Skip to main content

Text 6

Text 6

Devanagari

Devanagari

सम्प्रचरत्सु नानायागेषु विरचिताङ्गक्रियेष्वपूर्वं यत्तत्क्रियाफलं धर्माख्यं परे ब्रह्मणि यज्ञपुरुषे सर्वदेवतालिङ्गानां मन्त्राणामर्थनियामकतया साक्षात्कर्तरि परदेवतायां भगवति वासुदेव एव भावयमान आत्मनैपुण्यमृदितकषायो हवि:ष्वध्वर्युभिर्गृह्यमाणेषु स यजमानो यज्ञभाजो देवांस्तान् पुरुषावयवेष्वभ्यध्यायत् ॥ ६ ॥

Text

Texto

sampracaratsu nānā-yāgeṣu viracitāṅga-kriyeṣv apūrvaṁ yat tat kriyā-phalaṁ dharmākhyaṁ pare brahmaṇi yajña-puruṣe sarva-devatā-liṅgānāṁ mantrāṇām artha-niyāma-katayā sākṣāt-kartari para-devatāyāṁ bhagavati vāsudeva eva bhāvayamāna ātma-naipuṇya-mṛdita-kaṣāyo haviḥṣv adhvaryubhir gṛhyamāṇeṣu sa yajamāno yajña-bhājo devāṁs tān puruṣāvayaveṣv abhyadhyāyat.
sampracaratsu nānā-yāgeṣu viracitāṅga-kriyeṣv apūrvaṁ yat tat kriyā-phalaṁ dharmākhyaṁ pare brahmaṇi yajña-puruṣe sarva-devatā-liṅgānāṁ mantrāṇām artha-niyāma-katayā sākṣāt-kartari para-devatāyāṁ bhagavati vāsudeva eva bhāvayamāna ātma-naipuṇya-mṛdita-kaṣāyo haviḥṣv adhvaryubhir gṛhyamāṇeṣu sa yajamāno yajña-bhājo devāṁs tān puruṣāvayaveṣv abhyadhyāyat.

Synonyms

Palabra por palabra

sampracaratsu — when beginning to perform; nānā-yāgeṣu — various kinds of sacrifice; viracita-aṅga-kriyeṣu — in which the supplementary rites were performed; apūrvam — remote; yat — whatever; tat — that; kriyā-phalam — the result of such sacrifice; dharma-ākhyam — by the name of religion; pare — unto the transcendence; brahmaṇi — the Supreme Lord; yajña-puruṣe — the enjoyer of all sacrifices; sarva-devatā-liṅgānām — which manifest all the demigods; mantrāṇām — of the Vedic hymns; artha-niyāma-katayā — due to being the controller of the objects; sākṣāt-kartari — directly the performer; para-devatāyām — the origin of all demigods; bhagavati — the Supreme Personality of Godhead; vāsudeve — unto Kṛṣṇa; eva — certainly; bhāvayamānaḥ — always thinking; ātma-naipuṇya-mṛdita-kaṣāyaḥ — freed from all lust and anger by his expertise in such thinking; haviḥṣu — the ingredients to be offered in the sacrifice; adhvaryubhiḥ — when the priests expert in the sacrifices mentioned in the Atharva Veda; gṛhyamāṇeṣu — taking; saḥ — Mahārāja Bharata; yajamānaḥ — the sacrificer; yajña-bhājaḥ — the recipients of the results of sacrifice; devān — all the demigods; tān — them; puruṣa-avayaveṣu — as different parts and limbs of the body of the Supreme Personality of Godhead, Govinda; abhyadhyāyat — he thought.

