Skip to main content

Text 142

Text 142

Texto

Text

sei sarva-vedera ‘abhidheya’ nāma
sādhana-bhakti haite haya premera udgama
sei sarva-vedera ‘abhidheya’ nāma
sādhana-bhakti haite haya premera udgama

Palabra por palabra

Synonyms

sei sarva-vedera—ésa es la esencia de todas las Escrituras védicas; abhidheya nāma—el proceso llamado abhidheya, las actividades devocionales; sādhana-bhakti—otro nombre de este proceso: «servicio devocional en práctica»; haite—a partir de este; haya—hay; premera—de amor por Dios; udgama—despertar.

sei sarva-vedera — that is the essence of all Vedic literature; abhidheya nāma — the process called abhidheya, or devotional activities; sādhana-bhakti — another name of this process, “devotional service in practice”; haite — from this; haya — there is; premera — of love of Godhead; udgama — awakening.

Traducción

Translation

«Al practicar este servicio devocional regulado bajo la dirección del maestro espiritual se despierta, sin duda, el amor latente por Dios. Este método se llama abhidheya.

“By practicing this regulated devotional service under the direction of the spiritual master, certainly one awakens his dormant love of Godhead. This process is called abhidheya.

Significado

Purport

Con la práctica del servicio devocional, comenzando por oír y cantar, se purifica el corazón impuro del alma condicionada, y de esta manera puede comprender su relación eterna con la Suprema Personalidad de Dios. Śrī Caitanya Mahāprabhu describe esta relación eterna: jīvera ‘svarūpa’ haya kṛṣṇera nityadāsa, «La entidad viviente es un eterno servidor de la Suprema Personalidad de Dios.» Cuando se llega al convencimiento de esta relación, que se llama sambandha, entonces se actúa en consecuencia. Esto se llama abhidheya. El paso siguiente es prayojana-siddhi, es decir, el logro del objetivo final de la vida. Si se puede comprender la propia relación con la Suprema Personalidad de Dios y obrar consecuentemente, al momento la misión de la vida se habrá cumplido. Los filósofos māyāvādīs no alcanzan siquiera la primera fase de la comprensión del yo, porque no tienen noción alguna de que Dios sea personal. Él es el amo y Señor de todo, y la única persona que puede aceptar el servicio de todas las entidades vivientes; pero como en la filosofía māyāvāda no se encuentra este conocimiento, los māyāvādīs no conocen siquiera su propia relación con Dios. Creen equivocadamente que todos son Dios, o que todos son iguales a Dios. Por tanto, puesto que no entienden con claridad la verdadera condición de la entidad viviente, ¿cómo pueden seguir avanzando? Aunque se enorgullecen mucho de estar liberados, los filósofos māyāvādīs vuelven a caer al poco tiempo en las actividades materiales, debido a que descuidan los pies de loto del Señor. Esto se llama patanty adhaḥ.

By the practice of devotional service, beginning with hearing and chanting, the impure heart of a conditioned soul is purified, and thus he can understand his eternal relationship with the Supreme Personality of Godhead. That eternal relationship is described by Śrī Caitanya Mahāprabhu: jīvera ‘svarūpa’ haya kṛṣṇera ‘nitya-dāsa.’ “The living entity is an eternal servitor of the Supreme Personality of Godhead.” When one is convinced about this relationship, which is called sambandha, he then acts accordingly. That is called abhidheya. The next step is prayojana-siddhi, or fulfillment of the ultimate goal of one’s life. If one can understand his relationship with the Supreme Personality of Godhead and act accordingly, automatically his mission in life is fulfilled. The Māyāvādī philosophers miss even the first stage in self-realization because they have no conception of God’s being personal. He is the master of all, and He is the only person who can accept the service of all living entities, but since this knowledge is lacking in Māyāvāda philosophy, Māyāvādīs do not have knowledge even of their relationship with God. They wrongly think that everyone is God or that everyone is equal to God. Therefore, since the real position of the living entity is not clear to them, how can they advance further? Although they are very much puffed up at being liberated, Māyāvādī philosophers very shortly fall down again to material activities due to their neglecting the lotus feet of the Lord. That is called patanty adhaḥ:

ye ’nye ’ravindākṣa vimukta-māninas
tvayy asta-bhāvād aviśuddha-buddhayaḥ
āruhya kṛcchreṇa paraṁ padaṁ tataḥ
patanty adho ’nādṛta-yuṣmad-aṅghrayaḥ
ye ’nye ’ravindākṣa vimukta-māninas
tvayy asta-bhāvād aviśuddha-buddhayaḥ
āruhya kṛcchreṇa paraṁ padaṁ tataḥ
patanty adho ’nādṛta-yuṣmad-aṅghrayaḥ

(Bhāg. 10.2.32)

(Bhāg. 10.2.32)

Aquí se dice que aquellas personas que se creen liberadas pero no practican el servicio devocional, sin conocer su relación con el Señor, sin duda alguna están descarriadas. Hay que conocer la relación que se tiene con el Señor, y obrar en consecuencia. Entonces será posible el cumplimiento de la misión de la vida.

Here it is said that persons who think themselves liberated but do not execute devotional service, not knowing their relationship with the Lord, are certainly misled. One must know his relationship with the Lord and act accordingly. Then the fulfillment of his life’s mission will be possible.