Skip to main content

Text 1

Text 1

Devanagari

Devanagari

राजोवाच
प्रियव्रतो भागवत आत्माराम: कथं मुने ।
गृहेऽरमत यन्मूल: कर्मबन्ध: पराभव: ॥ १ ॥

Text

Texto

rājovāca
priyavrato bhāgavata
ātmārāmaḥ kathaṁ mune
gṛhe ’ramata yan-mūlaḥ
karma-bandhaḥ parābhavaḥ
rājovāca
priyavrato bhāgavata
ātmārāmaḥ kathaṁ mune
gṛhe ’ramata yan-mūlaḥ
karma-bandhaḥ parābhavaḥ

Synonyms

Palabra por palabra

rājā uvāca — King Parīkṣit said; priya-vrataḥ — King Priyavrata; bhāgavataḥ — the great devotee; ātma-ārāmaḥ — who takes pleasure in self-realization; katham — why; mune — O great sage; gṛhe — at home; aramata — enjoyed; yat-mūlaḥ — having which as the root cause; karma-bandhaḥ — the bondage of fruitive activities; parābhavaḥ — the defeat of one’s human mission.

rājā uvāca — el rey Parīkṣit dijo; priya-vrataḥ — el rey Priyavrata; bhāgavataḥ — el gran devoto; ātma-ārāmaḥ — que obtiene placer de la autorrealización; katham — por qué; mune — ¡oh, gran sabio!; gṛhe — en el hogar; aramata — disfrutó; yat-mūlaḥ — que tiene por causa básica; karma-bandhaḥ — el cautiverio de las actividades fruitivas; parābhavaḥ — el malogro de la misión de la vida humana.

Translation

Traducción

King Parīkṣit inquired from Śukadeva Gosvāmī: O great sage, why did King Priyavrata, who was a great, self-realized devotee of the Lord, remain in household life, which is the root cause of the bondage of karma [fruitive activities] and which defeats the mission of human life?

El rey Parīkṣit preguntó a Śukadeva Gosvāmī: ¡Oh, gran sabio!, si la vida de casado es la causa básica de las ataduras delkarma [actividades fruitivas], y echa a perder la misión de la vida humana, ¿por qué permaneció en esa etapa de la vida Mahārāja Priyavrata, que era un gran devoto autorrealizado?

Purport

Significado

In the Fourth Canto, Śrīla Śukadeva Gosvāmī explains that Nārada Muni perfectly instructed King Priyavrata about the mission of human life. The mission of human life is to realize one’s self and then gradually to go back home, back to Godhead. Since Nārada Muni instructed the King fully on this subject, why did he again enter household life, which is the main cause of material bondage? Mahārāja Parīkṣit was greatly astonished that King Priyavrata remained in household life, especially since he was not only a self-realized soul but also a first-class devotee of the Lord. A devotee actually has no attraction for household life, but surprisingly, King Priyavrata enjoyed household life very much. One may argue, “Why is it wrong to enjoy household life?” The reply is that in household life one becomes bound by the results of fruitive activities. The essence of household life is sense enjoyment, and as long as one engrosses his mind in working hard for sense enjoyment, one becomes bound by the reactions of fruitive activities. This ignorance of self-realization is the greatest defeat in human life. The human form of life is especially meant for getting out of the bondage of fruitive activities, but as long as one is forgetful of his life’s mission and acts like an ordinary animal — eating, sleeping, mating and defending — he must continue his conditioned life of material existence. Such a life is called svarūpa-vismṛti, forgetfulness of one’s real constitutional position. Therefore in Vedic civilization one is trained in the very beginning of life as a brahmacārī. A brahmacārī must execute austerities and refrain from sex indulgence. Therefore if one is completely trained in the principles of brahmacarya, he generally does not enter household life. He is then called a naiṣṭhika-brahmacārī, which indicates total celibacy. King Parīkṣit was thus astonished that the great King Priyavrata, although trained in the principles of naiṣṭhika-brahmacarya, entered household life.

