Skip to main content

Text 2

Text 2

Devanagari

Devanagari

ज्ञाननिष्ठाय देयानि कव्यान्यानन्त्यमिच्छता ।
दैवे च तदभावे स्यादितरेभ्यो यथार्हत: ॥ २ ॥

Text

Texto

jñāna-niṣṭhāya deyāni
kavyāny ānantyam icchatā
daive ca tad-abhāve syād
itarebhyo yathārhataḥ
jñāna-niṣṭhāya deyāni
kavyāny ānantyam icchatā
daive ca tad-abhāve syād
itarebhyo yathārhataḥ

Synonyms

Palabra por palabra

jñāna-niṣṭhāya — to the impersonalist or the transcendentalist desiring to merge into the Supreme; deyāni — to be given in charity; kavyāni — ingredients offered to the forefathers as oblations; ānantyam — liberation from material bondage; icchatā — by a person desiring; daive — the ingredients to be offered to the demigods; ca — also; tat-abhāve — in the absence of such advanced transcendentalists; syāt — it should be done; itarebhyaḥ — to others (namely, those addicted to fruitive activities); yathā-arhataḥ — comparatively or with discrimination.

jñāna-niṣṭhāya — al impersonalista o trascendentalista que desea fundirse en el Supremo; deyāni — ser dado en caridad; kavyāni — lo ofrecido como oblación a los antepasados; ānantyam — la liberación del cautiverio material; icchatā — por una persona que desea; daive — lo que se va a ofrecer a los semidioses; ca — también; tat-abhāve — en ausencia de esos trascendentalistas avanzados; syāt — debe hacerse; itarebhyaḥ — a otros (es decir, a los que se dedican a las actividades fruitivas); yathā-arhataḥ — comparativamente, o haciendo diferencia.

Translation

Traducción

A person desiring liberation for his forefathers or himself should give charity to a brāhmaṇa who adheres to impersonal monism [jñāna-niṣṭhā]. In the absence of such an advanced brāhmaṇa, charity may be given to a brāhmaṇa addicted to fruitive activities [karma-kāṇḍa].

La persona que desee la liberación para sus antepasados o para sí misma, debe dar caridad a un brāhmaṇaseguidor del monismo impersonal [jñāna-niṣṭhā]. En ausencia de esos brāhmaṇas avanzados, debe dar caridad a brāhmaṇas dedicados a las actividades fruitivas [karma-kāṇḍa].

Purport

Significado

There are two processes by which to get free from material bondage. One involves jñāna-kāṇḍa and karma-kāṇḍa, and the other involves upāsanā-kāṇḍa. Vaiṣṇavas never want to merge into the existence of the Supreme; rather, they want to be everlastingly servants of the Lord to render loving service unto Him. In this verse the words ānantyam icchatā refer to persons who desire to achieve liberation from material bondage and merge into the existence of the Lord. Devotees, however, whose objective is to associate personally with the Lord, have no desire to accept the activities of karma-kāṇḍa or jñāna-kāṇḍa, for pure devotional service is above both karma-kāṇḍa and jñāna-kāṇḍa. Anyābhilāṣitā-śūnyaṁ jñāna-karmādy-anāvṛtam. In pure devotional service there is not even a pinch of jñāna or karma. Consequently, when Vaiṣṇavas distribute charity, they do not need to find a brāhmaṇa performing the activities of jñāna-kāṇḍa or karma-kāṇḍa. The best example in this regard is provided by Advaita Gosvāmī, who, after performing the śrāddha ceremony for his father, offered charity to Haridāsa Ṭhākura, although it was known to everyone that Haridāsa Ṭhākura was born in a Mohammedan family, not a brāhmaṇa family, and was not interested in the activities of jñāna-kāṇḍa or karma-kāṇḍa.

Dos son los procesos para liberarse del cautiverio material. El primero incluye jñāna-kāṇḍa ykarma-kāṇḍa, y el segundo se refiere a upāsanā-kāṇḍa. Los vaiṣṇavas nunca desean fundirse en la existencia del Supremo; prefieren ser sirvientes eternos del Señor y ofrecerle servicio amoroso. En este verso, las palabras ānantyam icchatā se refieren a las personas que desean alcanzar la liberación del cautiverio material y fundirse en la existencia del Señor. Los devotos, sin embargo, tienen por objetivo la relación personal con el Señor, de modo que no desean seguir las actividades de karma-kāṇḍa o jñāna-kāṇḍa, pues el servicio devocional puro está por encima de ambas categorías. Anyābhilāṣitā-śūnyaṁ jñāna-karmādy-anāvṛtam. En el servicio devocional puro no hay ni una pizca de jñāna ni de karma. Por consiguiente, a la hora de dar caridad, los vaiṣṇavas no necesitan buscar brāhmaṇas empeñados en las actividades de jñāna-kāṇḍa okarma-kāṇḍa. El mejor ejemplo en relación con esto es el de Advaita Gosvāmī, quien, tras celebrar la ceremonia śrāddha para Su padre, ofreció caridad a Haridāsa Ṭhākura, aunque todo el mundo sabía que Haridāsa Ṭhākura no había nacido en familia brāhmaṇa, sino que era de origen musulmán, y que no tenía interés ni en las actividades de jñāna-kāṇḍa ni de karma-kāṇḍa.

