Skip to main content

Text 15

Text 15

Devanagari

Devanagari

केचित्केवलया भक्त्या वासुदेवपरायणा: ।
अघं धुन्वन्ति कार्त्स्‍न्येन नीहारमिव भास्कर: ॥ १५ ॥

Text

Texto

kecit kevalayā bhaktyā
vāsudeva-parāyaṇāḥ
aghaṁ dhunvanti kārtsnyena
nīhāram iva bhāskaraḥ
kecit kevalayā bhaktyā
vāsudeva-parāyaṇāḥ
aghaṁ dhunvanti kārtsnyena
nīhāram iva bhāskaraḥ

Synonyms

Palabra por palabra

kecit — some people; kevalayā bhaktyā — by executing unalloyed devotional service; vāsudeva — to Lord Kṛṣṇa, the all-pervading Supreme Personality of Godhead; parāyaṇāḥ — completely attached (only to such service, without dependence on austerity, penance, cultivation of knowledge or pious activities); agham — all kinds of sinful reactions; dhunvanti — destroy; kārtsnyena — completely (with no possibility that sinful desires will revive); nīhāram — fog; iva — like; bhāskaraḥ — the sun.

kecit — algunas personas; kevalayā bhaktyā — con la práctica de servicio devocional; vāsudeva — al Señor Kṛṣṇa, la omnipresente Suprema Personalidad de Dios; parāyaṇāḥ — completamente apegada (solo a ese servicio, sin depender de la austeridad, la penitencia, el cultivo de conocimiento o las actividades piadosas); agham — todo tipo de reacciones pecaminosas; dhunvanti — destruyen; kārtsnyena — por completo (sin posibilidad de que los deseos pecaminosos revivan); nīhāram — niebla; iva — como; bhāskaraḥ — el Sol.

Translation

Traducción

Only a rare person who has adopted complete, unalloyed devotional service to Kṛṣṇa can uproot the weeds of sinful actions with no possibility that they will revive. He can do this simply by discharging devotional service, just as the sun can immediately dissipate fog by its rays.

Raro es hallar a una persona que haya emprendido el servicio devocional de Kṛṣṇa de modo completo y puro; solo ella puede arrancar las malas hierbas de la acción pecaminosa sin posibilidad de que revivan. Para hacerlo, le basta con ocuparse en servicio devocional, del mismo modo que el sol puede disipar inmediatamente la niebla con sus rayos.

Purport

Significado

In the previous verse Śukadeva Gosvāmī gave the example that the dried leaves of creepers beneath a bamboo tree may be completely burnt to ashes by a fire, although the creepers may sprout again because the root is still in the ground. Similarly, because the root of sinful desire is not destroyed in the heart of a person who is cultivating knowledge but who has no taste for devotional service, there is a possibility that his sinful desires will reappear. As stated in Śrīmad-Bhāgavatam (10.14.4):

En el verso anterior, Śukadeva Gosvāmī dio el ejemplo de las hojas secas de las enredaderas que crecen al pie de los bambúes; esas hojas, aunque sean reducidas a cenizas por el fuego, acaban brotando de nuevo, debido a que su raíz sigue viva en el suelo. Análogamente, en el corazón de la persona que cultiva conocimiento pero que no goza del sabor del servicio devocional, los deseos pecaminosos pueden reaparecer en cualquier momento, ya que su raíz no ha sido destruida. Como se afirma en el Śrīmad-Bhāgavatam (10.14.4):

śreyaḥ-sṛtiṁ bhaktim udasya te vibho
kliśyanti ye kevala-bodha-labdhaye
śreyaḥ-sṛtiṁ bhaktim udasya te vibho
kliśyanti ye kevala-bodha-labdhaye

