Skip to main content

Text 104

Text 104

Texto

Text

prakāśānanda śrīpāda sabhāte vasiyā
‘vedānta’ paḍāna bahu śiṣya-gaṇa lañā
prakāśānanda śrīpāda sabhāte vasiyā
‘vedānta’ paḍāna bahu śiṣya-gaṇa lañā

Palabra por palabra

Synonyms

prakāśānanda — Prakāśānanda; śrīpāda — un gran sannyāsī; sabhāte — en la asamblea; vasiyā — sentándose; vedānta — filosofía vedānta; paḍāna — instruye; bahu — muchos; śiṣya-gaṇa — discípulos; lañā — tomando.

prakāśānanda — Prakāśānanda; śrīpāda — a great sannyāsī; sabhāte — in the assembly; vasiyā — sitting down; vedānta — Vedānta philosophy; paḍāna — instructs; bahu — many; śiṣya-gaṇa — disciples; lañā — taking.

Traducción

Translation

Había un gran sannyāsī māyāvādī de nombre Prakāśānanda Sarasvatī, que solía enseñar filosofía vedānta a un numeroso grupo de seguidores.

There was a great Māyāvādī sannyāsī named Prakāśānanda Sarasvatī, who used to teach Vedānta philosophy to a great assembly of followers.

Significado

Purport

Śrīpāda Prakāśānanda Sarasvatī era un sannyāsī māyāvādī, y sus características vienen descritas en el Caitanya-bhāgavata (Madhya-khaṇḍa, Capítulo Tres):

Śrīpāda Prakāśānanda Sarasvatī was a Māyāvādī sannyāsī, and his characteristics have been described in Caitanya-bhāgavata (Madhya-khaṇḍa, chapter three):

‘hasta’, ‘pada’, ‘mukha’ mora nāhika ‘locana’
veda more ei-mata kare viḍambana
‘hasta’, ‘pada’, ‘mukha’ mora nāhika ‘locana’
veda more ei-mata kare viḍambana
kāśīte paḍāya veṭā ‘prakāśa-ānanda’
sei veṭā kare mora aṅga khaṇḍa-khaṇḍa
kāśīte paḍāya veṭā ‘prakāśa-ānanda’
sei veṭā kare mora aṅga khaṇḍa-khaṇḍa
vākhānaye veda, mora vigraha nā māne
sarvāṅge ha-ila kuṣṭha, tabu nāhi jāne
vākhānaye veda, mora vigraha nā māne
sarvāṅge ha-ila kuṣṭha, tabu nāhi jāne
sarva-yajñamaya mora ye-aṅga — pavitra
‘aja’, ‘bhava’ ādi gāya yāṅhāra caritra
sarva-yajñamaya mora ye-aṅga — pavitra
‘aja’, ‘bhava’ ādi gāya yāṅhāra caritra
‘puṇya’ pavitratā pāya ye-aṅga-paraśe
tāhā ‘mithyā’ bale veṭā kemana sāhase
‘puṇya’ pavitratā pāya ye-aṅga-paraśe
tāhā ‘mithyā’ bale veṭā kemana sāhase

El Madhya-khaṇḍa, Capítulo Veinte, dice:

In the Madhya-khaṇḍa, chapter twenty, it is said:

sannyāsī ‘prakāśānanda’ vasaye kāśīte
more khaṇḍa-khaṇḍa veṭā kare bhāla-mate
sannyāsī ‘prakāśānanda’ vasaye kāśīte
more khaṇḍa-khaṇḍa veṭā kare bhāla-mate
paḍāya ‘vedānta’, mora ‘vigraha’ nā māne
kuṣṭha karāiluṅ aṅge, tabu nāhi jāne
paḍāya ‘vedānta’, mora ‘vigraha’ nā māne
kuṣṭha karāiluṅ aṅge, tabu nāhi jāne
‘satya’ mora ‘līlā-karma’, ‘satya’ mora ‘sthāna’
ihā ‘mithyā’ bale, more kare khān-khān
‘satya’ mora ‘līlā-karma’, ‘satya’ mora ‘sthāna’
ihā ‘mithyā’ bale, more kare khān-khān

Puesto que era impersonalista, Prakāśānanda Sarasvatī solía explicar la Verdad Absoluta diciendo que no tenía manos, piernas, bocas ni ojos. De ese modo, engañaba a la gente negando la forma personal del Señor. Así de necio era Prakāśānanda Sarasvatī, cuya única ocupación era amputar los miembros del Señor demostrando que el Señor es impersonal. El Señor tiene forma, pero Prakāśānanda Sarasvatī trataba de cortarle los brazos y las piernas. Ésa es la ocupación de los demonios. Los Vedas afirman que las personas que no aceptan la forma del Señor son unos sinvergüenzas. La forma del Señor es real, pues Kṛṣṇa explica en la Bhagavad-gītā (15.15): vedaiś ca sarvair aham eva vedyaḥ. Cuando Kṛṣṇa dice: “aham: está diciendo «Yo soy», lo cual significa «Yo», la persona. Añade además la palabra eva, que se emplea como confirmación conclusiva. De modo que la filosofía vedānta debe llevarnos a conocer a la Persona Suprema. Todo el que explica que el conocimiento védico es impersonal es un demonio. El éxito en la vida se obtiene mediante la adoración de la forma del Señor. Los sannyāsīs māyāvādīs niegan la forma del Señor, que libera a todas las almas caídas. En verdad, los demonios māyāvādīs tratan de cortar esa forma en pedazos.