Charity, therefore, should be given to the first-class transcendentalist, the devotee, because the śāstras recommend:

Por lo tanto, la caridad debe darse al trascendentalista de primera categoría, el devoto, pues los śāstras aconsejan:

muktānām api siddhānāṁ
nārāyaṇa-parāyaṇaḥ
sudurlabhaḥ praśāntātmā
koṭiṣv api mahā-mune
muktānām api siddhānāṁ
nārāyaṇa-parāyaṇaḥ
sudurlabhaḥ praśāntātmā
koṭiṣv api mahā-mune

“O great sage, among many millions who are liberated and perfect in knowledge of liberation, one may be a devotee of Lord Nārāyaṇa, or Kṛṣṇa. Such devotees, who are fully peaceful, are extremely rare.” (Bhāg. 6.14.5) A Vaiṣṇava is in a higher position than a jñānī, and therefore Advaita Ācārya selected Haridāsa Ṭhākura to be the person to accept His charity. The Supreme Lord also says:

«¡Oh, gran sabio!, de entre muchos millones de personas liberadas y perfectas en el conocimiento de la liberación, tal vez una sea devota del Señor Nārāyaṇa, Kṛṣṇa. Hallar a uno de esos devotos completamente pacífico es algo extraordinariamente difícil» (Bhāg. 6.14.5). La posición del vaiṣṇava es superior a la del jñānī. Esa es la razón de que Advaita Ācārya seleccionase a Haridāsa Ṭhākura como persona idónea para recibir Su caridad. El Señor Supremo dice también:

na me ’bhaktaś catur-vedī
mad-bhaktaḥ śva-pacaḥ priyaḥ
tasmai deyaṁ tato grāhyaṁ
sa ca pūjyo yathā hy aham
na me ’bhaktaś catur-vedī
mad-bhaktaḥ śva-pacaḥ priyaḥ
tasmai deyaṁ tato grāhyaṁ
sa ca pūjyo yathā hy aham

“Even though a person is a very learned scholar of the Sanskrit Vedic literatures, he is not accepted as My devotee unless he is pure in devotional service. However, even though a person is born in a family of dog-eaters, he is very dear to Me if he is a pure devotee who has no motive to enjoy fruitive activity or mental speculation. Indeed, all respect should be given to him, and whatever he offers should be accepted. Such devotees are as worshipable as I am.” (Hari-bhakti-vilāsa 10.127) Therefore, even if not born in a brāhmaṇa family, a devotee, because of his devotion to the Lord, is above all kinds of brāhmaṇas, whether they be karma-kāṇḍīs or jñāna-kāṇḍīs.

«Una persona puede ser muy erudita en el estudio del sánscrito y las Escrituras védicas, pero no debe considerársela Mi devota a no ser que se ocupe en servicio devocional puro. Sin embargo, Yo siento un gran afecto por la persona que, aunque haya nacido en una familia de comedores de perros, sea un devoto puro y no actúe motivado por el deseo de disfrutar de las actividades fruitivas o la especulación mental. En verdad, a esa persona debe ofrecérsele el mayor respeto, y todo lo que ofrezca debe ser aceptado. Esos devotos son tan dignos de adoración como Yo mismo» (Hari-bhakti-vilāsa 10.127). Por lo tanto, el devoto, aunque no haya nacido en familia de brāhmaṇas, está por encima de toda clase de brāhmaṇas, tanto karma-kāṇḍīs comojñāna-kāṇḍīs, debido a su devoción por el Señor.

In this regard, it may be mentioned that brāhmaṇas in Vṛndāvana who are karma-kāṇḍīs and jñāna-kāṇḍīs sometimes decline to accept invitations to our temple because our temple is known as the aṅgarejī temple, or “Anglican temple.” But in accordance with the evidence given in the śāstra and the example set by Advaita Ācārya, we give prasāda to devotees regardless of whether they come from India, Europe or America. It is the conclusion of the śāstra that instead of feeding many jñāna-kāṇḍī or karma-kāṇḍī brāhmaṇas, it is better to feed a pure Vaiṣṇava, regardless of where he comes from. This is also confirmed in Bhagavad-gītā (9.30):

En relación con esto, podemos mencionar que los brāhmaṇas karma-kāṇḍīs y jñāna-kāṇḍīs de Vṛndāvana, a veces, rechazan invitaciones para visitar nuestro templo, al que califican de aṅgarejī, el «templo inglés». Sin embargo, conforme al testimonio de los śāstras y al ejemplo de Advaita Ācārya, nosotros damosprasāda a los devotos sin considerar si provienen de la India, de Europa o de América. La conclusión delśāstra es que es mejor alimentar a un vaiṣṇava puro, sea cual sea su procedencia, que a muchos brāhmaṇasjñāna-kāṇḍīs o karma-kāṇḍīs. Esto se confirma también en el Bhagavad-gītā (9.30):

api cet sudurācāro
bhajate mām ananya-bhāk
sādhur eva sa mantavyaḥ
samyag vyavasito hi saḥ
api cet sudurācāro
bhajate mām ananya-bhāk
sādhur eva sa mantavyaḥ
samyag vyavasito hi saḥ

“Even if one commits the most abominable actions, if he is engaged in devotional service he is to be considered saintly because he is properly situated.” Thus it doesn’t matter whether a devotee comes from a brāhmaṇa family or non-brāhmaṇa family; if he is fully devoted to Kṛṣṇa, he is a sādhu.

«Aunque alguien cometa la acción más abominable, si está ocupado en servicio devocional, debe ser considerado un santo, pues está apropiadamente situado en su determinación». Así pues, no importa si el devoto viene de familia brāhmaṇa o no brāhmaṇa. Si está plenamente consagrado a Kṛṣṇa, es un sādhu.