Skip to main content

Text 3

Text 3

Devanagari

Devanagari

तयोपगूढ: परिरब्धकन्धरो
रहोऽनुमन्त्रैरपकृष्टचेतन: ।

कालरंहो बुबुधे दुरत्ययं
दिवा निशेति प्रमदापरिग्रह: ॥ ३ ॥

Text

Texto

tayopagūḍhaḥ parirabdha-kandharo
raho ’numantrair apakṛṣṭa-cetanaḥ
na kāla-raṁho bubudhe duratyayaṁ
divā niśeti pramadā-parigrahaḥ
tayopagūḍhaḥ parirabdha-kandharo
raho ’numantrair apakṛṣṭa-cetanaḥ
na kāla-raṁho bubudhe duratyayaṁ
divā niśeti pramadā-parigrahaḥ

Synonyms

Palabra por palabra

tayā — by the Queen; upagūḍhaḥ — was embraced; parirabdha — embraced; kandharaḥ — shoulders; rahaḥ — in a solitary place; anumantraiḥ — by joking words; apakṛṣṭa-cetanaḥ — having degraded consciousness; na — not; kāla-raṁhaḥ — the passing of time; bubudhe — was aware of; duratyayam — impossible to overcome; divā — day; niśā — night; iti — thus; pramadā — by the woman; parigrahaḥ — captivated.

tayā — por la reina; upagūḍhaḥ — fue abrazado; parirabdha — abrazó; kandharaḥ — hombros; rahaḥ — en un lugar solitario; anumantraiḥ — con palabras jocosas; apakṛṣṭa-cetanaḥ — con la conciencia degradada; na — no; kāla-raṁhaḥ — el paso del tiempo; bubudhe — era consciente de; duratyayam — imposible de vencer; divā — día; niśā — noche; iti — de ese modo; pramadā — por la mujer; parigrahaḥ — cautivado.

Translation

Traducción

Queen Purañjanī embraced the King, and the King also responded by embracing her shoulders. In this way, in a solitary place, they enjoyed joking words. Thus King Purañjana became very much captivated by his beautiful wife and deviated from his good sense. He forgot that the passing of days and nights meant that his span of life was being reduced without profit.

La reina Purañjanī abrazó al rey, y el rey correspondió envolviéndola con su abrazo. De esta manera, intercambiaron palabras jocosas en un lugar solitario. Así, el rey Purañjana quedó completamente cautivado por su hermosa esposa y perdió todo buen juicio, olvidando que, con el paso de los días y las noches, su vida se reducía sin provecho alguno.

Purport

Significado

The word pramadā in this verse is very significant. A beautiful wife is certainly enlivening to her husband, but at the same time is the cause of degradation. The word pramadā means “enlivening” as well as “maddening.” Generally a householder does not take the passing of days and nights very seriously. A person in ignorance takes it as the usual course that days come, and after the days, the nights come. This is the law of material nature. But a man in ignorance does not know that when the sun rises early in the morning it begins to take away the balance of his life. Thus day after day the span of one’s life is reduced, and forgetting the duty of human life, the foolish man simply remains in the company of his wife and enjoys her in a secluded place. Such a condition is called apakṛṣṭa-cetana, or degraded consciousness. Human consciousness should be used for elevation to Kṛṣṇa consciousness. But when a person is too much attracted to his wife and family affairs, he does not take Kṛṣṇa consciousness very seriously. He thus becomes degraded, not knowing that he cannot buy back even a second of his life in return for millions of dollars. The greatest loss in life is passing time without understanding Kṛṣṇa. Every moment of our lives should be utilized properly, and the proper use of life is to increase devotional service to the Lord. Without devotional service to the Lord, the activities of life become simply a waste of time (śrama eva hi kevalam). Simply by becoming “dutiful” we do not make any profit in life. As confirmed in Śrīmad-Bhāgavatam (1.2.8):

La palabra pramadā es muy significativa en este verso. Sin lugar a dudas, una bella esposa es una fuente de inspiración para el hombre casado, pero al mismo tiempo es la causa de su degradación. La palabra pramadā significa «inspiradora», pero también «que hace enloquecer». Generalmente, el hombre casado no presta demasiada atención al paso de los días y las noches. Bajo la influencia de la ignorancia, las personas consideran normal que los días y las noches se sucedan. Esa es la ley de la naturaleza material. Sin embargo, bajo la influencia de la ignorancia, los hombres no saben que el Sol, cuando sale por la mañana temprano, está empezando a quitarle lo que le queda de vida. Así, día tras día, la vida se acorta. Olvidando el deber de la vida humana, el necio permanece en compañía de su esposa y disfruta con ella en soledad. Esa condición se denomina apakṛṣṭa-cetana, conciencia degradada. El ser humano debe emplear su conciencia para elevarse al plano de conciencia de Kṛṣṇa. Sin embargo, la persona demasiado atraída por la esposa y los asuntos familiares no presta mucha atención al proceso de conciencia de Kṛṣṇa. De esa manera, se degrada, sin saber que ni con millones de dólares podría recuperar un solo segundo de su vida. La mayor pérdida en la vida humana es dejar que el tiempo pase sin entender a Kṛṣṇa. Debemos emplear correctamente hasta el más pequeño instante de nuestras vidas; el modo de emplear correctamente la vida consiste en aumentar nuestro servicio devocional al Señor. Sin servicio devocional al Señor, las actividades de la vida no son más que una pérdida de tiempo. Śrama eva hi kevalam. Para sacar provecho de la vida, no basta con el «sentido del deber». Como se confirma en el Śrīmad-Bhāgavatam (1.2.8):

dharmaḥ sv-anuṣṭhitaḥ puṁsāṁ
viṣvaksena-kathāsu yaḥ
notpādayed yadi ratiṁ
śrama eva hi kevalam
dharmaḥ sv-anuṣṭhitaḥ puṁsāṁ
viṣvaksena-kathāsu yaḥ
notpādayed yadi ratiṁ
śrama eva hi kevalam

If after performing one’s occupational duty very perfectly one does not make progress in Kṛṣṇa consciousness, it should be understood that he has simply wasted his time in valueless labor.

Cuando alguien cumple a la perfección con sus deberes prescritos, pero no progresa en el cultivo de conciencia de Kṛṣṇa, debe entenderse que lo único que ha hecho es perder el tiempo en un esfuerzo inútil.