Speculators who undergo great labor to gain a meticulous understanding of the material world by distinguishing between sinful and pious activities, but who are not situated in devotional service, are prone to material activities. They may fall down and become implicated in fruitive activities. If one becomes attached to devotional service, however, his desires for material enjoyment are automatically vanquished without separate endeavor. Bhaktiḥ pareśānubhavo viraktir anyatra ca: if one is advanced in Kṛṣṇa consciousness, material activities, both sinful and pious, automatically become distasteful to him. That is the test of Kṛṣṇa consciousness. Both pious and impious activities are actually due to ignorance because a living entity, as an eternal servant of Kṛṣṇa, has no need to act for his personal sense gratification. Therefore as soon as one is reclaimed to the platform of devotional service, he relinquishes his attachment for pious and impious activities and is interested only in what will satisfy Kṛṣṇa. This process of bhakti, devotional service to Kṛṣṇa (vāsudeva-parāyaṇa), relieves one from the reactions of all activities.

Los especuladores realizan grandes esfuerzos por lograr una meticulosa comprensión del mundo material, y para ello distinguen entre las actividades piadosas y las actividades pecaminosas; sin embargo, como no están situados en el plano del servicio devocional, tienen tendencia a las actividades fruitivas, de modo que pueden caer y complicarse en esas actividades. Sin embargo, los deseos de disfrute material de quien se apega al servicio devocional se extinguen naturalmente, sin necesidad de esfuerzos específicos. Bhaktiḥ pareśānubhavo viraktir anyatra ca: A la persona avanzada en conciencia de Kṛṣṇa, las actividades materiales, tanto pecaminosas como piadosas, le resultan naturalmente desagradables. Esto demuestra si una persona se encuentra en estado de conciencia de Kṛṣṇa o no. Ambas actividades, piadosas e impías, se deben enrealidad a la ignorancia, pues la entidad viviente, como sirviente eterno de Kṛṣṇa, no tiene necesidad de actuar por la complacencia de sus propios sentidos. Por esa razón, tan pronto como vuelve al plano del servicio devocional, abandona su apego por las actividades pías e impías y centra su interés exclusivamente en lo que satisface a Kṛṣṇa. Este proceso, elbhakti, el servicio devocional de Kṛṣṇa (vāsudeva-parāyaṇa), nos libera de las reacciones de todas las actividades.

Since Mahārāja Parīkṣit was a great devotee. the answers of his guru, Śukadeva Gosvāmī, concerning karma-kāṇḍa and jñāna-kāṇḍa could not satisfy him. Therefore Śukadeva Gosvāmī, knowing very well the heart of his disciple, explained the transcendental bliss of devotional service. The word kecit, which is used in this verse, means. “a few people but not all.” Not everyone can become Kṛṣṇa conscious. As Kṛṣṇa explains in Bhagavad-gītā (7.3):

Mahārāja Parīkṣit era un gran devoto, de modo que podría no sentirse satisfecho con las respuestas de su guru, ŚukadevaGosvāmī, en relación con karma-kāṇḍa jñāna-kāṇḍa. Conociendo perfectamente el corazón de su discípulo, su guru, Śukadeva Gosvāmī, le explicó la felicidad trascendental del servicio devocional. La palabra kecit, que se emplea en esteverso, significa «algunas personas, pero no todos». No todo el mundo puede llegar al estado de conciencia de Kṛṣṇa. En elBhagavad-gītā (7.3), Kṛṣṇa explica:

manuṣyāṇāṁ sahasreṣu
kaścid yatati siddhaye
yatatām api siddhānāṁ
kaścin māṁ vetti tattvataḥ
manuṣyāṇāṁ sahasreṣu
kaścid yatati siddhaye
yatatām api siddhānāṁ
kaścin māṁ vetti tattvataḥ

“Out of many thousands among men, one may endeavor for perfection, and of those who have achieved perfection, hardly one knows Me in truth.” Practically no one understands Kṛṣṇa as He is, for Kṛṣṇa cannot be understood through pious activities or attainment of the most elevated speculative knowledge. Actually the highest knowledge consists of understanding Kṛṣṇa. Unintelligent men who do not understand Kṛṣṇa are grossly puffed up, thinking that they are liberated or have themselves become Kṛṣṇa or Nārāyaṇa. This is ignorance.