sampracaratsu — cuando comenzaban a ejecutar; nānā-yāgeṣu — sacrificios de diversos tipos; viracita-aṅga-kriyeṣu — en los cuales se habían celebrado los ritos suplementarios; apūrvam — remoto; yat — cualquier; tat — ese; kriyā-phalam — el resultado de ese sacrificio; dharma-ākhyam — en nombre de la religión; pare — a la realidad trascendental; brahmaṇi — al Señor Supremo; yajña-puruṣe — el disfrutador de todos los sacrificios; sarva-devatā-liṅgānām — que manifiesta todos los semidioses; mantrāṇām — de los himnos védicos; artha-niyāma-katayā — por ser el controlador de los objetos; sākṣāt-kartari — el ejecutor directo; para-devatāyām — el origen de todos los semidioses; bhagavati — a la Suprema Personalidad de Dios; vāsudeve — a Kṛṣṇa; eva — ciertamente; bhāvayamānaḥ — pensando siempre; ātma-naipuṇya-mṛdita-kaṣāyaḥ — libre por completo de la lujuria y de la ira por su destreza en ese modo de pensar; haviḥṣu — los elementos para ofrecer en el sacrificio; adhvaryubhiḥ — cuando los sacerdotes expertos en los sacrificios mencionados en el Atharva Veda; gṛhyamāṇeṣu — tomar; saḥ — Mahārāja Bharata; yajamānaḥ — el ejecutor del sacrificio; yajña-bhājaḥ — los que reciben el resultado del sacrificio; devān — todos los semidioses; tān — a ellos; puruṣa-avayaveṣu — como partes y miembros de la Suprema Personalidad de Dios, Govinda; abhyadhyāyat — pensó.

Translation

Traducción

After performing the preliminaries of various sacrifices, Mahārāja Bharata offered the results in the name of religion to the Supreme Personality of Godhead, Vāsudeva. In other words, he performed all the yajñas for the satisfaction of Lord Vāsudeva, Kṛṣṇa. Mahārāja Bharata thought that since the demigods were different parts of Vāsudeva’s body, He controls those who are explained in the Vedic mantras. By thinking in this way, Mahārāja Bharata was freed from all material contamination, such as attachment, lust and greed. When the priests were about to offer the sacrificial ingredients into the fire, Mahārāja Bharata expertly understood how the offering made to different demigods was simply an offering to the different limbs of the Lord. For instance, Indra is the arm of the Supreme Personality of Godhead, and Sūrya [the sun] is His eye. Thus Mahārāja Bharata considered that the oblations offered to different demigods were actually offered unto the different limbs of Lord Vāsudeva.

Después de completar los preliminares sacrificios, Mahārāja Bharata ofreció los resultados a la Suprema Personalidad de Dios, Vāsudeva, en nombre de la religión. En otras palabras, todos los yajñas los realizó para satisfacer al Señor Vāsudeva, Kṛṣṇa. Mahārāja Bharata pensó que los semidioses son distintas partes del cuerpo de Vāsudeva, y que, por lo tanto, el Señor es el controlador de aquellos de quienes hablan los mantras védicos. Pensando de ese modo, se liberó de todas las contaminaciones materiales, como el apego, la lujuria y la codicia. Cuando los sacerdotes estaban a punto de ofrecer al fuego los elementos del sacrificio, Mahārāja Bharata era bien consciente de que las ofrendas hechas a los distintos semidioses iban destinadas a los distintos miembros del Señor. Indra, por ejemplo, es el brazo de la Suprema Personalidad de Dios, y Sūrya [el Sol] es Su ojo. De ese modo, Mahārāja Bharata consideró que las oblaciones hechas a los semidioses en realidad iban dirigidas a los distintos miembros del cuerpo del Señor Vāsudeva.

