Skip to main content

Text 8

Text 8

Devanagari

Devanagari

यद‍ृच्छयोपलब्धेन सन्तुष्टो मितभुङ्‍मुनि: ।
विविक्तशरण: शान्तो मैत्र: करुण आत्मवान् ॥ ८ ॥

Text

Texto

yadṛcchayopalabdhena
santuṣṭo mita-bhuṅ muniḥ
vivikta-śaraṇaḥ śānto
maitraḥ karuṇa ātmavān
yadṛcchayopalabdhena
santuṣṭo mita-bhuṅ muniḥ
vivikta-śaraṇaḥ śānto
maitraḥ karuṇa ātmavān

Synonyms

Palabra por palabra

yadṛcchayā — without difficulty; upalabdhena — with what is obtained; santuṣṭaḥ — satisfied; mita — little; bhuk — eating; muniḥ — thoughtful; vivikta-śaraṇaḥ — living in a secluded place; śāntaḥ — peaceful; maitraḥ — friendly; karuṇaḥ — compassionate; ātma-vān — self-possessed, self-realized.

yadṛcchayā — sin dificultad; upalabdhena — con lo que se obtiene; santuṣṭaḥ — satisfecho; mita — poco; bhuk — comer; muniḥ — reflexivo; vivikta-śaraṇaḥ — viviendo en un lugar apartado; śāntaḥ — pacífico; maitraḥ — amistoso; karuṇaḥ — compasivo; ātma-vān — dueño de sí mismo, autorrealizado.

Translation

Traducción

For his income a devotee should be satisfied with what he earns without great difficulty. He should not eat more than what is necessary. He should live in a secluded place and always be thoughtful, peaceful, friendly, compassionate and self-realized.

En cuestión de ingresos, el devoto debe estar satisfecho con lo que gane sin demasiado esfuerzo. No debe comer más de lo necesario. Debe vivir en un lugar apartado, y siempre debe ser reflexivo, pacífico, amistoso, compasivo y autorrealizado.

Purport

Significado

Everyone who has accepted a material body must maintain the necessities of the body by acting or earning some livelihood. A devotee should only work for such income as is absolutely necessary. He should be satisfied always with such income and should not endeavor to earn more and more simply to accumulate the unnecessary. A person in the conditioned state who has no money is always found working very hard to earn some with the object of lording it over material nature. Kapiladeva instructs that we should not endeavor hard for things which may come automatically, without extraneous labor. The exact word used in this connection, yadṛcchayā, means that every living entity has a predestined happiness and distress in his present body; this is called the law of karma. It is not possible that simply by endeavors to accumulate more money a person will be able to do so, otherwise almost everyone would be on the same level of wealth. In reality everyone is earning and acquiring according to his predestined karma. According to the Bhāgavatam conclusion, we are sometimes faced with dangerous or miserable conditions without endeavoring for them, and similarly we may have prosperous conditions without endeavoring for them. We are advised to let these things come as predestined. We should engage our valuable time in prosecuting Kṛṣṇa consciousness. In other words, one should be satisfied by his natural condition. If by predestination one is put into a certain condition of life which is not very prosperous in comparison to another’s position, one should not be disturbed. He should simply try to utilize his valuable time to advance in Kṛṣṇa consciousness. Advancement in Kṛṣṇa consciousness does not depend on any materially prosperous or distressed condition; it is free from the conditions imposed by material life. A very poor man can execute Kṛṣṇa consciousness as effectively as a very rich man. One should therefore be very satisfied with his position as offered by the Lord.

Todo el que ha aceptado un cuerpo material tiene que trabajar o ganarse el sustento para mantener el cuerpo y sus necesidades. El devoto solo debe trabajar para ganar lo absolutamente necesario. Siempre debe estar satisfecho con esos ingresos, y no debe esforzarse por ganar más y más simplemente para acumular cosas innecesarias. En el estado de vida condicionada, una persona que no tiene dinero siempre está trabajando penosamente para ganar algo con objeto de enseñorearse de la naturaleza material. Kapiladeva nos enseña que no debemos hacer grandes esfuerzos por cosas que pueden venir de un modo natural, sin mayores trabajos. La palabra exacta que se emplea a este respecto, yadṛcchayā, significa que la felicidad y la aflicción que la entidad viviente va a experimentar en el cuerpo que ahora posee, le están predestinadas; esto recibe el nombre de «ley del karma». Es imposible que una persona pueda atesorar más dinero por el hecho de esforzarse en ello; si así fuese, prácticamente todos estarían al mismo nivel, en cuestión de riquezas. En realidad, todos obtienen el lucro y las ganancias que tienen predestinados por el karma. Según la conclusión del Bhāgavatam, a veces, sin esforzarnos por ello, nos enfrentamos con condiciones de miseria o de peligro, y de la misma manera, sin el menor esfuerzo, podemos vernos en condiciones prósperas. El consejo que se nos da es que dejemos que estas cosas sucedan tal y como están predestinadas. Nuestro valioso tiempo debemos ocuparlo en el proceso de conciencia de Kṛṣṇa. En otras palabras, debemos sentirnos satisfechos en la situación que nos depare la naturaleza. Si por nuestro destino nos vemos en alguna condición de vida que no es muy próspera en comparación con la posición de otro, no debemos sentirnos mal. Simplemente, debemos tratar de emplear nuestro valioso tiempo en progresar en la senda de conciencia de Kṛṣṇa. Ese progreso no depende de ninguna condición de prosperidad o penuria materiales; está libre de las condiciones que nos impone la vida material. Un hombre muy pobre puede ejecutar actividades de conciencia de Kṛṣṇa con tanta efectividad como un hombre muy rico. Por lo tanto, debemos estar muy satisfechos con la posición que el Señor nos haya ofrecido.