«De entre muchos miles de hombres, puede que uno se esfuerce por alcanzar la perfección; y de entre aquellos que han logrado la perfección, dificilmente uno Me conoce en verdad». Prácticamente nadie conoce a Kṛṣṇa tal y como es, pues Kṛṣṇa no puede ser comprendido ni por medio de actividades piadosas ni con el logro del conocimiento especulativo más elevado. En realidad, el conocimiento más elevado consiste en comprender a Kṛṣṇa. Las personas sin inteligencia que no comprenden a Kṛṣṇa se sienten enormemente orgullosas, pensando que están liberadas o que se han vuelto Kṛṣṇa o Nārāyaṇa. Eso es ignorancia.

To indicate the purity of bhakti, devotional service, Śrīla Rūpa Gosvāmī says in Bhakti-rasāmṛta-sindhu (1.1.11):

Śrīla Rūpa Gosvāmī, para indicar la pureza del bhakti, del servicio devocional, dice en el Bhakti-rasāmṛta-sindhu (1.1.11):

anyābhilāṣitā-śūnyaṁ
jñāna-karmādy-anāvṛtam
ānukūlyena kṛṣṇānu-
śīlanaṁ bhaktir uttamā
anyābhilāṣitā-śūnyaṁ
jñāna-karmādy-anāvṛtam
ānukūlyena kṛṣṇānu-
śīlanaṁ bhaktir uttamā

“One should render transcendental loving service to the Supreme Lord Kṛṣṇa favorably and without desire for material profit or gain through fruitive activities or philosophical speculation. That is called pure devotional service.” Śrīla Rūpa Gosvāmī further explains that bhakti is kleśaghnī śubhadā, which means if one takes to devotional service, all kinds of unnecessary labor and material distress cease entirely and one achieves all good fortune. Bhakti is so powerful that it is also said to be mokṣa-laghutākṛt; in other words, it minimizes the importance of liberation.

«El servicio amoroso trascendental al Supremo Señor Kṛṣṇa debe ofrecerse con actitud favorable y sin deseo de obtener beneficios materiales de las actividades fruitivas ni de la especulación filosófica. Eso recibe el nombre de servicio devocionalpuro». Śrīla Rūpa Gosvāmī añade que el bhakti es kleśaghnī śubhadā; esto significa que, al emprender la senda del servicio devocional, desaparecen por completo los esfuerzos innecesarios y los sufrimientos materiales de todo tipo, de modo que alcanzamos toda buena fortuna. El bhakti es tan poderoso que de él se dice que es mokṣa-laghutākṛt; en otras palabras, hace que la liberación pierda toda importancia.

Nondevotees must undergo material hardships because they are prone to commit sinful fruitive activities. The desire to commit sinful actions continues in their hearts due to ignorance. These sinful actions are divided into three categories — pātaka, mahā-pātaka and atipātaka — and also into two divisions; prārabdha and aprārabdha. Prārabdha refers to sinful reactions from which one is suffering at the present, and aprārabdha refers to sources of potential suffering. When the seeds (bīja) of sinful reactions have not yet fructified, the reactions are called aprārabdha. These seeds of sinful action are unseen, but they are unlimited, and no one can trace when they were first planted. Because of prārabdha, sinful reactions that have already fructified, one is seen to have taken birth in a low family or to be suffering from other miseries.

Los no devotos, debido a su tendencia a cometer actividades fruitivas pecaminosas, tienen que padecer penalidades materiales. Debido a la ignorancia, el deseo de cometer actos pecaminosos permanece en sus corazones. Esos actos pecaminosos se dividen en tres categorías: pātakamahā-pātaka atipātaka, y en dos clases: prārabdha aprārabdha.Prārabdha se refiere a las reacciones pecaminosas por las que sufrimos en el presente, y aprārabdha son las fuentes de posibles sufrimientos futuros. Cuando las semillas (bīja) de las reacciones pecaminosas no han dado aún su fruto, las reacciones se denominan aprārabdha. Esas semillas de la acción pecaminosa, aunque son invisibles, son ilimitadas, y nadie puede determinar el momento en que se sembraron. Prārabdha, las reacciones pecaminosas que ya han dado fruto, son la causa del nacimiento en familias de baja clase y de las demás miserias que padecemos.

