre ou produtos lácteos, mas tudo para a satisfação das exigências da língua. As pessoas conscientes de Kṛṣṇa devem abandonar tal comer que visa ao gozo dos sentidos - incluindo o uso de quantidades extras de condimentos, como pimenta e tamarindo. Muitos se entregam ao uso de haritakī, nozes de betel, diversos condimentos usados para se fazer pan, tabaco, LSD, maconha, ópio, álcool, café e chá a fim de satisfazerem exigências ilícitas. Se pudermos nos treinar a aceitar apenas os restos do alimento oferecido a Kṛṣṇa, será possível livrarmo-nos da opressão imposta por māyā. Legumes, cereais, frutas, produtos lácteos e água são alimentos apropriados para se oferecer ao Senhor, como prescreve o próprio Senhor Kṛṣṇa. Entretanto, se alguém aceita prasāda só por causa de seu gosto saboroso e, desta maneira, come em excesso, também cai vítima de tentar satisfazer as exigências da língua. Śrī Caitanya Mahāprabhu nos ensinou a evitar pratos muito saborosos, mesmo no caso de estarmos comendo prasāda. Se oferecemos pratos saborosos à Deidade com a intenção de comer essa comida gostosa, vemo-nos envolvidos em tentar satisfazer às exigências da língua. Se aceitamos o convite de um homem rico com a intenção de receber alimentos gostosos, também estamos tentando satisfazer as exigências da língua. O Caitanya-Caritāmṛta (Antya 6.227) declara:

jihvāra lālase yei iti-uti dhāya
śiśnodara-parāyaṇa kṛṣṇa nāhi pāya
jihvāra lālase yei iti-uti dhāya
śiśnodara-parāyaṇa kṛṣṇa nāhi pāya

“La persona que corre de aquí para allá buscando complacer el paladar, y que siempre está apegada a los deseos del estómago y del órgano genital, es incapaz de alcanzar a Kṛṣṇa”.

“Quem corre daqui para ali, tentando satisfazer seu paladar, e vive apegado aos desejos de seu estômago e órgãos genitais, não é capaz de alcançar Kṛṣṇa.”

Como se dijo antes, la lengua, el estómago y el órgano genital están todos situados en una línea recta, y todos caen dentro de la misma categoría. El Señor Caitanya ha dicho, bhāla nā khāibe āra bhāla nā paribe: “No te vistas lujosamente ni comas alimentos deliciosos”. (CcAntya 6.236)

Como se declarou anteriormente, a língua, o estômago e os órgãos genitais estão todos situados numa linha reta, sendo classificados dentro da mesma categoria. O Senhor Caitanya diz bhāla nā khāibe āra bhāla nā paribe: “Não se vestir luxuosamente e não comer alimentos deliciosos”. (Cc. Antya 6.236)

Por lo menos de acuerdo con este análisis, aquellos que padecen de enfermedades estomacales deben ser incapaces de controlar los impulsos del estómago. Cuando deseamos comer más de lo necesario, creamos automáticamente muchos inconvenientes en la vida. Sin embargo, si observamos los días de ayuno tales como el Ekādaśī y el Janmāṣṭamī, podremos refrenar las exigencias del estómago.

Aqueles que sofrem de doenças do estômago não conseguem controlar os impulsos da barriga, pelo menos de acordo com esta análise. Ao desejarmos comer mais do que o necessário, criamos automaticamente muitas inconveniências em nossa vida. Contudo, se observamos dias de jejum como o Ekādaśī e o Janmāṣṭamī, podemos restringir as exigências do estômago.