Another word here is mita-bhuk. This means that one should eat only as much as necessary to maintain the body and soul together. One should not be gluttonous to satisfy the tongue. Grains, fruits, milk and similar foods are allotted for human consumption. One should not be excessively eager to satisfy the tongue and eat that which is not meant for humanity. Particularly, a devotee should eat only prasāda, or food which is offered to the Personality of Godhead. His position is to accept the remnants of those foodstuffs. Innocent foods like grains, vegetables, fruits, flowers and milk preparations are offered to the Lord, and therefore there is no scope for offering foods which are in the modes of passion and ignorance. A devotee should not be greedy. It is also recommended that the devotee should be muni, or thoughtful; he should always think of Kṛṣṇa and how to render better service to the Supreme Personality of Godhead. That should be his only anxiety. As a materialist is always thoughtful about improving his material condition, a devotee’s thoughts should always be engaged in improving his condition in Kṛṣṇa consciousness; therefore he should be a muni.

Otra palabra de este verso es mita-bhuk; significa que solo hay que comer lo necesario para mantener el cuerpo y el alma unidos. No hay que ser glotón por satisfacer la lengua. Cereales, fruta, leche y alimentos de este tipo son los asignados para consumo del hombre. No hay que estar demasiado deseoso de satisfacer la lengua comiendo lo que no está destinado a la humanidad. Particularmente, el devoto solo debe comer prasāda, alimentos ofrecidos a la Personalidad de Dios. Su posición es aceptar los remanentes de esos alimentos. Se le ofrecen al Señor alimentos inocentes, como cereales, verduras, frutas, flores y productos lácteos, y por lo tanto, no hay la menor posibilidad de ofrecer alimentos que estén bajo la influencia de las modalidades de la pasión y la ignorancia. El devoto no debe ser codicioso. También se recomienda que el devoto sea muni, reflexivo; siempre debe pensar en Kṛṣṇa y en cómo ofrecer un servicio mejor a la Suprema Personalidad de Dios. Esa debe ser su única ansiedad. Tal como un materialista siempre está pensando en cómo mejorar sus condiciones materiales, los pensamientos del devoto deben estar siempre centrados en mejorar su condición consciente de Kṛṣṇa; por lo tanto, debe ser un muni.

The next item recommended is that a devotee should live in a secluded place. Generally a common man is interested in pounds, shillings and pence, or materialistic advancement in life, which is unnecessary for a devotee. A devotee should select a place of residence where everyone is interested in devotional service. Generally, therefore, a devotee goes to a sacred place of pilgrimage where devotees live. It is recommended that he live in a place where there is no large number of ordinary men. It is very important to live in a secluded place (vivikta-śaraṇa). The next item is śānta, or peacefulness. The devotee should not be agitated. He should be satisfied with his natural income, eat only as much as he needs to keep his health, live in a secluded place and always remain peaceful. Peace of mind is necessary for prosecuting Kṛṣṇa consciousness.

Lo siguiente que se recomienda es que el devoto viva en un lugar apartado. Por lo general, al hombre común lo que le interesa es el dinero, el progreso materialista en la vida, cosa que el devoto no necesita. Este debe escoger como residencia un lugar en el que todos estén interesados en el servicio devocional. Por esa razón, generalmente el devoto va a un lugar sagrado de peregrinaje en el que viven devotos. Se le recomienda que viva en un lugar donde no haya gran cantidad de hombres comunes. Vivir en un lugar apartado (vivikta-śaraṇa) es muy importante. Se habla después de śanta, paz. El devoto no debe agitarse. Debe estar satisfecho con sus ingresos naturales, comer solo lo que necesite para mantenerse sano, vivir en un lugar apartado, y estar siempre sereno. En el proceso de conciencia de Kṛṣṇa se necesita paz mental.

The next item is maitra, friendliness. A devotee should be friendly to everyone, but his intimate friendship should be with devotees only. With others he should be official. He may say, “Yes, sir, what you say is all right,” but he is not intimate with them. A devotee should, however, have compassion for persons who are innocent, who are neither atheistic nor very much advanced in spiritual realization. A devotee should be compassionate towards them and instruct them as far as possible in making advancement in Kṛṣṇa consciousness. A devotee should always remain ātmavān, or situated in his spiritual position. He should not forget that his main concern is to make advancement in spiritual consciousness, or Kṛṣṇa consciousness, and he should not ignorantly identify himself with the body or the mind. Ātmā means the body or the mind, but here the word ātmavān especially means that one should be self-possessed. He should always remain in the pure consciousness that he is spirit soul and not the material body or the mind. That will make him progress confidently in Kṛṣṇa consciousness.

Maitra, amistad: El devoto debe ser amistoso con todos, pero solo deber tener amistad íntima con devotos. Con los demás, debe ser formal. Puede decir: «Caballero, sí, tiene usted toda la razón», pero no tiene intimidad con ellos. Sin embargo, debe ser compasivo con las personas inocentes, que ni son ateas ni muy avanzadas en iluminación espiritual. Debe ser compasivo con ellas y enseñarles en la medida de lo posible a progresar en el cultivo de conciencia de Kṛṣṇa. El devoto siempre debe permanecer ātmavān, situado en su posición espiritual. No debe olvidar que su principal interés es hacer que aumente su conciencia espiritual, su conciencia de Kṛṣṇa, y no debe identificarse con el cuerpo o con la mente, movido por la ignorancia. Ātmā significa «el cuerpo», o «la mente», pero aquí la palabra ātmavān quiere decir en especial que debe ser dueño de sí mismo. El devoto siempre debe mantenerse en el nivel de conciencia pura, entendiendo que es un alma espiritual, y no el cuerpo o la mente materiales. Eso le hará progresar con confianza en el proceso de conciencia de Kṛṣṇa.