When one takes to devotional service, however, all phases of sinful life, including prārabdha, aprārabdha and bīja, are vanquished. In Śrīmad-Bhāgavatam (11.14.19) Lord Kṛṣṇa tells Uddhava:

Sin embargo, cuando emprendemos la senda del servicio devocional, todas las fases de la vida pecaminosa, prārabdha,aprārabdha y bīja incluidas, quedan destruidas. En el Śrīmad-Bhāgavatam (11.14.19), el Señor Kṛṣṇa dice a Uddhava:

yathāgniḥ susamṛddhārciḥ
karoty edhāṁsi bhasmasāt
tathā mad-viṣayā bhaktir
uddhavaināṁsi kṛtsnaśaḥ
yathāgniḥ susamṛddhārciḥ
karoty edhāṁsi bhasmasāt
tathā mad-viṣayā bhaktir
uddhavaināṁsi kṛtsnaśaḥ

“My dear Uddhava, devotional service in relationship with Me is like a blazing fire that can burn to ashes all the fuel of sinful activities supplied to it.” How devotional service vanquishes the reactions of sinful life is explained in Śrīmad-Bhāgavatam (3.33.6) in a verse spoken during Lord Kapiladeva’s instructions to His mother, Devahūti. Devahūti said:

«Mi querido Uddhava, el servicio devocional relacionado conmigo es como un fuego ardiente que reduce a cenizas todo elcombustible de actividades pecaminosas que se le eche». La forma en que el servicio devocional acaba con las reacciones de la vida pecaminosa se explica en el Śrīmad-Bhāgavatam, en el pasaje en que el Señor Kapiladeva está instruyendo a Su madre, Devahūti. En uno de los versos (3.33.6), Devahūti dice:

yan-nāmadheya-śravaṇānukīrtanād
yat-prahvaṇād yat-smaraṇād api kvacit
śvādo ’pi sadyaḥ savanāya kalpate
kutaḥ punas te bhagavan nu darśanāt
yan-nāmadheya-śravaṇānukīrtanād
yat-prahvaṇād yat-smaraṇād api kvacit
śvādo ’pi sadyaḥ savanāya kalpate
kutaḥ punas te bhagavan nu darśanāt

“My dear Lord, if even a person born in a family of dog-eaters hears and repeats the chanting of Your glories, offers respects to You and remembers You, he is immediately greater than a brāhmaṇa and is therefore eligible to perform sacrifices. Therefore, what is to be said of one who has seen You directly?”

«Mi querido Señor, si incluso una persona nacida en familia de comedores de perros, por el simple hecho de escuchar y repetir el canto de Tus glorias, ofrecerte respetos y recordarte, de inmediato llega a ser más elevado que un brāhmaṇa y se capacita para ejecutar sacrificios, ¿qué puede decirse entonces de aquel que Te ha visto directamente?».

In the Padma Purāṇa there is a statement that persons whose hearts are always attached to the devotional service of Lord Viṣṇu are immediately released from all the reactions of sinful life. These reactions generally exist in four phases. Some of them are ready to produce results immediately, some are in the form of seeds, some are unmanifested, and some are current. All such reactions are immediately nullified by devotional service. When devotional service is present in one’s heart, desires to perform sinful activities have no place there. Sinful life is due to ignorance, which means forgetfulness of one’s constitutional position as an eternal servant of God, but when one is fully Kṛṣṇa conscious he realizes that he is God’s eternal servant.

En el Padma Purāṇa se afirma que las personas cuyos corazones están siempre apegados al servicio devocional del Señor Viṣṇu se liberan de inmediato de todas las reacciones de la vida pecaminosa. Esas reacciones, por lo general, se manifiestan en cuatro fases. Algunas están a punto de producir resultados, otras están en forma de semillas, otras permanecen sin manifestar, y algunas ya están produciendo su fruto. El servicio devocional anula de inmediato todas esas reacciones. Cuando en el corazón está presente el servicio devocional, los deseos de realizar actividades pecaminosas no encuentran lugar en él. La vida pecaminosa se debe a la ignorancia, que significa olvidar nuestra posición constitucional como sirvientes eternos de Dios. Sin embargo, en el estado de conciencia de Kṛṣṇa plena, comprendemos que somos sirvientes eternos de Dios.