En lo relativo a los impulsos del órgano genital, hay de dos clases: el correcto y el incorrecto, o sea la vida sexual legal y la ilícita. Cuando el hombre ha madurado completamente, puede casarse conforme a las reglas y regulaciones de los śāstras, y usar el órgano genital para procrear niños hermosos. Esto es legal y religioso. De lo contrario, puede que adopte muchos medios artificiales para satisfacer las exigencias del órgano genital, y quizá lo haga sin restricción alguna. Uno queda capturado en las garras de māyā cuando se entrega a la vida sexual ilícita, tal como la definen los śāstras, ya sea pensando, planeando, hablando acerca de ello, o de hecho teniendo una relación sexual, o satisfaciendo el órgano genital por medios artificiales. Estas instrucciones no son sólo para los casados sino también para los tyāgīs, o sea aquellos que están en la orden de vida renunciante. En su libro Prema-vivarta, Capítulo Siete, Śrī Jagadānanda Paṇḍita dice:

Quanto aos impulsos dos órgãos genitais, existem dois – o próprio e o impróprio, ou o sexo legal e o ilícito. Um homem devidamente maduro pode se casar segundo as regras e regulações dos śastras e usar seus órgãos genitais para gerar bons filhos. Isto é legal e religioso. De outro modo, ele poderá adotar muitos meios artificiais para satisfazer as exigências dos órgãos genitais e pode ser que não se sujeite a nenhuma restrição. Uma pessoa que se entrega à vida sexual ilícita, como definem os śastras, seja por pensar, por planejar, por comentar, ou por realmente ter relações sexuais, ou por satisfazer os órgãos genitais por intermédio de meios artificiais, fica presa nas garras de māyā. Estas instruções se aplicam não apenas aos chefes de família, como também aos tyāgīs, ou aqueles que se encontram na ordem de vida renunciada. Em seu livro Prema-vivarta, Capítulo Sete, Śrī Jagadānanda Paṇḍita diz:

vairāgī bhāi grāmya-kathā nā śunibe kāne
grāmya-vārtā nā kahibe yabe milibe āne


svapane o nā kara bhāi strī-sambhāṣaṇa
gṛhe strī chāḍiyā bhāi āsiyācha vana


yadi cāha praṇaya rākhite gaurāṅgera sane
choṭa haridāsera kathā thāke yena mane


bhāla nā khāibe āra bhāla nā paribe
hṛdayete rādhā-kṛṣṇa sarvadā sevibe
vairāgī bhāi grāmya-kathā nā śunibe kāne
grāmya-vārtā nā kahibe yabe milibe āne


svapane o nā kara bhāi strī-sambhāṣaṇa
gṛhe strī chāḍiyā bhāi āsiyācha vana


yadi cāha praṇaya rākhite gaurāṅgera sane
choṭa haridāsera kathā thāke yena mane


bhāla nā khāibe āra bhāla nā paribe
hṛdayete rādhā-kṛṣṇa sarvadā sevibe

“Mi querido hermano, te encuentras en la orden de vida renunciante y no debes escuchar las pláticas acerca de cosas mundanas y ordinarias, ni debes hablar de cosas mundanas cuando te encuentres con otros. No pienses en mujeres, ni siquiera en sueños. Has adoptado la orden de vida renunciante con un voto que te prohibe asociarte con mujeres. Si deseas asociarte con Caitanya Mahāprabhu, siempre debes recordar el incidente de Choṭa Haridāsa, y cómo él fue rechazado por el Señor. No comas platos suntuosos ni te vistas con prendas finas, sino que permanece siempre humilde y sirve a Sus Señorías Śrī Śrī Rādhā-Kṛṣṇa en lo más recóndito de tu corazón”.

“Meu querido irmão, estás na ordem de vida renunciada e não deves ouvir conversas sobre coisas mundanas comuns, nem deves conversar a respeito de coisas mundanas ao te encontrares com outras pessoas. Não penses em mulheres nem sequer em sonhos. Aceitaste a ordem de vida renunciada com um voto que proíbe de te associares com mulheres. Se desejas associar-te com Caitanya Mahāprabhu, lembra-te sempre do incidente de Choṭa Haridāsa e de como o Senhor o rejeitou. Não comas pratos luxuosos nem te vistas com roupas finas, mas permanece sempre humilde e serve a Suas Onipotências Śrī Śrī Rādhā-Kṛṣṇa no fundo de teu coração.”