En el Cuarto Canto, Śrīla Śukadeva Gosvāmī afirma que Nārada Muni explicó perfectamente al rey Priyavrata cuál es la misión de la vida humana. Esa misión consiste en la comprensión del ser y en la paulatina elevación de regreso al hogar, de vuelta a Dios. Si el rey había sido perfectamente informado acerca de este tema por Nārada Muni, ¿por qué, aún así, entró en la vida de casado, que es la causa principal del cautiverio material? A Mahārāja Parīkṣit le sorprendió mucho que el rey Priyavrata adoptara la vida de casado, especialmente porque, además de ser un alma autorrealizada, también era un devoto de primer orden. En realidad, el devoto no siente atracción por la vida de casado, pero, sorprendentemente, el rey Priyavrata disfrutó mucho de esa vida familiar. Podría objetarse: «¿Qué hay de malo en estar casado?». La respuesta es que la vida de casado ata a la persona a los resultados de las actividades fruitivas. La esencia de la vida de casado es el disfrute de los sentidos; mientras nuestra mente esté absorta en trabajar con tesón en pos de ese disfrute, estaremos atados por las reacciones de las actividades fruitivas. En la forma humana de vida, esa ignorancia con respecto a la autorrealización es la mayor de las derrotas. El propósito especial de la vida humana es obtener la liberación del cautiverio de las actividades fruitivas; pero mientras olvidemos nuestra misión en la vida y nos comportemos como simples animales, dedicados a comer, dormir, aparearnos y defendernos, tendremos que continuar nuestra vida condicionada en la existencia material. Esa vida recibe el nombre de svarūpa-vismṛti, el olvido de la verdadera posición constitucional. Por todo ello, en la civilización védica las personas dedican los primeros años de la vida a formarse como brahmacārīs. El brahmacārī tiene que ejecutar austeridades y abstenerse de la vida sexual. Cuando su formación en los principios de la brahmacarya es perfecta, por lo general no tiene que pasar por la vida familiar. En ese caso recibe el nombre de naiṣṭhika-brahmacārī, palabra que indica celibato completo. Esa era la razón de la sorpresa que el rey Parīkṣit sintió cuando supo que el gran rey Priyavrata, a pesar de haberse formado en los principios de naiṣṭhika-brahmacarya, hubiese entrado en la vida de casado.

The words bhāgavata ātmārāmaḥ are very significant in this verse. If one is self-satisfied as is the Supreme Personality of Godhead, he is called bhāgavata ātmārāmaḥ. There are different types of satisfaction. Karmīs are satisfied in their fruitive activities, jñānīs are satisfied to merge into the effulgence of Brahman, and devotees are satisfied to engage in the Lord’s service. The Lord is self-satisfied because He is fully opulent, and one who is satisfied by serving Him is called bhāgavata ātmārāmaḥ. Manuṣyāṇāṁ sahasreṣu: out of many thousands of persons, one may endeavor for liberation, and of many thousands of persons attempting to become liberated, one may achieve liberation from the anxieties of material existence and become self-satisfied. Even that satisfaction, however, is not the ultimate satisfaction. The jñānīs and the karmīs have desires, as do the yogīs, but devotees have no desires. Satisfaction in the service of the Lord is called akāma, freedom from desire, and this is the ultimate satisfaction. Therefore Mahārāja Parīkṣit inquired, “How could one who was fully satisfied on the highest platform be satisfied with family life?”

En este verso son muy significativas las palabras bhāgavata ātmārāmaḥ. Cuando una persona está satisfecha en sí misma, como lo está la Suprema Personalidad de Dios, se dice que es bhāgavata ātmārāmaḥ. Hay distintos tipos de satisfacción. Los karmīs se sienten satisfechos con sus actividades fruitivas, los jñānīs se satisfacen al fundirse en la refulgencia del Brahman, y los devotos se sienten satisfechos cuando se ocupan en el servicio del Señor. El Señor está satisfecho en Sí mismo, porque goza de plenitud en Su opulencia; al que se satisface en servir al Señor se le da el nombre debhāgavata ātmārāmaḥ. Manuṣyāṇāṁ sahasreṣu: De entre muchos miles de personas, puede que una se esfuerce por alcanzar la liberación; y de entre muchos miles de personas que tratan de liberarse, tal vez una lo logre y, libre de las ansiedades de la existencia material, esté satisfecha en sí misma. Sin embargo, ni siquiera esa satisfacción es la satisfacción suprema. Los jñānīs y los karmīs tienen deseos, y también los yogīs, pero los devotos no tienen deseos. La satisfacción que se siente en el servicio del Señor se denomina akāma, estar libre de deseos; esa es la satisfacción suprema. Por esa razón, Mahārāja Parīkṣit preguntó: «¿Cómo es posible que alguien que ha gozado del nivel más elevado y completo de satisfacción pueda sentirse satisfecho en la vida familiar?».

The word parābhavaḥ in this verse is also significant. When one is satisfied in family life, he is doomed because he must already have forgotten his relationship with the Lord. Prahlāda Mahārāja describes how the activities of family life implicate one more and more. Ātma-pātaṁ gṛham andha-kūpam: household life is like a dark well. If one falls into this well, his spiritual death is assured. How Priyavrata Mahārāja remained a liberated paramahaṁsa even within family life is described in text 23 of this chapter.

En este verso también es significativa la palabra parābhavaḥ. La persona que está satisfecha en la vida familiar está perdida, pues para ello ha tenido que olvidar su relación con el Señor. Prahlāda Mahārāja explica que la persona casada se va enredando cada vez más en las actividades de la vida familiar. Ātma-pātaṁ gṛham andha-kūpam: la vida de casado es como un pozo oculto. Quien cae en ese pozo tiene asegurada la muerte espiritual. En el verso siguiente se explica el modo en que Priyavrata Mahārāja se mantuvo en su posición de paramahaṁsa liberado a pesar de llevar vida de familia.