Purport

Significado

The Supreme Personality of Godhead says that as long as one does not develop the pure devotional service of śravaṇaṁ kīrtanam, hearing and chanting, one must carry out his prescribed duties. Since Bharata Mahārāja was a great devotee, one may ask why he performed so many sacrifices that are actually meant for karmīs. The fact is that he was simply following the orders of Vāsudeva. As Kṛṣṇa says in Bhagavad-gītā, sarva dharmān parityajya mām ekaṁ śaraṇaṁ vraja: “Abandon all varieties of religion and just surrender unto Me.” (Bg. 18.66) Whatever we do, we should constantly remember Vāsudeva. People are generally addicted to offering obeisances to various demigods, but Bharata Mahārāja simply wanted to please Lord Vāsudeva. As stated in Bhagavad-gītā: bhoktāraṁ yajña-tapasāṁ sarva-loka-maheśvaram (Bg. 5.29). A yajña may be carried out to satisfy a particular demigod, but when the yajña is offered to the yajña-puruṣa, Nārāyaṇa, the demigods are satisfied. The purpose of performing different yajñas is to satisfy the Supreme Lord. One may perform them in the name of different demigods or directly. If we directly offer oblations to the Supreme Personality of Godhead, the demigods are automatically satisfied. If we water the root of a tree, the branches, twigs, fruits and flowers are automatically satisfied. When one offers sacrifices to different demigods, one should remember that the demigods are simply parts of the body of the Supreme. If we worship the hand of a person, we intend to satisfy the person himself. If we massage a person’s legs, we do not really serve the legs but the person who possesses the legs. All the demigods are different parts of the Lord, and if we offer service to them, we actually serve the Lord Himself. Demigod worship is mentioned in Brahma-saṁhitā, but actually the ślokas advocate worship of the Supreme Personality of Godhead, Govinda. For instance, worship of the goddess Durgā is mentioned this way in Brahma-saṁhitā (5.44):

La Suprema Personalidad de Dios dice que mientras no nos dediquemos al cultivo del servicio devocional puro de śravaṇaṁ kīrtanam, escuchar y cantar, debemos llevar a cabo nuestros deberes prescritos. Bharata Mahārāja era un gran devoto; podría preguntarse entonces por qué razón ejecutó tantos sacrificios, si estos en realidad son propios de los karmīs.Lo que ocurre es que él simplemente siguió las órdenes de Vāsudeva. Como Kṛṣṇa dice en el Bhagavad-gītā: sarva dharmān parityajya mām ekaṁ śaraṇaṁ vraja: «Abandona toda clase de religión y sencillamente entrégate a Mí». (Bg.18.66). En todo lo que hagamos, debemos recordar siempre a Vāsudeva. Por lo general, la gente es adicta a ofrecer reverencias a diversos semidioses, pero Bharata Mahārāja simplemente deseava complacer al Señor Vāsudeva. Como se afirma en el Bhagavad-gītā: bhoktāraṁ yajña-tapasāṁ sarva-loka-maheśvaram (Bg. 5.29). Se puede ejecutar un yajñapara satisfacer a un determinado semidiós, pero cuando ese yajña se ofrece al yajña-puruṣa, Nārāyaṇa, los semidioses quedan satisfechos. El objetivo de la celebración de los diversos yajñas es satisfacer al Señor Supremo. Esos yajñas pueden celebrarse, o bien en nombre de los diversos semidioses, o bien de manera directa. Si ofrecemos oblaciones a la Suprema Personalidad de Dios directamente, de un modo natural los semidioses también quedan satisfechos. Si regamos la raíz de un árbol, de modo natural las ramas, tallos, frutas y flores también quedan satisfechos. Cuando se ofrezcan sacrificios a los semidioses, debe recordarse que los semidioses no son más que partes del cuerpo del Supremo. Si adoramos la mano de una persona, nuestro propósito es satisfacer a la persona. Si damos masaje a las piernas de una persona, en realidad no estamos sirviendo a esas piernas, sino a la persona que posee las piernas. Todos los semidioses son simplemente partes del Señor, y si les ofrecemos servicio, en realidad estamos sirviendo al Señor. En la Brahma-saṁhitā se menciona la adoración de semidioses, pero en realidad, aquellos ślokas promueven la adoración a la Suprema Personalidad de Dios, Govinda. La adoración a la diosa Durgā, por ejemplo, se menciona en la Brahma-saṁhitā (5.44) de la siguiente manera:

sṛṣṭi-sthiti-pralaya-sādhana-śaktir ekā
chāyeva yasya bhuvanāni bibharti durgā
icchānurūpam api yasya ca ceṣṭate sā
govindam ādi-puruṣaṁ tam ahaṁ bhajāmi
sṛṣṭi-sthiti-pralaya-sādhana-śaktir ekā
chāyeva yasya bhuvanāni bibharti durgā
icchānurūpam api yasya ca ceṣṭate sā
govindam ādi-puruṣaṁ tam ahaṁ bhajāmi