La conclusión es que debe llamarse svāmī o gosvāmī a alguien que puede controlar estos seis elementos: el habla, la mente, la ira, la lengua, el estómago y el órgano genital. Svāmī significa amo, y gosvāmī significa el amo de los go, o sea los sentidos. Cuando alguien adopta la orden de vida renunciante, asume automáticamente el título de svāmī. Esto no significa que es el amo de su familia, su comunidad o su sociedad; él debe ser el amo de sus sentidos. A menos que uno sea el amo de sus sentidos no debe ser llamado un gosvāmī, sino un go-dāsa, el sirviente de los sentidos. Siguiendo los pasos de los seis Gosvāmīs de Vṛndāvana, todos los svāmīs gosvāmīs deben dedicarse completamente al servicio amoroso trascendental del Señor. Contrario a esto, los go-dāsa se ocupan en servir a los sentidos o en servir al mundo material. Ellos no tienen otra actividad. Prahlāda Mahārāja ha descrito además a los go-dāsa como adānta-go, término que se refiere a aquel cuyos sentidos no están controlados. El adānta-go no puede volverse sirviente de Kṛṣṇa. En El Śrīmad-Bhāgavatam (7.5.30), Prahlāda Mahārāja ha dicho:

Em conclusão, quem pode controlar estes seis itens - a fala, a mente, a ira, a língua, o estômago e os órgãos genitais - deve ser considerado um svāmī, ou gosvāmī. Svāmī quer dizer “senhor”, e gosvāmī significa “o senhor dos go”, ou sentidos. Aquele que aceita a ordem de vida renunciada assume automaticamente o título de svāmī. Isto não quer dizer que ele é o senhor de sua família, comunidade ou sociedade; ele tem de ser o senhor de seus sentidos. Quem não é senhor de seus sentidos não deve ser chamado de gosvāmī, mas sim de go-dāsa, ou seja, servo dos sentidos. Seguindo os passos dos Seis Gosvāmīs de Vṛndāvana, todos os svamīs ou gosvāmīs devem ocupar-se plenamente no transcendental serviço amoroso ao Senhor. Em oposição a isto, os go-dāsas se dedicam a serviço dos sentidos ou a serviço do mundo material. Esta é a sua única ocupação. Prahlāda Mahārāja descreve ainda o go-dāsa como adānta-go, isto é, alguém cujos sentidos não estão controlados. Um adānta-go não pode tornar-se servo de Kṛṣṇa. No Śrīmad-Bhāgavatam (7.5.30), Prahlāda Mahārāja diz:

matir na kṛṣṇe parataḥ svato vā
mitho ’bhipadyeta gṛha-vratānām
adānta-gobhir viśatāṁ tamisraṁ
punaḥ punaś carvita-carvaṇānām
matir na kṛṣṇe parataḥ svato vā
mitho ’bhipadyeta gṛha-vratānām
adānta-gobhir viśatāṁ tamisraṁ
punaḥ punaś carvita-carvaṇānām

“Aquellos que han decidido continuar su existencia en este mundo material para complacer sus sentidos, no tienen ninguna posibilidad de volverse conscientes de Kṛṣṇa, ni por el esfuerzo personal, ni por instrucciones recibidas de otros, ni por una combinación de las dos cosas. Ellos son arrastrados por los sentidos desenfrenados hasta la región más oscura de la ignorancia, y así se dedican alocadamente a hacer lo que se llama 'masticar lo masticado”.

“Para aqueles que decidem continuar sua existência neste mundo material a fim de satisfazerem seus sentidos, não há possibilidade de que se tornem conscientes de Kṛṣṇa, nem através do esforço pessoal, nem por meio da instrução de outros, tampouco por conferências conjuntas. Eles são arrastados pelos sentidos desenfreados para a mais escura região da ignorância e, assim, ocupam-se loucamente no que se chama ‘mastigar o mastigado’.”