Being an impersonalist, Prakāśānanda Sarasvatī used to explain the Absolute Truth as being without hands, legs, mouths or eyes. In this way he used to cheat the people by denying the personal form of the Lord. Such a foolish person was Prakāśānanda Sarasvatī, whose only business was to sever the limbs of the Lord by proving the Lord impersonal. Although the Lord has form, Prakāśānanda Sarasvatī attempted to cut off the hands and legs of the Lord. This is the business of demons. The Vedas state that people who do not accept the Lord’s form are rascals. The form of the Lord is factual, for Kṛṣṇa states in the Bhagavad-gītā (15.15), vedaiś ca sarvair aham eva vedyaḥ. When Kṛṣṇa says aham, He says “I am,” which means “I,” the person. He adds the word eva, which is used for conclusive verification. Thus by studying Vedānta philosophy one must come to know the Supreme Person. Whoever describes Vedic knowledge as impersonal is a demon. One becomes successful in life by worshiping the form of the Lord. The Māyāvādī sannyāsīs deny the form of the Lord, which delivers all fallen souls. Indeed, the Māyāvādī demons try to cut this form to pieces.

La Personalidad de Dios es adorado por semidioses excelsos como el Señor Brahmā y el Señor Śiva. El sannyāsī māyāvādī original, Śaṅkārācarya, también aceptó el hecho de que la forma del Señor es trascendental: nārāyaṇaḥ paro 'vyaktāt: «Nārāyaṇa, la Suprema Personalidad de Dios, está más allá de avyakta, la energía material no manifestada». Avyaktād aṇḍa-sambhavaḥ: «El mundo material es una creación de esa energía material no manifestada». Nārāyaṇa, sin embargo, tiene Su propia forma eterna, que no es creación de la energía material. Por el simple hecho de adorar la forma del Señor, la persona se purifica. Los sannyāsīs māyāvādīs, sin embargo, son filósofos impersonalistas, y explican que la forma del Señor es māyā, falsa. ¿Cómo puede nadie purificarse adorando algo falso? Los filósofos māyāvādīs no tienen razones suficientes para ser impersonalistas. Siguen ciegamente un principio que no se puede defender con razones y argumentos. Así ocurría en el caso de Prakāśānanda Sarasvatī, el principal sannyāsī māyāvādī de Benarés. Supuestamente enseñaba filosofía vedānta, pero no aceptaba la forma del Señor; por esa razón, tuvo que sufrir de lepra. No obstante, continuó cometiendo pecados, explicando la Verdad Absoluta en forma impersonal. La Verdad Absoluta, la Suprema Personalidad de Dios, siempre manifiesta pasatiempos y actividades, pero los sannyāsīs māyāvādīs pretenden que esas actividades son falsas.

The Personality of Godhead is worshiped by exalted demigods like Lord Brahmā and Lord Śiva. The original Māyāvādī sannyāsī, Śaṅkarācārya, also accepted the fact that the Lord’s form is transcendental: nārāyaṇaḥ paro ’vyaktāt. “Nārāyaṇa, the Supreme Personality of Godhead, is beyond the avyakta, the unmanifested material energy.” Avyaktād aṇḍa-sambhavaḥ: “This material world is a creation of that unmanifested material energy.” However, Nārāyaṇa has His own eternal form, which is not created by the material energy. Simply by worshiping the form of the Lord, one is purified. However, Māyāvādī sannyāsīs are impersonalist philosophers, and they describe the form of the Lord as māyā, or false. How can one be purified by worshiping something false? Māyāvādī philosophers have no sufficient reason for being impersonalists. They blindly follow a principle that cannot be supported by reason or argument. This was the situation with Prakāśānanda Sarasvatī, the chief Māyāvādī sannyāsī of Benares. He was supposed to teach Vedānta philosophy, but he would not accept the form of the Lord; therefore he was attacked with leprosy. Nonetheless, he continued to commit sins by describing the Absolute Truth as impersonal. The Absolute Truth, the Supreme Personality of Godhead, always displays pastimes and activities, but Māyāvādī sannyāsīs claim that these activities are false.

Algunas personas sostienen la falsedad de que Prakāśānanda Sarasvatī fue más tarde conocido con el nombre de Prabodhānanda Sarasvatī, pero eso no es cierto. Prabodhānanda Sarasvatī fue tío y maestro espiritual de Gopāla Bhaṭṭa Gosvāmī. En su vida de gṛhastha, Prabodhananda Sarasvatī vivió en Raṅga-kṣetra y perteneció a la sampradāya vaiṣṇava de Rāmānuja. Es erróneo pensar que Prakāśānanda Sarasvatī y Prabodhānanda Sarasvatī son la misma persona.

Some people falsely claim that Prakāśānanda Sarasvatī later became known as Prabodhānanda Sarasvatī, but this is not a fact. Prabodhānanda Sarasvatī was the uncle and spiritual master of Gopāla Bhaṭṭa Gosvāmī. In his gṛhastha life, Prabodhānanda Sarasvatī was a resident of Śrī Raṅga-kṣetra, and he belonged to the Vaiṣṇava Rāmānuja-sampradāya. It is a mistake to consider Prakāśānanda Sarasvatī and Prabodhānanda Sarasvatī the same man.