Following the orders of Śrī Kṛṣṇa, the goddess Durgā creates, maintains and annihilates. Śrī Kṛṣṇa also confirms this statement in Bhagavad-gītā. Mayādhyakṣeṇa prakṛtiḥ sūyate sa-carācaram: “This material nature is working under My direction, O son of Kuntī, and it is producing all moving and unmoving beings.” (Bg. 9.10)

Siguiendo las órdenes de Śrī Kṛṣṇa, la diosa Durgā crea, mantiene y aniquila. Śrī Kṛṣṇa confirma también esta declaración en el Bhagavad-gītā: mayādhyakṣeṇa prakṛtiḥ sūyate sa-carācaram: «Esta naturaleza material, que es una de Mis energías, actúa bajo Mi dirección, ¡oh, hijo de Kuntī!, y produce todos los seres móviles e inmóviles» (Bg. 9.10).

We should worship the demigods in that spirit. Because the goddess Durgā satisfies Kṛṣṇa, we should therefore offer respects to Goddess Durgā. Because Lord Śiva is nothing but Kṛṣṇa’s functional body, we should therefore offer respects to Lord Śiva. Similarly, we should offer respects to Brahmā, Agni and Sūrya. There are many offerings to different demigods, and one should always remember that these offerings are usually meant to satisfy the Supreme Personality of Godhead. Bharata Mahārāja did not aspire to receive some benediction from demigods. His aim was to please the Supreme Lord. In the Mahābhārata, among the thousand names of Viṣṇu, it is said yajña-bhug yajña-kṛd yajñaḥ. The enjoyer of yajña, the performer of yajña and yajña itself are the Supreme Lord. The Supreme Lord is the performer of everything, but out of ignorance the living entity thinks that he is the actor. As long as we think we are the actors, we bring about karma-bandha (bondage to activity). If we act for yajña, for Kṛṣṇa, there is no karma-bandha. Yajñārthāt karmaṇo ’nyatra loko ’yaṁ karma-bandhanaḥ: “Work done as a sacrifice for Viṣṇu has to be performed; otherwise work binds one to this material world.” (Bg. 3.9)

Cuando adoremos a los semidioses, debemos hacerlo con esa actitud. Debemos ofrecer nuestros respetos a la diosa Durgā porque la diosa Durgā satisface a Kṛṣṇa. El Señor Śiva no es otra cosa que el cuerpo funcional de Kṛṣṇa; por lo tanto, debemos ofrecerle nuestros respetos. De la misma manera, también debemos ofrecer nuestros respetos a Brahmā, Agni y Sūrya. Se hacen muchas ofrendas a los semidioses, pero siempre debemos recordar que esas ofrendas suelen estar destinadas a satisfacer a la Suprema Personalidad de Dios. Bharata Mahārāja no aspiraba a ninguna bendición de los semidioses. Su objetivo era complacer al Señor Supremo. En el Mahābhārata, cuando se mencionan los mil nombres de Viṣṇu, se dice: yajña-bhug yajña-kṛd yajñaḥ: el disfrutador del yajña, el ejecutor del yajña y el yajña mismo son el Señor Supremo. El Señor Supremo es quien lo hace todo, pero la entidad viviente, por ignorancia, cree que ella es el autor. Mientras nos consideremos los autores, quedaremos atados por karma-bandha (atadura a la actividad). Si actuamos para yajña, para Kṛṣṇa, no hay karma-bandha. Yajñārthāt karmaṇo ’nyatra loko ’yaṁ karma-bandhanaḥ: «Toda actividad debe realizarse como un sacrificio en honor de Viṣṇu, pues de lo contrario nos encadena al mundo material» (Bg. 3.9).

