Skip to main content

Text 1

Text 1

Devanagari

Devanagari

मैत्रेय उवाच
अवधार्य विरिञ्चस्य निर्व्यलीकामृतं वच: ।
प्रहस्य प्रेमगर्भेण तदपाङ्गेन सोऽग्रहीत् ॥ १ ॥

Text

Texto

maitreya uvāca
avadhārya viriñcasya
nirvyalīkāmṛtaṁ vacaḥ
prahasya prema-garbheṇa
tad apāṅgena so ’grahīt
maitreya uvāca
avadhārya viriñcasya
nirvyalīkāmṛtaṁ vacaḥ
prahasya prema-garbheṇa
tad apāṅgena so ’grahīt

Synonyms

Palabra por palabra

maitreyaḥ uvāca — Maitreya said; avadhārya — after hearing; viriñcasya — of Lord Brahmā; nirvyalīka — free from all sinful purposes; amṛtam — nectarean; vacaḥ — words; prahasya — heartily laughing; prema-garbheṇa — laden with love; tat — those words; apāṅgena — with a glance; saḥ — the Supreme Personality of Godhead; agrahīt — accepted.

maitreyaḥ uvāca — Maitreya dijo; avadhārya — tras oír; viriñcasya — de Brahmā; nirvyalīka — liberadas de toda intención pecaminosa; amṛtam — nectáreas; vacaḥ — palabras; prahasya — riendo de buena gana; prema-garbheṇa — rebosante de amor; tat — aquellas palabras; apāṅgena — con una mirada; saḥ — la Suprema Personalidad de Dios; agrahīt — aceptó.

Translation

Traducción

Śrī Maitreya said: After hearing the words of Brahmā, the creator, which were free from all sinful purposes and as sweet as nectar, the Lord heartily laughed and accepted his prayer with a glance laden with love.

Śrī Maitreya dijo: Tras oír las palabras de Brahmā, el creador, libres de toda intención pecaminosa y tan dulces como el néctar, el Señor rió de buena gana y aceptó su oración con una mirada rebosante de amor.

Purport

Significado

The word nirvyalīka is very significant. The prayers of the demigods or devotees of the Lord are free from all sinful purposes, but the prayers of demons are always filled with sinful purposes. The demon Hiraṇyākṣa became powerful by deriving a boon from Brahmā, and after attaining that boon he created a disturbance because of his sinful intentions. The prayers of Brahmā and other demigods are not to be compared to the prayers of the demons. Their purpose is to please the Supreme Lord; therefore the Lord smiled and accepted the prayer to kill the demon. Demons, who are never interested in praising the Supreme Personality of Godhead because they have no information of Him, go to the demigods, and in Bhagavad-gītā this is condemned. Persons who go to the demigods and pray for advancement in sinful activities are considered to be bereft of all intelligence. Demons have lost all intelligence because they do not know what is actually their self-interest. Even if they have information of the Supreme Personality of Godhead, they decline to approach Him; it is not possible for them to get their desired boons from the Supreme Lord because their purposes are always sinful. It is said that the dacoits in Bengal used to worship the goddess Kālī for fulfillment of their sinful desires to plunder others’ property, but they never went to a Viṣṇu temple because they might have been unsuccessful in praying to Viṣṇu. Therefore the prayers of the demigods or the devotees of the Supreme Personality of Godhead are always untinged by sinful purposes.

Es muy significativa la palabra nirvyalīka. Las oraciones de los semidioses o devotos del Señor están libres de toda intención pecaminosa, pero las oraciones de los demonios siempre están llenas de intenciones pecaminosas. El demonio Hiraṇyākṣa consiguió su poder al obtener de Brahmā un don, y, tras conseguir ese don, creó el desorden con sus intenciones pecaminosas. Las oraciones de Brahmā y otros semidioses no deben compararse con las oraciones de los demonios. Su intención es complacer al Señor Supremo; por esta causa, el Señor sonrió y aceptó el ruego de que matara al demonio. Los demonios, que nunca se interesan en alabar a la Suprema Personalidad de Dios, porque carecen de información acerca de Él, se dirigen a los semidioses, y esto se condena en el Bhagavad-gītā. Las personas que se dirigen a los semidioses y oran para progresar en las actividades pecaminosas, se considera que carecen de toda inteligencia. Los demonios han perdido toda inteligencia porque no saben cuál es realmente su interés personal. Incluso en caso de que tengan información acerca de la Suprema Personalidad de Dios, rehúsan acercarse a Él; a ellos no les es posible conseguir de manos del Señor Supremo los dones que desean, porque sus intenciones siempre son pecaminosas. Se dice que los bandoleros de Bengala solían adorar a la diosa Kālī buscando satisfacer sus deseos pecaminosos de saquear la propiedad de otras personas, pero nunca iban a un templo de Viṣṇu, porque quizás no hubiesen tenido éxito al orar a Viṣṇu. Por lo tanto, las oraciones de los semidioses o los devotos de la Suprema Personalidad de Dios jamás tienen el menor indicio de intenciones pecaminosas.