Skip to main content

Text 1

Text 1

Devanagari

Devanagari

श्रीशुक उवाच
भगवानात्मनात्मानं राम उत्तमकल्पकै: ।
सर्वदेवमयं देवमीजेऽथाचार्यवान् मखै: ॥ १ ॥

Text

Texto

śrī-śuka uvāca
bhagavān ātmanātmānaṁ
rāma uttama-kalpakaiḥ
sarva-devamayaṁ devam
īje ’thācāryavān makhaiḥ
śrī-śuka uvāca
bhagavān ātmanātmānaṁ
rāma uttama-kalpakaiḥ
sarva-devamayaṁ devam
īje ’thācāryavān makhaiḥ

Synonyms

Palabra por palabra

śrī-śukaḥ uvāca — Śrī Śukadeva Gosvāmī said; bhagavān — the Supreme Personality of Godhead; ātmanā — by Himself; ātmānam — Himself; rāmaḥ — Lord Rāmacandra; uttama-kalpakaiḥ — with very opulent paraphernalia; sarva-deva-mayam — the heart and soul of all the demigods; devam — the Supreme Lord Himself; īje — worshiped; atha — thus; ācāryavān — under the guidance of an ācārya; makhaiḥ — by performing sacrifices.

śrī-śukaḥ uvāca — Śrī Śukadeva Gosvāmī dijo; bhagavān — la Suprema Personalidad de Dios; ātmanā — por Él mismo; ātmānam — a Sí mismo; rāmaḥ — el Señor Rāmacandra; uttama-kalpakaiḥ — con artículos muy opulentos; sarva-deva-mayam — el corazón mismo de todos los semidioses; devam — el Señor Supremo mismo; īje — adoró; atha — así; ācāryavān — bajo la guía de un ācārya; makhaiḥ — con la celebración de sacrificios.

Translation

Traducción

Śukadeva Gosvāmī said: Thereafter, the Supreme Personality of Godhead, Lord Rāmacandra, accepted an ācārya and performed sacrifices [yajñas] with opulent paraphernalia. Thus He Himself worshiped Himself, for He is the Supreme Lord of all demigods.

Śukadeva Gosvāmī dijo: A continuación, la Suprema Personalidad de Dios, el Señor Rāmacandra, celebró opulentos sacrificios [yajñas] bajo la guía de un ācārya. De ese modo, Se adoró a Sí mismo, pues Él es el Señor Supremo de todos los semidioses.

Purport

Significado

Sarvārhaṇam acyutejyā. If Acyuta, the Supreme Personality of Godhead, is worshiped, then everyone is worshiped. As stated in Śrīmad-Bhāgavatam (4.31.14):

Sarvārhaṇam acyutejyā: La adoración de Acyuta, la Suprema Personalidad de Dios, lleva implícita la de todos los demás seres. Como se afirma en el Śrīmad-Bhāgavatam (4.31.14):

yathā taror mūla-niṣecanena
tṛpyanti tat-skandha-bhujopaśākhāḥ
prāṇopahārāc ca yathendriyāṇāṁ
tathaiva sarvārhaṇam acyutejyā
yathā taror mūla-niṣecanena
tṛpyanti tat-skandha-bhujopaśākhāḥ
prāṇopahārāc ca yathendriyāṇāṁ
tathaiva sarvārhaṇam acyutejyā

“As pouring water on the root of a tree nourishes the trunk, branches, twigs and leaves, and as supplying food to the stomach enlivens the senses and limbs of the body, worshiping the Supreme Personality of Godhead satisfies the demigods, who are part of that Supreme Personality.” Performing yajña involves worshiping the Supreme Lord. Here the Supreme Lord worshiped the Supreme Lord. Therefore it is said, bhagavān ātmanātmānam īje: the Lord worshiped Himself by Himself. This does not, of course, justify the Māyāvāda philosophy, by which one thinks himself the Supreme Personality of Godhead. The jīva, the living entity, is always different from the Supreme Lord. The living entities (vibhinnāṁśa) never become one with the Lord, although Māyāvādīs sometimes imitate the Lord’s worship of Himself. Lord Kṛṣṇa meditated upon Himself every morning as a gṛhastha, and similarly Lord Rāmacandra performed yajñas to satisfy Himself, but this does not mean that an ordinary living being should imitate the Lord by accepting the process of ahaṅgrahopāsanā. Such unauthorized worship is not recommended herein.

«Del mismo modo que cuando se riega la raíz de un árbol se nutren su tronco, sus ramas y sus hojas, y del mismo modo que cuando el estómago recibe alimentos se fortalecen todos los sentidos y miembros del cuerpo, la adoración que se ofrece a la Suprema Personalidad de Dios satisface a los semidioses, que son partes de esa Personalidad Suprema». La celebración de yajñas implica la adoración del Señor Supremo. Por eso en este verso se dice: bhagavān ātmanātmānam īje: El Señor Se adoró a Sí mismo. Esto, por supuesto, no justifica la filosofía māyāvāda, que nos hace pensar que somos la Suprema Personalidad de Dios. La jīva, la entidad viviente, siempre es diferente del Señor Supremo. Las entidades vivientes (vibhinnāṁśa) nunca se vuelven uno con el Señor, aunque los māyāvādīs a veces imiten la adoración que el Señor hace de Sí mismo. En Su vida de gṛhastha, el Señor Kṛṣṇa meditaba en Sí mismo cada mañana; del mismo modo, el Señor Rāmacandra celebró yajñas para satisfacerse a Sí mismo, lo cual no significa que un ser vivo corriente deba imitar al Señor mediante el proceso de ahaṅgraha-upāsanā. Esa adoración desautorizada no se recomienda en este verso.