In this regard, Śrīla Jīva Gosvāmī comments that bhakti may be divided into two divisions: (1) santatā, devotional service that continues incessantly with faith and love, and (2) kādācitkī, devotional service that does not continue incessantly but is sometimes awakened. Incessantly flowing devotional service (santatā) may also be divided into two categories: (1) service performed with slight attachment and (2) spontaneous devotional service. Intermittent devotional service (kādācitkī) may be divided into three categories: (1) rāgābhāsamayī, devotional service in which one is almost attached, (2) rāgābhāsa-śūnya-svarūpa-bhūtā, devotional service in which there is no spontaneous love but one likes the constitutional position of serving, and (3) ābhāsa-rūpā, a slight glimpse of devotional service. As for atonement, if one has caught even a slight glimpse of devotional service, all needs to undergo prāyaścitta, atonement, are superseded. Therefore atonement is certainly unnecessary when one has achieved spontaneous love and, above that, attachment with love, which are signs of increasing advancement in kādācitkī. Even in the stage of ābhāsa-rūpā bhakti, all the reactions of sinful life are uprooted and vanquished. Śrīla Jīva Gosvāmī expresses the opinion that the word kārtsnyena means that even if one has a desire to commit sinful actions, the roots of that desire are vanquished merely by ābhāsa-rūpā bhakti. The example of bhāskara, the sun, is most appropriate. The ābhāsa feature of bhakti is compared to dawn, and the accumulation of one’s sinful activities is compared to fog. Since fog does not spread throughout the sky, the sun need do no more than merely manifest its first rays, and the fog immediately disappears. Similarly, if one has even a slight relationship with devotional service, all the fog of his sinful life is immediately vanquished.

En relación con esto, Śrīla Jīva Gosvāmī comenta que el bhakti puede dividirse en dos clases: (1) santatā, el servicio devocional que persiste sin interrupción, con fe y amor, y (2) kādācitkī, el servicio devocional que no persiste sin interrupción, pero que a veces cobra vida. El servicio devocional que fluye sin cesar (santatā) también puede dividirse en dos categorías: (1) servicio realizado con un ligero apego, y (2) servicio devocional espontáneo. A su vez, el servicio devocional intermitente (kādācitkī) puede dividirse en tres: (1) rāgābhāsamayī, el servicio devocional muy próximo al apego, (2) rāgābhāsa-śūnya-svarūpa-bhūtā, el servicio devocional en que no hay amor espontáneo pero sí un gusto por la posición constitucional de servicio, y (3) ābhāsa-rūpā, un ligero vislumbre de servicio devocional. En cuanto a la expiación, el más leve vislumbre deservicio devocional que se haya alcanzado deja fuera de lugar la necesidad de emprender el proceso de expiación,prāyaścitta. Por consiguiente, cuando se ha obtenido el amor espontáneo, o, en un nivel más elevado, el apego con amor, característicos del progreso en kādācitkī, la expiación es sin duda innecesaria. Las reacciones de la vida pecaminosa quedan arrancadas y destruidas incluso en la etapa de ābhāsa-rūpā bhakti. En opinión de Śrīla Jīva Gosvāmī, la palabra kārtsnyena significa que, incluso si existe el deseo de cometer actividades pecaminosas, ābhāsa-rūpā bhakti es suficiente para destruir las raíces de ese deseo. Es muy apropiado el ejemplo de bhāskara, el Sol. El aspecto ābhāsa del bhakti se compara a las primeras luces del alba, y todas nuestras actividades pecaminosas se comparan a la niebla. Como la niebla no se extiende portodo el cielo, el Sol no necesita más que manifestar sus primeros rayos para hacerla desaparecer por completo. De manera similar, la más ligera relación con el servicio devocional destruye de inmediato toda la niebla de la vida pecaminosa.