Following the instructions of Bharata Mahārāja, we should act not for our personal satisfaction but for the satisfaction of the Supreme Personality of Godhead. In Bhagavad-gītā (17.28) it is also stated:

Siguiendo las instrucciones de Bharata Mahārāja, no debemos actuar por nuestra satisfacción personal, sino para satisfacer a la Suprema Personalidad de Dios. En el Bhagavad-gītā (17.2 8), se afirma también:

aśraddhayā hutaṁ dattaṁ
tapas taptaṁ kṛtaṁ ca yat
asad ity ucyate pārtha
na ca tat pretya no iha
aśraddhayā hutaṁ dattaṁ
tapas taptaṁ kṛtaṁ ca yat
asad ity ucyate pārtha
na ca tat pretya no iha

Sacrifices, austerities and charities performed without faith in the Supreme Personality of Godhead are nonpermanent. Regardless of whatever rituals are performed, they are called asat, nonpermanent. They are therefore useless both in this life and the next.

Los sacrificios, austeridades y actos de caridad que se llevan a cabo sin de en la Suprema Personalidad de Dios no son permanentes. Todos los ritos realizados de ese modo son asat, no permanentes. Por lo tanto son inútiles, tanto en esta vida como en la siguiente.

Kings like Mahārāja Ambarīṣa and many other rājarṣis who were pure devotees of the Lord simply passed their time in the service of the Supreme Lord. When a pure devotee executes some service through the agency of another person, he should not be criticized, for his activities are meant for the satisfaction of the Supreme Lord. A devotee may have a priest perform some karma-kāṇḍa, and the priest may not be a pure Vaiṣṇava, but because the devotee wants to please the Supreme Lord, he should not be criticized. The word apūrva is very significant. The resultant actions of karma are called apūrva. When we act piously or impiously, immediate results do not ensue. We therefore wait for the results, which are called apūrva. The results are manifest in the future. Even the smārtas accept this apūrva. Pure devotees simply act for the pleasure of the Supreme Personality of Godhead; therefore the results of their activities are spiritual, or permanent. They are not like those of the karmīs, which are nonpermanent. This is confirmed in Bhagavad-gītā (4.23):

Reyes como Mahārāja Ambarīṣa y muchos otros rājarṣis que fueron devotos puros del Señor, se dedicaban todo su tiempo al servicio el Señor Supremo. Cuando un devoto puro realiza algún servicio por intermedio de otra persona, no debe criticársele, pues sus actividades van dirigidas a la satisfacción del Señor Supremo. Un devoto puede ocupar a un sacerdote en una celebración karma-kāṇḍa; tal vez el sacerdote no sea un vaiṣṇava puro, pero como el devoto sea complacer al Señor Supremo, no debe criticársele. Es muy significativa la palabra apūrva, que se refiere a la acciones resultantes del karma.Cuando actuamos, tanto piadosa como pecaminosamente, los resultados no vienen de inmediato. Por lo tanto, quedamos a la espera de esos resultados, que se denominan apūrva. Los resultados se manifiestan en el futuro. Este apūrva lo aceptan incluso los smārtas. Los devotos puros actúan únicamente para complacer a la Suprema Personalidad de Dios; por esa razón, los resultados de sus actividades son espirituales, permanentes. No son como los de los karmīs, que no son permanentes. Esto se confirma en el Bhagavad-gītā (4.23):

gata-saṅgasya muktasya
jñānāvasthita-cetasaḥ
yajñāyācarataḥ karma
samagraṁ pravilīyate
gata-saṅgasya muktasya
jñānāvasthita-cetasaḥ
yajñāyācarataḥ karma
samagraṁ pravilīyate

“The work of a man who is unattached to the modes of material nature and who is fully situated in transcendental knowledge merges entirely into transcendence.”

«Las actividades de aquel que está desapegado de las modalidades de la naturaleza material y completamente establecido en el conocimiento trascendental, se funden por entero en el plano trascendental».

A devotee is always free from material contamination. He is fully situated in knowledge, and therefore his sacrifices are intended for the satisfaction of the Supreme Personality of Godhead.

El devoto siempre está libre de la contaminación material. Está plenamente establecido en el conocimiento, y por lo tanto, sus sacrificios tienen como propósito satisfacer a la Suprema Personalidad de Dios.